Vísir - 07.03.1961, Blaðsíða 10

10
VISIR
Þriðjudaginn 7. marz 1961
JENNIFER AME5:
amica-
37
en kallað yður Janet. — Má ég bjóða yður vindling. Og xná ég
reykja hérna sjálf?
, — Gerið þér svo vel. Eg reyki líka, en afar sjaldan.
' — Okkur pabba langar til að þér dveljið hjá okkur, hélt hún
'áfram. — Og það eru margir skemmitlegir gestir hjá okkur um
þessar mundir, svo að ég er viss um að yður leiðist ekki.
i Hún virtist segja þetta í einlægni og Janet varð hræð. Hún
svaraði innilega: — Þetta er ákaflega fallega boðið, en ég hef
tekið boði um að verða hérna meðan ég stend við i Salthöfn.
i — En.... Heather leit kringum sig og það virtist fara hrollur
um hana. — Búa hérna....? Það getið þér alls ekki. Og hún
endurtók: — Nei, það getið þér alls ekki!
, Janet heyrði sig segja: — Hvers vegna ekki? Bæði dr. Kurtz
Og hr. Lawton hafa verið einstaklega alúðlegir við mig. Eins og
þér kannske vitið er það ég, sem á þennan stað. Er nokkur
ástæða til þess að ég búi ekki hérna? /
— Ekki önnur en sú, aö ég held aö það hljóti að vera drep-
leiðinlegt fyrir yður. Heather stamaði ofurlítið. — Hér eru engir
nema sjúklingar — þó aö það sé hinsvegar skrítið, að maður
skuli aldrei sjá þessa sjúklinga. Dr. Kurtz hefur aldrei gesti og
enginn býður honum heim. Þér hljótið að vera hræðilega ein-
angruð hérna.
Skiptir það nokkur máli? Það er ljómandi fallegt hérna og
ágæt baðfjara.
l Janet laut fram. — Var það Jason, sem stakk upp á að þér
kæmuð hingað og byðuð mér heim?
Heather leit undan. — Hann sagðist halda að þér hefðuð mis-
skilið heimboð mitt í gær, og haldið að það v.æri ekki alvarlega
meint. — Og svo stakk hann upp á að ég skyldi heimsækja yður
yður og endurtaka heimboðið, ef mér léki hugur á að þér kæmuð.
Og ég er áfram um • að þér komið. Eg held að við gætum átt
skemmtielgar stundir saman, jafnvel þó.... Hún blés úfc úr sér
reykhringum. — Jafnvel þó svo að sjá, sem við séum keppinautar,
að því er karlmennina snertir, bætti hún við.
— Eigið þér við Jason?
— Eg á ekki aðeins viö Jason, sagði Heather hægt. — Það
leggst í mig að þér séuð keppinautar um annað kunningja minn
lika.
— Ferdy Clinton? Hannsa gði mér að þið hefðuð verið trú-
lofuð?
— Já.... En.... Nú varð rödd stúlkunnar allt í einu hörð.
Hann á ýmist ólært. Hann þyrfti að læra, að þeir hlutir eru til,
sem ekki er viðeigandi að kjafta frá.
— En það er hlutverk blaðamannsins að segja frá öllu, sem til
frétta getur talist.
— Þér þurfið ekki að afsaka hann. Hve mikið hefur hann sagt
yður? i
— Ekkert. Nema hann sagði aö þið heíðu verið trúlofuð.
— En hann var fljótur aö finna huggun annarsstaðar! Heather
brosti beiskjubrosi. — Fyrsta skipti sem ungri laglegri stúlku
skýtur upp, byrjar hann. Þér og ég hljótum að eiga eitthvað
sameiginlegt. Það er svo að sja að bæði Jason og Ferdy finnst
yíð vera aðlaðandi.
Janet sagði ekkert og Heath hélt áfram eftir stutta þögn.
, — Eg ætti ekki að tala svona. Og þér komið til okkar, úr því
að ég bið yður um það.
— Eg er hrædd um að ég geti ekki komið því við, sagði Janet.
Heather stóð upp. — Þér verðið að minnsta kosti að reyna
það. Eins og ég sagði, gleður það bæði pabba og mig, og Jason....
