Skólablaðið - 01.12.1912, Side 6

182
SKOLABLAÐIÐ
Við skulutn nú líía á þessar myndir, sem kvæðið bregður
upp fyrir okkur; sjáum við þá fyrst stóra og skrautlega kirkju.
f>að er ekki gott að gera sjer ljósa grein fyrir, hve stór hún er,
allra síst fyrir þá, sem ekki hafa séð stórhýsi, en við gætum
ímyndað okkur að tvö eða þrjú önnur eins hús og þetta, sem
við erum nú stödd í, gætu staðið innan í henni. Og þá er
hæðin geysimikil. Á kirkju, er eg sá í Kaupmannahöfn, er ákaf-
lega hár turn og efst á honum gylt kúla. Þessi kúla sýndist
mjer iítið stærri, en stór bolti, að sjá neðan af götunni, en mér
var sagt, að hún væri svo stór, að í henni gætu setið tólf manns
til borðs.
En það er ekki einungis stærðinn á kirkjunni, sem hrífur
mann, heldur líka skrautið og Ijósadýrðin og söngurinn. »Alt
er skraut og skart, alt er skínandi bjart.« Mundi nú ekki vera
nóg fyrir fátækan og einmana íslending, sem er þar gestur, til
að dást uð, og festa hngann við. En það tekst honum ekki.
Ósjálfrátt liður hugurinn til æskuheimilisins. Og hvernig var
nú þetta heimili? Hugsum okkur lítilfjörlegan kotbæ, með
dimmum og lágum göngum. í baðstofunni er lítil Ijóstýra og
því varla hægt að greina hhstina þar inni. Þó sjáum við börn
þar og það er auðséð að þau eru að bíða einhvers með óþreyju.
Að lítilli stundu liðinni kemur húsbóndinn inn frá útiverkum
sinum og húsfreyjan kemur þá líka inn með kertin langþreyðu.
Svo er kveikt á þeim og um leið finna börnin, að nú eru jólin
byrjuð. Fátæka konan gerir alt, sem hún getur, til þess sð alt
sé svo skemtilegt fyrir börnin, sem kostur er á. Hún getur
ekki, eins og efnuðu konurnar opnað dragkistuskúffu og tekið
þaðan dúk, til þess að breiða á borðið; slíkir hlutir eru ekki
til í eigu hennar. Hún tekur drifhvítt lín upp úr kistli; líklega
einu léreftspjötluna sem hún á, breiðir hana á borðið og ber
þar a jólamatinn. Börnunum finst það eðlilegt að kisa verði
feimin yfir allri þessari nýbreytni og dýrð, svo að hún skýst
fram í skuggann.
»Svo las hann faðir minn lesturinn.* Ójá! — hann gerði
sér það ómak að lesa lesturinn enda hefðu endurminningarnar
um þetta kvöld orðið alt öðruvísi ef hann hefði í þess stað
fleygt sér óþveginn upp í rúm, ekkert sint um börnin sín og