Alþýðublaðið - 15.02.1964, Qupperneq 15

THE P.EP PILOT \5 0,000, BUT WE 15 ALSO
5EN5IBLE — HI5 AIECRAFT 15 BUILT FPE
HI6HER-ALTITUPE PERf=0R/V.ANCE,5O HE
SU3WSDOWN TO NEAR-STAU.INO.-..THEN
MARES A PAS5ATTHE tOW-FLYlNö C-47
thepe's A REP ^ðl
MIO ON OUR TAIL
ANPI MUST (SNOW
THE EXACTMOMENT
TÖ MARE OUR AtoVE/
' DEKA, W£ R£ N
IN TRCU&LS' HOLP
VbUR OOAAPACT ON
MY LErT— LIK'S
A REAR-VISW rí
MIRROR / E
gulp! isn't
THAT RINPA
PANSEROUS
r Ég stóð nokkra stund og studd
ist upp við legstein Elizu M.
Bunthorne. Hvílíkur léttir, Ro-
binson lögreglufulltrúi vissi
ekki neitt. Hann hafði ekki einu
sinni tekið eftir förunum eftir
Tray. Við þurftum ekkert að ótt
ast af hálfu lögreglunnar.
En ég gat ekki losnað við ef-
ann. Lögreglan var úr leik. en
það sannaði samt ekki að dauði
Normu hefði verið slys. Og Syl-
via La Mann átti að leika Ninon.
Ég skildi hvorki upp né niður
í því. Ef mamma hefði gert
— gert það, sem hún hefði get-
að gert, bara til að standa nú
andspænis þessu . . .
Ég var skyndilega gripinn ó-
umfæðilegri blíðutilfinningu í
garð mömmu. Ég þráði að geta
verndað hana. Hún stóð enn þar
sem ég hafði skilið við hana, hjá
Ronnie og Delight. Ég hljóp til
liennar. Hún var enn afskaplega
fjarræn á svipinn. Eg vafði hana
örmum og kyssti hana á kinnina:
;— Elsku mamma, sagði ég.
9. KAFLI.
Ronnie gerði ekki amiað en
ræskja sig, en loks tókst honum
að stama: — Anny . . . ég gct
skýrt þetta allt saman . . . þú
•verður að hlusta á mig . . . í
í bílnum . .
Mamma hnykkti til höfðinu,
tók um handlegg mér og sagði:
— Lögreglufulltrúinn lítur út
fyrir að vera indæll maður,
Nickie. En hvað það var fallega
gert af honum að spjalla svona
,við þig. Fyrirgefðu, Ronnie,
hvað varst þú að segja?
— Anny, í guðanna bænum
komdu með mér í bflnum.
Mamma brosti blíðlega til mín,
og greip fastar um handlegginn
á mér: — Nickie, við skulum
fara með Ronnie heim, og reyna
að uppörva hann dálítið.
Ronnie leit örvæntingarfullur
til skiptis á mömmu og mig: ___
En Anny, hvemig á ég að geta
útskýrt þetta, þegar þessi hræði
legi kraklti . . . ég á við, þegar
Nickie . . . Anny, við verðum
að fá að vera í einrúmi.
En mamma lét sem hún heyrði
ekki til hans. Hún brosti til
Delight og sagði: — Elskan,
farðu og finndu Pam, Gino og
Hans frænda. Þið farið fyrst
heim til Ronnies og sækið minn
bíl.
Mamma dró mig af stað, og
við gengum þrjú saman út úr
kirkjugarðinum og að bílnum.
Mamma hafði komið því svo
fyrir, að ég sat á milli þeirra í
aftursæti bílsins. Hún sagði bíi-
stjóranum að aka heim til okk-
ar. Ronnie virtist gjörsamlega
hafa misst málið. Við vorum kom
in hálfa leið heim, þegar hann
sprakk loksins: — Anny.
— Já, vinur minn.
— Ég gat ekkert að þessu
gert.
— Gert að hverju?
— í guðanna bænum, þú veizt
vel, hvað ég á við.
