Alþýðublaðið - 14.09.1963, Blaðsíða 15

lienni, þegar hún fær liöfuðverk
líka þegar við erum gift?
__ Peter, — við erum ekki
gift, svo það er ástæðulaust að
spyrja svona heimskulegra spurn
inga.
— Laukrétt, — við eruni
ekki gift, — sagði hann hægt
með einkennilegum raddblæ, —
og það sem meira er: Við mun
um aldrei giftast, cf ég læt allt
liggja í þínu skauti hér eftir
sem hingað til, Shirley, — ég
spyr þig í síðasta sinn: Ætlarðu
að koma?
Við nóum ennþá lestinni, ef
við flýtum okkur. Frú Grips eða
Janice mundu koma þegar í stað,
__ svo að það er engin afsökun.
Þú hefur leikið pislarvött svo
lengi í þessari fjölskyldu, að
sannleikurinn er sá, að þú ert
farin að hafa lúrpskt gaman af
píslarvættinu. Mér þótti vænt
um fjölskyldu þína, — þú veizt
það fullvel. Mamma þín var mér
önnur móðir og ég tilbað föður
þinn. En nú er mælirinn fullur,
Sliirley vafalaust hefur þú ekki
gert þér grein fyrir því, en allt
um það — mamma þín er að
sjúga úr þér merg og blóð, liún
lifir á þér, rænir þig æskunni,
__ en reynir á engan hátt að
bjarga sér sjálf. Viltu koma?
__ Ég elska þig, Shirley, —
viltu koma af því, að ég bið þig
um það?
'Ég heyrði, að Gran var aftur
farinn að kalla á mig, svo að cg
stóð upp.
Peter, þú skalt fara lieim núna,
__ á morgun gerir þú þér ljóst,
að ég get ekki farið frá þeim og
skilið þær aleinar eftir heima.
Þú munt jafnvel eklci skilja, að
• þú fórst fram á það við mig. Þú
■ert reiður og sár, — en það er
ég líka.
Er þetta bitt s'ðasta orð?
Hann vor orðinn náfölur, — og
ég hefði naumast þekkt Petur
minn aftur í gervi þessa ósveigj
anlega manns, sem stóð fyrir
framan mig með ásökun í
liverjum andlitsdrætti.
i_ Já, Peter, — en . , .
Hann snérist á hæli og tók
trefilinn sinn. Ég sá, að sterk-
legu grófu hendurnar skulfu.
— Þetta er vonlaust, Shirley,
sagði hann rólega en slcýrt. Ég
só það núna. I’etta yrði alltaf
svona — fjölskylda þín gegn
mer — og ég yrði alltaf að láta
í minnipokann. Þannig endar
það, elskan mfn. Þú verður að
vélji á milli mín og hinna, —
— hér á þessum stað og stund.
Ef þú kemur eklci í kvöld, Shir-
ley, — sem þú átt liægt með,
ef þú vrerir ekki húð píslarvætt
inu, — ef þú kemur ekki í kvöld,
— er öllu lokið okkar á milli.
Ég sló, — heimskulegum, stutt
um hlátri, — sem kom eins og
fjandinn úr sauðaleggnum.
— Hvernig ætti þetta að vera
endirinn, — spurði ég fíflaiega
Við höfum alltaf verið saman,
Peter. Þú veizt það. Við elskum
hvort annað . . .
— Ég er ekki eins viss um
það núna eins og einu sinni...
sagði hann og starði á mig þess-
um stingandi augum. Trúðu mér,
Shirley, — ef ég fer núna —
einn — kem ég ekki aftur fyrr
en þú biður mig að koma, og þar
til þú lofar, að fjölskylda þín
skuli aldrei metin meir en þessi
svonefnda ást til mín.
Mamma kallaði til mín veik
um rómi og ég rauk upp.
— Svona hugsar þú, — sagði
ég æfareið, — í huga mér tog-
uðust á vonbrigði mín vegna
kvöldsins og löngunin til að
vera- hjá. mömmu, — farðu bara,
og þú skalt . ekki halda, að ég
fari að skæla. Ég skal ekki
reyna að halda aftur af þér, —
ég lofa þér því . . .
Við stóðum þarna eins og
tveir fjandmenn, störðum hvort
á annað .—- ofsareið og helsærð.
Ég bað þess skyndilega með
sjálfri mér, að liann kæmi til
mín, tæki mig í fangið og kysSti
mig hlæjandi að ótta mínum og
skelfingu.
