Alþýðublaðið - 04.12.1964, Blaðsíða 15

maa
ið. Er þetta nú ekki fullmikið
sagt? Mér hefur alltaf fundist
heldur rólegt og hljóðlátt hér
eftir því sem gerist á sjúkrahús-
um. Hann hreyfði hendina um
leið og hann sagði þetta. en þá
missti hann áhaldakassann og
hann datt á gólfið, með brauki
og bramli.
Þau litu hvort á annað og fóru
svo að skellihlæja, og hláturinn
’ virtist hreinsa andrúmsloftið,-
sem skapast hafði á þessum.
' fundi þeirra. Ruth hugsaði með
sér: Hann er þá ekki á móti
mér, þegar allt kemur til alls.
Mikið er ég fegin því.
1— Ég sé hvað þér eigið við í
sambarjdi við hávaðann, sagði
John Cort og beygði sig eftir
kassanum.
Mér finnst kannski hávært og
hálf ömurlegt hérna. sagði
Ruth vegna þess að síðastliðna
þrjá mánuði hef ég dvalið á stað,
sem var gjörólíkur þessum. Þar
ríkti kyrrð og friður. Hann
rétti sig upp. Nú var brosið horf
18 af andliti hans, og hann varð
■ aftur strangur og allt að því fýld
ur á svipinn. Hann hugsaði með
sér: Hvers vegna í fjáranum
þarf hún að vera að minna mig
á það að hér höfum við staðið á
haus í allskyns pestum og sýkl-
um meðan hún var að sóla sig og
njóta lífsins niður við Miðjarð-
arhaf.
Hann sagði því heldur óþýði-
lega: Ég efast ekki um að yður
finnst sitt hvað að hérna og stað
urinn ekki beinlínis aðlaðandi
eða skemmtilegur. En það vill
svo til að ég kann afsakplega vel
við mig hérna. Ég er fæddur í
þessari borg, og á námsárunum
var ég lengi burtu héðan en mér
fannst stórkostlegt að koma hing
að aftur og byrja að vinna hér.
Yður finnst ef til vill erfitt að
skilja. þetta.
'Rith langa^i til að hrópa upp:
Mér finnst þetta líka. Þett'a er
rnitt starf, minn heimur og ég
finn að hér er þörf fyrir mig.
Hér vill ég skjóta rótum og
verða eitthvað: Ég vil fórna þess
um spítala beztu árum ævi minn
ar.
En hún sagði ekki orð. Dr.
Cort stikaði nú fram ganginn og
Ruth sá að aðstoðarkona hennar
kom fram.
— Mér heyrðist eittlivað
detta, sagði hún.
— Það var ekkert svaraði
Ruth.
1— Hávaðinn hérna getur ver-
ið þreytandi á stundum. Er það
annars ekki furðulegt hverju
, maður getur vanist.
— Rétt er það, liugsaði Ruth
með sjálfri sér, en ég er viss
um að ég verð lengi að venjast
ókurteisi dr. Corts.
Síðar um dagrnn kom vinkona
hennar, Frances Tayne til henn
ar og þær fengu sér tesopa sam-
an. Yfir teinu og gómsætum kök
um voru þær ekki lengur yfir-
sjúkrunakona og kennari,
heldur bara gamlar vinkonur.
Ruth fannst dásamlegt að geta
hvílzt' svolitla stund, ræða um
gamla daga og það sem hafði
hent þær síðan þær hittust síð-
ast.
— Eg varð spennt, þegar ég
heyrði, að þú ættir að koma hing
að sem yfirhjúkrunarkona, sagði
hún og svo varð ég fyrir heil-
miklum vonbrigðum, þegar það
dróst um þrjá mánuði.
Ruth hagði sagt henni frá veik
indum móður sinnar og þeim
tíma sem hún eyddi í suður
Frakklandi. Hún minntist ekki
Endumýjum gömlu
sængurnar, ergum
dún- og fiffurheld ver.
Seljum æðardúns- og
gæsadúnssængur _
og kodda af ýmsmn
stærðum.
DÚN- OG
FIÐURHREINSUN
Vatnsstíg 3. Síini 18740.
WWtWWWVWWMWVMW
e;nu orði á Kevind Reid. Hún
var að reyna að gleyma honum
og gat ekki fengið stg til að
segja nafnið hans, án þess að
koma að einhverju leyti upp um
tilfinningar sínar.
Það var svolítil þögn. Ruth
fann að vinkonu hennar lá eitt
hváð á hjarta.
'— Ég get ekki sagt þér hvað
mér leiðist þetta mikið sem kom
fyrir í morgun. Stelpan hefur
verið búin að byrgja þessa
gremju lengi inni, en svo spratt
þetta allt í einu út, eins og þeg
