Vísir - 22.01.1960, Blaðsíða 3

Föstudaginn 22. janúar 1960
VÍSIR
Það er eins gqtt að eg hefi
góða æfingu í að hátta mig, því
ef eg væri ekki eldfljótur að
því, þá er ekkert að vita nema
mér hefði verið stungið á bóla-
kaf í Sundhöllina í öllimi föt-
um, núna um daginn, þegar eg
fór þangað undir því virðingar-
verða yfirskyni' að horfa á
kennslu í dýfingum.
Mér fannst algjör óþarfi að
vera að gutla neitt í vatni á
Annars er mér hálfilla við það,
því mér er sagt að ristarbeinin
séu í hanöarbakinu á mér, og
eg er alls ekki ánægður með
það. Jæja, hvað um það, úr föt-
unum fór eg, batt utan á mig
hvíta Bikini-skýlu og setti blátt
gúmmíband utan um vinstri
öklann til öryggis, ef eg skyldi
týnast,
Þegar eg kom inn (þetta
minnir mig alltaf á vísuna:
Hver var að hlæja, þegar eg
á brettinu og hossaðu þér upp
og niður. Bara nógu lengi, þang-
að til þú finnur hreyfingar þess
og viðbrögð. Hoppaðu með
brettinu. Svo, þegar þú ert til-
búinn, — alveg tilbúinn, þá
skaltu stökkva eins hátt og þú
getur upp í loftið, og eilítið
framávið. Vertu alveg beinn,
og beygðu þig ekkert í mjöðm-
unum. Horfðu beint fram —
ekki niður í vatnið. Hoppaðu
svo eins hátt og þá getur, og
Efnskttlofft híískólanátn.
Má ekki skeika tommu,
svo nefiö fari ekki af. ■*» *
Ímóífsson,
—-——.............— íþróttakennara.
þessum tíma áfs, því eg man
ekki betur en konan hafi rekið
mig í bað fyrir jólin, og nú ekki
komið nema fram í miðjan jan-
úar. Skárra væri það ólukkans
vatnsgutlið!
Hann var samt ekki á sömu
skoðun, hann Valdemar Örn-
ólfsson íþróttakennari, sem
stjórnaði kennslu í dýfingum
fyrir Sundhallargesti þetta
kvöld, og .......
„Skelltu þér ofaní, maður, og
vertu með. Þú fylgist líka mik-
ið betur með kennslunni, og
hvað raunverulega er um að
vera, ef þú stingur þér nókkrum
sinnum sjálfur.“
,,En ef eg drukkna?“
. „Það er engin hætta. Þú
kannt altént hundasund.“
Og svo endaði það auðvitað
með því að eg var rekinn úr
görmunum, og varð að sýna
beinagrindina opinberlega.
Valdemar Örnólfsson
íþróttakennari.
kom inn? .... o. s. frv) var
Valdemar búinn að stilla sér
upp við stökkbrettið, og kropp-
arnir stóðu í langri röð til að
k'omast að að henda sér ofan í
kolblátt dýpið. Furðanleg á-
stríða. Eg stakk stórutá hægri
fótar ofan í lögin, og ætlaði að
láta það nægja í bili, en þá vatt
Valdemar sér að mér og mælti
stundarhátt:
„Jæja, upp á brettið með þig,
og lof mér að sjá hvort eg get
kennt þér eitthvað.“
Eg athugaði það ekki fyrr en
eg st'óð fremst frammi á brett-
inu, hvað það er ægilega hátt
niður í vatnið fyrir neðan, lík-
lega hátt á annan meter. Valde-
mar sagði mér að hoppa nokkr-
um sinnum upp og niður á brett-
isendanum, og reyna að finna
hreyfingar brettisins, og fylgj-
ast með þeim í stökkunum. Eg
ætlaði að fara að ráðum hans,-
en áður en eg kom mér til þess
hrópaði hann: „Ágætt, prýði-
legt, fyrirtak!“ Eg hafði ekki
hugmynd um hvað hann var að
tala um, en þegar eg fór að
hugsa og skoða minn gang, sá
eg að minn eðlilegi tauga-
skjálfti, ásamt nýtilkomnum
hræðsluskjálfta, hafði komið
brettinu á töluverða hreyfingu.
|Og svo loksins — þegar eg
jmissti ballansinn — var eg
iauðvitað á hæsta punkti, og
steyptist á hvínandi hausinn of-
an í helblátt hyldýpið fyrir neð-
an.
„Elegant!"
„Fyrirtak!“
Eg var svo nábleikur. þegar
eg kom upþ úr, að eg gat ekki
’ einu sinni roðhað af monti. Orð
! gat eg ekki heldur sagt, því önd-
unarfærin voru full af vatni og
.... „Gúlp .... gúlp ....
blúbb .... flúbb .... ha? ....
i ja, þetta er svo sem ekki i fyrsta
! sinn.“
Og aftur kom eg að brettinu.