— Hvað haldið þér u mJason? sagöi Janet og reyndi að látast
vera gamansömu.
—. Eg veit svei mér ekki, svaraði Heather og hnyklaði brúnirnar.
— Eg held að minnsta kosti að hann verði reiður mér, ef mér
tekst ekki að fá yður til að koma. Hann sagði að ég yrði að gera
þaö.
— Er — er hann gamall kunningi yðar?
— Já, við þekktumst talsvert lengi í Englandi. — En þér
verðið að minnsta kosti að koma og drekka kokkteil hjá okkur
síðdegis í dag. Um sex-leytið. Við eigum von á gömlum vini
okkar frá Englandi. Sir John Harcourt Graham. Hann kemur í
bíl frá Kingston. Hann er að hugsa um að stofna íyrirtæki hérna.
— Eg kom hingað með sama skipi og harín. Þakka yður fyrir
— mig langar mikið til að koma.
Hún fylgdi gestinum til dyra og sá bilinn aka með hana burt.
Þegar hún kom inn í forstofuna aftur stóð faðir hennar þar og
beið.
— Hvað vildi ungfrú Wyman? spurði hann.
Hún reyndi að haga orðum sínum sem gætilegast. — Mér fannst
þetta nánast vera kurteisisheimsókn. Eg hef hitt hana áður, og
þá var hún svo alúöleg að bjóða mér að búa hjá sér.
— Langaði þig til þess? Vildurðu heldur vera þar en hérna.
— Eg vil helst vera hjá þér, pabbi.
— Barnið mitt! sagði hann og þrýsti höndina á henni. — En
.... hélt hann áfram — mér finnst þaö í rauninni góö hugmynd
að þú yrðir hjá Wyman. Eg vildi nauðugur, að þú flæktist í neitt.
Hún spurði ekki hvað hann ætti við með þessum orðum.
— Mér er boðiö í kokkteil þangað siðdegis í dag. Mig langar
til að fara. Það kemur þangað maður, sem ég varð samskipa, Sir
John Harcourt Graham.
— En hvað er með hin nmanninn, sem þú varst samferða —
hét hann ekki Brown?
— Hann býr enn hjá Wyman.
— Hvers vegna kom hann inn í klefann til þín um miðja nótt?
— Eg.... það var misgáningur, pabbi!
— Mér finnst það undarlegur misgáningur. Hafirðu beðið hann
um að koma?
— Nei, vitanlega ekki.
— Var hann nærgöngull við þig? Var hann.... ág skal drepa
hann ef hann hefur gert þér eitthvað! Með mínum eigin hönd-
um. j
Henni datt í hug að svona mundi hann hafa litið út þegar^
hann drap föður Jasons. Hann kreppti hendurnar og augun voru
blóðhlaupin.
— Þú mátt ekki tala svona, pabbi! Það var ekkert Ijótt í þessu.
Jason mundi alarei detta í hug að....
— En hvaða erindi átti hann inn til þín um miðja nótt?
— Eg sagði þér að það hefði verið af misgáningi.
— Hvers vegna tekur þú svari hans? Hvers virði er þessi
ungi maður? Ertu ástfangin af honum?
Hún forðaði'st að líta á hann. — Við vorum góðir vinir.
— Það er ekkert svar. Elskar þú hann?
Hún beit á vörina en svaraði engu.
— Þú elskar hann þá, ég skil það. Bara að ég gæti talið mér
trú um að þetta væri myndarlegur maður.
— Hann er það, pabbi!
—Hvaða erindi átti hann þá inn í klefann þinr?
— Eg held að hann hafi ætlað sér inn í klefa.... hún þagnaði.
— Inn í klefa Greermans, áttu við? Nú var svo að sjá, sem
hann hefði talað af sér. — Gleymdu þessu nafni, gerðu það fyrir
mig.... Hann strauk ennið þreytulega. — Ertu að hugsa um að
giftast honum?
Hún vætti varirnar, sem allt í einu höfðu orðið þurrar. Hún
varð fyrir hvern mun að eyða öllum grun hans á Jason.
