Alþýðublaðið - 20.09.1964, Blaðsíða 15

ald, áður en hún giftist þessum
rithöfundi . . . Rödd hennar dó
út. Hún horfði fljótt, þreytulegu
augnaráði á mig og Pétur til
skiptis. Svo sneri hún sér und-
an og muldraði: — En, það get-
ur verið, að ég hafi rangt fyrir
mér — ég hef áreiðanlega rangt
fyrir mér.
Við þetta langaði mig til að
hlægja, en ég fann líka til kitl-
andi reiðitilfinningar. Og þeg
ar við ókum aftur burtu, út í
myrkrið, sem var að skella á,
sagði ég illgirnislega: „Þar sem
málin horfa svona, Pétur, er þá
ekki rettast, að þu segir mér
allt um Margaret? Þetta er allf
að verða hálf vandræðalegt."
Hann svaraði ekki svo lengi,
að ég var farin að halda, að
hann ætlaði alls ekki að gera
það. En að lokum sagði hann.
„Allt í lagi, þó það sé óþarfi,
þar sem því er öllu lokið . . .
Þvi er lokið, skilurðu, eins full-
komlega eins og nokkrum hlut
getur verið lokið.
— Er Margaret á sömu skoð-
un?
— Margaret? Hann hló svolít
ið kuldalega. — Það var Mar-
garet, sem batt enda á þetta.
Hún gerði það með glæsibrag
og hélt um leið stuttan fyrir-
lestur yfir mér um kosti þess,
að giftast manni, sem væri góð-
ur og skilningsríkur, og svo
vildi til áð ætti fúlgur fjár.
— Voruð þið trúlofuð þá?
öélt ég, að minnsta . .
Fjandinn sjálfur, hvers vegna
þurftum við að fara að tala um
þetta? Mér leiðist það óskaplega.
Það vekur hjá mér einhverskon
ar reiði, sem ekkert annað megn
ar að vekja. Það er eins og að
gleypa eitthvað, sem stendur í
manni. Maður kokar hjálpar-
vana og bíður þess hvað eigi
sér stað næst. Allt er þetta stolt.
Ekki er það ást, ef það er það,
sem þú hufðir áhyggjur af. Það
er bara það, að hafa þurft að
kingja þessum bita, og gera það
með mínu venjulega töfrandi
brosi. Ailir héldu, að það mundi
auðvelda það. Það hefur ef til
vill auðveldað þetta fj,rjr hitt
fólkið, en ekki fyrir mig.
Hann dró andann djúpt og
horfði fram í flöktandi birtuna
þar sem stöðugir hlutir virtust
sem skuggar, og skuggarnir virt
ust öðlast líf, og birtan frá ljós-
um bílsins gerði þetta allt hálfu
daugalegra. _ Ég held að ég
bafi verið eitthvað gallaður frá
upphafi, sagði hann. ____ Ég var
alltaf gallharður og hugsaði ekk
ert Um nema sjálfan mig. Það
var ekki hægt að treysta mér og
ég var ekki fullkomnlega eðli-
legur, vegna þeirrar skrýtnu
sögu, sem var að baki mér . . .
Jæja, þá hef ég sagt þér allt,
sem segja þarf. Þú vilt ekki
heyra öll leiðinlegu smáatriðin,
eða hvað? Það eina, sem máli
skiptir er það, sem þetta skilur
eftir hjá manni, ekki satt? Ef
eitthvað af þessu skiptir þá
mál*.
Eftir augnablik, sagði ég. —
hTei, ég býst ekki við að það
skpiti máli. En Pétur . . .
_ Hvað?
Ég var ekki viss um hvað ég
ætlaði að fara að segja. Ég
horfði stöðugt á bílaljósin sem
þutu. fram hjá okkur og fannst,
að hann hefði átt að ljúka frá
sögninni með því að segja, að
hann elskaði mig. En slíkt er
kannske erfitt, þegar maður ek-
ur of hratt í umferðinni eins og
hún er slæm á sunnudögum. Ef
til vill beið hann eftir að ég
segði það.
Það hcfði ég líka karínske
gert, ef mér hefði ekki farið að
liða svolítið illa, þegar ég fór
að hugsa um hvort ég væri ef
til vill fórnardýr stolts lians,
og hann hefði náð í mig til að
hefna sín á Margaret, sem ef
til vill tók meira rúm í huga
hans en ég hvort sem hann
elskaði hana eða hataði. Hvað
sem því leið, var ekki lengur
tilefni til að segja það, sem ég
hafði ætlað að segja.
Þess í stað sagði ég. — Held
urðu að þú getir nokkurn tíma
gleymt þessaj(i einkennilegu
sögu? .- *
— Það mundi að minnsta
kosti vera svo litið erfitt núna
í bili, heldurðu það ekki, sagði
hann.
Síðan sögðu við ekki meira
dágóða stund.
Klukkan var um ellefu, þeg
ar við komum heim. Við bjugg
um í íbúð £ fjölbýlishúsi I Bel
size Park, þar sem ég hafði bú
ið ein í tvö ár, en ég hafði ver
ið svo heppin að fá hana,
stuttu eftir að ég kom til Lond
on frá Dorset, til að leita
mér að vinnu, eftir lát móður
minnar. íbúðin var eitt stórt
herbergi, baðherbergi og mjög
lítið eldhús. Þegar við giftum
okkur, hafði Pétur flutt í hana
úr leiguhúsnæði i Kensington,
og þó að við hefðum talað xun
að fá okkur stærri íbú, höfð
um ekki enn gefið okkur tíma
til þess.
Ég svaf illa þessa nótt, vegna
þess, að ég gat ekki hætt að
hugsa um Margaret og reyndi
að ráða fram úr, hvaða þýð-
ingu tilvera hennar og áhrif
þau, sem hún hafði á Pétur,
ættu eftir að hafa fyrir mig.
Það sem mér var efst í huga,
var fólknara en afbrýðissemi.
Það var hin mikla hræðsla um,
að ég hefði glata'ð þýðingu
alls, sem liafði hent mig síð-
asta mánuð, og að hin hræði-
lega hugmynd, sem ég hafði
fengið í bílnum, væri sannleik
urinn sem Pétur gerði sér sjálf
ur ekki enn grein fyrir, en
sem brátt myndi verða honum
ljós, ef hann sæi Margaret oft
ar.
Jæja, því fyrr því betra, ef
því var þannig háttað. En ef
svo væri ekki? Og hvernig átti
ég að vita, livort því var þann
ig varið?
Hugur minn hvarflaði frá
einu til annars, frá ótta til
trúnaðar ag öfugt, Og einhvers
istaðar í þessum heilabrotúm,
fann ég til efasemda um mínar
eigin tilfinningar. Hvað var
þetta hjónaband, sem ég hafði
skellt mér í, tekin af blindri,
hrífandi hvöt? Ég hafði hitt •
karlmann í sumarleyfinu. Hvor
ugt okkar hafði verið með vin
um sínum. Við höfðum farið
í gönguferðir, synt í fjallavötn
um og skoðað það, sem var
sjónarvert. Og einn góðan veð
urdag höfðum við gift okkur.
Og ég hafði ekki byrjað fyrr
en í dag, þegar ég í fyrsta
skipti komast að raun um ör
fá atriðj úr lífi hans, áður en
hann kynntist mér, að brjóta
heilann um, hvernig þetta gat
allt hafa átt sér stað og reyna
að vakna af draumnum.
Næsta dag, í fyrsta skipti síð-
an ég hafði kynnzt Pétri, var ég

