Alþýðublaðið - 13.10.1965, Blaðsíða 8

Regnið streymdi úr loftinu.
Sumir töluðu um skýfall, aðrir
sögðu, að það væri engu líkana en
hellt væri úr fötu. Hvort tveggja
var rétt í þetta sinn. Það þurfti
enginn að efast um hvort rign-
ing væri eða ekki. Það fór ekki
milli mála, allra sízt ef »mcnn
fóru milli húsa. Allir, sem út
komu urðu rennblautir um leið.
Droparnir voru stórir og það
small í, þegar þeir komu niður á
bíla borgarinnar. Að sjálfsögðu
féllu þeir einnig á allt það,
sem var undir berum himni.
Það þykja ekki stórfréttir, þó
að rigni í Reykjavík, enda er það
daglegt brauð, þegar komið er
fram á þennan árstíma. Hinar sí-
gildu og sífelldu haustrigningar
í höfuðborginni á hverju hausti,
eru samt eitt aðalumræðuefni
manna á meðal, á meðan þær
standa yfir. Flestum er illa við
þær, en þó eru þeir til, sem telja
regnið kærkomið og nauðsynlegt.
Borgin þarf að fara í bað eins
og íbúar hennar. Þeir baða sig að
minnsta kosti einu sinni í viku.
Þeir, sem búa í Reykjavík, kippa
sér ekkert upp við það, þó að hann
rigni einn og einn dag, eina og
eina viku eða einn og einn mánuð.
Fólk fer hér helzt ekki út úr húsi
án þess að hafa með sér regnhlíf,
regnkápu eða eitthvað það ann-
að, sem hlíft gæti viðkomandi fyr
ir dropunum stóru, sem fallið hafa
margra kílómetra leið ofan frá
drungplegum skýjum niður á höf
uðborg landsins.
Rigping kemur engum á óvart,
sem 4valið hefur hér að minnsta
kosti eina viku.
Það var á mánudaginn, að mér
datt í hug að skoða höfuðborgina
í rigningu. Ég hafði ekki náð í
neitt opnuefni í miðvikudagsblað
ið, og var að skrifa einhverja frétt
þegar ég tók allt í einu eftir því,
er ég leit út um gluggann, að það
var komin ausandi rigning.
Rigning í Reykjavík ætti að vera
tilvalið efni, hugsaði ég, þegar. ég
fór í frakkann. Svo tók ég mynda
vélina með mér og hélt áleiðis út
Einhver, sem komst að því, hver
ætlun mín var, hló, og sagði að
það væri útilokað að skrifa heila
opnu "iim rigningu; efnið væri svo
lítið og ómerkilegt. Annar hugð
ist hughreysta mig með því að
segja mér, að engu ómerkari mað
ur en sjálfur Tómas Guðmunds-
son hefði e'tt sinn ort merkilegt
ljóð um rigningu.
Ég hugsaði með mér, að það sak
aði ekki að athuga máiið og ef ég
kæmist að raun um að blessuð rign
ingin væri svo lítilfjörlegt efni, að
útilokað væri að gera úr henni
heila opnu, þá yrði svo að vera.
Mér fannst ekki hægt að gefast
upp fyrirfram.
Það var engu minni ys og þys í
miðbænum þennan rigningardag
en aðra daga. Fjöldi bíla var á ferð
eftir rennblautum götunum og
margt fólk á hlaupum eftir hálum
gangstéttum. Borgarbúar þurftu
auðvitað að fara ferða sinna og
gera allt sem nauðsynlegt var, þó
að það væri rigning. Þeir, sem
ekki þurftu nauðsynlega niður í
bæ eða höfðu kannski ætlað sér
að fá sér gönguferð í góða veðrinu,
sem allir búazt við á hverjum degl,
þeir héldu sig innan dyra þennan
blauta dag.
Mest var umferðin að venju í
Austurstræti. Þar mátti sjá alls
konar fólk alla vega klætt. Flestir
voru með einhvern leiðindasvip
á andlitinu þar sem þeir strunsuðu
áfram í bleytunni. Margir hverjir
fitjuðu upp á nefið og pírðu augun,
eins og mannskepnan gerir ósjálf
rátt, þegar hún finnur leiðinlega
lykt, en því var ekki að dreifa
í þessu tilfelli. Peningalyktina frá
síldarverksm’ðjunni í Öfirisey
lagði ekki inn yfir borgina þenn
an dag. Það var einfaldlega
rigningin, sem átti sök á þessum
svip borgarbúa.
Kvenfólkið var flest með regn
hlífar útspenntar og maður. varð
að gæta að sér að fá ekki pinnana
sem standa út úr þeim, (regnhlíf
unum) í augun um leið og þær,
sem héldu á þeim fóru fram hjá.
Sumar konur voru með plasthlífar
á höfðinu. bessar hlífar, sem hægt
er. að brjóta saman og hafa í vas
anum eða töskunni þegar ekki er
rigning.
Karlmennirnir voru nær allir í
einhverium yfirhöfnum, nema þeir
sem daglega eanea í leðurjökkum
og bítiaskóm. Þeir klæddu sig ekki
samkvæmt veðrínu, heklur sam-
kvæmt tízkunni. Einstaka karlmað
ur var með regnhlíf, en slíkt verk
færi ei> enn ekki talið til nauðsynja
hluta fyrir karlmenn hérlendis, og
þeir, sem gerðust svo djarfip, að
láta sjá sig með þessi þarfaþing
vöktu athygli í bænum, jafnmikla
og jólasveinar myndu vgkja um
hásumar.
Sumar dömurnar voru í regn
kápum eða regnúlpum með hettu
og voru þessi hlífðarföt í öllum
regnbogans litum, en mest bar þó á
skærrauðum.
Fólkið, sem gekk eftir gang-
stéttunum, gætti þess, að verða
ekki fyrir skvettum frá bílunum
sem ösluðu áfram í pollunum, á
óslét.tu malbikinu. Þurrkurnar á
framrúðum bíianna hömuðust við
að striúka dronaua burt. þannig að
sá, sem v:ð sÞ'rið sat. gæti séð
út. Það k'omii a’t+af nýir og nýir
dronar í stað be:rra, sem teknir
voru burt af elerinu, en þeir
síðarnefndn nrðu að litlum læk,
sem rann ríS’Tr á vélarhús bílsins
að þaðan niðv,. ,á rötuna. sem allt
af blotnað'' meir og meir.
Kr'stián iránnir og Hannes Flaf
stein stóðu fvrir frgman stjórnar
ráðið og tétii vatnsveðrið ekkert
á sig fá. Að siáifsögðu rigndi
einnig á aliar nSrer stvttur borgar
•jnnar. os fiootan þeirira höfðu
þörf fvrir bvottinn.
Laufblöðin. sem undanfarið
hafa fall:ð af triánum eru orðin
gegnblaut. oe bafa límzt við gang
stéttarnar. PtnVu sinnum renna
menn tji. besar beir stíga á blöð
in. en bau erri ekki síður hál en
bananabvði. 'R'n sá er munurinn á
laofbiöðuin iw bonanaþvðunum, að
engínn seoir ne=tt. þegar hann
rennur tM e«e dett.ur eftir að
hafa stieið á loufhiað á gangstétt,
því nð nibun finnast lauíblöðin
svo fnUov ou +ái,„ram fvrir haust-
ið, en bananabóðinu bölva flestir.
g 13. október 1965 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Texti og myndir: Ölafur Ragnarsson