Alþýðublaðið - 07.01.1964, Blaðsíða 15

r
WHAT HAPPENÉP
TO THAT 61CN!P
AME0CAM MAN
NAMEP COL. V
Y cANyoN ?y
P£/VvEMBEK
•>C1' PecM T
PSU'Hi .. i
Þjónninn hóstaði vandræða-
lega: — Hún segist . . . hún seg
ist vera dóttir yðar, herra for-
stjóri.
Hugo Henriksen ætlaði að rísa
upp, en hneig aftur máttvana
niður á koddann.
— Dóttir mín!
Skyndilega varð augnaráð hans
fjarrænt: — Dóttir mín, sagði
liann lágt. — Dóttir mín. Hann
reyndi aftur að rísa upp: —' En
vísið henni þá hingað
ætla að tala við hana.
Beata hafði tæplega þorað að
draga andann, þegai
dyrabjöllunni á hinu glæsilega
liúsi föður síns. Hún hafði aldrei
fyrr séð svo fagurt hús, hvað
þá heldur átt erindi í slíkt hús.
Hún vissi ekki hvort hún óttað
ist meira, — að faðirinn væri.
ekki heima, eða að sá, sem opn
aði dyrnar, ræki hana í burtu.
Gleði hennar var þess vegna
mikil, þegar þjónninn, sem opn-
aði dymar, bauð henni kurteis-
lega inn, og bað hana að bíða,
eftir að hún hafði stamað fram
erindi sínu.
Þjónninn kom niður aftur, og
sagði að Ilenriksen forstjóri vildi
taka á móti henni. Hún elti hann
áhyggjufull upp á aðra hæð.
Hugo Henriksen lá grafkyrr í
rúminu, með augun lokuð og
magrar hendurnar lcrosslagðar á
brjóstinu, þegar hún kom inn.
— Gott kvöld, sagði hún hljóð
lega. Hún narn feimnislega stað-
ar við fótagaflinn á rúminu, og
fiktaði vandræðalega við kjólinn
sinn.
); — Gott kvöld, barnið mitt.
Bödd sjúklingsins var svo veik,
að hún héyrðist varla. En hann
opnaði augun, og horfði fast á
andlit hennar. Hann fylltist þög
ulli undrun. Það, sem hann sá,
var nákvæm eftirmynd Helenu,
jafn Ijós og falleg og Helcna
hafði verið.
— Hvers vegna kemur þú,
spurði hann. Hvað hefur komið
fyrir?
1 Hún færði sig nær honum.
Þessi gamli, sjuki maður var þá
faðir hennar. Fyrst fann hún til
vonbrigða, en svo fylltist hún
meðaumkun.
— Þér eruð veikur, og þarfn
izt livíldar, sagði hún. —. Er
ekki bezt, að ég bíði til morg-
uns með að tala við ýður? En
ég gæti kannske fengið að vera
liér í nótt . . . ég á hvergi at-
hvarf . . .
— Þú hefur fallega rödd, barn
ið mitt, sagði hann. — Mér
finnst þægilegt að heyra þig
tala. Segðu mér, hvað hefur kom
ið fyrir þig.
Hún sagði honum frá ógæfu
og slysi fóstru sinnar.
— Er hún dáin?
— Ég veit það ekki. Það var
farið með hana á sjúkrahús, en
áður sagði hún mér frá foreldr-
um mínum og hvar þeir byggju.
Hún bað mig um að fara til Kaup
mannahafnar og heimsækja yklc-
ur. Hún sagðist að minnsta kosti
vera viss um, að mamma myndi
hjálpa mér.
— Mamma þín dvelur nú í
London.
— Ég veit það. Ég fór fyrst
til hennar.
Hún kemur í áttina til okkar og veif
ar.
— Þetta er stelpan frá Chicago. Dulbún
of-
Hugo Henriksen hringdi
bjöllu, sem var yfir rúmi hans.
Eftir fáein andartök birtist Tösk
in kona í dyrunum. _ —
— Fröken Drewsen. Viljið þér
vera svo góðar að hringja til Hel
enu Terkelson í London. Þér
finnið heimilisfang hennar í litlu,
rauðu vasabókinni minni. Biðjið

llllll»l»lllllllmllll,llll•l••l,*|’*l*,^,m,l,,,»•l,,,,l,,,,,li,*
samari enn hann hafði í lengri
tíma verið.
6. kafli.
Beata fann til vellíðanar, þeg-
ar hún eftir heitt og dásamlegt
bað, gekk til náða. Herbergið,
sem henni var vísað til, var fall
egra en nokkurt herbergi, sem
hún hafði áður séð — jafnvel á
myndum. Gólfteppið var þykkt
og mjúkt, og fagrar myndii-
skreyttu veggina.
