Vísir - 14.01.1959, Blaðsíða 7

' Miðvikudaginn 14. janúar 1959
1
VfSIB
Það er alkunna að þo nokkur hópur erlendi*a
stúdenfa siundar nám hér við háskólann, flesíir í ís-
lenzkum fræðum. Yfirleitt munu fjárráð {jeirra ekki
Jiað mikil að þeir geti leyít sér þann lúxus að fara heim
til ættlands síns í jólafríinu, enda mun langt að fara
fyrír ílesta.
Til {jess aö íræðast nokkuð um jclahald þeirra hér
heima, heimsótti fréttamaður Vísis nokkra þeirra, nú
eítir jólin, og birtist hér árangur þeirra heimsókna.
Heima förum við út í skóg
eg höggvum okkur tré,
segir Finnintn Siai Saanlla.
Kaj Saanila er 23ja ára nor-
rænustúdent frá Helsinki í
Finnlandi. Var hér á árinu 1956
og kom svo aftur í byrjun okt.
s.l. og vonast til að Ijúka prófi
í vor.
Kai Saanila.
„Já, mér var sendur pakki
með bókum og ýmsu góðgæti,
og jók það að sjálfsögðu á jóla-
gleðina, því. alltaf langar mann
dálítið heim um þessa hátíð.“
„Er mikill munur á jólahaldi
hér og í heimalandi þínu?“
„Nei, ekki svo mikill. Seg'ja
má, að helgisiðirnir séu svo til
eins. Það, sem mig vantaði helzt
núna um jólin, var fyrst og
fremst snjórinn. Svo eru jóla-
trén. Heima fer maður 15 mín-
útna ferð með járnbrautarlest
út í greniskóg, velur sér stórt
og fallegt grenitré — og hegg-
ur það án frekari umsvifa. Síð-
an er trénu baslað heim aftur
með lestinni. Venjulega ná
þessi tré alveg upp undir loft
í stofunni, og ef hún er nógu
stór, er tréð sett á mitt gólf,
til þess að hægt sé að dansa
kringum það um jólin.“
„Hvernig líkar þér íslenzki
hátíðamaturinn — hangikjöt,
svið, skyr?“
„Hangikjöt með baunum er
hátíðamatur. Saltfiskur með
floti og skyr á eftir, hunangs-
matur . . . en alls ekki kaffi
á eftir.
Sviðin vil ég helzt ekki ræða.
Vil ekkért ljótt segja um ís-
lenzkan mat. Heima borðum við
svínakjöt á jólunum.“
„Hvernig finnst þér að læra
íslenzku? Er hún ekki þung?“
„Jú, ekki get ég neitað því.
Hún er svo óregluleg, mikið
námsefnið, flókið — en einmitt
kannske þessvegna er gaman
að læra hana.“
„Er finnskan ekki erfið til
lærdóms?“
„Nei, alls ekki. Ég mundi
segja, að finnska væri nokkurs-
konar óskamál. Hún er svo ein-
föld, regluleg og undantekn-
ingalaus. Sumir hrista höfuðið,
þegar þeir komast að því, að í
finsku eru 15 fallbeygingar, en
þar á móti koma svo geysilegir
kostir, að þeir meira en vega
þetta upp. Forsetningar eru t. d.
ekki til. Kjm er aðeins eitt. Lýs-
ingarorð beygjast ávallt eins og
nafnorð. Til þess að mynda fleir-
tölu af nefnifalli er ávallt bætt
við ,,t“, og svona má lengi
telja.'1
Kai ljámaði af áhuga, þegar
út í málfræðina var komið, og
það var greinilegt, að ef við
kæmum okkur ekki á brott hið
bráðasta, mundi viðtalið enda
með því, að við létum inr.rita
okkur í finnskutíma hjá hon-
um. En það verður að bíða betri
tíma . . .
