Alþýðublaðið - 05.05.1963, Qupperneq 15

\
v Ég tók eftir honum vegna
rustalegs og tuddalegs fríðleika
hans. Hann leit út eins og vöru
bílstjóri, sem eignazt hefur pen
inga. Honum leið auðsjáanlega
illa í þessu fína umhverfi lúxus
hótelsins. Hann þélt á sjússglasi
í brúnni hendinni. Gróft andlit
hans, sem var laglegt vegna
dýrslegs losta, var eins og hálf
ruglað á svip.
Ég leit af honum og leitaði
Rimu.
Hún sat í miðjum barnum,
einangruð af tómum stólum og
borðum. Ég þekkti hana varla
aftur. Hún var i svartri kápu yf-
ir grænum kjól og hún var búin
að láta lita hárið á sér, eftir nýj
ustu tízku, brúnt og grátt. Hún
var geysilega smart og eins köld
og hörð, eins og fágað granít.
Hún hafði sannarlega notað
peningana mína.
Ég gekk yfir herbergið, dró
fram stól og settist gegnt henni.
Um leið og ég gerði það,
sneri maðurinn í horninu sér dá
lítið í stólnum og starði fast á
mig. Ég vissi þá, að liann var
lífvörður Rimu.
,,Halló“, sagði Rima, opnaði
eðluskinnaveskið sitt, tók upp
bréfið mitt og fleygði því til
mín.
„Hvað á þetta að þýða?“
Ég kryplaði bréfið saman og
setti það í vasann.
„Þú ert búin að fá tíu þúsund.
Þú verður að gera þig ánægða
með það í bili. Ég má ekki
missa meira sem stendur. Ég
þarf á öllum mínum peningum
að halda til að bjarga lífi kon-
unnar minnar“.
Hún tók upp flatt sigarettu-
vexki úr gulli, tók upp sígarettu
og kveikti í hénni með Dunhill-
kveikjara úr gulli.
„Það er þá svo að sjá sem
við þurfum að fara í fangelsi",
sagði þún. ,,Ég sagði þér það:
mér er andskotann sama hvort
er. Ég hefði-haklið, að þú vildir
. vera lijá honu þinni, en ef þig
langar í fangelsi, þá get ég séð
um það fyrir þig“.
,Þú getur ekki meint þetta“,
sagði ég. „Ég þarf á hverjum
einasta dollara að halda til að
bjarga konunni minni. í lok mán
aðarins skal ég láta þig hafa eitt
hvað. Ég veit ekki hve mikið, en
það verður eittþvað. Það or það
bezta, sem ég get gert“.
Hún hló.
„Þú gerir miklu betur cn það.
Jeff. Þú lætur mig hafa ávís-
un upp á tíu þúsund dollara
núna strax og fyrsta næsta mán
aðar ávísun upp á þrjátíu þús-
und. Þetta eru skilmálarnir. Ég
þarf á peningunum að halda. Ef
ég fæ þá ekki, er ég reiðubúin
til að fara í fangelsi. Ef ég fer
í fangelsi, kemur þú með mér.
Hafðu það, eins og þú vilt“.
Ég starði á hana. Hin ofsa-
lega löngun mín til að drepa
hana hlýtur að hafa sézt í and
•liti mínu, því að skyndilega fliss-
aði hún.
„Ó, ég veit. Þig langar til að
drepa mig, er það ekki? En
vertu ekki að blekkja sjálfan
þig“, sagði hún. ,,Ég er alltof
klók. Sérðu þennan vesalings
uxa, sem situr þarna í fínu föt-
unum sínum? Hann elskar mig.
Hann spyr engra spurninga.
Hann gerir það, sem ég segi hon
um. Hann er bara vitlaus og
heimskur uxi, en hann er harð
ur af sér. Láttu þér ekki detta
í hug, að þú hafi nokkuð í hann
að gera. Hann er aldrei meira
en þrjá metra frá mér. Þú getur
ekki drepið mig, jafnvel þótt þúi
fyndir mig, og það geturðu ekki
einu sinni. Þú skalt því gleyma
þessu“.
„Þú virðist ekki skilja aðstöðu
mína“, sagði ég og reyndi að tala
rólega. ,Konan mín hefur orðið
fyrir alvarlegu slysi og hún er
alvarlega veik. Ég verð því fyr-
ir mörgum óvæntum útgjöldum.
Það eina, sem ég er að biðja
um, er meiri tími til að greiða
þér. Ég get ekki látið þig hafa
neina peninga núna og samt
greitt reikninga fyrir læknis-
hjálp.“
„Geturðu það ekki?“ Hún
hallaði sér aftur á bak í stóln-
um og sperrti brýnnar. „Jæja,
allt í lagi, þá verð ég að fara
til lögreglunnar. Annað hvort
fæ ég peningana eða þú ferð
í tukthús. Hafðu það, eins og þú
vilt.
„Hlustaðu nú . . .“
„Hlusta þú!“ Hún hallaði sér
áfram og svipur hennar var orð-
inn ofsafenginn og grimmdar-
legur. „Þú virðist hafa stutt
minni! Smáatburður þessu likur
gerðist fyrir ellefu árum! Þú ert
kannski búinn að gleyma hon-
um, en það hef ég ekki. Við sát
um saman í bíl. Þú sagðir, að ef
ég léti þig ekki fá þrjátíu doll-
ara, færir þú með mig til lög-
reglunnar. Mannstu? Þú tókst
veskið mitt og allt, sem ég átti.
