Vísir - 05.05.1961, Qupperneq 10

30
VtSIR
'Fösltudaginn 5. maí 1961
★ J. HARNALL:
til
ISTANBUL
12

ekki. En úrslítin verða þau sömu.
— Eg skil ekki um hvað þér eruð að tala, sagði Eric.
— Þá skal ég skýra þetta betur, sagði Rudy storkandi. — Hér
er um peninga að ræða. Allir vita að nóg er til af þeim í skápun-
um hans Thomasar P. Aston. Og pabbi er eflaust fús til að borga
góða fúlgu fjuir að fá drenginn sinn aftur. óskemmdan.
Eric sagði ekkert. Hann var ekki búinn að jafna sig eftir von-
‘brigðin af því, að Jill var ekki þarna.
— Við getum rætt um upphæðina, sagði Rudy. — Þér getið
eflaust gefið okkur bendingu. Og ef við fáum peninganá án þess
að lögreglunni sé blandað í málið, þá sleppið þér héðan óskadd-
aður. En ef við fáum þá ekki — eða ef faðir yðar fer til lögregl-
unnar — þá finnst líkið yðar 'á sínuih tíma i skolpræsinu undir
Pucker Lane. Ef það finnst þá nokkumtíma! Og ég skal bæta
því við, að bannið við því að fara til lögreglunnar, gildir lika
eftir að þér eruð orðinn frjáls — ef þér á annað borð vérðið
frjáls. Þér haldið kannske að þér getið orðið óhultur eftir að þér
losnið héðan. En þar skjátlast yður. Við höfum einhver ráð með
að ná í yður aftur — ef þörf gerist.
Eric lá við að springa af vonsku yfir derringslega yfirlætis-
tóninum, sem bófinn talaði í. En hann sá að hyggilegast mundi
að stilla sig. Hann hafði gengið í gildru — og nú var vandinn sá
að losna úr henni.
— Og hvað Jill snertir, hélt Rudy áfram, — þá er hún á örugg-
um stað. Við höldum henni. Mér skilst að hún sé yður inikils
.virði. Og ef þér aðhafist eitthvað eftir að við höfum sleppt yður
fyrir hæfilegt lausnargjald, þá verður það hún, sem lendir í
skolpræsinu í staðinn. Skiljið þér mig?
Fúlmerinskan skein úr augunum á Rudy og hann bætti glott-
.andi við: — Annars hafið þér kannske gamann af að heyra, að
Jill er aíls ekki óafvitandi um þetta....
Eric beit á jaxlinn og andaði djúpt.
• — Við skulum binda endi á þetta. Hve mikið heimtið þór?
— Ef Jill hefði grunað hvað gerðist í Puckers Lane — já, ef
hana hefði órað fyrir því að nafn hennar yrði notað til að þvinga
. íé af Eric, mundi hún hafa orðiö óhuggandi. En auðvitað vissi
. hún ekkert, þarna á „Bradbury" — glæsilega hressingarhælinu,
sem faðir Erics hafði látið flytja hana í, eftir að þau höfðu talað
saman.
Það var að minnsta kosti eins fallegt á „Bradbury" og verið
hafði á „Sólheimum“, og líkamlega leið henni vel. En sorg henn-
• ar og vonbrigði voru jafn sár fyrir þvi. Röksemdir Astons liöfðu
verið sanníærandi og hún sá fram á, ao hún gæti aldrei orðið
samboðin Erie. Hún yrði honum aöeins fjötur um fót.
Og .auk þess var hann trúlofaður annari! Hvers vegna hafði
hann ekki sagt henni það. Ef hún hefði vitað það fyrr, þá hefði
hún aldrei gert sér neina tyllivon.
En samt var hún alls ekki gröm Eric og því síður hataði hún
hann. Hún þráði hann sí og æ. Henni leið illa, og ekki bætti það
úr skák að Thomas Aston borgaði dvöl hennar þarna. Það hafði
verið öðru vísi á „Sólheimum". Þar hafði Eric borgað fyrir
hana og þar hafði henni liðið vel....
Nei, hún vildi ekki vera þama áfram. Hún vildi komast burt —
því fyrr því betra!
Þegar hún talaði við yfirlæknirinn næst, spurði liún hvenær
hann teldi að hún yrði nógu hress til að fara. En yfirlæknirinn
hafði fengiö fyrirskipanir frá Thomasi Aston og hristi bara
höfuðið.
