Alþýðublaðið - 30.07.1963, Page 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIEFTIR: LUCII.LA ANDREWS fíeðíð...
__ Ég hló. Já, sérðu okkur
ekki í anda?
__ Þótt undarlegt kunni að
virðast get ég það ekki, Rósa,
sagði Angela og var' hugsi.
__ Ekki þig. Það er það, sem
veldur mér áhyggjum. Ég get —
óljóst — séð sjálfa mig og hinar
í áranginum útskrifast, .— en
livorki þig eða Josephine. Josep
hine verður sjólfsagt ánægðari
með annað starf, en það gegnir
öðru máli með þig, held ég. Og
ég er viss um að þú flýgur í gegn
um öll prófin, ef þú getur aðeins
einbeitt þér að því, sem þú átt
að gera. Þú ert vel gefin, Rósa,
hvers vegna notarðu ekki gáfurn
ar öðru hvoru? Ef þú lilýtir ekki
þessu ráði verðurðu látin fara
einhvern daginn. Mannstu eftir
greininni í samningnum okkar,
þar sem segir, að ef þú uppfyll-
ir ekki nauðsynlegar kröfur . . .
þá . . . o. s. frv.
Ég man vel éftir þessu. — Og
aðvörun hennar hafði mikil áhrif
á mig. Ég hafði aldrei dáðst að
Angelu á sama hátt og ég dáði
Josephine, en mér geðjaðist sér-
staklega vel að henni. Mér geðj
aðist að vinsemd hennar og
þeirri heilbrigðu skynsemi, sem
hún reyndi að smita okkur allar
af. Og þeim mun meira, sem ég
sá til Josephine næstu dagana,
því betur skildizt mér, að Ang
ela hafði rétt fyrir sér. Og þegar
hún hafði rétt fyrir sér, hvað
Josephine viðkom, gat hún þá
ekki líka haft rétt fyrir sér, hvað
mig snerti? Ég vissi, að staða
mín á mótttökudeildinni var að
miklum mun veikari eftir að yf-
irhjúkrunarkonan kom heim úr
leyfinu. Það var ekki óhugsandi,
að forstöðukonan bæði mig að
fara. Það kom stundum fyrir, ef
einhver neminn reyndist ekki
starfinu vaxinn.
Ég ákvað, að nú yrði ég raun
verulega að taka mig á. Ég varð
að gera meira en bara reyna að
gera ekkert af mér, — ég varð
að sjá til, að ég gerði ekkert af
mér. Þetta kostaði mig mlkið erf
iði og þegar þar við bættist, að
það voru miklar annir á deild-
inni gleymdi ég öllu öðru og var
því eins og álfur út úr hól, þeg-
ar yfirhjúkrunarkonan kallaði
mig til sín nokkrum vikum
seinna og spurði mig, hvort ég
JYilkinn
á nasstn
lllllásiilll
stnft
vildi fá aukafrídaginn minn í
jólavikunni eða eftir nýjár,
— í jólavikunni, systir? Það
er þó ekki komið fram að jól-
um strax, hrópaði ég,
Yfirhjúkrunarkonan brosti.
Hún var orðin vingjarnlegri við
mig upp á síðkastið. — Aðfanga
dagskvöld er á þriðudaginn, —
voruð þér búnar að gleyma því?
— J, satt að segja, sysHr. Ég
hélt einhvern veginn, að desem
ber væri rétt að byrja. En mér
er alveg sama, hvenær ég fæ frí
dag. Það kemur alveg í sama
stað niður.
Eigið þér langt heim? Þér kom
izt ekki heim á einum degi? —
Það var leiðinlegt, — en þakka
yður fyrir liðlegheitin. Og hvað
21
ar aldrei neinn eldur. Allt þetta
mas um ást, sem þróast af vin-
áttu er bara slúður . . .“ Hectog,
var vanur að hafa rétt fyrir sér.
En ég þagði yfir þessu. Ég vissi,
að enginn á deildinni mundi vera
sammála mér. Allir voru sann-
færðir um, að rómantíkin blómstr
aði þeirra á millum.
Systir Astor hafði verið á ball
inu. — Þú hefðir ekki þekkt
yfirlijúkrunarkonuna aftur,
Standing. Hún setti hárið upp á
höfuð og var sannarlega guð-
dómlega falleg. Ég er viss um,
að það er vegna hans, sem hún
er að hætta? ,
— Er liún að hætta? Hve-
nær?
