Alþýðublaðið - 26.01.1964, Page 8

hlut fyrir ofurhuganum. Nú ger-
ir júgóslafneski garpurinn smóm
saman út af við Gabrindashvili,
enda mun hann vilja teljast kven-
sterkur, þessi fyrrverandi skæru-
liði og núverandi blaðamaður í
flokki Títós hins óþekka. Gligor-
ic gæti annars verið kaupmaður
eða skrifstofustjóri einhvers stað-
ar í miðbænum, snyrtimenni í
útliti og framgöngu, en hefur
numið göngulag sitt til fjalla,
kannski er það endurminning
þess að ganga þýfið á styrjaldar-
árunum? Gabrindashvili virðist
KEPPENDURNIR á alþjóðlega
skákmótinu í Lidó heyja í ein-
stöku bróðerni miskunnarlausa
styrjöld. Þögull áhorfendafjöld-
inn veit svo sem, hvað er að
gerast: Sérhver tilfærsla á tafl-
borðunum er stórviðburður, sem
getur valdið vinningi eða tapi.
Þess vegna kostar ekki minni
taugaáreynslu að horfa á bardag-
ann en taka þótt í honum. Úrslit-
in koma sannarlega til með að
Björn Bjönsson
skipta máli. Kannski ekki, hvort
verðlaunin reynast 400 dollarar
eða 300, 150 eða 125, heldur
fraegðin. Sigurvegarinn mun víð-
kunnur maður af afreki sínu.
Sjöunda umferðin var háð á
miðvikudagskvöld, og ég byrja á
því að virða fyrir mér þátttak-
endurna og láta mér detta í hug,
hver sérkenni þeirra geti talizt
frásagnarverðust. Guðmundur
Pálmason situr andspænis Mika-
el Tal, og ólíkari menn getur
naumast, Guðmundur þetta frá-
bæra stillingarljós, en heimsmeist-
arinn fyrrverandi og tilvonandi
allur á iði, gengur um gólf milli
leikja, hreyfist eins og þjálfaður
langhlaupari, öndóttur, svartur á
brún og brá og augsýnilega ætt-
aður austan úr Miðjarðarhafs-
botni að langfeðgatali. Hvað er
nú á seyði? Tal hefur átt mik-
illi velgengni að fagna á mót-
inu, sigrað alla keppinauta sína
til þessa og sérhvem þeirra harla
auðveldlega, meira að segja sjálf-
an Gligoric, en Guðmundur sýn-
ir honum í tvo heimana, lætur
refinn ekki komast upp með
neina klæki og nær jafntefli.
Hann er skemmtilegur skákmað-
ur, laus við þá minnimáttarkennd
að tapa fyrirfram, berst því bet-
ur sem meira er í húfi. Tal virð-
ist sætta sig ágætlega við orð-
inn hlut. Hann brosir góðlátlega
og leggur svo af stað í enn eitt
langhlaupið milli borðanna. Hon-
um er áreiðanlega hugstætt að
vinna mótið, en hann á eftir að
mæta Friðriki Ólafssyni. Þá
verð ég farinn út í heim, en mað-
ur bíður með óþreyju fréttarinn-
ar af skákinni þeirri.
Ingi R. Jóhannsson reynir sig
í kvöld við Ingvar Ásmundsson,
og þá er alltaf á einhverju von.
Ingi hefur oft reynzt vígfimari en
á þessu móti, og Ingvar er orð-
inn eftirlæti áhorfenda af því að
Bergrur Pálsson
Eiríkur Ketilsson
hafa sigrað Nonu Gabrindashv-
ili og storkað Svein Johannessen,
þó að hann færi halloka í þeirri
viðureign um það er lauk. Eg
hélt, að Ingi og Ingvar ætluðu að
skilja jafnir, en Ingvari mun hafa
orðið á örlagaríkur fingurbrjót-
ur í lokin. Ekki er augnaráð hans
blítt í kvöld fremur en þegar
hann þreif óþyrmilega til Grúsíu
konunnar um daginn og lét hana
lúta í lægra haldi, en Inga
bregður hvergi í brún, hann er
ýmsu vanur af þessum fjandvini
sínum. Jón Kristinsson stendur
höllum fæti gagnvart Freysteini
Þorbergssyni, enda mun þeim síð-
arnefnda þykja tími til kominn
að verða sér út um vinning. Frey-
steinn hefur á sér vísindamanns-
legan virðuleik, en þyrfti að tefla
við fleiri en tengdaföður sinn
norður á Siglufirði, þó að slyngur
væri forðum daga, taflmennska á
landsvísu krefst mikillar þjólf-
unar, og görpum eins og Frey-
steini og Ingvari Ásmundssyni
hættir víst við að einangrast
austan fjalls og norður í landi,
eiga þar varla nægilegrar þjálf-
unar völ. Magnús Sólmundsson
reynist Friðriki Ólafssyni prúður
andstæðingur, enda teflir stór-
meistarinn af mikilli nákvæmni
og listrænni snerpu, þrátt fyrir
þá kurteisi sína að una jafn-
tefli í glímunni við Gabrindashv-
ili. Friðrik er sá eini, sem get-
ur raðazt ofar en Tal á mótinu
úr því að Gligoric beið lægri
skyld Tal í ættir fram, þó að
drjúgur spölur sé frá Lettlandi
til Grúsíu, en kynstofn beggja
mun upprunninn á slóðum árinn-
ar Jórdan eða fjallsins Karmel.
