Vísir - 25.03.1959, Side 10

10
VÍSIR
Miðvikudaginn 25. marz 1959

-££☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
SUSAN INGLIS:
*
&
&
Hj
l\öclcl
aR
T
aN
'☆ ☆ ☆ ÁBTAR5AGA ☆ ☆ ☆ " " Ö
*
‘^☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆’
21
Penny sat þegjandi. Þá yrði hún að vera heila nótt með hon-
um.
„Auðvitað get eg labbað af stað, ef yður finnst öruggara að
vera hérna ein,“ sagði hann. „Ef eg kveikti stórt bál áður en
eg fer....“
Hann horfði á hana alvarlegur, og hún roönaði er hún fann
hve greinilega hann gat lesið hugsanir hennar.
„Æ, nei, gerið það ekki,“ sagði hún samstundis, og á þessu
hugnabliki vissi hún ekki sjálf, hvort hún sagði þetta aí hræðslu
við bergljónin eða af þvi að henni var að aukast traustið á
Andrew Brand.
Hvernig sem á því stóð var helzt að sjá að orð hennar gleddu
hann. „Jæja, einmitt," sagði hann nærri því glaðlega. „Þá er
bezt að við komum okkur eins haganlega fyrir og hægt er. Það
var leitt að við skyldum flýta okkur svona mikið að ganga frá
hnakktöskunum okkar. Eg er hræddur um að við verðum að vera
án kvöldverðar, en verðum að láta okkur duga vindlinga og vatn!
En við getum gert okkur stórt bál.“
Hann fór að tína saman kvisti og gerði stóran köst úr þeim.
Penny hjálpaði honum, þrátt fyrir mótmæli hans, þangað til nóg
var komið af eldsneyti fyrir alla nóttina. Svo fór hann að reita
þurra sinu.
„Moldin verður hörð ur.dir eins og kólnar,“ sagði hann. „En
hérna er ágætt rúm handa yður, senorita."
En hann sjálfur þá? Hann hló. Hann var alvanur að liggja
úti, undir beru lofti.
Penny hallaöi sér upp að trénu og hafði vafið heitum ullar- j
frakka utan um sig. Hún var þreytt og þakklát fyrir þecta mjúka
sínu-rúmi, en ekkert syfjaði hana samt.
Líklega var það umhugsunin um bergljónin, sem geröi henni
orótt — það hlaut að vera hún, hugsaði hún með sér — þó að
Brand hefði hvaö eítir annað sagt henni að engin hætta væri á
að þau gerðu meiri óskunda. Og það lá við að henni þætti
verra, að hann haföi hreiðrað um sig svona langt frá henni.
Hann leit til hennar og brosti, og hún sá skína í hvítar tennur
hans í bjarmanum. frá eldinum.
„Það er leitt að við skulum ekki hafa gitar,“ sagði hann í gamni.
„Hann hefði átt vel við bálið og stjörnurnar. Þér verðið að fá
að sjá reglulegan varðeld einhverntíma, ungfrú Mayne, og lieyra
hvernig gaucho-arnir syngja. Þeir hafa ágæta söngrödd, margir
hverjir.“
Og svo fór hann, eins og í leiðslu, að raula vísuorð, og Penny
titraði, þó ekki skildi hún orðin.
„Hvað var þetta?“ Penny gat ekki stillt sig um að spyrja.
„Þetta var ein af gömlu vísunum þeirra. Eg var oft með þeim
þegar eg var strákur, og þá lærði eg mikið af þessurn vísum.“
„Syngið þér dálítið meira fyrir mig,“ sagði hún, og'hann gerði
það. Við og við tók hann hvíld og seildist eftir kvistum til að kasta
á bálið. Sum ljóðin þýddi hann fyrir hana, — þau fiölluðu nær
öll um búskap, hesta og karlmannleg þrekvirki. En það voru
ljóðin ssm hann þýddi ekki, sem komu ólgu í blóð hennar. Henni
fannst þaö á sér fyrir. Ótti — og eitthvað annað, sem ekki var
ótti — greip hana.
Hún lyfti höfðinu eins varlega og hún gat og skimaði kringum
sig. Kafði hann farið leiðar sinnar og skilið hana eina eftir?
Kvistur datt ofan í glóðina og logarnir dönsuðu.
