Alþýðublaðið - 29.02.1964, Side 15

r IT WAS KER F})070 \ MUS7
RECONNA'í5ÁK££ THAT \ BE QUI
TUENEP UPTriE MIS- \ A 6A
SILEÍ I SORTOr k-,,____
. WANT 70 fOLLOW hy'~m
LtHROUöH FOR
'...WHy DO YOU WISH
TO <30 ON THIS PAID TO
FIND THS ALLEGED
v BURIED MISSILE?..}
------------rl,-----!il
STEVE/THE BULLET HOLES
IN U'E- AIECRAFT AND THS
TESTIMONY Or'THE ÖRCUND
PEÖPL6 CLEARYOil IN THS
FAILURE TO RESClie THE A1AN
V FRCA-1 RED TBmTOgy.../
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 29. febrúar 1964 |J|
kvcinaCi hún einhvern harmsöng
á la Edith Piaf. Fólkið öskraði
og stappaði að aðdáun.
Það kom að miðatriðinu okk-
ar, og þarna stóðum við öll aft-
ur á sviðinu. Hans og mamma
jóðluðu, og Tray töfraði fólk
með listum sínum. Svo skemmti
mamma ein í að því er mér virt
ist, margar klukkustundir. Loks
fórum við öll með lokaatriðið.
Við gengum til búningsher-
bergja okkar, og frægt fólk blátt
áfram slóst um að komast inn
til mömmu.
Stórkostlegt, hugsaði ég.
Mönimu hefur tekizt að sigra
svo um munar. Nú verðum við
rík aftur. Eg tróðst í gegnum
þröngina, og smeygði mér inn
í búningsherbergi mitt.
Gino var þar ekki. Eg bjóst
við, að hann væri að taka þátt
í sigurhátíðinni í lierbergi
mömmu. Eg settist fyrir framan
spegilinn. Jæja, fyrstu sýning-
unni var lokiö. Næst áttum við
að koma fram klukkan hálf tólf,
tvisvar á morgun, og svo . . Dá-
samlegur frægðarferill bíður
Nickies Rood. Nickie Rood, hinn
hæfileikamikli dansari, sonur
hinnar guðdómlegu Anny Rood.
Skyndilega opnuðust dyrnar
að baki mér. Eg þurfti ekki að
snúa mér við til að sjá, að þetta
var Ronnie, því að ég var að
horfa í spegilinn. Hann var ná-
fölur. — Nickie, sagði hann.
Eg snéri mér að honum. Hann
stóð andartak og riðaði á fót-
unum, en svo lét hann failast í
Stólinn hans Ginos.
— Hvað í veröldinni er nú að,
sagði ég. — Hvað . .
— Náðu í mömmu þína, sagði
hann.
— En hún er að fagna unnum
sigri ásamt 'fjölda frægs fólks.
Hún er . .
Náðu 1 hana. Komdu strax
með hana hingað.
Hann var svo örvæntingarfull
ur og taugaveiklaður, að ég stökk
á fætur fán frekari orða og flýtti
mér út. Eg olnbogaði mig áfram
gegnum mannþröngina fyrir fram
an búningsherbergi mömmu. Her
bergið var troðfullt af skart-
klæddu fólki, blómum og sím-
skeytum. Eg tróðst til mömmu.
Hún var nú komin ur Balmain
kjólnum og í hvítan baðslopp.
— Mamma, stundi ég.
— Nickie, elskan. Eg hlýt að
hafa verið eitthvað undarlegur
á svipinn, því hún bætti strax
við: — Iívað er að.
— Mamma, ég . . . Skyndiiega
fannst mér, að það væri alls
ekki hægt að koma svona og taka
fræga stjörnu frá fólki eins og
Hecht, Lancaster, John Huston,
AVilliam Wcyler, Selzniek og
Heddu Iíopper, sem voru þarna
eingöngu til að fagna henni. Eg
fór að strama: — Mamma . . . ég
. . . ég ... ég. á við, geturðu kom
ið?
