Skólablaðið - 01.12.1912, Blaðsíða 10

186 ____ SKÓLABLADIÐ _ _ _ ___ ___
hálfum hljóðum, og var ekki tetlað öðrum að heyra en kenslu-
konunni.
— Hún er í tvennu! — sagði eitt barnið — innri sokk-
arnir gægjast fram úr götunum á hnjánum.
Álffríður varð snögglega niðurlút, eins og slegið hefði verið
aftan á höfuðið á henni. — Kenslukonan bauð börnunum að
hafa kyrt um sig, og lagði höndina á öxlina á Álffríði. — Af
hverjú kemstu ekki úr sokkunum, Álffríður mín, — sagði hún
vingjarnlega — eru þeir svo þröngir?
Eg hef kuldapolla á fótunum og sokkarnir tolla niðri í
þeim.
Nú skein sársaukinn út úr andlitinu á henni, rétt eins og
hún fyndi nú fyrst til hans, þegar talað var við hana um hann.
— En hví ertu í tvennu?
— í innri sokkunum voru engir hælar orðnir, og svo færði
mamma mig í aðra, sem ekki voru götóttir nema í tærnar og
á hælana.
Kenslukonan strauk hendinni blíðlega yfir höfuðið á henni
Er það mjög sárt — spurði hún.
Já — sagði barnið, og orðið kom eins og í för með því
væru þúsund orð, sem öll vottuðu þjáninguna.
Það var ekki þessi kenslukona, sem átti að fara til laugar
með börnunum. Þegar að því kom, gengu börnin í röðum
niður stigann, en Álffríður dróst lengra og lengra aftur í röð-
ina, og Ienti loks alveg aftast í henni.
Alffríður hefur aldrei laugað sig! — sagði einhver.
Þá er best að hún komi fyrst
Álffríður varð að taka títuprjónana úr spjörum sínum;
krókapör hafði hún aldrei þekt.
Það gekk hægt og seint, og um íeið og hún smeygði niður
af sér kjólnum, leit hún bænaraugum til skólasystkina sinna.
Hún heyrði flissað fyrir aftan sig, og bráðum flissaði allur
hópurinn.
Hún hypjaði kjólinn upp um sig aftur á einu augabragði,
og hvarf út um dyrnar áður en nokkur gat hindrað það.
Kenslukonan hafði einskis orðið vör.
Hvað gengur á? — spurði hún.