Alþýðublaðið - 23.09.1964, Blaðsíða 15

drættirnir í kring um munninn.
Svo fór hún að skellihlæja.
Pétri brá. Svo fór hann að
lilæja líka og tók sherrý flösk-
una og hellti á ný í öll glösin.
— Skál fyrir sameinaðri fjöl
skyldu, sagði hann.
Sandra hafði nú sezt niður í
stólinn, og svo var sem hún sæ;
ekki glasið fyrir framan sig, en
hún hélt stöðugt áfram að hlæja.
Pétur leit snöggt á mig.Ég yppti
öxlum og tók mitt glas. Shercý-
inu þurfti ég sannarlega á að
halda þessa stundina.
— Skál fyrir sameinaðri fjöl
skyldu, endurtók Pétur. — Ég
verð að gera ráðstafanir til sjá
móður mína og bróður minn
sagði hann.
Hún hætti að hlæja og það var
eins og henni svelgdist á og hún
fór að hósta. Svo settist hún
bein í stólinn slétti úr pilsinu yi
ir hné og tók glasið sitt.
— Afsakið, sagði hún, afsak
ið, þetta skal ekki koma fyrir
aftur. Ég veit ekki hvað kom
yfir mig. . . Mamma hefur eig
inlega aldrei viljað viðurkenna
að Tom væri sonur hennar,
vegna þess að hún segist vera of
ung til að eiga svona gamlan
son. Og nú verðið þið tveir. Hún
mun sjálfsagt venjast því. Hún
mamma getur vanizt öllum sköp-
uðum hlutum.
Er hún hafði þetta mælt
brosti hún til okkar Péturs og
drakk síðan megnið af sherrýinu
sínu.
Eftir því sem ég gat bezt
séð hafði Pétur nú jafnað sig,
og var farinn að skemmta sér
konunglega. Pólkið i Heam fjöl
skyldunni virtist geta vanizt
öllu.
— Hvað gerum við næst?
spurði hann. Eigum við ekki að
fara og heimsækja Tom og
mömmu í kvöld?
— Ó, ekki í kvöld, svaraði
Sandra snöggt. — Tom er ekki
heima og mamma er að vinna.
— Að vinna?
— Já. Hún tekur á móti gest
um í hóteli. Hún er núna á
kvöldvakt.
— Getum við þá ekki farið
til hennar þangað ?
Ertu frá þér Ó hún mynd;
verða öskuill. Þeir vilja ekki, að
ættingjar séu að þvælast þar.
En við skulum athuga málið . ..
Hún kipraði saman græn aug
un og starði á glasið, sem hún
hélt á, og hristi sherrýið, sem
var eftir í því. _ \ morgun.
Seinni partinn á morgun. Þá
verður Tom kominn heim. Hann
ekur- flutningabíl og fór norður
Ú bóginn í morgun, en i,ann
verður kominn aftur siðdegis á
morgun.
—; Á morgun þá, samþykkti
Pétur, þó það virðist langt að
bíða þangað til.
,— Satt að segja, myndi ég
ekki vilja gera neitt, fyrr en
Tom kemur aftur, sagði Sandra.
— Það siðasta, sem hann sagði,
var — skiptu þér ekkert af
þessu, Sandra. — Svo að þið
skiljið, hvað ég á við — þó
að mamma myndi ekki vilja bíða.
En það verður betra þannig,
ekki satt?
— Jú, sagði Pétur. — Allt '
í lagi, ég kem þá síðdegis á morg
un.
11
— Við komum síðdegis á
morgun, leiðrétti ég hann, —■ og
ekki fyrr en klukkan hálf-fimm,
því að ég býst ekki við að losna
fyrr af skrifstofunni. Pétur leit
snöggvast á mig og sagði síðan
við stúlkuna. —
— Hvar búið þið?
Hún gaf honum heimilisfang,
sem hún sagði, að væri á íbúð í
bakgötunum nálægt Baker
Street, og Pétur skrifaði það nið
ur. Síðan fór hún að spyrja
hann, hvar hann hefði alizt upp
og um fólkið, sem hefði ættleitt
hann, hvar hann ynni, og hvað
hann hefði vérið að gera í gær
á bjórstofunni í Lachester. Hann
var ekki opinskár í svörum sín-
um. Mér fannst meira að segja,
að hann revndi að segja henni
eins lítið og hægt var, án þess
beinlínis að neita að svara, og
eftir litla- stund, gafst hún uþp
■við hann og tók til að spyrja
mig.