Nei, hann var þarna ennþá. !
Hann stóð spölkorn frá með krosslagða handleggina og starði
út í nóttina. Hann var ekki langt undan, en þó svo fjarlægur.
Og allt í einu þyrmdi einstæðingskenndin yfir hana, og einhver
þrá, sem hún gat ekki fundiö skýringu á.
Ilún þráði að nefna nafnið hans og biðja hann um að koma,
þráði að rétta fram höndina og láta hann taka i hana, þráði að
finna til arma hans faðma sig....
Hún lét höfuðið síga niður á sinubinginn.
Var einhverskonar seiðmagn fólgiö í þessum suðrænu nóttum,
hugsaði hún ringluð. Það hlaut að vera galdur, eða þá vitfirring
að hún gat hugsað til kvöldsins á Casinosvölunum án þess að
reiðast eða blygðast sín — tiPveiku ómanna frá hljómsveitinni,1
faðmlaganna, kossins....
Hún gat ekki sofnað aftur. Hún lá grafkyrr og tók eftir hverri
smáhreyfingu hjá Andrew Brand, er hann fleygði sprekum á
bálið eða krosslagði hendurnar þarna undir trénu. Svona lá hún
þangað til fór að birta af degi. j
Meðan hún lá svona og gaf honum gætur, sá hún hann stansa1
allt í einu, miðja vegu milli bálsins og sprekahrúgunnar. Hann
rétti úr sér og hlustaði. Svo blístraði hann. Hún settist upp. Nú'
hlustaði hún aftur, og svo blístraði hann á ný. Og nú gat hún
líka heyrt hófadyn nálgast. Eftir nokkrar mínútur sást Mandinga
koma fram milli trjánna.
„Jæja, æringinn þinn,“ sagði Brand og rétti fram höndina.
„Ertu þá kominn aftur til að sækja okkur?“
Mandinga var auðsjáanlega þreyttur og virtist vera sneyptui\
því hann hengdi hausinn ofur aumingjalega, eins og hann væri
að biðja fyrirgefningar. Hann heygði fram hausinn móti hend-
inni, og dinglaði taglinu.-
Andrew tók þegar í tauminn og fór að skoða hestinn. Penny
stóð upp og gekk til þeirra.
„Eg sé ekki betur en að við komumst til Los Quebranchos hjálp-
arlaust, ungfrú Mayne! En fyrst verðum við að fá okkur bita, ef
nokkuð er þá eftir í hnakktöskunum.“
Sólin var komin á loft, eins og glóandi rauð kúla, og töírar næt-
urinnar horfnir. Penny var hissa á hve hnuggin hún var, einmitt
núna, er hún hafði ástæðu til að gleðjast yfir því, að ævintýrið
væri bráðum á enda.
KVÖLOVÖKUNNI

Trúbcði tiikynnti nýlega að
726 mismunandi syndir væri
til. Hann fckk þúsundir bréfa
með beiðni um lista yfir synd-
irnar frá fólki, sem vildi vita
deili á því hvaða syndir því
væri tamastar.
★
Mann rak á land af skipi,.
sem hafði farist og mannætur
náðu í hann. Á hverjum degi
var skorið í handlegg hans og;
villimennirnir drukku blóð
hans. Loks kallaði hann höfð-
'hgja þeirra fyrir sig. — Þér
geti,ð drepið mig og etið ef þér
viljið, sagði hann, — en eg er
orðinn leiður á því að láta
stinga mig og sjúga úr mér
blóðið.
★
Telpan kemur grátandi heim..
Mamman: — Hvað er að?
— Hann Egon sló mig.
Mamman: — Slóst þú hann
ekki aftur?
Telpan: — Jú, eg sló hann
aftur — fyrst.
*
Gift stúlka við ógifta: —-
Brúðkaup er ákaflega skemmti-
legt. Og eg verð að segja að
fyrst gekk allt afskaplega vel
fyrir okkur. Vandræði okkar
hófust fyrst seinna, þegar við
fórum á burt úr kirkjunni.
Hún fór niður að ánni og þvoði sér í köldu vatninu. Hún var
ekkert svöng núna, því að þau höfðu etið leifarnar frá í gær.
