Frækorn - 27.03.1907, Síða 9

PRÆKORN
93
Hinn yfirgefni.
»Guð minn, guð minn, hví hefir þú
yfirgefíð mig?«
Konungursálar minnar, ástkæri drott-
inn minn!
Hvaða umbrot verða nú í djúpi
anda þíns? Aldrei heyrði eg þig mæla
svo fyr. Föður-nafnið er bliknað á
vörum þínum, og þú ákallar guð þinn
og segir, að hann hafi yfirgefið þig.
Jafnvel í grasgarðinum, þar sem þú
sveittist blóði, gaztu sagt: »Faðir\«
En nú er orðið dimt fyrir augum sál-
ar þinnar samfara því, að myrkur legst
yfir landið. — Rú segir nú aðeins
»guð«, og þér virðist að guð sé þér
horfinn.
Mín vegna leiðstu hinar ósegjan-
legu kvalir. Mín vegna færðist myrkr-
ið yfir sál þína. Ti! þess að eg skyldi
ganga í Ijósi guðs auglitis, til þess að
synd mín hyrfi, og eg, hinn seki, næði
eilífu, óslítanlegu sambandi við föður
þinn.
Lofa þú drottin, sála mín, og
alt sem i mér er, hans heilaga nafn.
®irosBÍnn.
Lofið drottin, lífsins herra!
Líf í dauða hann oss gaf,
vora synd og sorg lét þverra,
sökkva guðs i kærleiks haf.
Blóðið sitt lét drottinn drjúpa,
döggvar það vor hjartasár.
Látum oss við kross hans krjúpa!
Komum, grátum synda-fár.
Komum, höndlum frið og frelsi.
Friðþægt hefir Jesús oss.
Trúum, sigrum synda helsi.
Sigrum fyrir Jesú kross.
D. 0. (1907).