Óðinn - 01.07.1923, Blaðsíða 44

92
ÓÐINN
húsum. 2. Ólafur kaupmaður, síðar forstjóri kaupfje-
lagsins Ingólfur á Stokkseyri. Dó í Reykjavík fyrir
nokkrum árum. Hann átti frændkonu sína, Margrjeti
dóttur Friðriks Möller. 3. ]ón prestur í Otrardal, nú
búsettur á Bíldudal, kvæntur Jóhönnu Pálsdóttur.
4. Árni búfræðingur, bóndi á Straumi í Hróars-
tungu, kvæntur Þuríði Kristjánsdóttur Kröyer frá
Hvanná. 5. Sigríður, býr á Vtra-Hóli á Skagaströnd,
ekkja eftir ]ón bónda ]ósefsson. 6. Björn, gagnfræð-
ingur, hreppstjóri á Syðri-Ey, tvíkvæntur. Átti fyrst
Þóreyju ]ónsdóttur, dótturdóttur sjera Magnúsar
Bergssonar í Eydölum, en síðar frændkonu sína,
Guðrúnu dóttur Sigurðar bónda Benjamínssonar og
Sigríðar Björnsdóttur frá Þverá, Þorlákssonar.
Minning Árna hreppstjóra mun lengi lifa.
10. mars 1923.
Magnús Björnsson.
*
Vísur.
Enn er dauði í önnum.
Enn er dauði í önnum,
ötull hvetur ljáinn.
Vonir velt’ í hrönnum,
visna, hverfa í bláinn.
En hjá öllum mönnum
innsta lifir þráin,
þó að feigðar-fönnum
felist gleði stráin.
Þrá að þelaleysi
þegar vorar aftur;
grimm jel engin geysi,
glæðist sálar kraftur.
Vona vonin dýra,
vek mjer þrek að stríða;
skapa hugsjón skíra,
skapró góðs að bíða.
Segin saga.
Þeim er ei trúandi’ í þjóðarraun,
sem þjóðræknistrumbuna berja mest,
fái þeir bitling og forystulaun,
förlast þeim sóknin er gegnir verst.
Fnjóskuv.
Nokkur kvæöi
eftir Guttorm J. Guttormsson.
„Verið heilagir“.
Alt kvenfólkið vaknaði í kirkjunni brátt,
er klerkurinn hnefann rak niður,
og æpti svo glumdi í guðshúsi hátt,
»ó, gáið að barninu í yður«.
Vormenn.
Sjá, vorið komst aftur til valda
og veturinn flæmdi út í haf,
en vormenn á völlum tjalda,
sem vorið þeim endurgaf.
Hvað hljómar svo hátt þar á fundi?
Hvort heyri jeg þjóðsöng vorn?
»0 guð vors lands« úti í lundi
er leikið á silfurhorn.
Segi og skrifa.
]eg óttast ei dauðann nje æðrast um hag
minn eiginn — það segi og skrifa.
— í lífinu sjálfu menn deyja hvern dag,
í dauðanum sjálfum menn lifa, —
og áfram á væng minnar vonar jeg svíf
um veturinn lífsgróðursnauða,
því vetur er dauðinn en vorið er líf. —
í vændum er líf eftir dauða.
Áróra.
Eldfjallið morgun í austri gýs,
eldsúlan gnæfir við háloft.
Rautt eins og bál verður bláloft,
birtist í skýjunum Áróra dís.
Þoka þú myrkur! því dagur dóms
dýrðlegur upp er að renna.
Nóttin er byrjuð að brenna,
kveður við ljóðstafur lúðurhjóms.
Áróra kallar af himni há
hugsanir manns út úr gröfum.
Letrar hún leifrandi stöfum
hugsanir guðs allan himininn á.
Vetrarnótt.
Þar ljósið af öllu er eingöngu gull,
á uppheima leikvelli dagsólarbarna.