Vísir - 15.12.1960, Síða 10

•OOiVc'
10
VISIB
Fimmtudaginn 15. desember 1960
Lozania Proie
V
EG Áem í Luöld

IV
veginum. Svo valt vagninn næstum á hliðina, og hún hentist í
faðm l‘Ange.
„Hvað hefur gerst?“ stundi hún upp. „Hvað hefur gerst?“
Hún heyrði hófaspark á veginum, sársauka-vein fólks, sem
meiðst hafði, og nú streymdi fólk að úr öllum áttum. Jósefína
og 1‘Ange þorðu ekki að gægjast út af ótta við að önnur spreng-
ing mundu koma.
En nú kom riddaraliðsforingi þeim til hjálpar.
. „Þeir segja, að vítisvél hafi sprungið — konungssinnar hafi
bruggað Fyrsta ræðismanninum banaráð. Ef vagnarnir hefðu
lagt af stað samtímis á réttum tíma mundu þeir báðir hafa
splundrast, en guð var með okkur öllum, og vítisvélin sprakk
milli vagnanna.“
„Meiddust margir?“
„Það skiptir engu,“ sagði riddaraliösmaðurinn af algeru til-
finningarleysi."
• Svo bætti hann við til manna sinna:
„Skerið á böndin og akið áfram með aðeins tveimur bestum
fyrir.“
Jósefína reyndi að stilla sig, en henni hafði orðið mikið urn
þetta, — sérstaklega eftir að henni varð kunnugt um vélráð
konungssinna. Og svo óvænt hafði þetta komið henni, að nú lá
henni við að bugast.
„Mundu, að Parísarbúar ætlast til þess af bér, að þú sýnir
fordæmi. Berðu höfuðið hátt — sýndu þeim, að þú sért þrek-
rnikil koná, látir ekki bugast.“
L'Ange hvíslaði að henni þessum hvatningarorðum og strauk
hendur hennar um leið. Og hún hélt áfram í hónd hennar, þar
til hún fóf að jafna sig. Tárin streymdu niður kinnar Jósefínu
en henni tókst að bera höfuðið hátt, er búið var að rétta vagn-
inn, og aftur var af stað ekið — óg fram hjá hroðalega útleikn-
um líkum þeirra, sem farist höfðu af völdum sprengingarinnar
Enn heyrðist vein særðra karla og kvenna og daunn af púðri og
blóði barst að vitum þeirra.
Loks var vagninum ekið að sjálfri óperuhöllinni og .Tósefina
varð að 'taka á öllu, sem hún átti til, til þess að stíga virðulega
niður úr vagninum. Hún titraði á beinunum, en samt tókst
henni eftir örstutta stund, að ganga teinrétt við hlið Napoleons
inn i salinn. Ró hans gæddi hana þreki. Hve hugrakkur hann
var og djarfur. Það virtist svo, sem það, sem gerst hafði, hefði
ekki haft minnstu áhrif á hann.
„Vertu hugrökk," hvíslaði hann að henni, er þau gengu upp
stigann mikla og hneigðu sig til hægri og vinstri. Gólf og stigar
voru með þykkum skarlatsraúðum teppum og þúsund ljós loguöu
í kristalslampakrónunum í lofti. Það voru nunnur í Rheims,
sem ofið höfðu gólfteppin og dreglana — og liturinn rauði
minnti Jósefínu á blóð.
„Eg má ekki hugsa um þetta,“ hugsaði hún og hélt aftur af
tárunum, og hún bað þess að enginn veitti þvi athygli hversu
henni hafði orðið um það, sem gerðist.
Þau gengu inn í hvildarherbergi fyrir aftan stúku þeirra.
Napoleon horfði á hana af viðkvæmni og strauk hendur hennar.
Hann sá hve hrygg hún var og áhyggjufull.
„Eg er mjög stoltur af þér,“ sagði hann, „fáir hermenn horl'-
ast jafn djarflega í augu við fyrstu hættur á vigvöllunum.“
' Þaö brá fyrir glömpum í hinum dökku augum hans.
Hún virti hann fyrir sér og eins og hann var nú minnti hann
hana á hinn gamla Napoleon, sem hafði reynt að vinna ástir
hennar af ákefð og ástríðuþunga. Hann leit nú úi eins og fyrsta
daginn, er hann kom til að heilsa upp á móður piltsins, sem komið
hafði til þess að biðja um sverð föður síns. Hún hagræddi
demanta-hálfkórónunni og þau gengu saman inn í stúkuna.
