Vísir - 30.05.1960, Blaðsíða 10

10
V í S I R
Mánudaginn 30. maí 1960
SUZAN MARSH:

sagði Símon. — Tom á í erfiðleikum með það, sem hann hefur
fyrir stafni núna, bætti h-ann við. — Hann þarfnast umburöa-
lyndis.'
Símoni var illa við að hræsna, en honum leiddist að Tom
kunni ekki alltaf mannasiði, og gerði sitt besta til að draga
fjöður yfir það.
Judy var í vandræðum. Hún hafði ekki ætlað sér að særa Tom.
Þetta var svo ótrúlegt. Símon lét gott heita þó að hann væri
ertur — hversvegna þurfti Tom að vera svona uppstökkur?
8
*
A
KVÚiDVOKIiNNI

Á ítalíu hefir verið ort vísa
til heiðurs hinni fögru Sorayu
Henni létti er Tom kom aftur eftir nokkrar mínútur. Hann ,sem einu sinni var keisara-
brosti auðmjúkur: — Ég bið þúsund sinnum fyrirgefningar, sagði
hann. — Ég fékk brauðmylsnu í kokið og varð að fara út . . .
Brosið gleikkaði enn meir: — Um hvað vorum við eiginlega að
tala, Judy? Viltu gefa mér í bollann aftur, þetta te er orðið
kalt.
Hann beið þangað til hún rétti honum bollann, svo leit hann
á Símon: |,
— Það er svei mér gott að hafa Judy hérna til þess að létta
okkur upp. Minntu mig á að útvega mér einn eða tvo skjólstæð-
inga við tækifæri.
þroska og reynslu af konunni, sem hann viidi giftast.
Það var ekki hægt að sjá að nokkuð skyggði á gleöi þessa
litla hóps, sem var samankominn þarna á svölunum. Lola spurði
— Spilar þú tennis, Judy?
— Það er það skemmtilegasta sem ég veit.
— Þá verður þú að skreppa til okkar. Við höfum ágsgra tenn-
isbraut og ég hlakka til að kynna þig foreldrum mínum og bróð- H hversvegna flýtti Símon sér þá svona mikið að afsaka hásætisins þar
drottning. Vísan heitir undar-
legu nafni — nefnilega Soraya
hoop.
Þegar hofundur lags og Ijóðs,
leikarinn de Curtiss, bað um
: leyfi hennar til að tileinka
henni „smíð“ sína, var hún fyrst
í skapi til þess að fussa að hon-
um. En þá sagði hann:
— Vitið þér, að eg er í beinan
Judy hló og nú jafnaði sig allt aftur. En svo varð hún að kailiegg kominn fi á býzantiska
spyrja sjálfa sig : Ef Tom hagaði sér ekki fruntalega að jafn- kelsai'ahúsinu og á tilkall til
ur. Hann lauk nýlega herþjónustinni og er að læra lögfræði. Eg
er viss um að þér líkar vel við Larry.
Þá sagði Símon allt í einu: — Ég hef nú þegar Max og Graham
á hendinni. Það er ekki að sjá að ég verði í vandræðum með
félagsskap handa skjólstæðingi mínum.
Tom var undir eins á verði: — Max og Graham? sagði hann
tortrygginn.
— Þeir eru bræður bekkjasystra minna, sagði Judy. — Max
á að verða læknir og Graham les málfræði. Svo bætti hún við:
— Við höfum aftalað að hittast án þess að hafa mikið við. Drekka
saman kaffisopa og þessháttar. Mér finnst gaman af því. Það
eyðileggur oft alla skemmtunina að eyða of miklum peningum
þar sem maður hittist.
Tom sagði: — Það eyðileggur líka skemmtunina að vanta
peninga. Það er með þá eins og margt annað: meðan maður.
hefur þá kann maður ekki að meta þá.
Judy varð allt í einu alvarleg.
— Þetta er alveg satt, sem Tom segir. Að liugsa sér hve
rausnarlegur hann Símon hefur alltaf verið við mig. Og mér
hefur alltaf fundist þetta eins og sjálfsagt og ekki einu sinni
þakkað honum fyrir. Ég hef hagað mér skammarlega við þig —
ég játa það núna. En í dag hef ég loksins komist í skilning um
hve heppin ég hef verið, að fá ekki alltaf mínu framgengt. Ég
eer hrædd um að ég sé ein af þeim, sem alltaf hefur gott af að
Vita, að sóflinn hangir bak við spegilinn! Hún hló: — En reyndu
að nota hann ef þú þorir.
