Óðinn - 01.07.1923, Qupperneq 35

ÓÐINN
83
lifandi gefið þjer honum ekki þetta inn«, segir hann.
»Að mjer heilum og lifandi«, drundi í Andrjesi bak
við hann, hann gnæfði yfir hann, því Andrjes var risi
að vexti og jötun að burðurn®.
»Sjáið þjer til, á meðan á þessu stendur þegir Sig-
urður — eða að minsta kosti man jeg ekki til, að
jeg heyrði til hans. Læknirinn hvessir augun á þá og
segir: »Haldið þið, að jeg ætli að drepa manninn,
svona að gamni mínu?« — »Við vitum ekkert hvað
þjer ætlið að gera«,segir Guðmundur, »og varðar ekkert
um hvað þjer ætlið að gera, en við viljum ráða hvað
þjer gerið í þetta sinn«, segir Guðmundur. »Maður
minn«, segir Iæknirinn og brosir, sjáið þið til, hann
brosir, jeg horfi á það með mínum eigin augum, að
hann brosir; »jeg held jeg skilji nú hvað þjer eruð
að fara. Þjer haldið, að jeg hafi drepið Ólaf þennan,
sem var meira en hálf-dauður þegar jeg loksins kom
til hans í haust. Ef þið hefðuð sótt mig til hans þeg-
ar þið fenguð meðul hjá skotta ykkar, þá eru eins
mikil Iíkindi til þess, að hann væri lifandi enn þá.
Þið eruð svoddan einstök blessuð börn, hjátrúarfullir
og vitlausir, trúið öllu sem þessir spekingar og hálf-
guðir ykkar segja, hversu fjarri sem það er öllu rjettu.
í rauninni veit jeg, að þið eruð allra bestu menn, en
alveg ófyrirgefanlega barnalegir og« — segir læknir-
inn, en lengra komst hann ekki, því Sigurður aum-
inginn, sem allir höfðu nú í rauninni gleymt, var hálf-
risinn upp og segir: »Guðmundur«, segir hann, »jeg
vil að læknirinn gefi mjer inn«, segir hann rjett si-
svona. »]æja, heilla-kallinn«, segir læknirinn, og bend-
ir mjer að koma með ljósið. — Þeir Guðmundur og
Andrjes viku þegjandi frá, og upp á bálkinn. Og svo
gaf hann honum inn.
Sveinn gamli þagnaði.
»Og hvernig fór þetta svo«, spurði jeg.
»Sagan er nú eiginlega búin, sjáið þið til«, sagði
Sveinn gamli, læknirinn gaf honum inn, og sat yfir
honum um nóttina. Veðrið heldur skánaði um mið-
nætti og þá lögðu þeir af stað niður eftir Guðmundur
og Páll og Andrjes má jeg segja líka, góður var hann
ekki, varla ratljóst, satt að segja, en þeir fóru samt
og alt slarkaði það af. En daginn eftir var komið
besta veður, og þá komu þeir með kviktrje og út-
búnað og við komum Sigurði til bæjar. Hann var
skollans mikið veikur, en lifði þetta af, sjáið þjer til«.
Þórir Bergsson.
Sl
Þorvaldur Thoroddsen.
Fækkar þeim sem fremstir stóðu,
fyrst á braut í andans löndum,
þeim, sem okkur ungum veittu
aukna sýn að nýjum ströndum;
fækkar þeim, sem frónskum lyftu
fána móti björtu vori;
foldin geymir fallnar hetjur;
fögur blóm í hverju spori.
Þeirra einn var Þórodds niðji;
þjóð á honum skuld að gjalda, —
æfistarf, sem lengi lifir,
lýsir fram til nýrra alda;
starf, sem hvorki fje nje fagrir
Fálka-krossar nægðu að greiða.
Enginn frægði ísland betur,
Islands tign frá strönd til heiða.
Enginn bar í öðrum löndum
okkar nafn með hærri sóma,
eða varp á íslands merki
auðnudrýgri frægðarljóma.
Fáir hafa fræðin gömlu
fastar eða betur numið;
fáir hafa heitar hatað
hleypidóma alla og skrumið.
Þjóð vor eigi Þorvald skildi,
þakkaspör við marga syni.
Hvenær mun hún kunna að meta
kostaríka máttarhlyni?
Þeim mun bjartar lífs að lokum
ljómar nafn á sögu-spjöldum, —
Þorvalds nafn — sem log, er lýsa
loft á heiðum vetrarkvöldum.
Skarð er fyrir skildi orðið,
skarðast öðrum sveitin snjalla
þeirra manna’, er hlýddu og heyrðu
hvellan lúður tímans gjalla.
íslands sonur, íslands dóttir
ættarfrægð þig knýr að verki.
Viltu feta í feðrasporin,
fram til sigurs bera merki.
Cornell háskóla 2. ágúst 1923.
Richard Beck.