Isbndingai' @m kurleisir
í hjariaaii!;
ce-iTiir Spá nverj'^n Igaiacio
d@ Ea €a§§@.
Kai var niðursokkinn í Ólafs
sögu helga, þegar við réðumst
að honum á Nýja Garði, ljós-
myndarinn og ég. „Ég er svo
einstaklega heppinn, að ég á
svo marga góða kunningja og
v..it hérna í Reykjavík, serr
h a boðið mér heim um jólin,‘
■sagði hann áprýðilegri íslenzku.
„Ég var á aðfangadagskvöldið
henna hjá fólki, sem á son við
h j —meistaranám í Helsinki.
Lo-iur þeirra býr hjá fjölskyldu
ni.nni þar, og heíur líklega ver-
ið lie.ma hjá mér um jólin, og
cg er svo aftur hjá foreldrum
han; hér heima. Svona skipti
eru ákaflega hagkvæm að öllu
leyti og koma sér vel. Annar
ungur pil ur, sem ég þekki, er
e.nn.g \\o nám í Helsinki, og
var ég boðlnn heim íil hans hér
á jóladag.”
„Þú hefur fengið sendan jóla-
böggul að heiman?“
,,ísland er bezta land Ev-
rópu,“ sagði Ignacio de la Calle.
„Ég elska ísland, og geri það,
sem mér er mögulegt til að
zynna landið erlendis.“
Senor de la Calle er stúdent
frá heimspekisdeild háskólans í
.vladrid á Spáni. Þar utan hef-
ur hann dvalizt við nám í
5vartaskóla í París, í Heidcl-
herg í Þýzkalandi og víðar í
Jvrópu. Hann er af gamalli og
tiginni aðalsætt og býr fjö.-
skyida hans í Alicante á austur-
strönd Spánar, við Miðjarðar-
hafið. Kjörorð ættarinnar er:
„Vér erum aíkomendur kon-
unga, og konungar afkomendur
vorir.“
„Já, kjörorðið hefur við rök
að styðjast," sagði Ignacio, þeg-
ar ég hitti hann að máli fyrir
skömmu. „Við erum skyld fyrr-
verandi konungsætt Spánar. Til-
vonandi konungur Spánar, Don
Juan Carlos de Borbon, er góð-
ur vinur okkar. Faðir minn cr
að athuga kaup á íslenzkum
hesti til að gefa honum. Við
höfum fengið tilboð frá Þýzka-
landi, þar sem okkur er boðlnr
íslenzkur hestur fyrir 1.300
mörk.“
„Þú virðist áriægður yfir dvöl
þinni hér á landi?“
„Já, það er alveg óhætt að
segja það. Ég hef skrifað 27
tímaritagreinar um landið, og
hafa þær komið í ýmsum merk-
um ritum. Ég fékk bréf einmitt
í morgun, þar sem mér er til-
kynnt, að líkindi séu til að síð-
asta grein mín verði birt í einu
nerkasta bókmenntatímariti
Spánar.“
„Hvað er það aðallega, sem
þér finnst svo heillandi við ís-
land?“
„Allir hlutir. Landslagið, veð-
urfarið, fólkið. Því hefur stund-
um verið haldið fram, *að ís-
lendingar væru ekki kurteisir, |
en það er herfilegur misskiln-
ingur. Þeir eru aðeins öðru vísi |
kurteisir en t. d. Frakkar. 1
i
Frakkar eru kurteisir í frarn-
komu og á yfirborðinu. íslend-
ingar eru kurteisir í hjartanu.
Þeir eru hreinskilnir og rnemaj
það, sem þeir segja, beita ekki,
yfirborðskurteisi, gullhömrum
né fleðulátum. Á íslandi eru all-
ir sjálfbjarga, og allir jafnir.
