Óðinn - 01.07.1923, Síða 21

ÓÐINN
69
Ruddi hann frá sjer fjenu og náði í sauðinn. En
sauðurinn stimpaðist við og reyndi að slíta sig lausan
af Hristjáni. Attust þeir við um stund og var að sjá
sem Hristján ætti fult í fangi með sauðinn, uns hann
klofaði yfir hann og leiddi hann þannig á hornunum.
Homst hann eftir allmikinn stimpingaleik að dilksdyr-
um, þar sem Krjstinn var fyrir.
»Hjerna kem jeg loksins með hann Flekk minn«,
sagði Kristján og bljes þungan. »Hann er ekki orð-
inn lamb að leika sjer við«.
Láttu mig sjá hann kunningi«, sagði Kristinn
og seildist í hægra hornið og dró að sjer sauð-
inn. Þar næst tók hann af sjer vetlinginn og þreif-
aði eftir markinu. »Láttu mig finna á þjer markið,
kindin mín«, sagði hann svo eins og við sjálfan sig
eða sauðinn.
Hristján stóð hjá og kastaði mæðinni.
»Eg held, að þú eigir ekkert í þessum sauð«
sagði Kristinn hægt og gætilega. »Þetta er ekki þitt
mark. Við skulum ekki láta hann í okkar dilk«.
»Eigum við ekki að láta hann í okkar dilk ?« spurði
Kristján. »Hvað segirðu maður? Ætlarðu ekki að láta
hann Flekk inn? ]eg er búinn að hafa svo lítið fyrir
honum, eða hitt þó heldur. Láttu sauðinn inn maður,
við verðum að fara að hafa hraðann á«.
Kristni var nú orðið hrollkalt. Hann hafði staðið
hreyfingarlaus í dyrunum mikinn hluta dags. Var hann
því styggari í svörum, en hann hefði orðið að öðrum
kosti.
»Markið segir til karl minn«, sagði hann kuldalega.
«Og það er glöggara en þú, karl minn, þótt glöggur
sjert og þykist lærður. Líttu á markið maður, segi
jeg. Þú ættir þó að sjá, að þetta getur ekki heitið
afeyrt, þar sem allhár stúfur er á hægra eyra«.
»Farðu úr dyrunum, svo jeg geti hleypt sauðnum
inn«, sagði Kristján þjóstlega og stjakaði Kristni inn
úr dilksdyrunum.
En Kristinn kunni því illa að láta stjaka sjer og
gekk því aftur fram í dyrnar. Urðu þá stimpingar
með þeim fjelögum.
Kristján varð þá að sleppa hendi af Flekk, er hljóp
út í almenning og þóttist góður að sleppa. Reidd-
ist nú Kristján og gáf því vini sínum kinnhest. Krist-
inn vissi, að gjöf skal gjaldast, ef vinátta á að hald-
ast, og galt því Kristjáni í sömu mynt.
Tókst því næst bardagi og síðan sviptingar all-
harðar. Mátti ekki á milli sjá, hver sigra mundi. Óðu
þeir aurinn upp fyrir ökla og varð þeirra atgangur
bæði harður og langur, áður Kristján fjell og Kristinn
á hann ofan. Þustu nú rjettarmenn að, eins og títt er,
L__
þá ryskingar verða í rjettum. Þar var og hreppstjórinn.
Skipaði hann að skilja mennina og var það gert.
Voru þá klæði þeirra bæði auri ötuð og rifin. Sjálfir
voru þeir bláir mjög og blóðugir. Höfðu þá allar
kindurnar runnið út úr »Sannkristni«, svo að þar var
engin skepna eftir.
Hreppstjórinn reyndi að koma á sættum, en þess
var enginn kostur. Kristján kvað Kristinn hafa viljað
hafa af sjer sauðinn. En Kristinn sagði, að Kristján
hefði viljað draga inn í dilkinn einhvern villitrúar-
gemsa, er ætti ekki þar að vera, enda segði markið
til, og skyldi hann aldrei inn í sinn dilk koma.
Hreppstjóri sendi nú menn eftir sauðnum. Náði þá
einhver í markatöflu Kristjáns, meðan verið var að
sækja sauðinn. Hafði hún fallið ofan í forina. Maður-
inn kom með Flekk, og var þá farið að rannsaka
markið. Þótti mönnum sem vafi gæti leikið á um eig-
anda, þar sem ekki gat heitið fyllilega »afeyrt hægra«.
Var þá farið að leita í Helgatöflu. En markið fanst
þar ekki. Kristján kvaðst eiga sauðinn með öllum rjetti,
en Kristinn andmælti kröftuglega og kvað hann
ekki eiga eitt hár á honum. Veittu nú ýmsir Kristjáni
að málum, en aðrir Kristni og var þjarkað um þetta
fram og aftur um hríð.
Hreppstjóra leiddist að lokum þóf þetta og lagði
það til, að þar sem hvorki menn nje markatafla gætu
skorið úr um eiganda, yrði að selja sauðinn á upp-
boði eins og annað óskilafje. Undu margir illa við
þær málalyktir, en Kristján verst, sem vænta mátti.
Veðrið versnaði.
Var svo riðið heim með rekstrana um það leyti,
er fór að dimma. Voru þá viðsjár með mönnum.
Hátt ljet í Klofningi um kvöldið, og þótti mörgum
það ills viti. — —
Sig. Kristófer Pjetursson.
Sl
játningin.
Blikaugun björtu
bræða vor hjörtu.
Blómvör ef býður
bullar og sýður.
Heimlurnar.
Æskuvonir allar hverfa
eins og skepna í fjallið strýkur,
þó mun jeg þær aftur erfa
í eilífðinni, er þessu lýkur.
Fnjóskur.