Allir viðstaddir í óperuhöllinni risu á fætur til þess að hylla
þau aftur og aftur, því að menn höfðu heyrt gnýinn úr fjarska,
er vítisvélin sprakk, og það hafði gosið upp orðrómur, að þau
hefðu hæði beðið bana.
Jósefína óskaði þess, að hún fengi haldið aftur af tárum sín-
um, er fagnaðarópin dundu við hvað eftir annað, en við þetta
gat hún blátt áfram ekki ráðið, og hún veifaði til fjöldans tár-
votum augum og brosti um leið, og svo beygði hún sig og kyssti
telpuna litlu, sem gekk til hennar með gríðar stóran vönd bleikra
rósa, og hún lagði vöndinn fyrir framan sig á flosklæddan stúku-
vegginn, og brosti svo aftur til mannfjöldans.
„Þú ert aðdáanleg,“ hvíslaði maðurinn hennar.
Hún óskaði sér, þótt henni hefði ylnað um hjartarætur og hún
væri glöð, að þessu mætti nú linna, að fólkið settist, tjaldið
yrði dregið upp og dregið niður í ljósunum, því að þá myndi
athygli allra beinast að því, sem gerðist á leiksviðinu. I-Iún gerði
sér ljóst, að hún átti djúpa samúð þeirra, sem höfðu fylgt þeim
inn í stúkuna, og hún hefði viljað láta þakklæti sitt í Ijós til
þeirra, en ekki var aðstaða til þess.
Eftiráhrifanna fór að gæta, — áhrifanna af því, sem gerst
hafði, hugurinn hafði hvarflað sem snöggvast frá því sem gerst
hafði á leiðinni, er mannfjöldinn hylti þau, en nú minntist hún
þess aftur, er vítisvélin sprakk, minntist sundurtættra líkama
og kvalaópa hinna limlestu. Hana sárverkjaði í höfuðið og henni
fannst púðurlykt enn bera að vörnum sér — hún var miklu
stérkari en anganin af ilmvatninu hennar. Það jók á örvænt-
ingu þá, sem var að ná tökum á henni, að maddama Bonaparte,
sem sat í næstu stúku, horfði á hann með hvössum augum sínum.
Þegar liðið var dálítið á fyrsta þátt, hvíslaði hún að Napoleon:
„Mér líöur illa. Eg veit ekki hvað ég get til bragðs tekið —“
„Þú þarft að fá konjaks-snaps. Eg skal biðja um, að þér verði
fært konjak.“ ‘
„En ekki get ég drukkið það hér í stúkunni?"
„Þú getur dregið þig i hlé inn í hvíldarherbergiö — ég sé um,
að þjónn færi þér það.“
Einn þeirra, sem voru í fylgdarliði þeirra, fór til þess að sjá
um, að skipun Nápoleons væri framkvæmd. Hún beið andartak
og fór svo irin' í hvíldarherbergið og leið strax betur. Það var
lítið og notalegt. Á borði í miðju herberginu var átta arma
kertastjaki. Við vegginn var setbekkur fóðraður með röndóttu
silki, og þar var kögraður svæfill.
Hún var eitt þeirra mannanna barn. sem var fædd til að elska
og vera elskuð — langaði til að lifa og elska og vera elskuð. Allt
sem minnti á dauðann og það sem ljótt var og ilit, fannst henni ^ar fem *a *^r,r ^estu^n
Ký gerð skipa
reynd á Volgu.
Á Volgu er verið að gera til-
raun með nýja gerð flutninga-
skipa. Það er 600 tonna skip,
sem flýtur á tveimur bolum.
Tilraunin er gerð í þeim til-
gangi að smíða skip sem hefir
mikið burðarmagn og nær jafn-
framt miklum hraða.
Bátar af þessari gerð hafa
löngu verið smíðaðir og þykja
hinar þægilegustu fleytur, stöð-
ugar og langtum hraðskreiðari
með vél eða undir seglum, en
slíkir bátar hafa eingöngu ver-
ið notaður til mannflutninga
og skemmtiferða.