„Vertu nú bara rólegur,“
sagði Valdemar. „Stattu fremst
láttu þig detta á fæturna niður
í vatnið.
! Þannig áttu að æfa þig til að
byrja með, þangað til þú heíur
fengið fullt vald yfir brettinu,
og hreyfingum þess. Þetta eru
undirstöðuatriði, sem þú verður
örugglega að læra til fullnustu,
áður en þú ferð lengra. Ef þú
hefur ekki algjört vald á brett-
inu, getur þú aldrei stokkið
vel, og lærir það ekki síður.
Svo getur þú farið að taka
„tilhlaup“, eða réttara sagt
ganga fram eftir brettinu, því
að maður á ekki að hlaupa. Þá
hreyfist brettið ekki á réttan
j hátt. Þú átt næstum því að læð-
! as — méð hælana fyrst -— þang-
iað þú getur tekið síðasta stökk-
jið, þá hoppar þú i loft upp, nið-
ur á enda brettisins, fylgir því
upp aftur, setur undir þig stökk, I
og þýtur upp á við.
Þegar þú ert kominn svo
j langt upp, að þú finnur að þú
kernst ekki lengra, réttirðu ann-
' an — eða báða — fæturna upp
í loftið — teygir þig fram, og þá
kemur það af sjálfu sér að
hausinn verð'ur á undan ofan í
vatnið . . . . “ 1
„Eg held að eg þurfi ekki að
gera neinar sérstakar kúnstir S
til þess. Hausinn er alltaf á
undan, jafnvel þó eg hrasi um j
þröskuldinn heima hjá mér. j
Hann er svo þungur, blessað'ur. j
Hvar hefur þú annars stúd-
érað dýfingar?"
,,Eg var um tírrta á íþróttahá-
skóla í Þýzkalandi, og lærði þá
m. a. dýfingar, og kennslu í
!þeim.“
„Nú, það er ekkert annað.
jBara háskólanám. Eru dýfingar
i virkilega svona erfiðar, að mað-
jur þurfi að fara á háskólann, til
■að læra þær vel?“
„Nei, eg átti nú ekki bein-
línis við það. En dýfingar eru
kenndar í erlendum íþrótta-
háskólum, ásamt öðru. Eg fór
utan til að fullnuma mig í
j íþróttakennslu, og til þess að
Það náðist engin
mynd af rnér sjálf-
um svo bessi verð-
ur að nægja. —■
hafa réttindi til að kenna
íþróttakennurum, þarf maður
að hafa háskólanám að baki sér.
Eg tók svo nokkrar aðrar náms-
greinar um leið, eins og t. d.
frönsku, og hefi eg kennt hana
dálítið síðan.“
„Og hvar kennirðu?"
„Eg kenni íþróttir í Mennta-
skólanum í Reykjavík. Svo er
eg með morgunleikfimina í út-
varpinu ....“
„Nei — ert það þú, sem vek-,
ur mig alltaf á morgnana . . . . ?
„Það er þó gaman að heyra
að þú skulir taka þátt í morg-
unleik
„Nei. Þá væri eg ekki svona|
sprækur. En það er afskaplega |
þægilegt að vita um fjöldaj
manns spriklandi lrammi á
gólfi, baðandi út öllum öngum,
en snúa sér bara í róíegheitum
aftur upp í horn....“
Valdemar hafði nú fengið
nóg af viðræðunum í bili, og fór
sjálfur fram á brettið, flaug
uppí loftið og renndi sér á nef-
ið niður með brettisendanum
ofan í vatnið. Sveimér þá, að
eg hélt hann mundi reka nefið
í brettið, svo nálæg't fór hann
því á niðurleið.
„Komstu nokkuð við brett-
ið?“ spurði eg hann.
„Nei. Þetta' er einmitt eitt afl
því, sem maður þarf að læra,
Að vera ekki hræddur viff
brettið. Horfa á það á niður-
leið, og renna sér rétt við það.“
„Eg loka alltaf augunum.."
„Það skaltu ekki gera. Þú
verður að fylgjast vel með öllu,
og ef þú sérð ekkert, geturðu
ekkert lært.“
„Eg held bara aff eg fari ekki
að læra svona kúnstir á full-
orðinsaldri."
„Það er aldrei of seint, og
alltaf gaman að geta stungið
sér laglega. Hugsaðu þér bara
að fullt af fallegu kvenfólki.
væri að horfa á . . . . “
„Þá mundi eg alls ekki stinga
mér. Það væri mikið meira
gaman uppi. Og þó. Kannske
eg komi annars í nokkra tima
til þín, svo eg geti þá drukknað
skammlaust. Hvenær eru tímar
hjá þér?“ ,
„Til að byrja með á miðviku-
dagskvöldum kl. 8.30 til 10.
Það kostar ekkert, og þú — og’
aðrir eru velkomnir að reyna.“
„Nú, þá er auðvitað sjálfsagt
að koma, ef maður fær það
frítt . ... “
Karlsson.