Símon brosti en gerði ekki neina athugasemd. Nú var komið
með teið og hann sneri sér að Judy:
. — Nú byrja skyldustörfin þín, Judy. Þú verður að hella í
bollana.
. Judy settist við borðið og hellti í þunná postulínsbollana.
. — Ég er miklu húsmóðurlegri en þú hefur hugmynd um, sagði
hún hreykin. — Ef frú Morgan yrði veik, skal ég fullvissa þig
um að þú skalt ekki missa af miðdegismatnum íyrir því.
.— Bara að við yrðum þá ekki öll veik á eftir, sagði Símon.
Nú gat Tom ekki á sér setið lengur. — Það er svo að sjá, sem
Símon sé að vera fyndinn þér til heiðurs, Judy. Þú hlýtur að
hafa holl áhrif á hann — venjulega er hann þögull eins og
gröfin.
— Þessu verð ég að mótmæla, sagði Lola, en hún tók eftir,
að einhver ólga var á bræðrunum innbyrðis.
— Af því að þú ert kvenmaður, Lola mín, ertu varla sú rétta
til að dæma um það, sagði Tom.
Símon reyndi að stilla sig. En Judy sagði ertandi:
— Þú getur ekki búist við að Símon syngi kvöldljóð fyrir þig
þgar þið eruð einir, Tom!
Tom leit á hana og virtist móðgaður. Hann roðnaði og labb-
aði þegjandi burt.
Judy sperrti upp augun af undrun og kvíða. — Nei, en hvað
er þetta, góði? .... Svo sneri hún sér vandræðaleg að Símoni.
— Þetta eru bara duttlungar — hann kemur bráðum aftur,
Þetta sló Sorayu af laginu.
— Jæja, þá megi þér gjarnan
hann? Hafði það verið í einlægni gert, eða var hann aðeins að
undirstrika að Tom væri ókurteis? Hún gat ekki íundið fullnægj- i
andi svar, og einsetti sér að gleyma þessu. Ekkert mátti spilla ^il6111^ mei lagið og Ijóðið. Við
erum nokkurskonar félagar —
við verðum að halda saman.
góða skapinu, sem hún var komin í.
Eftir tedrykkjuna kom Tom með uppástungu:
— Hvað segirðu um að aka eitthvað, Judy? Hann leit á Lolu
og Símon. — Þá fá þau að vera i friði á meðan.
Símon ætlaði fyrst að andmæla, en tók sig á.
— Judy vill kannske heldur ....
— Ágætt, sagði Tom. — Þá borðum við miðdegisverð úti. Ég
veit um ágætan stað á leiðinni til Saffron Walden.
Judy tókst á loft. Allt var svo nýtt hérna, og hún gat ekki
annað en tekið eftir aðdáuninni í augum Toms.
Lola var hrifin af þessari tillögu, því að hún óskaði einskis
fremur en að fá að vera ein með Símoni.
— Ég veit hvaða veitingastað þú átt við, sagði hún. — Hann
heitir „Pandora", er ekki svo?
— Það er vafalaust troðfullt þar, sagði Símon.
— Þess vegna ætla ég að síma og festa borð, sagði Tom. Hann
var ekki í vafa um að Símoni mislíkaði að hann færi út með
Judy. Hann stóð upp og togaði hana upp úr stólnum. — Við
skulum flýta okkur að ferðbúa okkur, sagði hann eins og hann
ætti hana.
Judy horfði á Lolu með þögulli afsökunarbón. Lola brosti til
hennar, og svo sneri hún sér að Símoni:
— Þú hefur vonandi ekkert á móti því að við ökum út? sagði
hún.
— Vitanlega ekki, sagði hann dálítið flumósa.
Lola og Símon sátu enn á svölunum, er Tom og Judy óku á
burt, hálftíma síðar.