Áhorfendum verður starsýnt á val-
kyrjuna Nonu, enda frægð henn-
ar ærin og alltaf varið í konur,
sem kunna vel til verks, líka að
tefla skók, en Gligoric sýnir
henni enga miskunn, hann vill
og fær sinn vinning, Borba þarf
ekki að skammast sín fyrir hann
á morgun.
Nýsjálendingurinn Robert Wa-
de hefur náð undirtökum í glím-
unni við Arinbjörn Guðmundsson.
Gesturinn líkist helzt virðuleg-
um bónda í útliti, hæglátur í
fasi, en reynist sennilega hress
og hýr við nánari kynningu,
heimamaðurinn streitist árang-
urslaust móti farsælum leikjum
hans á skákborðinu, Arinbjörn
má muna sinn fífil fegri en í
kvöld. Norðmaðurinn Svein Jo-
hannessen ber hægt og rólega
sigurorð af benjamin mótsins,
— háskólanemanum Trausta
Björnssyni, stjömunni, sem
kviknaði skyndilega á íslenzkum
skákhimni í haust og lætur nú
fyrsta sinni ljós sitt skína á stór-
móti. Trausti er sonur Björns
heitins Guðfinnssonar málfræð-
ings, mikill að vallarsýn, þótt ung-
ur sé, líkari siómanni en inni-
setustrák og áreiðanlega efni í
snjallan kappa á sviði skák-
íþróttarinnar, þegar fram liða
stundir og honum vex reynsla
með kunnáttu. Johannessen hef-
ur teflt hér áður og á vonandi
eftir að koma oft hingað út, hann
er traustur og fjölfróður skák-
maður, en dálítið mistækur, auk
þess góður viðmælandi, kann á
mörgu skil, drengilegt prúðmenni,
sem gaman er að þekkja. Og þá
er keppendatalinu lokið.
Skákstjórinn Áki Pétursson
gengur milli borða, forvitinn
eins og við hinir, þó að hann
reyni að láta ekki á því bera, og
þarna blasir við myndin af föð-
ur hans, Pétri heitnum Zóphóní-
assyni, en minningu lians er mót-
ið tileinkað. Vel er Pétur að þeim
heiðri kominn, svo myndarlega
sem hann vann þessari íþrótt. —
Skáksamband íslands og Taflfé-
lag Reykjavíkur eiga þökk skilið
fyrir að muna brautryðjandann,
sem hefði orðið 85 ára í vor. Og
nú svipast ég um salinn til að
virða fyrir mér áhorfendur. Þeir
hafa stundum verið fleiri en í
kvöld, og er þó hér margt um
manninn. Læknavalið kemur ekki
í leitirnar, en sú göfuga stétt
virðist hafa mikinn áhuga á mann-
tafli, jafnvel Skúli minn Thorodd-
sen sést hvergi, og því siður Jón-
as Sveinsson, enda nennir hann
varla að sitia kyrr svona lengi
tvö kvöld í röð. Snorri P. Snorra-
son láetur heldur ekki sjá sig eða
Kristján Þorvarðsson, en þó skort-
ir sízt á það, að hér sé fríður
hópur, forvitinn og eftirtektar-
samur. Albert Guðmundsson
hvessir augun á tafl Guðmundar
og Tal, ætlar vafalítið að læra a£
þeim undir næstu viðureign ókk-
ar, og var hann þó hrekkjóttur
fyrir, sízt betri Vilmundi land-
’lækni, sem er samt minn kæri
skákbróðir. Bergur Pálsson lætur
sig ekki vanta fremur en fyrri
daginn og fylgist með orrahríð-
inni eins og Pétur Serbakóngur
hersveitum sínum í fyrri heims-
styrjöldinni, sællar minningar.
Björn Fr. Björnsson alþingismað-
ur og fógeti Rangæinga leynír
engan veginn eftirvæntingu sinni,
andlit hans speglar hana. Jakob
Benoný Benonýsson
Hafstein gerist þegjandalegur og
vegur og metur leiki keppínaut-
anna í huga sér af nákvæmri al-
úð. Eiríkur Ketilsson bregður að
vanda stórum svip yfir dálítið
Texti: Helgi Sæmundsson. Teikni
8 26- jan. 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