Alþýðublaðið - 29.05.1965, Blaðsíða 5

ACLT Á SAMA STAÐ
FÓLKSBÍLL SEM SLÆR í GEGN ALLSSTAÐAR
VANDAÐUR
FALLEGUR
STERKUR
SPARNEYTÍNN
ÓDÝR BÍLL
STÓKGLÆSILEGT ÚTLIT, STERKÚR FJÖLSKYLDUBÍLL, SÉRSTAKLEGA SPARNEYTINN. SJÁLFFJÖÐRUN Á
IIVERJU HJÓLI. VÉLIN 4 STROKKA 42 HESTAFLA, VATNSKÆLD, STAÐS ETT AÐ AFTAN, GÓLFGÍRSKIPT-
ING. VÖNDUÐ MIÐSTÖÐ. MIKIÐ FARANGURSRÝMI, VÖNDUÐ SÆTÍ, EINSTAKLEGA ÞÆGlLEGUR í AKSTRI.
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO<OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO<OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO<
i

Við reynsluprófun, sem unnin var af bílstjórum á vöktum, var HILLMAN IMP ekið stanzlaust 160.000 km., sem sam-
svarar því, að bílnum hefði verið ekið 4 sinnum umhverfis hnöttinn eða 9—10 ára akstur. Bíllinn reyndist frábær-
lega vel. Hann var aðeins smurður reglulega þ.e. á 8000 km fresti og engin bilun kom fram á vél né gangverki Bíll-
inn reyndist sérstaklega sparneytinn.-------------------- ---- ------------------------ ---- — -------- ----------- —
Það kom heldur engum á óvart, að HILLMAN IMP várð nr. 2 í flokki smábíla í MONTE CARLO-AKSTURSKEPPN-
INNI, en af 237 bílum sem hófu aksturskeppnina, lánaðist aðeins 22 að ná marki í hinni erfiðu keppni, sem háð er
í Ölpunum og er 610 km vegalengd við erfiðustu aðstæður. Bílstjóri HILLMAN IMP bílsins, sem varð nr. 2 í mark, var
Mr. David Pollard. Stúlkan Rosemary Smith, 26 ára gömul, varð nr; 4 í mark og hlaut 2. verðlaun keppninnar í kvenna-
flokki. — Hún ók Hillman Imp fólksbíl.
HVER VILL EKKI EIGNAST FÓLKS-
BÍL, SEM HEFUR REYNZT JAFN FRÁ-
BÆRLEGA VEL OG SETT HVERT
METIÐ Á FÆTUR ÖÐRU í GÓÐ-
AKSTRI?
HILLMAN IMP ER í SÉRFLOKKI EN
KOSTAR AÐEINS FRÁ KR. 152.000, —
TIL KR. 154.800,—
TIL AFGREIÐSLU STRAX.
SÝNINGARBÍLAR Á STAÐNUM.
Egill Vilhjálmssors h.f.
LAUGAVEGI118. — SÍMI 22240.
VANDAMÁL SMÁRlKJANNA
JÓN ÚR VÖR, rithöf-
undur, hefur sent rit-
stjóra Alþýðublaðsins
bréf í tilefni af grein
minni hér í blaðinu s.l.
laugardag. Er bréfið fyrst
og fremst um utanríkis-
mál, en er ritað í tilefni
af margræddri ræðu
minni á aldarafmæli Þjóð-
minjasafnsins. Ég er ekki
vanur að skrifa um það,
þótt vikið sé í blöðum að
einhverju, sem ég hefi
sagt eða skrifað. En túlk-
un ungs ritliöfundar á úti-
fundi hernámsandstæð-
inga á þessari ræðu
minni á dögunum og bréf
Jóns úr Vör nú eru þess
eðlis, að ég tel enn ástæðu
til þess að fara um þetta
mál nokkrum orðum, enda
er hér urn mál að ræða,
sem er mjög mikilvægt og
mikið rætt hvarvetna í
heiminum. Hér eiga hlut
að máli ágætir rithöfund-
ar, sem eiga fullan rétt
á því og eiga það skilið,
að orðum þeirra sé gaum
ur gefinn- Þeim mun mið
ur þykir mér, að ekki
heldur Jón úr Vör skuli
hafa áttað sig á því, hvað
fyrir mér vakti í þessari
ræðu. Til þess finnst mér
ég þó mega ætlazt. Til
hins kemur mér auðvitað
ekki til hugar að æ*last,
að við hljótum að verða
sammála.
