Alþýðublaðið - 03.12.1965, Blaðsíða 16

Og það er einmitt þetta, sem
er einkenni Káins. Hann yrkir
„öðruvísi en hinir.” Hvaða skáld
annað gæti t. d. hafa ort þessa
vísu:
Það á að liengja þig og flengja,
þegar þú gengur inn.
Það er enginn efi lengur
á því, drengur minn.
Eða þessi fallega vögguvísa:
Farðu að sofa, blessað barnið
smáa,
brúkaðu ekki minnsta fjand-
ans þráa.
Haltu kjafti. Hlýddu og vertu
góður.
Heiðra skaltu föður þinn og
móður.
Stundum yrkir hann líka þann-
ig, að minnir á önnur skáld:
Hver, sem ekki elskar svín
eins og rjóðan svanna,
hann er alla ævi sín
andstyggð gróðamanna.
Af sama tagi er þessi víáa:
Hver vill lieimta af henni meira,
hún er ber.
Og andann grunar ekkert fleira
en augað sér.
Og þá eru þær ekki amalegar
þessar skammavísur:
Engri ske.vtir sk.vnsemi,
skammir og vammir fremur,
allra sveita úrþvætti,
Einar heitinn sálugi.
Þar um hlýtur yrkja enn
einn, sem flesta niðir:
Allt, sem lýtir aðra menn
Ásgeir Byron prýðir.
Og af því að 1. desember er ný-
liðinn með tilheyrandi erinda-
flutningi um þjóðerni og varð-
veiziu þess, er bezt að ljúka þess-
•oooooooooooooooooooooooooooooooo
Rifdómur
Ég er góður gagnrýnandi
og gríffarmikiö vizkufjall,
þegar enginn útgefandi
aff mér skýtur þúsundkall.
Bókin sem þeir Iiinir hrósa
er herfilega vond og ljót,
eftir kunnan bögubósa,
bavían og toppidjót.
Ég er skáld og skarpur penni,
skýri andans fæð'una,
enda þótt ég ekki nenni
að opna neina skræðuna.
LÆVÍS.

Það er illa farið með
iblessuð börnin nú á dögum
að 'láta þau horfa á jólin
í búðarigluggunum í beiLan
anánuð. Einnig er þetta
slæmt fyrir fþá sem eru
böm í annað sinn . . .
*
\ Að lokinni afgreiðslu
þessarar flugvélar steig
hann upp í vélina og ætl-
aði til Akureyrar til fund-
arsetu þar með starfsbræðr-
um sínum. Þangað komst
hann eigi lifandi, því hann
andaðist á leiðinni frá
Sauðárkróki til AkurejTar.
Slík fráföll eru svipleg. en
þó um leið fögur og æski-
leg . . .
Morgunblaðið.
V
oooooooooooooc
foooooooo ooooooo*
ÞAÐ ERU alltaf að koma út
bækur þessa dagana. Alls konar
bækur. Sumar þessar bækur eru
góðar, aðrar lélegar, flestar kann-
ski einhvers staðar mitt á milli.
Sumar bækurnar eru líka splunku
nýjar og flytja mönnum efni, sem
aldrei hefur séð dagsins ljós áð-
ur, en aðrar eru endurprentanir
á eldri bókum. Þær þurfa ekki
að vera verri fyrir það. Einlivern
veginn er það svo, að manni þykir
ekki síður gaman að mæta gömlum
kunningjum í nýjum útgáfum en
að pæla í gegnum einhverja ó-
þekkta nýja skruddu, sem kann-
ski er svo lítils virði, þegar allt
kemur til alls. Maður veit miklu
fremur að hverju maður gengur
með gömlu bækurnar.
Ein þeirra bóka, sem nú hefur
verið prentuð upp, er ljóðabók
vestur-íslenzka kýmniskáldsins
Káins eða Kristjáns Níelsar Jóns-
sonar, eins og hann hét fullu
nafni. Káinn hefur löngum verið
til þess fallinn að koma mönnum
í gott skap, og vísur hans hafa
verið hér landlægar lengi, — og
hafa þær þó ekki komið á prent
í bókarformi, nema einu sinni áð-
ur hérlendis. Bókfellsútgáfan gaf
fyrir 20 árum út ljóðasafn hans,
Kviðlinga og kvæði, og hafði pró-
fessor Richard Beck dregið að
föng til þeirrar útgáfu. Þar mun
vera samankomið nokkurn veginn
allt, sem til er eftir skáldið, óg
auk þess fylgdu með þeirri útgáfu
hinar fróðlegustu ritgerðir um höf-
undinn eftir nákunnuga menn. Á
hinn bóginn lýtti það bókina, að
hún var öll morandi í prentvillum
og sumum meinlegum.
Nýja útgáfan er ólik hinni fyrri
að því leyti, að prentvillurnar hafa
verið leiðréttar. En á hinn bóg-
inn hefur eitthvað verið fellt nið-
ur af vísum, og má það vel vera
að réttmætt sé, en hitt er verra,
að ritgerðirnar um höfundinn
hafa líka verið felldar niður ein-
hværra hluta vegna, án þess að
neitt komi í staðinn. Þeir, sem
vilja fræðast eitthvað um Káinn
verða þess vegna að ganga niður
ó Landsbókasafn og fletta upp í
gömlu útgáfunni, ef þeir eig'a hana
ekki fyrir.
En það var alls ekki meiningin
að fara að skrifa ritdóm hér á
baksíðunni. Slíkt er hlutverk spek-
ingaima, sem rita innar í blaðinu.
En okkur þótti sjálfsagt að, nefna
þessa bók hér, af því að hún kom
okkur baksíðumönnum í svo gott
skap, og vonandi koma þau sýnis-
horn, sem nú skal telja, einhverj-
um baksíðulesendum líka í gott
skap. Ekki veitir nú af á þessum
armæðutímum.
Sjálfur birti Káinn aðeins brot
ijóðmæla sinna i bók, er kom út
vestan hafs árið 1920. Sú bók
hefst með þessari vísu:
Mín eru Ijóð ei merkileg,
mínir kæru vinir.
En oft og tíðum yrki ég
öðruvísi en hinir.
um vísnaflutningi með stökunni:
Hér um finnst mér heimskulegt
að deila,
hrófatildur slíkt er byggt á
sandi;
íslenzk sál í amerískum heila
er eins og tindaskata á þurrU
Iandi.
— Svona líta þær þá út, innau
undir fötunum.