— Auðvitað gæti ég ekki far-
ið, — vildi ég, að hann segði,
— elska ég þig kannski ekki?
Ekkert getur nokkru sinni breytt
því, ástin mín.
En hann sagði þetta ekki, og
hann færði sig ekki nær mér.
Hann vafði treflinum iim háls-
Jnn á sér, og hann sneri til dyra.
' — Ég meina það, sem ég segi,
sagði hann hæglátlega, — ég
mun aldrei koma aftur Shirley,
— nema því aðeins, að þú biðj
ir mig ...
Hann ,gekk til dyra, og í sama
bili steig ég eitt skref í áttina tii
hans mcð framréttar hendur.
Ennþá — hugsaði ég skeflingu
lostin,--get ég kallað til hans
— ég gæti gert alveg eins og
iiann sagði —. og við gætum far
ið. Við yrðum að vísu of sein,
— en það gerði ekkert til. Við
yrðum aftur saman, — örugg
úm ást hvort annars og gagn-
kvæman skilning. Þetta var Pet
er — albúinn að gánga rólega
út úr iífi mínu. Peter . . .
Svo stirðnaði ég upp og lét
hendurnar síga niður með hliðun
um. Hann mundi koma aftur í
fyrramálið með afsökunarbeiðn
ir á reiðum höndum, fús til að
kyssa mig og vingast við mig að
nýju. Elsku Peter, — en kjána
legt, — blindi Peter. Hvað vissi
hann um þá ást, sem ég bar til
fjölskyldu minnar? Hann átti
ekkert nema gömlu foreldrana,
sem aldrei höfðu haft neinn tíma
handa honum . . . hann gat ekki
skilið tilfinningar mínar til
mömmu, — allt það, sem ég
skuldaði ástkærri fjölskyldu
minni. Hann hafði engan rétt til
að koma með svon úrslitakosti.
Ást hans — eða fjölskylda mín,
— Auðvitað hefði ég alltaf hvoru
tveggja — hvers vegna ekki hér
eftir sem hingað.til?
Ég lét hann fara og vindur-
inn skellti dyrunum í lás.
Ég fór inn til mömmu og sett
ist niður í dimmu herbergi. Ég
var sljó og tilfinningalaus, — þó
er það ekki satt, — mér fannst
. ég á einhvern hátt glötuð, ég
fann til sömu kenndar og einu
sinni, þegar ég var lítil og var
úti með pabba að kvöldlagi. Ég
hlýt að hafa gengið áfram, þeg-
ar hann stanzaði til að tala við
einhvern mann í þorpinu, og
skyndilega varð mér ljóst, að
ég var alein á beru svæði. Ég
fyiltist skelfingu . . , en það var
annars. konar skelfing en fyllti
hjarta mitt nú. Lítil stúlka kast
ar sér út í skelfinguna — hjarta
fullorðins manns reynir að
hrinda henni frá sér, — kóln-
ar upp, en er of.stolt til.að játa
ósigurinn.
Hann hlýtur að koma aftur,
sagði ég við sjálfa mig, þar sem
ég- sat og þvoði höfuð móðuf
minnar. Það getur meira að
segja vel verið, að hann komi
seinna í kvöld.
Harry kom heim og fór að
hátta. Doris kom. heim og vlnnu
stúlkan á pretssetrinu fylgdi
Flóru heim. Gran lagðist til
svefns, og ég gekk um þögult
húsið, faldi eldinn, setti graut
inn á, svo að hann gæti mallað
yfir nóttina, lauk af öllum
skyldustörfunum, sem ég hafði
alltáf innt af hendi á hverju
kvöldi, — en ég vissi naumast,
hvað ég var að gera.
Mjög seint, löngu eftir mið-
nætti fór ég inn í herbergi og
stóð við gluggann. Það var ekk
ert ljós í húsinu hans Peters hin
um megin við akrana.
Það lilýtur að hafa verið kom
ið fram undir morgun, þegar ég
skreið loks köld og aum upp i
rúm. Og þá fyrst liorfðist ég í
augu við raunveruleikann, sem
ég hafði til þessa ekki þorað að
gera mér ljósan.
Peter mundi ekki koma; ekki
í kvöld — ekki á morgun. Hann
hafði raunverulega meint það,
sem hann sagði í þetta sinn. Jafn
vel ást okkar hafði ekki verið
nógu sterk, — þegar til kast-
anna kom.