— Þér verðið ekki heilbrigð nærri strax, ungfrú Day, sagði
hann. — Þér getið fengið afturkipp þá og þegar, þó yður finnist
þér vera hress núna. Þér verðið að vera hérna að minnsta kosti
viku ennþá....
Thomas Aston hafði afráðið að Jill yrði á „Bradbury" þangað
til Eric væri farinn íil Istanbuí. Hann vildi afstýra þvi að þau
hittust áður, því að það gæti kollvarpað áætlunum hans.i Og Jill
varð að hlýða lækninum.
Meðal dvalargestanna var fullorðin kona, sem hét frú Pringle.
Það var erfitt að giska á hve gömul hún væri, því að hárið var
silfurhvitt, en hörundið var bjart og unglegt, og eins gráu augun.
Hún dvaldi að jafnaði tvo mánuði ársins á „Bradbury" — ekki
vegna þess að hún v.æri veik, heldur aðeins af því að henni þótti
gott að vera þar.
Jill hafði ósjálfrátt hallast að frú Pringle eftir að hún kom til
„Bradbury". Hvíthærða konan var svo vingjamleg og tilgerðar-
laus að fólk hlaut að heillast af henni. Og Jill hafði ekki haft af
mikilli alúð að segja um æfina.
En frú Pringle hafði meinloku, sem hún gat ekki losnað við.
Plún lýsti sér í því, að frúin tortryggði alltaf fólk, sem lagöi sig
fram um að gera henni til geðs. Hún var á verði gagnvart öllu,
sem gat túlkast sem smjaður, það var líkast og hún væri hrædd
um, að það væru eingöngu peningarnir hennar, sem fólk vildi
vingast við. Þess vegna var frú Pringle mjög einmana. Þeir fáu
ættingjar sem hún átti höfðu fyrir löngu fjarlægst hana, af því
að viðhorf hennar hafði sært þá. En hún gat án þeirra verið.
Jill var ein af þeimjfáu, sem frú Pringle fékk ekki illan hifur á.
Frá\fyrstu stundu varð henni ljóst að þessi unga stúlka hafði ekk-
ert vit á peningum og virtist ekki meta það nokkurs að frú
Pringle var rík. Frúnni fannst þetta svo óvenjulegt og skemmti-
legt, að hún fór að veita Jiil athygli og sá fljótt að hún mundi
hafa vanist öðru umhverfi en þama var. Raunasvipurinn í failegu
augunum vakti lika athygli hennar, og áður en varði hafði hún
aíráðið að komast fyrir ástæðumar til þess að unga stúlkan
dvaldi þama.
En það reyndist verða talsvert erfiðara en hún hafði haldið.
Jill var mjög treg til að tala um sjálfa sig, og forðaðist að svara
nokkru jákvæðu, þegar talið barst að henni sjálfri. En það gerði
frú Pringle enn forvitnari.
Eg skal kcmast að hvað það er, sem gengur að henni, sagði
hún við sjálfa sig. Það er eitthvað, sem legst þungt á hana, ég
er viss um það. Og hún þarf að trúa einhverjum fyrir vanda-
málum sínum, annars losnar hún aldrei við þessa byrði. Og
hvers vegna ætti hún ekki að gera mig að trúnaðarmanni sín-
um? Jæja, kannske leitar hún til mín sjálfviljug áður en lýkur.
Og við höfum heila viku upp á að hlaupa ennþá.
Frú Pringle átti kollgátuna. Jill fannst að- hún mundi missa
vitið ef hún héldi áfram og stúra yfir óleysanlegu vandamálun-
um sínum — hún varð að tala við einhvern um þau.
Einn daginn síðdegis hafði frú Pringle sest undir uppáhalds-
tréð sitt í garðinum með vikublað. Jill hefði átt að vita að frúnni
var illa við að vera trufluð um það leyti, en í dag hafði hún
gleymt því. Hún var mjög miður sín er hún kom með striga-
stólinn sinn og setti hann við hliðina á stól frúarinnar.
Frú Pringle tók af sér gleraugun. — J.æja, eruð það þér, sem
voruð að koma, sagði hún. — Skelfing eruð þér aumingjaleg.
Hefur eitthvað sérstakt komið fyrir yður?
— Eg þoli þetta ekki lengur! glopraðist út úr Jill.