— Ég get ekkert um það sagt,
— hún ’hefur auðvitað ekki sagt
neitt um þetta við mig, en Dav-
is hefur verið spurð að því, hvort
hún vildi taka við.
Ég reyndi að einbeita hugan-
um að því, sem ég var að gera.
— Ég býst við, að yfirhjúkrunar
konan ætli að hætta til þess að
verða frú yfirlæknisins? Astor
hló. — Það er líka mál til kom-
deginum viðkemur . . . Þér haf
ið nú svo oft aðstoðað í skoðun
arklefunum, að ég held, að þér
ættuð að vera færar um, að vera
þar ein í dag. Ef þér lendið í
einhverjum vandræðum skuluð
þér taara koma strax til mín. En
ég býst við, að þetta gangi eins.
og í sögu.
Morguninn leið fljótt, en ég
vann til skiptis fyrir herra Ross
og herra Linton. Þeir tveir áttu
alltaf gott með að vinna saman
og við þrjú vorum orðnir góðir
vinir. Þeir heilsuðu mér kunnug
lega, þegar við hittumst á deild-
inni, þegar við hittumst ein-
hvers síaðar annars staðar litu
þeir beint í gegnum mig. Þessi
framkoma gerði mér auðveldara
að sætta mig við að framkoma
Jake Warings hafði breytzt að
nýju. Aldurs- og stöðumunurinn
var óbrúanlegt djúp á milli okk
ar, djúp,' sem breikkaði. 1 hvert
sinn, sem mér varð hugsað til
yfirhjúkrunarkonunnar. Hún
var engum öðrum lík. Ég fór að
líta hana sömu augum og Jake.
Ég vissi hvaða sögusagnir
gengu á sjúkrahúsinu, og þær
sögusagnir voru svart ský á fram
tíðarhimni minum. En þegar ég
sá þau saman — og það var
mjög oft — leit helzt út fyrir,
að þau væru mjög góðir vinir, —
cn ekkert meir. Hector bróðir
minn sagði einu sinni: — Ef karl
maður og kvenmaður kveikja
ekki elda í hjörtum hvort ann-
ars við fyrstu sýn, — þá kvikn
Framli. af 5. síðu
iafnaði settir hjá í fyrstu og hin-
ir eldri skólafélagar þeirra létu
þeim þá fyrst eftir mat, er þeir
voru mettir sjálfir.
Enn er gestkvæmt í Kalmans-
tungu og fara þar hundruð manna
hjá garði suma daga sumarsins —
ón þess að hafa með sér viskí-
fiösku til að gleðja gamla mann-
inn, bætir Kristofer hlæjandi við
og hefur gaman af fíflsku blaða-
manna.
Og nóttin Hður.
Klukkan verður fimm, hún verð
ur sjö að morgni. Enginn kem-
ur af fjöllum. Um klukkan níu
tekst okkur að komast að því, að
leitarflokkamir hafa gist um nótt
ina í kofa við Álftakrók, enn er
löng leið til byggða og úr vöndu
að ráða fyrir menn, sem eru í
kapphlaupi við tímann.
Kristofer lánar okkur hesta og
það er þeyst til móts við Sigríði
Jónu. Heiður blaðsins er í veði
— hvorki meira né minna.
Kristofer hefur aldrei hestlaus
verið. Áður átti hann stundum
50—60 hesta, og þar af á annan
tug taminna og járnaðra gæðinga.
„Ég á ekkert af hrossum núna“,
segir hann. „Ég er líka orðin svo
skolli gigtveikur. Það getur nú
gert hvern sem er gigtveikan að
flengríða til Þingvalla og til
baka að Kalmanstungu — og svo
kannski beint upp á Arnarvatns-
heiði, er heim kom.“
„En hesta vil ég eiga, og hesta
verður þjóðina að eiga. Það ætti
að vera stolt hennar að eiga
hesta. Við að missa þá glatar hún
einhverju af sjálfri sér“.
„Hefurðu ekki stundum leigt
ferðamönnum hesta?“
„Jú, og vanþakklátari þjónustu
hef ég ekki innt af hendi. Það er
ið. Þau hafa verið saman í mörg híka vandi að lána mönnum hesta.
