Breiðablik - 01.02.1912, Blaðsíða 15

BREIÐABLIK
143
eins og allir héldi þeir dyggileg'a vörð.
Cecco sá þá beygja sig áfram og rýna út í
myrkrið. Þeir voru nú komnir út í hafs-
mynnið við Ltdo og stóra, stormæsta haf-
ið lá fram undan.
Það fór eins og að snökta innan í Cecco
Hann bugsaði, að hér undir þessum öld-
um væri líkin þeirra beggja að hrekjast.
Hann blíndi niður í vatnið eftir tveim vel-
þektutn andlitum. Honum miðaði þó á-
fram að minsta kosti. Cecco lét ekki
kúgast.
Snögglega stóðu þeir þrír á fætur í
b'itnum, og Cecco féll á kné, þó hann
héldi árinni stöðugt fastri. Stórt skip
stefndi beint á þá.
Það var þó torvelt fyrir Cecco að sjá,
hvort þetta var skip eða rekatidi þoku-
mökkur. Seglin voru stór, eins og þau
væri þanin í allar áttir himins, ogskrokk-
urinn voldugur, en það var eins og það
væri gert úr léttustu hafmóðu. Honum
fanst hann sjá skipshöfn illra anda á því
og heyra hróp þeirra, en hinir illu andar
voru eins og þykt myrkur og hróp þeirra
voru eins og stormgnýrinn.
Að minsta kosti var það óumræðilega
hræðilegt, að sjá skipið stefna beint á þá
og Cecco kreisti saman augun.
Þá hlutu þeir þrír í bátnum að hafa
bægt árekstrinum frá, því báturinn var
ekki sigldur í kaf. Þegar Cecco leit upp,
var skipið á flótta á haf út og há neyðar-
óp bárust gegn um náttmyrkrið.
Hann reis skjálfandi á fætur til að
halda lengra, þó hann væri svo þreyttur,
að hann fengi naumast haldið átum. En
þá var alt í einu öll hætta búin. Storm-
inn hafði lægt og öldurnar urðu brátt
kyrrar.
,,Far þú nú með okkur heim til Fen-
eyja!“ sagði hinn ókunni við fiskimann-
inn.
Cecco fór með bátinn til Lido, þar steig
biskupinn af, og til San Giorgio, þar sem
riddarinn skildist við þá. Hinn fyrsti,
voldugi ókendi maður fylgdist með hon-
um alla leið til Rialto.
Er þeir stigu á land við Riva degli
Schiavoni, sagði hann við fiskimanninn:
,,í dögun skalt þú ganga fyrir hertog-
ann og herma honum frá, hvað fyrir þig
hefir borið í nótt. Seg honum, að San
Marco og San Giorgio og San Nicolo
hafi í nótt barist við illu andana, setn vilja
leggja Feneyjaborg í eyði, og hafi rekið
þá brott“.
,,Já, herra minn“, sagði fiskimaður-
inn, ,,eg skal herma rétt frá öllu. En
hvernig á eg að tala svo, að hertoginn
trúi orðum mínum?“
Þá rétti San Marco honum hring með
furðulega björtum gimsteini.
,,Sýn þú hertoganum þenna“, sagði
hartn, ,,svo kemst hann að raun um, að
þú ert sendur af mér. Hann þekkir
hringinn minn“.
Fiskimaðurinn tók hringinn og kysti
hann með mikilli lotningu.
,,Enn fremur skalt þú segja hertogan-
um“, sagði dýrlingurinn, ,,að eg get
hring þenna sem jartegn upp á, að eg
aldrei skal ofurselja Fereyjaborg. Jafn
vel þá, er síðasti hertoginn er fluttur úr
Palazzo ducale, skal eg halda Feneyja-
borg við lýði. Jafnvel þó Feneyjaborg
gangi austureyjar úr greipum og veldi
hennar yfir hafinu líði und.r lok, og eng-
inn sigli meira á skrautdrekanum,Bucen-
taurus, skal eg varðveita borgina í feg-
urð og ljóma. Ávalt skal hún verða
auðug og ástsæl, ávalt lifa í söngum og
lofgjörð, ávalt vera mönnttm hinn ljúfasti
bústaður. Seg þetta, Cecco, og hertog-
inn mun ekki gleyma þér á ellidögum
þínum“.
Svo hvarf postulinn og stuttu síðar
reis sólin upp yfir hafsmynnið við Tor-