Þú skipaðir mér fyrir Þú sagð-
ir, að ég yrði að vinna fyrir þig,
þar til peningarnir hefðu verið
greiddir. Ég er ekki búin að
gleyma þessu. Ég lofaði sjálfri
mér því, að næði ég einhvern
tíma slíku taki á þér, skyldi ég
sýna þér sömu miskunn og þú
sýndir mér! Mér er andskotann
sama um konuna þína! Mér er
andskotann sama um þig, svo að
þú skalt bara halda þér saman!
Ég vil fá tíu þúsund dollara hjá
þér núna strax, og ef ég fæ þá
ekki, fer ég til lögreglunnar!!*
Er ég horfði á hart, úrkynj-
að andlitið á henni, sá ég ekk-
ert, er gætti kveikt neita mis-
kunnar í henni. Augnablik freist
aðist ég til að segja henni að
fara til helvítis, en það var að-
eins örstutfa stund. Hún var
dópisti. Það var ómögulegt að
vita hver viðbrögð hennar yrðu.
Ég þorði ekki að standa uppi í
hárinu á henni. Henni var trú-
andi til að fara til lögreglunnar,
og ef hún gerði það, mundi lög-
reglan koma að sækja mig nokkr
um tímum síðar. Það var eng-
in leið til út ur þessum erfið-
leikum. Hún hafði haustak á
mér. Ég yrði að borga.
Ég skrifaði ávísunina og ýtti
þenni yfir borðið til hennar.
„Þarna hefurðu hana“, sagði
ég, ög ég undraðist hve styjík
rödd mín var. „Og nú ætla ég
að gefa þér smá viðvörnu. Þú hef
ur rétt fyrir þér í því, að ég
ætla mér að drepa þig. Einhvern
tíma mun ég finna þig og drepa
þig. Mundu það“.
Hún flissaði.
,,Hættu að tala eins og kvik-
myndahandrit, og gleymdu því
ekki, að ég vil fá þrjátíu þúsund
fyrir næsta mánaðar. Ef ég fæ
þá ekki, heyrirðu ekki frá mér,
heldur frá lögreglunni".
Ég stóð á fætur. Út undan
mér sá ég, að vinur hennar var
staðinn upp líka.
„Segðu ekki, að ég hafi-ekki
aðvarað þig”‘, sagði ég, sneri
mér við og gekk yfir að síma-
klefa hinum megin í barnum. Ég
hringdi til sjúkrahússins og
skýrði frá því, að ég væri nú á
leiðinni heim.
,,Ó, herra Halliday, viljið þér
bíða augnablik . . .“
Ég var heldur illa á mig kom-
inn, en tónninn í rödd hennar
reif mig upp úr sinnuleysinu.
Ég heyrði hana segja eitthvað.
eins og hún væri að þvíslast á við
einhvern rétt hjá sér, síðan
sagði hún: „Herra Halliday?
Dr. Weinborg vill, að þér kom-
ið. Það er engin ástæða til ótta,
en hann vildi gjarna tala við yð-
ur sem fyrst".
„Ég kem“, sagði ég og lagði
símtólið á. ,
Ég fór út úr barnum og út á
götuna og kallaði á leigubíl. Ég
sagði bílstjóranum að aka til
spítalans í hvelli.
Þegar bíllinn ók frá gangstétt
arbrúninni, sá ég Rimu og vin
hennar ganga í áttina að bíla-
stæðinu. Hún horfði brosandi
upp til hans, og hann þorfði
hungraður á hana.
Ég var kominn til spítalans
eftir sjö mínútur og var vísað
beint inn til Weinborgs.
Hann kom fram fyrir skrifborð
ið og tók í hönd mér.
„Herra Halliday, ég er ekki
vel ánægður með framfarir konu
yðar“, sagði liann. „Henni ætti
að vera farið að matna meira, en
satt að segja er því ekki að
heilsa. Misskiljið mig ekki. Á-
stand hennar hefur ekki versn-
að, en það hefur ekki batnað, og
eftir slíka aðgerð gerum við ráð
fyrir merkjum um bat þrem til
fjórum dögu'm eftir aðgerðina“.
Ég byrjaði að segja eittþvað,
en varir mínar voru svo þurrar,
að ég kom engu orði upp, starði
aðeins á hann og beið.
„Ég er búinn að tala við Dri
Goddyear. Hann stingur upp á,
að Dr. Zimmermann líti á kon-
una yðar“.
„Hvað kemur honum til að
halda, að Dr. Zimmermann, hver
svo sem hann er, geti gert nokk
uð betur en hann sjálfur?“
spurði ég.
Weinborg færði til pappírshínf
á borðinu.
„Dr. Zimmermann er færsti
sérfræðingurinn í taugum heii-
ans, herra Hallidag. Hann . . “
,,Ég hélt, að Dr. Goddyeat
væri það“.
„Dr. Goodyear er þeilaskurð-
læknir", sagði Weinborg þolin-
móður. „Hann kemur ekki ná-
lægt eftiraðgerðum. Dr. Zimm
ermann tekur venjulega við af
honum i flóknum málum“.
„Annar hreinsar upp eftir
klaufaskapinn í hinum?“
Dr. Weinborg varð harður á
svip.
„Ég skil hvernig yður hlýtur
að líða, en þetta er tæplega
drengilegt". >
„Ég býst ekki við því“. Ég
settist skyndilega á stól. Ég var
snögglega dauðþreyttur og gjör-
sigraður. „Jæja, allt í lagi, við
skulum fá Dr. Zimmermann".
,,Það er dálítið flóknara en1
þetta“, sagði Weinborg. „Dr.
Zimmermann vill aðeins stunda
__Það var í dag, sem ég átti að selja merki fyrir skátana. Nú i
«»rður þú að fara, raamma,
ALÞÝÐUBLA9IÐ — 5. maí 1963 |$