Alþýðublaðið - 04.02.1964, Page 15

vel svo lágt að daðra við enska,
svokallaöa leikkonu, Sylviu La
Mann, sem sýnir daður hans í
sinni ömurlegustu mynd. Allt í
lagi með það. Mér stendur al-
gjörlega á sama, þó hann haldi
áfram að daðra við hverja ein-
ustu veru, er í pilsi gengur. En
ég set nú samt mín takmörk, og
hér fáið þið að heyra þau. Ég
vil ekki hafa, að eiginmaður minn
daðri við elztu núlifandi kvik-
myndastjömuna, að Clöra Kim-
ball undanskilinni. f öðru lagi vil
ég ekki hafa, að fyrrnefnd elzta
núlifandi kvikmyndaleikkona
hangi stöðugt yfir mér og þykist
vera einhver frelsandi engill, þeg
ar hinn eini, sanni tilgangur þess
arar, rúmensku, búlgörsku,
svissnesku, eða eskimóadræsu er
að steia frá mér manninum mín-
um á svívirðilegan liátt. Ég vil
ekki hafa það, jafnvel þó hann
sé eklci mikilsvúði. Hún reikaði
í spori.
Þau höfðu öll setið og horft
dáleidd á hana. Skyndilega greip
Rossie um höfuð sér og öskraði.
— Nú er nóg komið. Ég vil
ekki. . . ég þoli þetta ekki leng
ur. Ég er búin að fá nóg. Hann
sóna. Ef Norma leikur Ninon de
í Lenclois, munu Frakkar segja
okkur stríð á hendur, fimm mín
■ útum efdr frumsýningu. Anny,
elsku Anny, þú verður að taka
við lilutverkinu. Ég skal borga
þér hvað, sem þú setur upp.
Hæstu launin, sem þú liefur
i nokkurn tíma fengið, fyrir utan
prósentur. Anny....
En mamma gerði ekki annað
en að klappa honum á öxlina.
— Nei, elsku Ronnie. Norma
er eiginkona þín, og vinkona mín
Hún er óhamingjusöm, öryggis
' laus. Það er undir okkur komið
i hvernig fer fyrir henni.
Ronnie stundi, en stóðst samt
ekkí töfra mömmu. Hann lang
■ aði sýnilega mest til að deyja.
Um klukkan hálftvö, kom
mamma út úr eldhúsinu og sagði:
— Pam, elskan. Maturinn er til-
búinn. Hlauptu og náðu í
Normu. Hún er áreiðanlega búin
að hvíla sig núna.
, Pam var auðvitað skelfingu
lostin við tilhugsunina um að
sækja Normu. En örlögin vora
lienni hliðholl í þetta skipti, því
nú birtist Norma sjálf á sjónar
sviðinu. Hún reikaði enn á fót-
unum, en ekki eins mikið og áð-
ur. Hún gekk eftir barmi sund-
laugarinnar, og starði á þau,
hvert á fætur öðru, þrútnum,
rauðum augum. Síðan saug hún
hátíðlega upp í nefið og lagði
höndina á hjartastað.
— Ah, sagði hún. — Hvaðan
kemur þessi guðdómlegi, og þó
kunnuglegi ilmur? Getur verið,
að þessi helgisögn sé að gleðja
okkur með hinum óviðjafnan-
legu svissnesku réttum sínum?
Hvers vegna jóðlarðu ekki líka,
elskan?
Sterkasta hliðin á Normu var,
hvað hún var ailtaf dugleg við
að skammast. Engin, nema
mamma, hefði getað hlustað á
hana án þess móðgast. Hún hélt
aðeins áfram að bera fram mat-
inn, og þegar hún var búin að
því, skammtaði hún á disk og
bar hann yfir til Normu.
-— Hérna, Norma. Þú verður
að halda kröfum. Þú verður að
hugsa um 'hlutverkið, sem bíður
þin.
Norma leit-til skiptis á diskinn
og mömmu: — Þakka þér fyrir
elskan, en ef mig langar til að
cietta dauð niður, vil ég ráða því
sjálf hvernig ég fer að því. Mat-
ur skal ekki ráða örlögum mín-
um.
los, helming af liinu dýrmæta
Juan Gris safni þínu, jafnvd.
þó ég þurfi sjálf að skera hverja
einustu mynd í tvennt. í stuttu
máli, helming af öllum eiguijn
þínum, nema þessum dásamlega
svissneska mat, sem er eingöngu
þinn að eilíTðu.
benti með vísifingri á Normu. —
Þú færð ekki að leika Ninon de
inkona mín.
Hann snéri sér að mömmu:
___ Anny, elsku Anny. Skiptu
sér ekki af því, sem hún segir.
Taktu að þér hlutverkið, ég grát
bæni þig, ég sárbið þig, taktu við
hlutverkinu.
Og þá gerði mamma það, sem
við höfðum sízt búizt við af
henni. Pam heldur að það hafi
stafað af móðgunarorðum Normu
f sambandi við matinn. Mamma
þolir ekkert verr, «n farið sé háð
ungarorðum um matargerðarlist.
hennar. Hún stóð upp, leit fyrst
á Ronnie, og síðan ásakandi á.
Normu.
— Ég skalla guð til vitnis um
það, að ég hef gert alit, sem í
minu valdi stendur til að hjálpa
þér og halda við okkar gömlu
vináttu, Norma Delanay, sagði
hún. —• En nú hef ég ioksins
gert mér grein fyrir, að það
getur enginn — enginn í heim-
inum — lijálpað þér. Ég þvæ
hendur mínar.
