Alþýðublaðið - 09.12.1965, Qupperneq 16

Æ, mér finnst fólk nú á
dögum vera svo skelfilega
gáfað og viturt og menntað,
j vitnar sýnkt og heilagt í töl
: ur og þess háttar óskiljan
legt dót. Heill sé þeim manni
5 sem ekki hefur vit á neinu
, og ekkert hefur að segja og
i hefur háttvísi til að útsk'ýra
það ekki með mörgum orð
um. . . .
Bræt skvísa er sú, sem
veit hvernig hún á að verjast
kossi — án þess að missa af
ihonum. ..
ooooooooo o oooooc
►oooooooo ooooooo-
VANXNN hefur ævinlega- verið
sá, að kvenfólkið hefur sí og æ
Verið að samþykkja allskonar vít
ur á okkur karlmennina fyrir ým
iskonar skepnuskap okkar, upp
diktaðan og sannan í bland. Þó
brá svo blessunarlega við um dag
inn, að kvenmaður fékk á bauk-
inn hjá útvarpsráði fyrir að segja
Ijótt um kókið.
Ég segi svona rétt fyrir mig, að
á meðan við fáum ekki drykkjar-
hæfan bjór, finnst mér kókið ó-
missandi. Og ég drekk mikið af
kóki og læt ekkert píp fæla mig
frá því. Svo getur verið lærdóms-
ríkt að drekka kók.
Ég kom inn á litla sjoppii um
daginn. Erindið var að fá sér
eina kók. Það sátu þrír táningar
kringum kókkassann og ireykjar
strókurinn var eins og úr togara,
þar sem kyndarinn liefur sofnað
á vaktinni og olíuhitinn hrapað
niður úr öllu valdi.
Ég bað um eina kók og strák-
arnir stóðu umyrðalaust upp og
færðu sig frá kassanum og fram
fyrir borðið. Þeir höfðu kókflösku
í annarri hendinni, en ósandi síga
rettu í hinni og reykurinn lið-
aðist út um nefið á þeim.
— Geturðu beygt á þér nefið?
segir einn ljóshærður við annan
dökkliærðan, sem beygði á sér
nefið með því að fetta til and-
litsvöðvana, eins og maður sem er
að ráka á sér grönina.
— Veiztu hvernig nefið á honum'
bróðiir mínum er? segir sá þríðji
til að hinir einoki ekki samræð
umar.
— Það er svona, sjáið þið. Og
hanh fettir upp öðrum nasa-
vængnum, en brýtur einhvern-
veginn upp á hinn.
— Helvíti er að sjá þetta mað
ur, segja hinir háðir.
— Á ég að segja þér livers
vegna þú ert svona ónýtur allur
segir sá ljóshærði við þann skol
hærða.
— Það er vegna þess að það
eru engin bein í þér. Bara brjósk
eins og í fiskinum.
Þegar hér var komið samræð
um piltanna, var ég búinn með
kókið mitt og snéri út á götu.
Strákarnir skiptust á um að standa
fyrir framan spegilinn og skoða
á sér nefin. Þetta voru myndarleg
ir strákar og farnir að fikta við
heimsins lystisemdir og mér seg
ir svo hugur um, að þegar færist
yfir þá aldur og þroski, hætti þeir
að hafa áhyggjur af nefjum sínum
enda erigin ástæða til og þá verðá
þeir kannski líka búnir að kom
ast að raun um að sumir fiskac
hafa bein. Jafnvel þótt þeir sjálf
ir verði aldrei með bein í nefinu.
Skáldsagan „Borgarlíf" er
jafnframt ádeilusaga um tóm
leika og hugsjónadauða, sem
einkennir stórborgarlif nú
tímans, fólk sem gróðurleysi
og andleysi hefur gert að
nautnasjúkum vangetumönn
um, hjartað geymt í ísskáp
til að verja það skemmdum
sálin veðsett banka vegna
kaupa á innanstokksmunum
í ævigröfina. Konan dansar
nektardans, sem eitt fær vak
ið athygli á þokka hennar.
Auglýsing í dagblöðunum
— Hvernig korián mín ’lítur
út. . . ja, getiff þér hugsaff ’yður
ölftösku, sem vegur 100 kg..
Ert þú þarna Edwin. . .? Edwin. .