Alþýðublaðið - 29.05.1965, Blaðsíða 13

fÆMBí
Sími 5 01 84
Hefndin er yðar frú
Frönsk úrvalsmynd í
CinemaScope.
Aðalhlutverk:
Jeanne Moreau
Jean-Paul Belmondo
Sýnd kl. 9.
Bönnuð börnum.
BARABBAS
Hörkuspennandi og viðburða-
rík ný ítölsk-amerísk stórrr.ynd
í, litum og Cinema Scope. Mynd
in er gerð eftir sögunni „Barrab-
has” eftir Per Lagerkvist, sem
lesin var upp í útvarpinu.
Anthony Quinn, Silvana Mang-
ano, Ernest Borginie.
Sýnd kl. 5.
íslenzkur texti. *
Bönnuð innan 14 ára.
RÖ’fiULLIÍ
Hljómsveit
Preben Garnov
söngkonan
Ulla Berg
;■*■■■■■■■■■■■■■«■■■■
Tryggið yður borð tímanlega í
sima 15627.
Matur framreiddur frá kl. 7.
ISRÖÖIILL
SMURSTÖÐIN
Sætúni 4 — Sími 16*2-27
BíIIinn er smurður fljótt og vel.
Seljum allar tegundir af smurolíu
Auglýsirniasfminn 14906
Áskriftasíminn er 14900
sníkjum og kvabbi. Þú, þú, þitt
helvítis litla fífl. Vomandi yfir
því, sem aldrei hefur verið. Það
þýðir ekkert fyrir þig að liggja
þarna og reyna að láta mig
halda að ég hafi meitt þig mik
ið. Ég veit að ég gerði það ekki
Ég gerði það ekki.
Hann sparkaði í stólinn-
Ég gerði það ekki-
Risþur, hvað er það. Þú liggur
þarna helvítis svínið þitt og vi'lt
að einhver heyrj þetta og komi
hingað eða hringi á lögregluna
og látj hirða mig- Þú vilt kæra
mig ofselja :mig, drepa mig.
Ég ætla að skilja við þig. Já, ég
ætla að gera það. Ég læt ekki
bjóða mér svona, heyrirðu það
ha? Heyrirðu það? Svona upp
með þig. Á fætur með þig.
Hann '■pyrnti fæti við lienni,
en hún bærði ekki á sér-
— Stattu upp, V— hrópaði
hann þá hátt. — Stattu upp
segi ég.
Hann sparkaði af alefli í
mjöðmina á henni.
En hún svaraði engu.
Hann stóð þarna og starði
á hana og þögnin greip hann.
Þess; miWa diúpa þögn.
Skyldi alltaf vera svona kyrr
látt hérna, þegar hún var ein
heima?
— Þú hefur ekki einu sinni
alið mér barn, —Hvæsti hann.
— Helvítis óbyrjan þín-
Af hverju lá hún grafkyrr und
ir þessum ásökunum líka? Hún
var þó vön að bresta í grát, þeg
ar hann sagði þetta.
Lá þarna við hliðina á tréstóln
um með rimlabakinu. Við hlið
ina á hrörlegu borðinu, sem
skjökti til þegar við það var kom
ið.
Sím'ólið hafði fallið af og lá
á gólfinu. Þetta eilífa, sífellda
tí—tí—tí fór í taugarnar á hon
um.
Hann sparkaði í símann.
— Stattu upp öskraði hann.
Ekkert svar-
— Stattu upp, — hvíslaði
hann lágt. Rödd hans dó út og
hann varð skyndilega óttasleg
inn — óttinn var þrúgandi —
hræðilegur.
’ Hann hörfaði fáein skref aftur
á bak og geislar sólarinnar, er
streymdu inn um gluggann féllu
á hann.
Hann stóð þarna um stund bað
aður í gliti sólarinnar, svo snér
ist hann á hæl og hljóp að for
stofudyrunum-
Hann greip um hurðarhúninn
Flýja. Flýja. Hlaupast á brott
héðan og koma aldrei hingað
af+ur. Fara til útlanda — nei,
það gat hann ekki, engir pen
ingar, ekki neitt.
Það er ekki hægt að komast
í siglingar.
Til Vestmannaeyja á vertíð
og þaðan til útlanda, það var
eina leiðin-
Ljósið streymdi að honum eins
FramhaSdssaga
eftir Ingibjörgu
Jónsdóttur
10. HLUII
flóðbylgjur fylltu augu hans og
hann fékk glýju í þau, greip
með þeirri höndinni, sem ekki
hélt um húninn frir augun.