En hún var ekki fyrr stofnnð,
en að illir draumar tóku að á-
sækja hana. Stórar, ruddalegar
hendur — gráðugar hendur
Toms Lund — teygðu sig til
hennar úr myrkrinu. Hún vakn
aði með skelfingar óp á vörum,
og vot af svita.
Henni tókst aftur að festa
blund, en draumurinn hélt á-
fram. Nú voru hendurnar enn þá
stærri, enn þá viðbjóðslegri. Þær
skriðu eins og slöngur um nak-
inn líkama hennar, þukkluðu
hana alla. Hún vaknaði aftur
með skelfingarópi, og þorði ekki
að sofna aftur.
ég fremur. Við höfum margt að
segja hvor annarri, en fyrst og
fremst verðum við að koma okk
ur saman um ýmislegt smáveg-
is. Viltu búa hjá mér?
Beata svaraði ekki strax. Hún
starði á Helenu. Hvað hún er
ung, hugsaði hún. Og hvað hún
er fögur. Og hún er einnig góð.
Hún elskar mig. Eg sé það í aug
unum hennar og heyri það á
rödd hennar. En ég vil ekki búa
hjá henni. Ég vil búa áfram hjá
Maju mömmu, ef hún verður heil
heilsu aftur. Ég vil fara aftur til
hennar, Kims og Jaspers.
Það var eins og Helena læsi
hugsanir Beötu. Hún brosti dap
urlega og sagði hægt:
— Beata mín. Það er dálítið
sorglegt, sem ég þarf að segja
þér.
Beata stirðnaði. Síðan fór hún
að gráta hátt og átakanlega.
— Ég veit það, sagði hún full
öi-væntingar. — Ég veit það. Hun
er þá dáin ... I
Helena kinkaði kolli. Hjún
reyndi að hughreysta hana 'og
strauk henni um hárið. ; i
— Hún var svo góð við niig,
kjökraði Beata.
— Ég veit það. Hún var ein-
stök manneskja. Ég mun heíd-
ur aldrei gleyma henni.
Beata grét lengi og Helena iét
hana gráta út.
— Ekkert okkar mun nokkru
sinni gleyma henni, hélt Helena
áfram.
Þegar Beata leit loks upp og
horfði grátbólgnum augum á
móður sína, endurtók Helena
spurningu sína, hvort Beata vildi
búa hjá henni. Beata kinkaði
kolli til samþykkis án þess að
hugsa sig um. Fyrst Maja var
látinn sá hún, að hún átti
ekki í annað hús að venda en.
Kvöld- og sfökfófa-
efni
mikið úrval. !
3 litir af kjólaflauel. 'i
Svart Georgette o. fl. !•
Verzlunfn Snét 1
Vesturgötu 17.
hana að koma tafaríaust, helzt
fljugandi. Segið lienni . . . að
Beata Sandby sé stödd hjá riiér,
og þarfnist hjálpar. Svo bið ég
yður um að sjá um þessa ungu
stúlku hérna . . . hún verður að
minnsta kosti hér í nótt. Hún
er áreiðanlega svöng . . þér verð
ið svo væn að veita henni þá
aðstoð, er hún þarfnast.
Fröken Drewsen snéri sér. vin
gjarnlega að Beötu: — Komið,
ungfrú.
Beata hikaði andartak, en svo
beygði hún sig niður að sjúkl-
ingnum, og kyssti hann létt á enn
ið. Síðan fiýtti hún sér á eftir
ráðskonunni.
Hugo Henriksen var dauð-
þreyttur, en hann var hamingju-
Það var ekki fyrr en í morg-
unsárið, að henni tókst að stofna
draumlausum svefni.
Hún vaknaði við það að ein-
hvgr var að hrista hana. Hún
opnaði augun, og sá konu, um
það bil 35 ára, sitja á rúmstokkn
um hjá sér. Konan var klædd
glæsilegri og dýrri dragt.
-— Mamma.
Beata var ekki í nokkrum vafa
uffl hver þetta væri og ósjálfrátt
rétti hún fram handleggina og
vafði þeim um háls konunni.
— Mamma, þú ert komin til
mín.
— Já, ég er komin til þín,
Beata, sagði konan eftir stund-
ar þögn.
— Og ætlarðu að hjálpa mér?
— Já, kæra barn. Ekkert vil
___Nú skulum við borða tvo síðustu brjóststykursmolana, sen»
hann bróðir þinn á eftir, svo getur hann fengið að sprengja pok-<
ann. í
ing'urinn er þá ekki mikils virði. ljóshærða Bandaríkjamanninn, Stál
___Halló. ursta?
— Við hittumst í Delfi. Hvað var um
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 7. jan. 1964 11