ar ölflaska er hrist áður en hún
er opuð.
— Hver er þessi stúlka?
— Hún heitir Nona Pardew.
Hún' er einkabarn ríkra for-
eldra, sem hafa spillt henni í
uppeldinu. Það hefur alltaf allt
verið látið eftir henni. Mér leizt
mjög vel á hana í fyrstu, og þú
getur gengið úr skugga um þ*ð
með því að glugga í bækurnar,
að hún hefur staðið sig mjög
vel í alla staði. Ég kom annars
liérna með nemaskýrslur. Þú get
ur litið yfir þær og undirritað
þær við tækifæri.
Ruth fann skýrsluna um Nonu
og byrjaði að lesa hana.
Hún virðist hafa staðið sig al-
veg með mestu prýði.
'— Já, en ég er farin að halda
að þetta hafi b'ara verið einn af
duttlungum hennar að fara að
læra hjúkrun. Hún er strax bú-
in að fá andúð á þessum venju-
legum verkum, verkum sem
maður verður að láta sér lynda
að gera dag eftir dag og viku
eftir viku. Hún hefur líklega séð
sig í anda vera að aðstoða við
stóran uppskurð eða líkna særð
um hetjum á vígvelli. En s.vo
þegar þarf að fara að baða eitt
hvert gamalt hró. sem þjáist af
lungnabólgu eða liðagigt. . .
— Við vorum nú víst óþolin-
móðar líka á sínum tíma, sagði
Ruth. Þessi stúlka hefur áhuga,
og hún hefur líka hugmyndaflug.
Hún hefur staðið sérstaklega vel,
ef tHlit er tekið til þess, að
hún hefur aldrei þurft að dýfa
hendi í kalt vatn. Hún hefur
bara ekki enn kynnst mannleg-
um þörfum og þegar að því kem
ur verður það hin eiginlega próf
raun, — en ekki prófið í næstu
viku. Þær héldu síðan áfram að
ræða skýrslurnar og væntanleg
mál ’ og fóru síðan að tala um
spítalann og starfsliðið.
>— Hverja hefurðu hitt af
læknunum?
— Ég er að sjálfsögðu búin að
hitta yfirlækninn.
— Hann er prýðisnáungi. Kon
an hans var einu sinni á skurð-
stofunni hérna og hún á ábyggi
lega eftir að veíta' málstað þín-
um lið oftar en einu sinni í fram
tíðinni. Hún juðar bara í karl-
inum sínum, ef hún vill koma
einhverju í framkvæmd, þangað
til að fyrir rest, þá heldur hann
að hugmyndin sé frá honum
sjálfum komin.
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængtmur.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIDURHREiNSUNÍN
Hverflsgöin MA. Siml 16738.
Ruth langaði til að spyrja um
eiginkonu dr. Corts. Skyldi hún
vera ljót eða falleg, nöldur-
skjóða, eða afskiptalitil um
hans hagi. Skrítið var að hann
skyldi hafa verið í sokkum sem
voru sitt af hverju tagi. Hún!
kunni ekki almennilega við að.
fara að fojvitnast um hanh'. Þar'
að auki var hún ekki bara gönT-:
ul vinkona Francesar, hún var
yfirhjúkrunarkona, og um þessf
mál átti hún ekki að ræða við;
starfsfólkið. Hún andvarpaði. Já:
það var eiginiega ósýnilegur
veggur eða hindun á milli þeirra.
— Viltu meira te? sagði hún
skyndilega. Svo skulum við
reyna að ljúka þessum skýrslum
af. -
Hálfum mánuði síðar kom'
John Cort seint heim af fundi
í nefndinni, sem fyrr segir frá.l
Audrey var nýkomin af æfingu,
og hafði skilið sellóið eftir í
ganginum, en var hjálf önnum
kafin i eldhúsinu að búa til mat
og hita kaffi.
Sæll John sagði hún. Þetta
var nú meiri æíingin. Það er
ekki nokkur leið að gera svo
þessum stjórnanda líki. Viltu
vera svo góSujwað ieggja á borð
ið og hræra öðru hverju i þess-
um potti hérna. ég ætla að
skreppa upp og hafa fataskipti
snöggvast.
Á kvöldin, þegar vinnukonan
þeirra var farin fengu þau sér
•UOS4EgJO«I 'jyi .mo<j
óNxiaaavHi aa hsah
GRANNARNIR
Við notum hrærlvélna,- þegar Pálii' á að gefa, því
. kann ekki að stokka.
ru

WSKODflatSB

ALÞVÐUBLAÐIÐ - 4. des. 1964 |,5