Frú Pringle lagði vikublaðið saman. Nú vissi hún að þetta
mundi korna. — Hvað er að, væna mín? spurði hún lágt.
Jill andaði djúpt. — Þér hafið verið svo alúðleg og nærgætin
við mig, frú Pringle, byrjaði hún. — Og ég held að þér getið gefið
mér gcð ráð áður en ég fer héðan. Eg á engan annan að til að
ráðfæra mig við, og....
Frú Pringle kinkaði kolli. — Það er hugsanlegt, væna mín,
sagði hún. — En það er spurningin hvort þér viljið fara að ráð-
um mínum.... En ég skil að þér eigið erfitt með að komast á
sporið, svo að ég skal reyna að hiálpa yður....- Jæja — þegar
góð úng stúlka er stúrandi og aumingjaleg, er ástæðan venjulega
ógæfa í ástum. Get ég rétt?
Já, hvíslaði Jill og leit undan.
KVÖLDVOKUNNI
-“ = = = =!!:
R. Burroughs
—TARZAN
3796
— Ekki skil eg hvernig þú
ferð að því að vera alltaf svona
rólegur og ástúðlegur. Það er
sama hvað á gengur, sagði öf-
undsjúkur maður við vin sinn_
— O, þetta er bara æfing,
svaraði vinurinn rólega. Mundu,
að eg á konu, fimm börn, tvo
hunda og þar að auki vindlinga-
kveikjara.
★ 1
því að komast í hina konung-
legu fjölskyldu.
Það er nefnilega svoleiðis að
hver maður af fjölskyldunni
er undir vernd einhvers leyni-
lögregluþjóns. Og Scotland
Yard var ekki lengi að útnefna
mann til að gæta Tonys. Það
er vitanlega nokkur trygging í
þessu, en það er líka óþægilegt.
Nói getur Tony ekki fengið sér
göngutúr án þess að láta vita
hvert hann ætli að fara. Og
skarpt auga fylgir honum allt-
af eftir hvert sem hann fer.
Ekki er víst að Tony Arm-
strong hafi glaðzt mikið yfir
★
— Hvað segið þér um
skömmtunarsérf ræðinginn ?
I — O, hann var rekinn eftir
i viku. Jú, hann byrjaði að tak-
marka stjórn fyrirtækjanna.
★
! — Pétur, sagði kennarinn. —
Sex aRpelsínur á kr. 2.70 stykk
ið og tvö kíló sykur á kr. 5.60
kílóið, hvað gerir það?
| — Ávaxtahlaup, svaraði Pét-
ur.
I *
| Dulmálsskeytið. —? Ungur
amerískur liðsforingi var með-
al margra sendur .yfir hafið
meðan stríðið stóð sem hæst.
I Foreldrarnir biðu árangurs-
laust vikum saman í ofvæni
eftir fréttum af syni sínum.
Loksins barst þeim skeyti frá
honum, sem hljóðaði á þessa
leið:
— Kominn aftur þangað, sem
eg hóf ferðina.
| Foreldrarnir skildu hvorki
upp né niður í skeytinu, þar
til allt í einu rann upp ljós fyr-
ir þeim: Þau höfðu verið í
brúðkaupsferð í Egyptalandi
fyrir 25 árum.
•4r
Skoti var á ferð milli hafna
og var sjóveikur. Kunni hann
engin ráð til að lina sóttina.
Hann vék sér að skipstjóran-
um og spurði hann ráða. Skip-
stjórinn kunni gott ráð. Hann
j gaf Skotanum einn shilling og
sagði honum að hafa hann uppi
(í sér. Eftir þetta læknaðist
Skotinn af sjóveikinni.
SNAKUKJ6 LIK.E TIVO FIEIÍCE ANIA\ALS,50e CO<X ASi£7
THE STKONS OME CLASHEí7!

............... _
DiíU. ty Uniud Ftktur* Byndlctu. ]
......" " . . 1 ■ ■ ■
Þeir urruðu eins og grimm
dýr og skullu svo saman.
Þeir börðust upp á líf og
dauða en hvorugur vapn á
hinum vegna þess að nú
stóðu þeir jafnt að vígi því
báðir höfðu drukkið töfra-
lyfið.
, » Vöruhappdræfti
^SÍBS
12000 vinningar á ári! ?
30 krónur miðinn