Þegar hún kom til baka hafði Brand dreift öskunni eftir bálið,
hnýtt saman slitrin af beislistaumunum og stóð nú og beið eftir
henni. i
„Nú er allt til reiðu,“ sagði hann. „Ekkert annað en fara á bak.“
Hún var í þann veginn að gegna þegar henni datt allt í einu
nokkuð í hug. Þá stansaði hún og spurði:
„En hvað ætlið þér að gera?“
„Eg?“ Hann hló. Þér skuluð ekki hafa áhyggjur af mér. Eg
gæti vel gengið þessa leið tvisvar, ef því væri að skipta.“
„Já-á.... en....“ Hún hikaði. „Getur Mandinga ekki borið
okkur bæði?“
Andrew Brand hleypti brúnum. Penny varð hrædd. Ef hann
færi að hlæja.... ef hann segði eitthvað....
• „Eg meina,“ flýtti hún sér að bæta við, „að við yrðum miklu
fljótari með því móti.“
Andrew Brand hló ekki. Hann svaraði mjög alvarlegur:
„Það er satt. Ef þér amist ekki við því. Eg þorði ekki að stinga
upp á því.“
Röddin í Penny var ekki nema hvískur þegar hún sagði:
„Nei, eg hef ekkert á móti því.“
Eftir á furðaði hún sig á hvort hún mundi hafa getað setið
eiri í hnakknum, jafn þreytt og hún var.
Mandinga stóð kyrr eins og stoinn, þegar Andrew vatt sér á
£., R. Burroughs
TARZAM AN7 LAVEE
KECEIVEP S5MTENCES
APTEK SOSITD'S 'POiSOM'
TKIAL'. OUIC<LV NOW,
THEV WEKE BCUWP
AM? THKOWN INTO A
HUT FOK THE COMPt'ANE?

2S55
THE APE-A\AM WAS GKIAV *OF COUKSE,
YOU KEALIZE THAT WE HAVE AN
API7ITIONIAL AAyST-EKY— *
Tarzan og Laver voru
dæmdir eftir að þeir stóð-
ust ekki eiturlyfspróf, og nú
voru þeir bundnir og þeim
(
var kastað inn í dýflissu
hinna dauðadæmdu. Apa-
maðurinn var svartsýnn. •—
Auðvitað gerðirðu þér það
ljóst, að nú verðum við að
ráða fram úr öðru dularfullu
máli. Charles kinkaði kolli
CHAKLES MO??E? SAPLV.
‘yES-WHY A\y WIFE WAS
NOT AFFECTEC? BV THE
[7KINK 1-24-4825
dapurlega. Já, hvers vegna
konan min varð ekki líka
veik af eitriðinu.
Kona nokkur þurfti að verja
son sinn, sem var ákærður fyrir
afbrot. Fyrir réttinum sagði
hún, að hann hefði ekki getað
drýt þetta afbrot á hinum til—
tekna stað, hann hefði verið
heima og hún sór, að heima
hefði hann verið og unnið allt
frá fæðingu.
— Þér berið það frammi
fjmir dómstólnum, að sonur
yðar hafi unnið við búskapinn
allt frá fæðingu, sagði lögfræð-
ingurinn.
— Já, eg leyfi mér að halda
því fram, svaraði konan.
— Hvað gerði sonur yðar
fyrsta ár ævinnar? spurði lög-
fræðingurinn.
— Hann mjólkaði, svaraði
konan hiklaust.
*
Þegar grasið virðist grænna
hinum megin við girðinguna
getur verið að það sé betur
hirt þeim megin.
★
Maður sem bjó‘á sumrin í
Norður-Karólínu hitti þar fyrir
svo heimspekilega hugsandi
fjallabúa, að um jólin sendi
hann honum bók eftir Plato.:
Iiann heyrði ekkert frá honum,
svo að sumarið næsta spurði
hann manninn hvort hann hefði
ekki fengið bókina.
-— Já, það held eg.
— Lásuð þér hana?
■—■ Eg las nokkrar. síður, sagði
fjallabúinn, — en þegar eg sá
að maðurinn var alveg á sömu
skcðun og eg, fannst mér ekki
ástæða til að lesa meira.
*
Móðirin eyðir 15 árum í að
kenna syni sínum að hann sé
karlmaður, en hann eyðir næstu
15 árum í að kenna henni að
hann sé orðinn það.
1