Rússar sem aðrar þjóðir hafa
nú í notkun loftpúðabáta á
Volgu og eiga fáein skíða-
skip. Tilraunaskipið, sem er að
verða fullbúið, fer að vísu ekki
nema með 15 mílna hraða, en
annað 2000 lesta skip er í smíð-
um og á það að geta farið með
65 mílna hraða. Það þykir kost-
ur við tveggja bola skipin, að
þau gera minni öldugang, en
slíkt er þýðingarmikið á vatna-
leiðum,
„SjórænÉngjar,, á
ferð í Manila.
Frá fréttaritara Vísis.
Osló í gær.
Sjóræningjar á Filippseyjum
réðust um borð í norskt skip.
Manila. Stálu sjóræningjarnir
1300 lítrum af málningu áður
það.
Það fylgir fréttinni að sjó-
andstyggilegt. Dauðann hataði hún — og styrjaldir og allar af-
leiðingar þeirra. Andstyggilegast af cllu í Carmelite-fangelsinu
hafði verið að finna nálægð dauðans, en þar hafði hún þó lifað f*\.kægt væri fyrirbyggja
það, að kynnast honum sem voru henni sannir vinir og elskuðu
hana, og hún og þær höfðu átt sameiginlegar vonir um líf, ást.
gleði, en svo hafði fangavörðurinn andstyggilegi bent á eina af ræningjar geri oft tilraunir að
annari, sagt þeim að hraða sér því að Maddama Fallexi biði. stela úr skipum ýmsum varn-
Flýtið ykkur, flýtið ykkur, hafði hann sagt með sínu andstyggi- ingi. Þeir eru sagðir vinna
lega, illmannlega glotti. Og vinkonur hennar voru að stundu skipulega og ná þeir tíðum
liðinni afhöfðuð, blóðstorkin lík, sem fyllti hvern mann hryllingi miklum ránsfeng.
á að hórfa. Og í kvöld höfðu handleggja og fótleggjalaus lík
legið á götum Parísar og blettað hvitan snjóinn blóði.
Hún spurði sjálfa sig hvers vegna mennirnir væru svona vond-
ir, fremdu þessa andstyggilegu verknaði. Hvers vegna, hugsaði
hún, þarf annað eins og þetta að gerast? Hvers vegna er lífið
svona miskunnarlaust?
Tanndregur kýr.
R. Burroughs
...SAíA WATEES
TX.ÞJA7B7
THKOUSH.TI-E
5USH, UNEMTHUSK^/Á
ASTICA.LUyJ
UNTIL ONE
OCHSNATIVES
rSCOVSZÍL?
som LION
cuss!
i
UU pjtlíii
J:*l
CiLísrO
8-8 .
550?
Sam Waters hélt áfram.
ferðinni gégn um runnana,
unz einn af hinum innfæddu
Dr. Nelson Gruz Arias, frá
Kolumbíu, hefur hafið nýstár-
iegar tannlækningar vestan.
hafs, og reynir hann nú að fá
einkaleyfi á aðferð sinni í
Bandaríkjunum.
Hann hefur hafið tannlækn-
ingar á kúm, og telur hann að
þær gefi betri raun en menn
geri sér greip fyrir. Hann bygg
ir þá skoðun sína á því, að
hrörnun kúnna hefjist í munn-
inum, réttara sagt í tönnunum,
og dragi tannskemmdir mikið
úr nytjum. Hann hefur fjar-
lægt skemmdar tennur úr kúm,
og gefið þeim falskard staðinn.
Þær rannsóknir, sem hann
styðst við sýna að nyt hafa auk-
izt um fjóra og hálfan líter á
fjórum mánuðum, auk þess'
sem þyngd sumra gripanna hef
ur aukizt um 40 pund á safna
tíma.
"OST tlie/a!,/ sam
3MOUTECZ "THEy''K.G
UU3T V/HAT \VE NCEP!"
N5ASSV, HOVVEVEK, FANGSe UJSkbF—
rOZ THE WOTH5I5: LION HAtZ 5EEN,
ALA52MSI7 gy SAKSS'uO'A'LSí . '
kcm augá á nokkra ljons-
unga. — Náið þeim! hrópaði
Sam, — þeir eru það sem
okkur vantar. En Ijónynjan
var þarna nærri, þótt hún
væri ekki í augsýn, og hún
lét ekki taka frá sér
anna bardagalaust.
ung-
Julius Nyere, ráðherra í
Tanganyika, sagði fyrir
nokkru, að Jandið þyrfti enn
að halda á hjálp brezkra op-
inberra starfsmnn um ára-
bil. Hann bætti því við, að
þeim yrði vel greitt.