— Hún er töfrandi, Símon, sagði Lola. — Svo fjörleg og eðli-
leg. Og falleg! Þó að það orð nái ekki yfir það, sem hún hefur .fyrir kurteisisakir en af því að
Pétur var 12 ára og hafði ver-
ið mjög óþægur — og nú átti
hann von á flengingu hjá föður
sínum. En áður en hún hófst
spurði hann: — Heyrðu, pabbi,
sló hann pabbi þinn líka þig?
— Já, þú getur reitt þig á,
að hann gerði það.
— Og pabbi hans afa? Sló
hann líka afa?
— Vitanlega.
— Og langafi hans? Sló hann
líka langa-lang-afa?
— Já, svona hefur það alltaf
verið.
— En heyrðu mér, pabbi. —
Finnst þér ekki kominn tími til
að hætt sé þessum gömlu fjöl-
★
Charles Dickens var lítið fyr-
ir að reykja. En einn dag var
hann boðinn til miðdegisverðár
til elskulegrar konu og hann og
dóttir hans þágu boðið. Vindlar
voru boðnir hinum fræga höf-
undi og hann þá einn, meira
til að bera. Það er auðséð að Tom er skotinn í henni.
Hún hélt niðri í sér andanum af eftirvæntingu, meðan hún
beið eftir hvað Símon segði.
Það var ekki hægt að ráða af svip hans hvernig honum líkaði.
— Já, hún er einstaklega aðlaðandi, sagði hann. — Ég vona
að ég lendi ekki í neinum vanda út af henni.
—-Kannske hún giftist Tom og geri hann að hugsandi manni?
— Mér hefur dottið sá möguleiki í hug, sagði Símon stutt.
Lola fékk hjartslátt. — Mér heyrist þú ekki vera hrifinn af
þeirrf tilhugsun, sagði hún.
Símon muldraði eitthvað ógreinilega. Hann sá í anda hið
heillandi bros Judy, og hugsaði til fjörsins, sem henni var svo
eiginlegt. Og honum gramdist við sjálfan sig, því að hann fann
að hann var orðinn afbrýðisamur — í fyrsta skifti.
Þetta var hljótt maíkvöld og létt rökkrið varpaði annar-
legum blæ yfir blómguð trén, sem þutu fram hjá. Judy naut ur
hraðans, blómailmsins og golunnar. Hún sagði við Tom:
hann óskaði þess. Hann undrað-
ist það mjög er þrjár frúr, sem
í boðinu voru, þágu vindla líka.
Og eftir nokkur augnablik sat
Charles Dickens þarna í þykk-
um reykskýjum.
*
— Hvers vegna leikurðu ekki
lengur golf við Georg? sagði
kona Péturs við hann.
— Mundir þú vilja leika við
náunga, sem skrifar skakkt nið-
ur höggin og flytur knöttinn ef
þú lítur af honum?
— Nei, svaraði hún.
— Georg vildi það ekki held-
APTEK SOtAE WIU7 FIGHTM& TUE POLICE OPGANIZEÞ
THEIK FOKCES ANPSOCW RESISTAKJCE WEAKENEP—
. PlCK.
VAM?tG5C.8t4
by Untted Feeture Syndleate, Xne.
ann varð bylt-
en hún fylgdi
Hann hét
Hann vann,
R. Burroughs
TARZAIM
320»
Bardagiim stóð nokkra
stund, því svertingjarnir
I voru ekki á því að gefast
upp fyrr en í fulla hnefana,
en þeir létu samt undan
síga og lögðu á flótta þegar
mannfall var orðið mikið í
liði þeirra. Foringi þeirra
var fallinn og stríðið var
þeim tapað, Það greip þá
ótti og brátt voru hinir ó-
sáru horfnir úr augsýn.
Ninon de L’Enclos varð ein-
kennilega hrifin af visnum og
bjánalegum syni verkamanns.
Hún tók að sér að mennta hann
og þjálfa, svo að hann gæti not-
ið þess sem betra var en forlög-
in virtust ætla honum. Dreng-
urinn tók þessu með kæti, lagði
hart á sig við námið til þess að
græða. sem mest á þessu ein-
stæða tækifæri.
Drengurinn varð vel mennt-
aður og þroskaðist með árunum
og varð voldugur vitsmunamað-
ur. Hann elskaði velgjörðar-
konu sína svo að það nálgaðist
tilbeiðslu. • En leiðir þeirra
skildust brátt. Hann *
ingarmaður
höfðingjui
Voltaire!