Stéttaskipting er ekki til. Það
er hreinræktað lýðveldi — dá-
samlegt! Já, ég er búinn að
sannfæra fjölskyldu rnína um
þetta, og hún er jafn hrifin af
landinu og ég. Allir íslending-
ar, sem til Spánar koma, mundu
gera mér og fjölskyldu minni
mikinn greiða með því að heim-
sækja okkur í Alicante. Unn-
usta mín kom hingað núna um
jólin og' var hér í 11 daga til
að ganga úr skugga um, hvort
allt væri rétt, sem ég segði. Hún
fór héðan algjörlega sannfærð.“
„Svo þú hefur haft unnust-
una þína hjá þér yfir jólin.
Hvernig hélduð þið upp á hátíð-
ina?“
„Ég á hér marga vini og
kunningja, og okkur var boðiffi
mjög víða hér um bæinn. Við
hófum hátíðina á aðfangadag
með því að bjóða til okkar í
þetta herbergi nokkrum erlend-
um stúdentum, sem búa hér á
Nýja Garði. Þar voru saman-
komnir Finni, Grikki, Þjóðverji,
Ameríkani og tveir Rússar. Hér
hjá okkur þekkist ekki þjóða-
kritur né stjórnmálaþras. Um
kvöldið fórum við svo í heim-
boð hjá kunningjafólki úti í
bæ. Þar snæddum við alíslenzk-
an jólakvöldverð. Ég er mjög
hrifinn af íslenzkum mat. Svið?
Já, svið er minn uppáhaldsmat-
ur. Unnusta mín var líka hrifin
af matnum. Það eina, sem henni
fannst ef til vill heldur bragð-
sterkt, var þegar okkur var
fært hákarl og brennivín.
Klukkan tólf á Jólanótt fór-
um við til hámessu í Katólsku
kirkjunni, þvi að við erum kat-
ólskrar trúar, eins og flcstir
landar okkar.“
Ignacio reis á fætur og opn-
aði skáp í skrifborði sínu. Þar
dró hann fram ýmsar kökur
og kræsingar, sendar frá heima-
landi hans, Spáni.
„Má ég ekki bjóða ykkur að
smakka? Það er verst, að
kampavínið er allt búið . . .“
Nú jæja, það er svo sem allt
í lagi. Við eigum það bara til
góða, þangað til við heimsækj-
um hann einn góðan veðurdag
í Alicante við Miðjarðarhaf-
ið . . .
Skrýtið að sjá
klongras
seg/ir
IVIarraret AreraL
Ungfrú Margaret Arent, nor-,
rænustúdent. hefur verið hér
við nám síðan í október s.l. Hún
er œttuð frá Chicago í Illinois
í Bandaríkjunum og stundaði
nám við háskólann þar.
„Hvar voruð þér yfir hátíð-
arnar?“
„Ég var hjá fjölskyldu vin-'
stúlku minnar, aö Torfabæ í!
Selvogi. Bóndinn þar heitir Ey-
þór Þórðarson. Við vorum þarna '
6 manns samankomin yfir há-
tíðirnar. Allt fullorðið fólk. O,'
já, það var dásamlegt. Og' mjög
dýrmæt reynsla fyrir mig. |
Bóndinn á 4 kýr og' einn kálf
og um 120 fjár. Það var sannar-
lega skrýtið fyrir mig a'ð sjá|
kindurnar klöngrast innan umj
stórgrýtið í fjörunni. Þarna!
gengu þær um allt eins og ekk-1 fjárhópa dreifða um sléttu-nai*
ert væri, og átu þarann eins og . . . en niðri í fjöru . . .!
gras. Eg heiði aidrei iruao þvi,j Við gengum svo um nágrenn-
ef ég heiði ekki séð þaö með iðájóladag. Skoðuðum Stranda-
eigin augum. í Bandaríkjunum! kirkju og minnismerkið „Land-
hef ég aldrei verið niðri við sjó, | sýn“. Mér var sög'ð sagan um
og það er alg'eng sjón að sjá Framh. á 11. síðu.
Margarct Arcnt.