Alþýðublaðið - 20.09.1964, Page 8

i Engjamar cru fyrir ofan hlíð-
ina, þar sem áin rennur á malar-
éyrum og fjallið er svo nálægt, og
svo bratt, að maður verður að
horfa beint upp til að sjá himin-
inn. Svo heldur áin áfram, niður
jbrekkuna og fram af klettunum.
Fóikið, sem á leið framhjá segir
að fossinn sé fallegur og í stöll-
unum upp með honum séu svo ein
staklega falleg bæjarstæði. Áin
rennur svo til sjávar við eyrina,
þar sem silungurinn kemur á vor-
in.
Þarna uppi í hlíðinni fyrir inn-
an og ofan eyrina, stendur svart-
Ur skúr. Það er sagt að prestur-
inn eigi þennan skúr og kannski
stundar hann smábúskap sér til
duúdurs í fásinninu og tínir berin
í brekkunni, ,sem einu sinni var
svo brött að maður varð að bíta
sig fastan við tínsluna. Svo minn-
ir skúrinn ekki svo lítið á prest,
þama sem hann stendur kolsvart
ur f fagurgrænum hjallanum.
Þessi svartj skúr var einu sinni
„Höil sumarlandsins" á firðinum
fyrir austan. Fólkið á Strönd fór
þangað til að heyja ofan í rollu-
skjátumar og'kúna. Stundum var
farið yfir daglega á tvíróinni
skektu, en stundum var líka legið
við í vikutíma eða svo og einu
sinni sagði 6 ára strákur, sem var
í sveit hjá ömmu sinni á Strönd:
r- Heyrðu amma, eigum við
ekki að koma yfir og tína ber?
— Hvernig heldurðu að við
komumst yfir gæzkur, þegar eng-
inn er til að róa okkur?, sagði
amma hans.
— Það er allt í lagi amma mín.
Ég get alveg skvett, svaraði strák
urinn kotroskinn og skildi svo
ekkert í hlátri fólksins. Hann var
álíka vel að sér í lögmálum sjó-
mennskunnar og þeyskaparins.
Það hafði verið búin til handa
honum lítil hrífa, sem hæfði vexti
hans og þegar þau voru að heyja á
engjunum óð hann í flekkinn og
dreifði heyinu út um allt af mikl-
um ákafa og svo sagði hann:
— Er ég ekkj duglegur amma
min?
En af því að hann var ekkert
sérstaklega fastur við „vinnuna"
var ekki mikill erfiðisauki að hon
um og fólkið vann fljótt upp það
,sem hann fordjarfaði úr flekkn-
um.
Einu sinni, þegar þau voru að
heyvinnu á engjunum upp við fjall
ið, tók strákurinn eftir fallegum
otj ryðguðum brúsa, sem lá í
brekkunni skammt frá Þessi brúsi.
gat verið undan hverju sem var,
ílátið hafði aðdráttarafl og strákur
inn henti frá sér hrífunni og hljóp
í áttina.
— Þú ferð ekki eitt einasta
hænufet með þennan brúsa, kall-
aði amma hans og var höst í
■
rómnum.
komst að því fór hún í loftköstum
yfir fjöll og dali og fólkið heyrði
hana tauta í sífellu: „Situr í
brekku Brúsaskeggur og bíður
mín þar . . Þegar hún var kom
in hérna upp í fjallið sá hún sól-
ina koma upp og varð að steini
og missti brúsann, sem valt niður
f jallið og hefur legið hérna í brekk
unni alltaf síðan, en Brúsaskegg-
ur biður eftir mjólkinni sinni og
kemur á hverjum degi út í hellis-
ÞARNA UPP í HLÍðlNNi
STENDUR SVARTUR
SKOR.
— Ég; er anzi smeyk um að
hann Brúsaskeggur segi eitthvað
ef þú tekur mjólkurbrúsann hans.
Þar með var sá draumur búinn
og það sem eftir var dagsins gaut
strákurinn augunum til brúsans
með mikilli eftirsjá, en hann þorði
ekki fyrir sitt litla líf að snerta við
honum og þegar þau komu heim í
svarta skúrinn um kvöidið spurði
hann ömmu sína um Brúsaskegg.
