Frækorn - 16.12.1903, Blaðsíða 13

FRÆ.KORN.
181
Ekki nema eina ferð
»Þegar eg var unglingur,« segir James
Simpson, »bjó í nágrenni við okkur mað-
ur, sem var alþekktur fyrir örlæti sitt.
Ef hann seldi eitthvað af þvi', sem hann
lét úti frá sjálfum sér, þá var hann ætíð
vanur að láta eitthvað framyfir hina
ákveðnu þyngd eða mál, og það oft að
miklum mun. Kunningi hans einn, sem
lengi hafði veitt þessu eftirtekt, sagði við
hann, að hann hlyti að skaðast stórum á
þessum útlátum, þar eð hann mældi ætíð
af sjálfum sér, er hann léti eitthvað
úti. En maðurinn svaraði:
»Guð hefur gefið mér tilefni til að
ferðast að eins einu sinni um í heimin
um, og þegar sú ferð er á enda, þá get
eg ekki snúið aftur til að leiðrétta hrös-
un mína og yfirsjónir.«

Hið bænrækna ungmenni,
Hinn m'kli ágætismaður presturinn Jón
Angell Jakob, sem var einhver mesti
kennimaður sinnar tiðar, og óþreytandi
starfsmaður í kirkjufélagi sínu, hefur sagt,
að mestaíla starfsemi sína og gagn það,
sem hann hafi gert í kristinni kirkju, sé
að þakka einum skólabróður sínum, sem
bjó í sama herbergi og Angell. Hann
hafði ávalt kropið á kné og beðið til guðs,
áður en hann afklæddi sig á kvöldin.
»Síðan eru liðin nær því fimmtíu ár«;
segir hann, »en hið [litla herbergi og
hin óbrotna hvíla, er ungmennið kraup
við á bæn til guðs, stendur mér enn svo
glöggt fyrir hugskotssjónum, að mér mun
það aldrei gleymast, ekki einu sinni í
dýrð himnanna.«
Sköpun konunnar.
Svo segir í indverskri goðafræði, að í upp-
hafi tímans skapaði Twashtri heimrnn og
manninn. En þegar guðinn svo ætlaði að fara
að skapa konuna, kom í ljós, að öll efni voru
uppgengin, þau er handbær voru. Twashtri
sat lengi hugsi, unz honum kom ráð í hug.
Hann safnaði saman hringmynd tungHins og
bylgjulagi höggormsins; sveigjanleik jurtanna
og titringi stráanna; veikleika reyrsins og
viðkvæmni blómanna; léttleika laufanna og
augnaráði rádvrsins; leiftri sólargeislans og
tárum skýjanna; óstöðugLika vindsins og
hræðslu hérans; hégómagirni páfuglsins og
mjúkleika dúnsins, sem sprettur á brjósti
spörfuglsins; hörku demantsins, sætleikahun-
angsins og grimmd ljónsins; hita eldsins og
kulda snjósins; masi spóans og kvaki dúf-
unnar.
Öll þessi efni hrærði Twashtri saman og
skapaAi úr þeim konuna. Hann gaf hana
síðan manninum. Þegar liðnir voru átta dag-
ar, kom maðurinn til Twashtri og mælti:'
Herra! konan, sem þú gafst mér, gerir líf
mitt óbærilegt. Hún masar óaflátanlega,
hún tefur fyrir mér, hún möglar án orsakar,
hún er ávalt veik. Eg er kominn til að biðja
þig að taka við henni aftur, því eg get ekki
lifað með henni.<
Og Twashtri tók við konunni aftur. Eftir
átta daga birtist maðurinn aftur frammi fyrir
guðinum og sagði:
»Herra!« Líf mitt er mjög einmana, síðan
eg skilaði þér aftur konunni. Eg minnist þess,
að hún dansaði fyrirmig og söng. Eg minn-
ist þess líka, að hún leit oft til mín undan
augnalokunum og hún skemmti mér og vakti
mér yndi.«
Og Twashtri fékk manninum konuna aftur.
Ekki liðu nema þrír dagar, bar til guðinn sá,
hvar maðurinn kom á ný ólundatlegur á svip-
inn.
»Herra!« sagði maðurinn, »eg veit ekki,
hvernig á því stendur, en eg er nú sannfærð-
ur um, að konan bakar mér meiri skapraun,
en hún vekur mér ánægju. Herra! eg grát-
bið þig að taka við henni aftur.«
En Twashtri reiddist og mælti:
»Far þú, maður, og ger það bezta, j)ú get-
ur.«
Maðurinn sagði:
»Eg get ekki lifað með konunni.«
Guðinn svaraði:
»Þú munt heldur ekki geta lifað án henn-
ar.«
Og maðurinn gekk burt niðurlútur og angr-
! aður: »Vei mér aumum! Eg get ekki lifað
með henni, og eg get ekki lifað án hennar.«
Vínland.
,s\l) (§r