— Komið, sagði mamma. _________
Komið Iivert?
— Þú verður að koma, sagði
cg- —- Það er dálítið . . það
er . . .
— Aha. Mamma stóð sig miklu
betur en ég. — Já, auðvitað.
Kjánalegt af mér að gleyma því.
Hún snéri sér að fólkinu.___Elsk
urnar mínar, þið verðið að hafa
mig afsakaða. Eg kem aftur eftir
andartak.
Við ruddumst gegnum mann-
þrongina að herberginu mínu.
Ronnie hafði lokað dyrunum. Eg
opnaði rétt nægilega rifu til að
við gætum smeygt okkur inn.
Ronnie, sem sat enn þá í stóln
um hans Ginos, stökk á fætur.
__ Hvar er Sylvia, spurði
mamma strax.
— Anny . . . ó, Anny . . .
__Eg sá, að hún sat ekki hjá
þér við borðið, meðan eg var
að skemmta. Hún þrýsti hand-
legg Ronnies. — Ronnie, hvað
er að? Hvað hefur komið fyrir?
Kliðurinn úti á ganginum var
eins og í fuglabjargi. Ronnie
studdi sig við stólbak.
— Anny, ég fór . . .stundar-
fjórðungi fyrir sjö . . ég hafði
ekki séð hana. Eg gat ekki þol-
að hana nálægt mér, ég sver
það. Eftir að þú varst farin, lok
aði ég mig inni í íbúðinni minni.
En þegar timinn var kominn til
að fara með hana á sýninguna,
fór ég . . .
— Stórkostleg, sagði einhver
úti á gangi. — Þessi kvenmaður
er aldeilis ótrúlegur. Mikil
stjarna. Þetta er ekki á færi
nowia ódauðlegra stjarna . . .
— Eg hafði líka læst dyrun-
um á milli íbúðanna okkar, hélt
Ronnie áfram. — LykiIIinn stóð
að innanverðu, mín megin. Eg
fór inn í íbúð Sylvin. Eg fann
hana livorki í dagstofunni né
svefnherberginu, svo ég fór inn
í baðherbergið. Og . . Anny . . .
hún lá þar í baðkerinu. Hún var
dáin.
Eg ætlaði að fara að hrópa
upp yfir mig, en mamma greip
fjTir munninn á mér.
— Mundu eftir fólkinu, sagði
hún lágt. — Mundn eftir öUu
fólkinu, sem er frammi á gangi.
Og hvað svo, Ronnie?
— Anny. hún var dáin. Það gat
enginn vafi leikið á því. Hún lá
þarna dáin, og ég stóð og horfði
á hana. Eg hugsaði með sjálfum
mér: — Eg get ekki hingt nið-
ur til hótelvarðarins. Eg get ekki
látið neinn vita um þetta. Tíu
mínútum fyrir frumsýningu
Annyar .... Svo að ég skildi
hana eftir þama.
— Skildirðú hana eftir, sagði
mamma.
einhvern veginn að reyna að
losna við allt þetta fólk. Bíðið
bara eftir mér.
Kliðurinn magnaðist um helm
ing, um leið og hún birtist á
ganginum. Ronnie settist nið-
ur. Við þögðum báðir. Smámsam
an fjarlægðist liðurinn, fólkið
virtist vera að fara. Loks opn-
uðust dyrnar, og mamma kom
inn í síðbuxum og ljósrauðri
blússu.
— Komið, sagði hún.
— En, Anny . .
— Sona, komið nú . .
Við tókum lyftuna til íbúðar
Ronnie.
Ronnie tók lykil upp úr vasa
sínum og opnaði djrnar, sem lá
að ibúð Sylviu. Við gengum gegn
um dagstofuna hennar og svefn-
herbergið og inn í baðlierberg
ið.