— Hann Brúsaskeggur er tröll-
karl, sem á heima í fjallinu hérna
fyrir innan. Einu sinni fyrir löngu,
varð hann veikur og sendi kerling
una sína, hana Gýpu til að sækja
mjólk. Hann var nefnilega sann-
færður um að sér batnaði ef hann
fengi spenvolga nýmjóik, því hún
er svo holl og svo átti hún að ná í
dálítið af lýsi líka. Kerlingin stökk
af stað með brúsa í hendinni til
að sækja hvort tveggja. Hún gekk
lengi lengi og kom á marga bæi
og alls staðar bað hún um mjólk-
urdreitil handa honum Brúsaskegg
sínum og svolítinn lýsiskút, en
mennirnir þóttust enga mjólk eiga
handa Gýpu. Ýmist báru þeir því
við að beljurnar væru geldar,
eða þá að þeir ættu engar og lýsi
vildu þeir ekki láta með nokkru
móti, því þeir þurftu að nota það
til vetrarins bæði á kolurnar og
handa krökkunum. Það var. ekki
fyrr en einhvers staðar suður á
fjörðum, sem hún Gýpa fékk
mjólkurdreitilinn og lýsislögg á
glas og hún lagði strax
heim með fenginn.
Hún hafði ekki athugað að langt
var liðið á nóttg, en þegar hún
opið til að gá að Gýpu. Ef hann
verður einhvern tíma nógu fríák-
ur, fer hann sjálfur og nær í brús
ann og skilurðu nú hvers vegna
þú mátt ekki taka brúsann gæzk-
ur?
— Er Brúsaskeggur þá vondur
tröllkari?
— Onei, hann gerir að minnsta
kosti ekkert af sér á meðan hann
bíður. eftir mjólkinni.
— En hvað varð af lýsinu?
— Ætli kerlingin hafi ekki
drukkið það til að verða fljótari
að hlaupa, svaraði amman hvergi
bangin við þessa veiðitilraun strák°
ins og nú var sagan rökheld.
Strákurinn bar mikla virðingu
fyrir tröllum. Þar var Grýla nátt-
úrulega fremst í flokki og Leppa-
lúðj karl hennar. En hann vissi
líka að sum tröll voru hreint ekki
svo slæm, nema kannski rétt um
jólin að þau gátu ekki á sér setið
að éta einn og einn vinnumann.
Hann hafði heyrt margar sögur
um svoleiðis tröll og líka um önn
ur, sem voru í rauninni miklu
betri en fólkið á bæjunum.
Hann bar sem sagt mikla virð-
ingu. fyrir tröllunum á hvorn veg
in sem innræti þeirra var háttað
og sízt vildi hann verða til bess að
Brúsaskeggur fengi ekkj miólkina
sína og því fékk brúsinn að liggja
kyrr í brekkúnni. Á hverjum degi
gáði hann samt að hvoH- gamla
tröllið væri nú ekkj orðið svo
hre=st, að það hefði náð í mjólk-
ina síná. um nóttina. Ekkert virt-
ist þo vænkast með heilsufarið á
Brúarskegg, því ævinlega lá brúsa
8 20. sept. 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ
skömmin á sínum stað í brekkunnJ.
Stundum datt honum í hug að
taka brúsann og færa tröllinu, en
þegar hann færði það í tal við
ömmu sína, fannst henni það hið
mesta óráð. í fyrsta lagi myndi
hann sennilega ekki rata, heldur
týnast og ráfa um fjöllin til'eilifð
arnóns og í öðru lagi var ekki
víst að Brúsaskeggur stæðist
freistinguna að stinga honum i
pottinn sem meðlæti með mjólkur
dreitlinum, ef hann rambaði á
hellinn hans, enda var hann lík-
lega orðinn' ógurlega reiður yfir
því hvað Gýpa var búin að vera
lengi.
Það var rama hvernig þau veltu
málinu fyrir sér, það bar alltaf að
þeim brunni að ekki væri kræsi-
legt að hætta sér í tröllahendur.
Allt um þð vék mjólkúrvan-
mál Brúsaskeggs ekki úr huga
stráksins og einn daginn, þegar ;
honum var litið til brúsans datt ■
honumí hug, að það væri nú ehki ;
alveg vist að Brúsarkeggur sæi
hvar brúsinn lá, því hann átti
heima í fjallinu inn af dalskorunni
handan við slakkann og því leng-
ur sem hann hugsaði málið varð
hann sannfærður um að gamla
tröllið hefði ekki hugmynd um
hvar brúsinn væri niðurkominn
og héldi þess vegna að Gýpá væri
bara að drolla suður á fjörðum og
búin. að gleyma erindinu. Hann
þekkti svo em þann hugsunarhátt
frá sendiferðum sjálfs sin og tröll
voru sögð heimsk.
Nú fór að líða að því áð hey-
skapnum lyki og strákurinn varð
sífellt latari að vinna með hríf-.
unni sinni, hins vegar rásaði hann
út um allar holtagnmdir ömmu
sinni til sárrar hrellhigar ag ekki
leið á löngu þangað til hann kom
þar að sem brúsinn lá í brekk-
unni. Nú var enginn.maður nálægt
og kjörið tækifæri til að skjóta
brúsanum inn fyrir slakkann, þann
ig að Brúsaskeggur kæm; auga á
hann næst þegar hann færi fram