Ég er einn þeirra
manna, sem skipti hik-
laust um skoðun, ef ég tel
rétt rök hníga að því. En
á þeim mikilvægu atriðum,
sem ég fjallaði um í Þjóð-
minjasafnsræðunni, hefi
ég nákvæmlega sömu
skoðun nú og þá.'Efni ræð-
unnar var í stuttu máli
þetta:
Nútíminn er tími stór-
velda og ríkjabandalaga.
Olnbogarúm smáríkja er
smám saman að verða
minna og minna. Stór-
-rekstur ú framleiðslu og
sístækkandi markaðir
valda síbatnandi lífskjör-
LAUGARDAGSGREIN
um. Þróunin virðist stefna
í þá átt, að framfarir verði
mestar hjá „hinum stóru,”
en hætta á, að „hinir
smáu“ dragist aftur úr.
Þess vegna taka smáríkin
upp síaukna samvinnu sín
•í milli og taka í vaxandi
mæli þátt í samþjóðlegri
samvinnu, t. d. með aðild
að alls konar bandalögum.
Þessi þróun er ekki hættu
laus fyrir smáríkin. Öll
alþjóðasamvinna, öll að-
ild að hvers konar þjóða-
bandalögum er í eðli sínu
skerðing á algjöru full-
veldi. Það virðist vera
tímanna tákn, að slík sam-
vinna sé óhjákvæmileg til
þess að öðlast hlutdeild í
framförum 20. aldar á
sviði tækni, framleiðslu og
viðskipta. En þótt ákveðn-
ir heimshlutar og jafnvel
heimurinn allur sé að
verða ein heild í ríkari
mæli en áður með svo að
segja hverju árinu, sem
líður, fjarlægðir í sífellu
að styttast og þýðing landa
mæra í raun og veru ávallt
að minnka, þarf þá í kjöl-
far þess að sigla, að gildi
þjóðernis og þjóðlegrar
menningar fari minnk-
andi? Þetta er megin-
spurningin, sem ég vildi
svara. Ég svaraði hennj þá
og ég svara henni enn af-
dráttarlaust neitandi. Þótt
ríki í öllum heimshlutum
séu nú sífellt að tengjast
nánari og nánari böndum,
á sviði hernaðar, stjórn-
mála, viðskipta og menn-
ingar, þá tel ég það hvorki
þurfa né mega leiða til
þess, að nokkurt þjóðerni
glatist, nokkur þjóðtunga
týnist eða nokkur þjóð-
menning spillist. En ein-
mitt vegna hinna sívaxandi
samskipta þjóða í millum
taldi ég nauðsyn á að vekja
athygli á þessu. Og ekki
hvað sízt taldi ég og tel
ég íslendingum nauðsyn-
legt að gera sér grein fyrir
þessu vandamáli. Mér
fannst einmitt 100 ára af*
mæli Þjóðminjasafnsins
vera tilvalið tækifæri til
þess að minna þjóð mína
á, að þótt framtíðin kynn*
að bera það í skauti sínw,
að tengsl hennar við aðrar
þjóðir héldu áfram að'
vaxa, hér eftir eins Og
hingað til, þá yrði hú»
jafnan að gæta þess vel,
að standa vörð um þjóð-
erni sitt og tungu og þjóð-
legan arf sinn allan.
Þetta var efni þessarar
margumtöluðu ræðu. Sama
hugsunin hefur verið látin
í ljós í öllum náíægum
löndum við ótal tækifæri á
undanförnum árum. Nú ný
'íega ræddi Gerhardseíft,
forsætisráðherra Norð-
manna, þetta vandamál f
ræðu, sem hann flutti í
tilefni af heimsókn for-
sætisráðherra íslands, dir.
Bjarna Benediktssonar, til
Framhald á 15. síðu
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 29. maí 1965