Sylvia lá í baðkerinu. Hún var
nakin og augun galopin. Grænn
silkibaðsloppur lá á stól við bað
kerið og mittissnúran á honum
hafði dregizt niður í vatnið. Við
hliðina á henni maraði brjóst
haldari í hálfu kafi, eins og ó-
geðslegur leikfangabátur.
Eg stóð eins og steinrunninn
við þessa sjón. Hár hennar var
enn vott og lá slétt að höfðinu.
Hauskúpa hennar var ótrúlega
smágerð og ávöl.
— „Grannur án sultar“ hljóni
aði í huga mér. — Klukkan hálf
sex, á hverjum einasta degi,
fæ ég mér dásamlegt, heitt bað.
. . . Og svo örvæntingarfull rödd
mömmu: Ronnie, Ronnie, við
um að gera eitthvað . . .
Og ýmislegt hafði verið gert.
Ekki bara í sambandi við Syl-
viu, heldur okkur öll. Mér fannsfi
Robinson lögreglufulltrúi standa
enn einu sinni við lilið mér: Sva
að ungfrú La Mann á að leika
Ninon de Lenclos? Jæja, ég býsfi
við að málinu í sambandi viS
dauða Normu Delanay sé endan
lega lokið.
Endanlega lokið, ekki nema
það þó.
Hjóðeinangrunin í baðherberg
inu var greinilega eitthvað biluð,
því að hvísl mömmu bergmál-
aði um allt herbergiá — Ronnie,
hvernig getur þetta hafa skeð?
— Eg veit það ekki. ,
— Hún hefur engin sár — eða
eitthvað þess hátta?
— Nei.
— Þá hlýtur hún að hafa feng
ið hjartaslag. Það er árangurinn
af megrunarkúrnum og öllum
söltunum.
— En, Anny, þegar þetta frétl
ist . . . Þegar blöðin komasfi £
Þétta . . .
—• Eg fór aftur inn í mina
íbúð. Eg læsti dyrunum. Eg fór
yfir í veitingasalinn. Eg sat og
horfði á sýninguna þína.
Eg . . Anny, liún liggur enn þá
£ baðkerinu, dáin.
Eg lét fallast niður í stólinn
minn. Eg sá sjálfan mig í spegl-
linum og fannst ég líta óumræði
leiga kjánalega út í skólapeys-
pej'sunni minni og bláum galla-
buxunum.
Skyndilega sagði mamma: —.
Eg kem með þér.
— En Anny, þú mátt það ekki.
Þú mátt sízt af öllu blanda þér
inn í þetta.
___ Jú, sagði mamma. — Það
er enginn færari um það en ég.
Hún horfði á okkur báða, hún
var ótrúlega falleg, og andlit
hennar bar ekki minnsta vott um
óróleika. — Ronnie . . . Nickié.
Bíðið eftir mér hérna. Eg ætla

7XS7
— Ég er að leita að dúkku sem lenti óvart í ruslatunnimni.
AT TTi£ ElSk OF ABLTTINö
WHAT A1ISAT BB CAl-LBP 1N
C0NÓRE5S A'CONFL,CrCF
MUST
BEQUITC
A OAL.I
MAYBE IT5
CONSCIENCF,
Olg-BUT I
TMINIC IT'5
FOR PEHA
LAMBETHI
— Kúlugötin á vélinni, og vitnisburðir
ýmissa á jörðu niðri, hreinsa þig af öllu, í
í sambandi við að ekki tókst að bjarga vís-
indamanninum.
— Ilvers vegna vilt þú fara að leita að
þessu grafna flugskejrti? ann á þessu. — Þetta hlýtur að vera heil-
— Kannske er það samviziían, en aðal- mikill kvenmaður.
Iega held ég að það sé vegna Deku Lam- — Ekki finnst henni það nú sjálfri. —-
beth. Það var ljósmyndin lieimar, sem kom — Eg veiti leyfi mitt til að þú takir þátt £
upp um þetta, og ég vil helzt sjá fyrir end þessu, en gerðu ekkert óskynsamlegt.