—• Segðu okkur það, kærl
Ronnie. Reyndu að vera róleg
ur og segðu okkur það einfald-
lega.
[ — Þessu með Sylvia, sag»!
hann fljótmæltur. — Ég gat ekki
komið í veg fyrir það.
— Þú átt við það, að Sylvia
leiki Ninon? Mamma brosti vin
gjamlega: — En Ronnie, hvers
vegna ekki? Við vomm aldrei bú-
in að ganga fullkomlega frá því,
að ég léki hana, og sem framleið
andi ert þú í fullum rétti til að
láta hana hafa hlutverkið, ef þú
heldur að henni takist betur . .,
— Ó, guð minn. Ronnie greip
báðum höndum um höfuð sér og
stundi.
— Nickie, sagði mamma. —
Reyndu að hjálpa Ronnie. Sérðu
ekki að hann er hjálpar þurfi.
Mér datt ekkert betra í bug,
en að rétta honum vasaklútinn,
sem mamma hafði notað til að
þurrka Sylviu La Mann í fram
an. Hann bandaði aðeins við mér
hendi og stundi aftur: — Ó, guð
minn.
Svo beygði hann sig yfir mig,
til að ná betur til mömmu.
— Heldurðu í alvöru, að ég
vilji fá hana í hlutverkið? Held-
urðu, að ég viti ekki að liún
verður næstum því jafn hræði-
leg og Norma hefði orðið? Það
er bara . . .
Hann gafst upp og þagnaði.
— Bara hvað, vinur minn,
spurði mamma.
— Þessi viðurstyggilegi kven-
maður. Hvað gat ég gert, þegar
Gloria og þessi undirföruli, sí-
brosandi lögreglufulltrúi stóðu
við hliðina á okkur? Mér var
nauðugur einn kostur.
Þegar hann kaUaði Sylviu
„viðurstyggUegann kvenmann“,
vaknaði loks áhugi mömmu á
máUnu.
— En elsku Ronnie, hvað áttu
við? Hvernig geturðu ætlast til
að við Nickie skiljum hvað um
er að ræða, þegar . .
— Hún . . . Sylvia . . . í al-
máttugs bænum, hvemig á ég
að geta skýrt þetta, þegar Nickie
situr og hlustar á okkur.
Nú var ég orðinn svo þjáður
af forvitni, að ég ákvað að leysa
frá skjóðunni.
— Ef þetta stendur í einhverju
sambandi við nærveru mömmu,
þegar dauða Normu bar að hönd
um, þá skuluð þið ekki skipta
ykkur af mér. Ég veit allt um
það.
Þau hrulcku bæði við og snpru
sér að mér, Ronnie var igrágrænn
í framan. Svipur mömmu var
mildur, en ákveðinn.
— Nickie minn, um hvað ert
þú að tala?
— Pam sagði mér frá þvL
Það er að segja, ég komst fyrst
á snoðir um það hjá Delight, og
neyddi svo Pam til að segja
mér upp alla söguna.
Delight, endurtók Ronnie. —
Hver í ósköpunum er Delight?
— Svona nú, Ronnie, sagði
mamma. — Þú veizt vel, hver
Delight er. Fallega stúlkan, sem
var með okkur við jarðarförina,
einkaritarinn minn. Hún er al-
veg guðdómleg. Hún lagði hönd
sína á hné mér. — Svo að þú
veizt allt um það .elsku Nickie.
Hún andvarpaði og snéri sér að
Ronnie. — Jæja, vinur. Nú
þarftu ekki að hafa neinar á-
hyggjur af Nickie. Hvað veit
Sylvia?
Ronnie stundi. — Sylvia veit,
að þú varst hjá okkur, þegar
Norma dó. Og ekki nóg með það.
Hún veit töluvert meira, ótrúleg
ustu hluti, sem ég skil ekki hvern
ig hún hefur komizt að.
— En Ronnie, hvernig . . .
— Ég sagði ykkur, að það
hefði verið hringt til mín, þegar
ég ætlaði að taka símann úr sam
bandi. Jæja, það var Sylvia.