SÆNG.UR
Endurnýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FEÐUKHREINSUNIN
Hverfisgötu 57A. Sími 16738.
i ■■
vinnu. Fyrirtækið, sem ég vann
hjá, hafði skrifstofur sínar 1
Gray’s Inn, og kunnugleiki stað-11
arins og fólksins, sem ég hafði
unnið með í þrjú ár, kom mér I
aftur á fastan kjöl, og gaf mér '
aftur eitthvað af sjálfstraustinu, j
sem ég hafði misst um nóttina. ;
Ég gerði mér skyndilega grein j
fyrir, að ég ætlaði alls ekki að
segja upp nokkurn tíma, þó ég
hefði daginn áður, á leiðinni til
Laehester, hugsað að það myndl
vera gaman.
En, þegar ég fór af skrifstof-
unni klukkan hálf sex, og sá að
Pétur beið eftir mér í einum húsa
garðinum, eins og hann hafði
nokkrum sinnum gert siðustu
vikurnar, þá snerust málin við.
Bara það að sjá hann, fyllti mig
aftur trausti, eins og þegar hann
birtist, sá Pétur, sem ég þekkti,
eftir að ég hafði starað með
hryllingi á tvífara hans í kránni.
Þegar ég settist hjá honum og
við ræddum um, hvað við skyld-
um gera um kvöldið, þegar við
ákváðum að borða miðdegisverð
í litlu Soho veitingahúsi, sem
okkur þólti orðið vænt um, og
fara síðan í kvikmyndahús, var
ég jafn rugluð yfir trúnaðar-
traustinu, sem fyllti hjarta mitt,
og ég liafði áður verið, er það
fjaraði út.
En Pétur reyndist vera úti á
þekju, og ég varð brátt sann-
færð um, að hann hefði komið
að hitta mið, vegna þess, að hann
hefði ekki viljað eyða kvöldinu
GIAMABHI8
datt úr jpokaijium^'.
W/AfcCDE!

TCÍKNA.RÍ* ,
ALhÝÐUBLAÐIÐ — 20. sept. 1964 ^