Óðinn - 01.07.1923, Síða 9

Óðinn - 01.07.1923, Síða 9
ÓÐINN 57 amtmanninum í Suðuramtinu 6 mánuðum fyrir far- daga, og með sama fyrirvara skal segja honum lausri íbúð hússins, ef ástæða þykir til að fá annan mann til að búa þar. En ef hann í nokkru breytir móti ofannefndum ákvörðunum, hefur hann fyrirgert rjetti sínum til íbúðar í húsinu, og öllum þeim rjettindum öðium, er þetta leyfisbrjef veitir honum, og skal þegar víkja burt úr húsinu, án þess að eiga heimtingu á nokkrum uppsagnarfresti. Reykjavík 22. d. júlímánuðar 1878. Til staðfestu nafn mitt og innsigli Suðuramtsins. Bergur Thorberg. (L. S.) Leyfisbrjef handa Ebeneser gullsmið Guðmundssyni til að hafa gestaveitingar í sæluhúsinu á Kolviðarhóli. Vorið 1878 flutti Ebeneser með fjölskyldu sinni á Kolviðarhól og varð þannig hinn fyrsti maður er gerði þann stað að bygðu bóli. En brátt fóru frum- býliserfiðleikarnir að gera vart við sig; hússkrokkur- inn bláber og að vetrarlagi mjög kaldur, engar slægjur, erfiðir aðdrættir; engin eldiviður nema grámosi, og það sem verst var, vatnsleysi — að eins regnvatn. — Veitingarnar miklu rýrari en búist var við, sum- part sökum þess að ferðamenn voru þá óvanir að kaupa greiða, höfðu nóg nesti sjálfir, enda samkvæmt leyfisbrjefinu skylt að hýsa þá og hesta þeirra ókeypis í nokkrum hluta húsanna, og aukakostnaður talsverður að hafa ljós að jafnaði allar nætur að vetri til í gluggum íbúðarhússins, þar að auki voru þau hjónin alt of gestrisin og góðgerðasöm til að geta haft á hendi greiðasölu með nokkrum ágóða, og gestnauðin tafði húsbóndan frá handverkinu. Um styrk af opin- beru fje var ekki að tala, þó þess væri leitað, jafnvel samkvæmt gefnu velyrði, raunar mun Ebeneser hafa fengið örfáa dali fyrir að grafa brunn fyrir neðan hól- inn, til að bæta úr vatnsleysinu, en bæði var sú upp- hæð örlítill hluti þess tilkostnaðar er hann hafði við brunngröftinn, eins og jarðlagi er þar háttað, og svo voru þessir fáu dalir veittir með svo miklum umtölum og ónotum að Ebeneser sveið það alla æfi að verða að neyðast til að þiggja þá. Loks þreyttist Ebeneser á öllum þeim erfiðleikum er þarna voru, auk þess sem heilsuleysi og óyndi fjölskyldunnar bættist ofan á, flutti hann því frá Kolviðarhóli haustið 1879 og settist að á Eyrarbakka og rak þar iðn sína til dauðadags; hann ljetst af lifrarkrabba 12. des 1921. Mjög voru þau hjón vel þokkuð þegar þau voru á Kolviðarhóli, fyrir greiðvikni sína og góðgerðasemi við þurfandi ferðamenn, og margra góðra gesta mynt- ust þau einnig frá þeim tíma, sjerstaklega ]óns land- læknis Hjaltalín, sem þar var tíður gestur sökum öl- kelduvatnsins í Henglafjöllum, sem hann notaði all- mikið. Eftir að Ebeneser settist að á Eyrarbakka, tók hann sjer venjulega sumarfrí um mánaðartíma og fór þá austur um sveitir og heimsótti kunningjana, og seldi smíðar sínar, var honum alstaðar vel fagnað og þótti ávalt aufúsugestur, hvar sem hann kom. Eberneser var þjóðhagi, hagvirkur og hugvitssamur, síglaður í viðmóti, en nokkuð skapbráður að eðlisfari; hann var mesti iðjumaður, frábærlega ljettur á fæti og sást aldrei með höndur í vösum, sagði sjer þætti það svo ófagurt. Söngelskur var hann mjög, smíðaði sjálfur langspil og þótti leika vel á það, bæði ný og gömul lög, sem hann kunni mörg. Hann skrifað all- fallega rithönd — með fjaðrapenna. — Þau hjón eignuðust mörg börn, sem þau ólu prýðilega upp, enda var Sesselja kona hans — sem enn lifir — vel fallin til að kenna þeim sparnað og iðjusemi, sem hún er orðlögð fyrir. Börn þeirra hjóna, sem nú lifa, eru þessi: Guðmundur skósmíðameistari á Eyrarbakka, Ebeneser vjelstjóri í Reykjavík, ]óhanna gift Páli múrara Magnússyni frá Vatnsdal, nú í Reykjavík, Ágústa, gift Sigurði gullsmið Daníelssyni á Eyrarbakka, og Olafía, Sigríður og Gróa, ógiftar heima. O. Oddsson. \L Strigabátsferö. Nú gefst mönnum sjaldnar tækifæri, til að sýna þrautseigju eða karlmensku, en fyr á tímum. Það hefur auðvitað altaf verið talin karlmennska, að brytja náunga sinn niður á vígvelli, og þá tryltustu kalla menn ekki »dýr« heldur »hetjur«. Það þykir líka karl- menska, að læðast að dauðhræddum hjerum eða meinlausum fuglum, og skjóta þá. Áður fyr þurfti karlmensku og hugrekki til að komast yfir hafið; — nú ferðast menn yfir það á margfalt stærri og traust- ari skipum, sem þola margfalt meiri sjó og eru fljótari í ferðum. Nú ferðast menn um bygðir og eyðimerkur í eimlestum, öll fljót eru brúuð, upp fjöllin og í gegn um þau ganga sporbrautir, sem borga fyllilega reksturs- kostnað sinn. Flestar uppfyndingar miða að því að gera mennina að vöðvalausum óánægðum verum, í staðinn fyrir að þeim er ætlað, að ljetta þeim lífsbyrð- ina og útrýma hættunum. Hver verður þá útkoman? I staðinn fyrir hrausta, frjálsa og vakandi þjóð, kemur

x

Óðinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.