Hún snéri sér að Ronnie: —
Jæja, kæri Ronnie, Þetta er allt
mér að kenna. Ég lagði hart að
þér að gera þetta fyrú Normu,
þrátt fyrir augljósan mótþróa
þinn. Ég sé nú, að mér skjátiað-
ist. Það minnsta, sem ég get gert,
úr því sem komið er, er að sýna
þér sanna iðrun mína og taka
við hlutverkinu.
Norma skjögraði að mömmu og
nam staðar fyrir framan hana:
— Einmitt. Það er ekki nóg
með að þú stelir manninum mín
um, heldur stelurðu líka hlut-
verkinu. Þú selur . . .
Ronnie stökk á fætur og hróp
aði: — Þegiðu. Andstyggilegi
kvenmaður, þú ert búin að vera.
Þú ert, fyrir fúllt og allt, búin
að vera.
En Norma lét sér hvergi
bregði. Hún stóð sig ótrúlega
vel, miðað við aðstæður.
— Jæja, það er þá þannig,
sem landið liggur, sagði hún. —
Þú ætlar að láta Anny hafa hlut
verkið mitt?
— Já, svaraði Ronnie.
•— Og þú ætiar að skilja við
mig?
— Já.
— Einmitt það, sagði Norma.
— Svo þú ætlar að skilja við
mig? Þó að þú hafú ef til vill
ekki veitt því athygli, þá er eitt
mikilvægt atriði í skilnaðarlög-
unum, sem er kallað hórdómur
Og liann hefur þú verið að drýgja
alveg frá því á brúðkaupsdag-
inn. Ég er að hugsa um að láta
lögfræðing útbúa skrá yfú allar
litlu hórkonumar þínar. Ég ef-
ast ekki um, að hún verður ekki
síður þykk en símaskráin yfir
Manhattan. Og þá skulum við fá
að sjá, hver skilur við hvem.
Þar að auki er líka til dálítið,
sem heitir skiptaréttur. Ef um
einhvern skilnað er að ræða,
muntu komast að því, að hann
er ekki síður mikilvægur. Ég
fæ helming af öllu. Helming af
hinum yndislegu auðæfum þín-
um, helming af Ninon de Lenc
*'////•'/"
Einangrunargler ^
Framleitt elnungis úr flrvala
Cleri. — 5 ðra ábyrjrð.
Pantlð tímanlega.
Korkiðjan h.f.
Sígurgeir Sigurjénsson
hæstaréttarlopfmaður
Málflutningsskrifstofa
Óðinsgötn 4 Sími 11041.
— Þú mátt til með að koma inn og sjá iitlu stúlkuna mína,
— hún iiggur í rúminu.
(ptLQsí*u£Ív\J:\
(g> ,, ~.T. ■&/
Hún stó upp úr stólnum, sem
' hún hafði sezt í og .kastaði inni
• haldi disksins fyrir fætur Trays,
sem át það samstundis. Allt í
lagi, sagði hún svo, og sveiflaði
handleggjunum eins og Markús
Antoníus, er hann hélt ræðuna
yfir lýð Rómarborgar. — Nú er
minn tími kominn, til að iialda
ræðu. Tíminn, staðurinn, stúlkan.
— Það er að segja, ef hún getur
kallast stúlka lengur.
Ronnie stöklc á fætur og hróp
! aði: — Norma.
Iíún lét sem liún sæi hann
ekki, og endurtók: — Nú erminn
tími kominn, til að halda ræðu.
Ræðu. Ég á kvensaman eigin-
mann. Allt í lagi með það. Hann
gengur daðrandi frá einni konu
1 til annarrar og leggur sig jafn-
X AM NOT v BUT DIP I ^
CERTAIN/My NOT SOUNP
FAiTHFUL FDPC6FULA5
HELPEE... I PELIVEEEP
SV—u^ÍTHE PEOSE ?.
15 THI5
TRVB,
CAPTAIN
töPRÍ) ■
VOU 7ÖUCH EITHEP.'W IT 15 LIKE ”
OF US ANP YOU ARE " MUTINY AT
INTEKFEEINö WITH 5EA-ANP
THE CCM.VIANDER AND MEAN5 ONE
PUR5ES Or AN OFFICIAL 1b 5IX YEAR5
UNIT OF THE TURKISH , IN A CELL!
öOVEPNMENTý COM- fór
MERCIAL AIR FLBB7y%Æ. íimR,'g
yoU HAVE \
PECEIVED 11
us! you a
APE IN A,
LEA6UE
WITH THE
r FILTHY
IMPEPIALI5T5
OFP IN THE
AIRCPAFT/
THE TURW5H
H05TE5S CHANGE5
CLOTHE5 WITH
DEKA-THE PILOT
PAINT5 ON A
MUSTACHE ANP
STEVE SHAVE5
HIS OFF — ANP
THE RED-LED
MOB FALLS FöP
THE 'SWITCH...

WHATA V,
KNUCKLE-WITJ >
THE TWO AMEPÍ-
CAN5 J115T TOOP
— Deka og tyrkneska flugfreyjan hafa
fataskipti. Flugmaðurinn málar á sig yfir-
skegg, en Stebbi rakar sig. Þetta er nóg til
flugvél. — Þú hefur blekkt okkur. Þú held
ur með heimsvaldasinnunum!
— Þið látið okkur í friði. Ég er yfirmað
fangelsi ef . - .
— Er þetta rétt, Köpru?
— Ég er nú ekki alveg viss.
%
að blekkja lýðinn.
— Ameríkanarnir tveir eru nýfarnlr í
ur flugvélar i eigu tyrkneska ríkisins og
stúlkan er flugfrcyja. Það þýðú sex ára
— Var ég ekki valdsmannlegur, þegar éfl
sagði þetta? 1
. ýi
ALÞYÐUBLAÐIÐ — 4. febrúar 1964 15