Þá byrgði ég andlitið niður í
koddann og grét . . . grét út af
Peter, út af ástinni, sem ég hafði
haldið að endast mundi til eilííð
izt okkur, þegar mest á reyndi.
ar, — en sem virtist hafa brugð
Samt sem áður trúði því innst
inni, að hann mundi koma aft-
ur. Það leið langur, langur tími,
þar til mér varð fyllilega ljóst,
að Peter hafði meint hvert ein-
asta orð, sem hann sagði, — og
hafði alls ekki í huga að koma
aftur til mín.
3. KAFLI
Mamma var alveg laus við höf
uðverkinn morguninn eftir og
sannast sagna leit hún óvenju
vel út. Mér brá, þegar ég sá
hana í eldhúsinu, þegar ég kom
niður eldsnemma, og kannski var
það ímyndun hjá mér, — en mér
fannst fyrst eins og hún væri
skömmustuleg á svipinn þótt
ég skildi alls ekki, hvernig á því
gæti staðið.
Hún hjálpaði mér við að út-
búa morgunmatinn, þótt ég
hefði satt að segja miklu heldur
viljað vera við bað ein, því að
þótt mamma vilji vel — gerir
hún raunverulega meira ógagn
en gagn, þegar hún ætlar að
hljápa til. Ef ég læt einhvern
hlut frá mér — er hann þegar
horfin. Þá er mamma búin að
pota honum einhvers sfaðar, guð
má vita hver. Við töluðum ekki
mikið, — en það var ekki fyrr
en allt var komið á borðið,
búið að ausa á diskana, — að
hún sneri sér að mér með dálít-
ið angurvært bros á vörum.
— Ég vona, að ég hafi ekki
eyðilagt neitt fyrir þér í gær-
kvöldi, elskan, sagði hún spyrj
andi, — ég Vaknaði i nótt gal-
frísk, og mér fannst eins og þú
hefðir eitthvað verið að minn
ast á að þú ætlaðir út. Þessar
höfuðkvalir eru hræðilegar, —-
ég gat jafnvel ekki liugsað heila
hugsun, Shirley, — en þú hefð
ir getað sótt Janice eða frú
Crips.
— Það var allt í lagi, sagði ég
snöggt, það kom .illa við mig,
að heyra orð Peters af vörum
hennar. Það var ekkert sérlega
mikilsvert. Þú veizt, „ að ég gat
ekki farið frá þér, þegar svona
stóð á.
En hún virtist engan veginn
ónægð með þetta svar. Hún
starði hugsi ofan í grautinn og
leið og ég leit til hennar, gat
ég ekki varizt svolítilli gremju.
Hún leit ekki út fyrir að vera
degi eidri en sextán ára í upp-
Grein Gylfa
Framhald af 4. síðu.
hreyfingu að ræða, en þó ekkl
að öllu leyti. Útlit er því fyrir,
að gjaldeyrisforðinn verði
nokkru minni í árslok en hann
var í ársbyrjun, gagnstætt þvf,
sem stefnt var að í þjóðhagsá-
Betlun1 áranna 1363-1966. —
Þessi þróun stafar ekki af því,
að landið hafi orðið fyrir áföll-
um á sviði utanríkisviðskipta.
Þvert á móti má telja, að afla-
brögð ársins og verðlag út-
flutningsafurða sé óvenju hag-
stæð, enáa þótt sumarsíldveið-
in hafi ekki orðið eins góff og
vonazt var til. Skýringin er
blátt áfram sú, að neyzla og
framkvæmdir hafa á þcssu ári
aukizt hraðar, en vöxtur þjóff-
artekna og eðlileg lánsfjár-
notlcun leyfir, þegar til Iengd-
ar lætur. Hún er því mikiff al- '
vörumál á ferð. — Það skiptir
meginmáli fyrir vclgengni
þjóðarinnar á komandi árwn/
að þessi þróun gangi ekki ‘ót!1
langt. Ríkisvaldið og banka-
kerfið hljóta aff telja þkff
skyldu sína að miða stefnu '
sína við þetta. Hið sama hlýt- 1
ur að gilda um hvers konar'1
almannasamtök I Iandinu,
kunni þau rétt að meta hag fé-
laga sinna og þjóðarinnar
allrar.
1
GRANNARNIR
— Mamma, það er maður frammi að selja kúlupenna,
sem hægt er að skrifa með niður í vatni, má hann ekki koma
inn, svo við getum prófað hvort hann er að segja satt.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 14. sept. 1963 |,5