ár. En Jake Waring er greini- [ Ef vel á að fara þarf að velja sam
an hest og mann, en fæstir skilja
það, heimta kannski ljónfjörugan
gæðing, þó þeir þekki ekki fax
frá tagli á hesti — að ég ekki tali
um gang. Svo er fylgdarmanninum
eða leigjandanum kennt um, ef
óhöpp verða.“
lega ekki eldheitur, óþolinmóð'
ur elskhugi. Hann tekur öllu
með ró, sem gerist utan veggja
skurðstofunnar. En þau eru bæði
nógu gömul til þess að vita,
hvað þau gera, og ef þau vilja
bíða þá þau um það. Og það er
skaði fyrir sjúkrahúsið að missa
yfirhjúkrunarkonuna. Hún er
sannarlega fædd til þessa starfs.
Flestar velgefnar stúlkur geta
lært að verða góðar hjúkrunar-
konur, en engin getur lært að
verða það, sem Margaret Marc-
er er. Hjúkrunin er allt hennar
líf . . . .
— Samt haldið þér, að hún
ætli að hætta til að gifta sig, —
spurði ég forvitin.
— Auðvitað, elskan mín. Hún
er þó kona, og lwaða kona vill
ekki heizt af öllu innst inni eign
ast mann og börn?
Ég hygsaði um það, sem Ast-
or hafði sagt og komst að raun
um, að hún hlyti að hafa rétt
fyrir sér. Ég var enginn sérstak
ur mannþekkjari og Hectori hlaut
að hafa brugðizt bogalistin í þetta
sinn.
Ég átti frí frá tvö til fimm
þennan dag og ég varð að fara
og gera jólainnkaupin ef ég ætti
að koma jólagjöfunum heim fyr-
ir jól. Þegar ég var að fara af
vaktinni klukkan tvö spurði yf-
irhjúkrunarkonan hvort ég hefði
nokkuð á móti því að koma
klukkutíma fyrr á næstu vakt.
— Ég skal sjá um, að þér fáið
manstungu — cn sumir, sem hafa
þegar vakað á annan sólarhring,
eru orðnir svefnþungir.
Við stöndum‘og horfum fram
til fjalla. Strýtur, Eiríkisjökull,
Langjökull. Fagurt og stórbrotið
útsýni. Einhvers staðar þarna uppi
er gömul kona á leið til byggða
í hópi manna, sem hafa lagt á
sig hættur og sólarhringa erfiði
til að reyna að bjarga mannslífi.
Óbyggðirnar eru miskunnarlaus-.
ar. Fjöllin torsótt og ótrygg, þeim
sem ekki þekkja.
„Ekki gæti ég hugsað mér að
fara héðan úr skjóli fjallanna", .
segir Kristofer. „Ég vil vera þar,
sem ég get gripið til þeirrra".
„Og svo hefurðu skóginn á aðra
hönd“.
„Hann er fallegur skógurinn.
En við eigum ekki að nota hann
til að klæða landið. Við eigum
að rækta landið grasi upp 1 sex
hundruð metra. Það er hægt og
með því getum við greitt fyrir
syndir feðranna. Skóginn eigum
við að nota til að skýla öðrum
gróðn, til þess er hann ágætur'1.
Nokkru eftir hádegi er mark-
inu náð. Sigrfður Jóna er senn
komin til hvggða, heim til Kristo-
fers, sem iatti hana eindregið far-
arinnar til óbvggða, en fékk engu
ráðið, enda þóttist gamla konan
einfær um að r^ða fram úr eigin
vandamálum á fjöllum.
Við tygiumst til ferðar. Kristo-
fer stendur á hlaðinu og brosir
þeir eru nú dálítið skrítnir fugl-
ai’ þessir blaðamenn. Æðikollar.
Það verður gott að koma heim,
fara í bað. sofa. Vertu sæl Sig-
ríður Jóna og velkomin til
byggða.
Já, og blessaður Kristofer bóndi
í Kalmanstungu. Þig var gott
hcim að sækja og þína ágætu
konu. Ég vcit að þú hafðir ekki
sjálfan þig í huga, er þú sagðir
Hérna uppi við fjöllin þrífast ekki
annað en gott fólk, liöfðingjar.
Hér sefur hetja á hverjum bæ —
en hún á við þig lílca, einkunnin.>
SÚ. me-f
H. E.
Það birtir til um hádegi í Kal-
—4-;
SSgurn^i*- ^iouriésisfon
hæ
ivrnl1"'
Óðinspati'
‘♦tvlttflrmafSnr
•>mcrsskrifstofa
« Síml 11041.
GRANNARNIR
• y: • .1, * -
Og svo segja þau bara að ég hafi hátl.
ALÞÝÐUBLAÐI0 — 30. júlí 1963 15