— Eg — ég veit ekki, pabbi, sagði hún og fó.r undan í flæmingi.
— Hvers vegna veistu það ekki? — Þú ert ástfanginn af hon-
um.
— Það þarf tvennt til að giftast, pabbi. Hún reyndi að brosa.
— Áttu við að hann vilji ekki giftast þér? Hefur harín svikið
KVÖLDVÖKUNNi
l&..^ - r-Í!ií#1iilii-)<
R. Burroughs
— TARZAM —
3753
Doktor Batés hafði aldrei
j vitað annað eins. Fyrst var
það hjörturinn og svo sebra-
[ dýrið. Hvernig í ósköpunum
gat staðið á því að dýrin
höfðu svona mikið afl. Eg
veit svei mér ekki, sagði
Tarzan, þetta hefi ég heldur
*I TON'T ICNOW/ASUS67 THE JUNGLE
L0IC7, "SUT IP WE COUL7 FIN7 A
NATIVE OP THIS LAN7—*
aldrei séð áður, en ef við
hittum nú menn scm eiga
hér heima.,.. Hann hætti
ASfCUP’TLY, AS IF IN ANSWEIC.
TO THE TKOSLEM, A NEW'
SCENT ASSAILE7 TASCZAN'S
NOSTgiLS— MAN! 1Q.25.g57 2
við að segja meira því
mannaþefur barzt að vitum
hans.
Prófessorinn hittir gamlan
kunningja sinn á götunni_og
spyr: — Hvernig líður konunni
yðar?
Maðurinn: — Eg er alls ekki
kvæntur.
Prófessorinn: — Nú-jæja. Svo
þá er frúin bara laus og liðug'.
★
Læknirinn: — Nú verðið þér
að borða mestmegnis eintómt
grænmeti og muna að bragða
ekki vín.
Sjúklingurinn: — Fyrst þér
segið þetta læknir góður, þá
verður það víst að vera svo. En
má eg ekki gera það með minni
aðferð?
Læknirinn: — Yðar aðferð?
hvernig er hún?
Sjúklingurinn: — Eg læt bara
naut éta grænmetið og et svo
kjötið af því á eftir. Og vínið
skal eg stötra gegnum hvann-
frænt strá.
★
Tveir litlir piltar voru að
koma úr sunnudagaskólanum og
ræddu lexíu dagsins.
— Heyrðu, trúir þú þessu um
djöfulinn?
— Nei-nei, láttu þá ekki
narra þag. Þetta er alveg eins
og með jólasveininn á jólunum.
Það er bara hann pabbi, sem
leikur hann.
Jón: — Þú virðist ekki vita
á hvorri hlið brauðið þitt er
smurt.
Jóhannes: — Er það ekki
sama? Eg et báðar hliðar.
*
Sam, einkaspæjarinn, var að
lýsa störfum sínum fyrir hús-
bónda sínum, sem var hnellin
kona í þetta sinn,
— Eg elti bónda yðar fyrst
inn í fjóra bari og svo inn í
einkaíbúð piparsveins, sagði
hann.
— Einmitt það! sagði konan.
— Haldið þér áfram! Haldið
áfram! Hvað var hann að gera
þar?
— Já, frú, eftir því, sem eg
komst næst, sagði einkaspæjax--
inn dálítið vandræðalega, — þá
var hann að elta yður.
★
Eiginmaður býst við að kona
sín sé fullkomin — og að hún
skilji hvers vegna hann er það
ekki.
★
Stöðugur gestur á nætur-
kiúbbum (staulast út kl. 4 um
nótt):
— Drottinn minní hver er
þessi furðulegi hnyss, hérna úti
fyrir?
Dyravörðurinn: — Það er
ferskt loft, herra íninn,
Móðir Orvilles litla innritaði
sitt dýrmæta barn í einkaskóla
og gaf kennaranum ráð af fyrii’-
mælum.
— Sonur minn er svo afskap-
lega viðkvæmur, sagði hún til
skýringar. — Þér megið aldi’ei
refsa honum. Þér skuluð bara
slá drenginn, sem situr við hlið
hans. Það hræðir Orville.