Ég var þegar gripin þeirri til
finningu, að ég vildi, að þessi
stúlka og fjölskylda hennar
vissu sem minnst um mig. Ég
á ekki við, að það væri neitt
sérstakt, sem ég vildi dylja
þau. Það var bara frumstæður
ótti við, að það, sem aðrir vissu
um mann, væri vald í þeirra
höndum. En forvitni Söndru
Hearn, eins og málin stóðu, var
eðlilegt, og henni virtist vera
alveg sama, þó að hún talaði um
sjálfa sig. Hún sagði okkur, að
hún ynni í snyrtivörudeild í
verzlun við Oxford street, væri
rétt að byrja þar, og vissi ekki,
hvort hún héldi áfram. En það
væri nauðsynlegt að kunna eitt
hvað, bví maður vissi aldrei,
hvað gæti komið fyrir. Hún vildi
henni, en hún afþakkaði það
ákveðið.
En eins og hún hefði fundið,
að líf móður hennar var við-
kvæmt mál, þá þagnaði hún, og
sagðist þurfa að fara að halda
heim. Pétur bauðst til að aka
henni, en hún afþakkaði það á-
kveðið.
Hann fylgdi lienni samt niður
stigana, og meðan hann var að
því, fékk ég skyndilega hug-
mynd. Ég gat ekki séð út á göt-
una úr neinum af gluggunum
mínum, en ég gat það úr glugga,
sem var við stigann. Svo að,
þegar ég heyrði skóhljóðið á
steinþrepunum deyja út, laumað
ist ég út úr íbúðinni og gekk að
glugganum. Þaðan sá ég hana
rétt strax koma út á gangstétt
ina og ganga hratt upp götuna.
En hún fór ekki í áttina að neð-
anjarðarstöðinni heldur hélt í
gagnstæða hátb og hvarf við
fyrsta horn.
Ég beið, og eftir smástund, sá
ég mótorhjól koma fyrir hornið
og fara niður brekkuna, í áttina
að Chalk Farm. Maðurinn, sem
ók, var með hjálm og gæti hafa
verið, hver, sem var, en jafnvel
við birtuna frá götuijósunum, var
það öruggt, að stúlkan, sem sat
fyrir aftan hann, var Sandra.
Pétur var kominn upp á stiga-
palljnn og sá þau lika. Hann liló
og við fórum saman inn í búð-
ina, lokuðum dyrunum, og hann
hellti meira shérrý í glösin.
—• Ég héf látið leika á mig,
ékki satt? — Og þið aðvöruðuð
mig öll, sagði hann. Hann hló
áftur og saup á, __ Jæja, skál
fyrir glæpnum!
— Það er svo sem ekkert glæp
samlegt við að segja, að Tom
væri að aka flutningabilnum,
þegar hann i raun og veru beið
hinum megin við hornið, sagði
ég. — Það er ekki nema eðlilegt,
að vilja fá einhverja nasasjón
af þér, áður en hann blandar sér
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
Hverfisgötu 57A. Sími 16738.

í málið. Og á vissan hátt, geðj-
aíSist mér vel að henni. ,
— Mér líka. Hefurðu tekið j
eftir, hve auðvelt það er, áð láta ;
sér geðjast að fólki, sem lýgur
vel?
— Ha — ? Já, að Tom væri
ekki heima — ne}, það var ekki
aívarlegt.
— Hverju laug liún öðru?
— Ég er að velta því fyrir
mér, hvað af því, sem hún sagði I
okkur, er sannleikur, ef það er j
þá nokkuð.
— Af hverju heldurðu það, 1
sagði ég og horfði spyrjandi á
hann.
— O, — mér finnst það bara,
sagði hann.
Ég trúði ekki, að þar með væri
sagan sögð, en þegar ég reyndt
að finna út, hvað lægi að bakí
þessu, truflaði hann mig með
því að segja, að hann ætlaði að
hringja til móður sinnar, og vita,
hvað hún vissi meira um innbrob
ið hjá Loaders hjónunum.
Hann fékk strax samband. við
dr. Lindsay og þau töluðu saman
smástund. Þegar hann hafðJ:
kvatt hana, sagði hann mér:
Þetta hafði verið mjög
„fágað“ innbrot. Það var ekkerb
gróft við það, éins og brotnar
læsingar eða gluggar. Þjófurinn
hafði bersýnilega vitað, að þau
yrðu ekki heima allt kvöldið og
tekið það rólega. Hann hafði klif
ið upp eina húshliðina, komizt
inn um baðherbergisglugga, sem
þau höfðu ekki lokað, opnað pen
ingaskápinn eins auðveldlega og
sll§%'Jj |
•5í&ty? \
ADANMADIIID „og cg hcf siálf innsiglað skúffuna1,
y it ARnAK HIK ,g geymi gömlu bré£in mín.«r
WÆ\(LQDtS WgKOCfl
nnrn- teiknar** ,
7,1 •/ &
fmj 1 ^
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 23. sept. 1964 15