Hann náði aftur valdi á sér
og greip dauðahaldi í þá von, að
hún væri aðeins meðvitundar
laus. Að hún gæti hvorki talað
né hreyft sig, því það var hlut
ur, sem stóð til bóta .
Hún gat ekki verið dáin- Það
gat ekki verið.
Hann gekk til hennar og lædd
ist á tánum. Þegar hann kom að
hreyfjngarlausum líkamanum á
gólfinu kraup hann á knó.
Blóðpollurinn var hættur að
vaxa. Lækirnir, sem höfðu gert
hann að tjörn voru hættir að
renna.
Hann snerti hönd henar mjúk
lega-
— Sigríður, — hvíslaði hann
lágt. — Sigríður — sagði hann
hærra. — Svaraðu mér, gerðu
það. Ég ætlaði ekki að meiða
þig, heyrirðu það? Ég er að segja
alveg satt, þér er óhætt að trúa
mér- Ég ætlaði ekki að vera
svona vondur við þig. Svaraðu
mpr, gerðu það nú, sva^aðu
mér og segðu að þú fyrirgefir
mé.
Sigríður svaraði engu.
Hann greip um úlnlið henn
ar og reyndi að finna æðaslátt
inn, en fann ekkert.
— Það er af því að ég er
klaufi, tautaði hann.
Hann leit á blóðugan sloppinn,
sundurtættan og það fór hroll
ur um hann-
Hendur hans nálguðust töl
urnar á sloppnum. færðust fjær
eins og þær dirfðust ekki að
snerta handverk sitt komu svo
nær, hnepptu tölunum.
Hann lagði eyrað að barmi
hennar og hlustaði. en lijart
sláttur heyrðist eneinn.
Þá spratt hann á fætur og þaut
inn í baðherbergið, þreif stóra
spegilinn, sem hékk þar á veggn
um og fór með hann fram á
gang.
Hann kraup vjð hlið hennar og
hélt speglinum fyrir vitum henn
ar það lá við að hjartað í hon
um hætti að slá af eftirvæntingu
og ótta og hann þorði ekki að
anda-
Það kom engin móða á spegil
inn.
Hann spratt á fætur purpura
rauður í andliti og stóð og starði
á hana með spegilinn í höndun
um smástund ef til vill eina mín
útu ef til vill tvær.
Honum rann kalt vatn milli
skinns og hörunds. Óttinn, sem
hafði nagað hann óx stöðugt.
Hvað átti hann að gera?
Undarlegt máttleysi kom yfir
hann og þegar hann reyndi að
hreyfa sig var eins og fætur
hans væru grónir við jörðina
og neituðu að hlýða honum.
Hendur hans losuðu um takið
á speglinum og hann féll á gólf
ið- Brotin þeyttust út um allt.
Hanldleggur Síg)i-íðar var þak
inn litlum glerbrotum — litlum
glorpérlum, sem sólargeislaiJn
ir féllu á og gæddu innra eldi,
innra gliti eins og vær þeir gim
steinar.
Fata
viðgerðir
SETJUM SKINN Á JÁKKA
AUK ANNARRA FATA-
VIÐGERÐA
SANNGJARNT VERÐ.
Skipholti 1. - Sími 18446.
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
Hverfisgötu 57A. Sími 16738
Bjarni stöð þarna lamaður og
beið þess að eitthvað skeði.
Hann vissj ekki hvað, ene eitt
hvað stórkoslegt — kraftaverk.
Að hún risi á fætur, bærði á sér
Sýndi að hún væri ekki dáin.
Myrt af honum — manninum
hennar.
Fætur hans létu loksins undan
eins og væru þeir úr deigi og
hann settist flötum beinum á
gólfið.
Skyldi vera að líða yfir hann
í fyrsta skipti á ævinni?
Honum sortnaði fyrir augum
og hann svimaði.
En sviminn stóð aðeins augna
blik, svo var allt á enda. Hjart
sláttur ha(ns varð hægapi tog
óttinn ákafari,
Hann gróf andlitið í greipum
sér og brast í ákafan óstöðvandi
grát með þungum ekka.
9 BLAFLI. 1
Einar stóð við hlið Halldórs
yfir moldum Rósu.
Þeir gengu báðir samtimis frá
leiðinu með blömailm frá kröns
unum og moldarilminn úr jörð
inni í vitum sér-
Einar var mjög alvárlegur.
Honum virtist líða illa. og hann
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 29. maí 1965 |,3