Óðinn - 01.07.1923, Qupperneq 11

Óðinn - 01.07.1923, Qupperneq 11
OÐINN 59 til að hátta, við opnuðum blikkkassa, sem geymdi alt það sem ekki mátti vökna, tókum nærföt og lögðum af stað, til að finna gistihús. Við gengum bæinn þver- an og endilangan, en fundum ekkert gistihús, engan herkastala og engan næturvörð. Hvað áttum við að gera? Við þektum engan mann á staðnum og vildum þess vegna ekki vekja npp. Við gengum því niður að bátnum aftur, teppin, sem við höfðum með okkur, voru gegnblaut, svo ekki var hægt að sofa í þeim. Við tókum nestið upp og sátum yfir því þangað til við vorum farnir að skjálfa. Það var heldur þægileg lend- ing þetta, vera gegnblautir, þreyttir og syfjaðir, en eiga svo enga konu og ekkert heimili á ströndinni. Vind- inn lægði þó nokkuð og við vorum að hugsa um að leggja aftur á stað þegar við sáum tvo menn koma siglandi á opnurn bát inn víkina. Það glaðnaði yfir okkur og við hlupum af stað, að vörinni, sem báturinn lenti í. Mennirnir voru auðsjáanlega mjög hissa á að sjá okkur og enn meira, þegar við heilsuðum á móðurmáli þeirra. Þeir hjeldu að við værum útlendingar, af því að við vorum í skátabúningnum, sem þeir aldrei höfðu sjeð fyr, en bláa klúta brúkuðum við fyrir höfuðföt. Við hjálpuðum þeim að setja bátinn og spurðum þá svo um gistihús. Þeir sögðu að þar væri ekkert gisti- hús og spurðu hvernig stæði á okkur. Þegar við sögðum þeim hvernig við höfðum komið og hvaðan, trúðu þeir okkur ekki rjett vel. Við vorum samt sofn- aðir kl 3 í þægilegu rúmi, því annar maðurinn sá aumur á okkur. — Svo ránn sunnudagurinn upp. Við vökn- uðum kl. 9 og tókum strax eftir því að menn gengu framhjá glugganum og litu forvitnisaugum inn til okkar. Varla höfðum við teygt úr okkur þegar heill hópur af mönnum kom inn til okkar. Einn þeirra var úr Reykjavík, hann kom til að sjá hvort hann kann- aðist nokkuð við þessa menn. Hinir litu á okkur sem einhverja glanna og einn af þeim sagðist »ekkert skilja í því að Iögreglan, sem væri svo fram úr skar- andi dugleg, skyldi láta okkur sleppa á sama sem strigapoka og ætla upp á Akranes«, hinir voru hon- um sammála. Við vorum spurðir hvort við ættum for- eldra, hvort við værum sjómenn og hvað langt við ætluðum. Við sögðumst ætla upp í Borgarnes og þaðan eitthvað upp eftir Hvítá. Þeir hristu kollana og spurðu okkur hvort við vissum nokkuð um straum- ana í Borgarfirði, þeir væru svo miklir, með aðfalli og útfalli, að okkur væri best að haga ferðinni eftir því og einn fræddi okkur á því að straumhraðinn í Brákarsundi yrði stundum 12 mílur. En þegar þeir fengu að vita að við vissum alt þetta og höfðum flóðtöfluna bak við eyrað, týndust þeir smátt og smátt út og einn ráðlagði okkur að fara í kirkju áður en við legðum á stað. I kirkju fórum við ekki, því vegna flóðsins þurftum við helst að leggja af stað fyrir há- degi, annars hálflangaði okkur til að hlusta á hinn góðkunna prest. Klukkan var nú orðin 10; við klædd- um okkur í hvelli, drukkum ágætt kaffi og gengum síðan út. Allir þeir, sem mættu okkur, veittu okkur eftirtekt og flestir kýmdu. Þegar við komum niður að bátnum sáum við ekki í hann fyrir fólki, sem spurði okkur svo spjörunum úr. Einn gamall þulur ráðlagði okkur að bera bátinn yfir skagann, það væri klukkutíma sparnaður. Við áttum eftir að borða og snerum því aftur upp í bæinn. Maturinn var ekki til, en á meðan símuðum við til helstu kunningjanna, um að okkur liði ágætlega enn þá. Þegar við vorum búnir að borða, snerum við aftur að bátnum, sem enn þá var um- kringdur áhorfendum. Við vorum búnir að ákveða að bera hann út í Krókalón, sem er hinumegin við skag- ann. Stór hópur af sjálfboðaliðum setti bátinn á hand- vagn og keyrði fyrir .okkur. Þegar báturinn var kom- inn á flot, tókum við tvær myndir af hópnum og lögðum svo af stað. Klukkan var um eitt, sunnan- vindur og ágætis leiði. Við settum seglið upp og tókum stefnu á Melhólma, sem er 10 km frá Aranesi. Nú vorum við aftur á sjó, glaðir og ánægðir. Báðir vorum við sammála um að sjómennirnir hefðu farið helst til miklum óvirðingarorðum um bátinn okkar og sömuleiðis vorum við sammála um, að við hefðum ekki sjeð neitt af þessum fallegu stúlkum, sem Akra- nes er svo orðlagt fyrir; annað hvort hafa þær blátt áfram falið sig, eða eru allar giftar burt úr bænum. Akranes fanst okkur einmitt vera staður fyrir fallegar stúlkur og hrausta menn. En nú hvarf það í dökku rigningarskýi og vegna þess að vindurinn var orðinn of mikill, rifuðum við seglið, en af því báturinn stakst samt of mikið, tókum við það alveg niður. Eftir stutta stund fengum við dynjandi skúr, svo lygndi aftur og við settum seglið upp. Svo hvesti aftur og okkur fanst hann stingast of mikið. Þegar við svo ætluðum að hala seglið niður, var það fast, bandið hafði farið út af hjólinu sem það átti að renna eftir; það var því ekki um annað að gera en að láta hann vaða. Upp í mastrið var ekki farandi nema með vængjum, en þá höfðum við ekki með okkur, þarna voru um 4 km til lands, þar sem hægt var að lenda, annars 2—3. Við reiknuðum það út, að ef bátnum hvoldi, væri hæpið að við næðum landi með heitt blóð í æðum. Nú myntist jeg þess að einn Akranesingurinn sagði við okkur: »Menn leggja ekki í þetta á svona skel, ef þeir hafa haft nokkur kynni af sjónum. Var okkur

x

Óðinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.