Svipur mömmu harðnaði, og
Ronnie fölnaði enn meir.
— En elsku, Anny, ég hefði
alls ekki séð hana síðan að þú
bjargaðir mér úr klóm hennar.
Það var algjör tilviljim, að hún
skyldi hringja þetta kvöld. Auð
vitað hefði ég mátt vita, að hún
gerði það fyrr eða síðar. Þú get
ur ekki ímyndað þér, hvað þetta
var hræðilegt. Hún grét og kvein
aði: Hvernig hafði ég getað feng
ið það af mér að yfirgefa hana?
Vissi ég kannske ekki að ég var
það eina, sem gaf lífi hennar
gildi. Nú gat hún ekki þolað kvöl
ina lengur, hún ætlaði að binda
enda á allt saman. Hún ætlaði
að skera sig á púls, stinga höfðinu
í gasofn, taka inn svefnlyf . . ,
Ronnie horfði löngunaraugum
á hönd mömmu, en hann þorðj
ekki að taka hana í sína vegná
•mín. — Auðvitað vissi ég, a'ð
þetta voru ekki annað en lífilfjö^
legar hótanir, og móðursýkis-
rugl, hélt hann áfram. — En
ég gat ekki skellt á hana. Ég
á við ef hún hefði nú í rauii
og veru reynt að fremja sjálfs-
morð, og skilið eftir sig skriflegar
ásakanir á hendur mér um alla
íbúðina.-Svo að ég reyndi að rölt
ræða við hana. Það bætti ekkt
úr skák, hún færðist bara öll k
aukana: Vissi ég kannske ekki|,
að hún var algjörlega peninga-
laus og áíti ekkert hlutverk f
vændum? Að hún myndi lenda
aftur í göturæsinu í Birmingham,
sem hún hafði unnið sig upp úr
með svo mikilli hugprýði. Svo.
til að kóróna allt saman, fói?
hún að rægja þig. Þetta var aUT)
hinni hræðilegu Anny Rood aá
kenna. Hún hafði eitrað huga
minn gegn henni. Þessi viðurj
styggilega Anny Rood. . .
Ronnie þagnaði, til að dragai
andann, en hélt svo áfram. ___j.
Þá þoldi óg ekki við lengur.
brast, eins og ofþaninn boga~
strengur. Ég heyrði sjálfann mig
öskra í símann: — Allt í lagí.
Bittu enda á allt, og flýttu þéý
að gera það. En áður en þú ger-
ir það, ætla ég að láta þig vitá
— Eg veit ósköp vel, að þaS er ennþá leiffinglegra fyrir y8*
ur en mig, þegar ég er látin sitja eftlr, þess vegna...............
ANP AT THE SPLIT-SECCND KI6HTTIME STEV'E
TURNS INTO ANOTHER. VALLEy—JU5T AS 1F IT
WERE A SIDE POAP... ANP THE Mfc> VOO-O-O-MS
PAST, UNABLE TO MAKETHE CURVS... S3------
THE AIRUNES IN )
THE ROCKIEZ 00
THIS JUSTTO SHARE
THE CARBON OUTOF
•nwiR SNöiNESÍ
— Nú er það svart Deka. Haltu snyrti-
speglinum þínum svona til hliðar svo éff
sjái aftur fyrir. Þaff er Miff-þota á eftir okk-
ur, off ég verff aff vita nákvæmlega hve-
nær ég á aff stinga mér.
ekki á eftir honum_____Er þetta ekki hættu
legt? Svona hreinsa þeir sótiff úr hreyflu
um í Klettafjöllunum.
Þotufluffmaffurinn er starfl sínu vaxlnn.
en hann er lika skynsamur. Hann bæfft#
þvi rnjög á ferðinni og ætlar að ráðlasl 6
vél Stebba. — Á sekúndubroti be«if
Stebhi inn í örþröngan dal. Þotan kemst
ALÞÝÐUBLAÐIÐ —15. febr. 1964 13