Vísir - 22.06.1961, Qupperneq 15

Fímmtudagur 22. júní 1961
V í S IR
(mrunaður um ylu»p
"■EGEliT0N Skáldsaga urn ástir og afbrot
MÉR kom það ekki á ó-
vart að forstjórinn lirin,gdi á
mig minna en fimm mínútum
eftír a ðég fór út frá honum
með undirskrifað bréf í hend-
inni. En hitt kom flatt ,upp
á mig hvernig hann hringdi.
Hann hafði verið i slæmu
skapi allan daginn — kann-
ske var það hitinn sem olli
því eða þá giftingarskjálfti.
Nú voru aðeins fjórir dagar
til brúðkaupsins •— en mér
fannst ástæðulaust að láta
það bitna á mér. Og svo að
láta fingurgóminn liggja á
hnappnum, eins og ég væri
heyrnarlaus eða því sem næst
Ég fór mér að engu óðslega
og bjallan glumdi áfram.
Þegar ég opnaði dyrnar sá
ég hvernig í öllu lá.
Hann lá fram á skrifborð-
ið með höfuðið á hægri hand-
leggnum en vinstri var á
bjölluhnappnum. Hann
hreyfði sig ekki þegar ég
kom inn.
— Herra Brett. . . Ég tók
hönd hans af bjöllunni, svo að
hún þagnaði loksins. En hann
hreyfði sig ekki og sagði ekki
orð. Ég tók í axlirnar á hon-
um og reyndi að rétta hann
upp í sætinu. Hann umlaði
eitthvað og mun hafa létt á
sér, því að hann var svo þung-
ur að ég mundi varla hafa
getað lyft honum ein.
— Æ, . . . Kata.
Ég horfði angistarfull á
andlitið á honum og beygur
fór um mig þegar ég sá hve
grár hann var í framan.
1
— Hvað hefur komið fyr-
ir ?
— Það var fáránlegt. Ég
flækti löppinni í símaleiðsluna
og datt. Ég mun hafa rekið
höfuðið í borðbrúnina. Meiri
klaufskan . . .
— Viljið þér ekki koníak?
spurði ég.
Hann muldraði: — Það er
þarna í homskápnum . . .
Hann hafði rænu á að
draga lykilinn upp úr vasan-
um. Ég hellti Hennesy-koní-
aki í lítið glas, og þegar hann
hafði hvolft þvi í sig, fór hann
að jafna sig.
— Kannske ég ætti að
síma til Clewes læknis?
Hann svaraði stutt: —
— Hreinn óþarfi. Því þá það ?
Við horfðumst i augu sem
snöggvast. Ég veit hvenær
ekki tjóar að pexa við hann.
Ég stóð upp.
— Gjlbert frændi yðar bíð-
ur enn. Á ég að láta hann
fara ?
— Einmitt það . . . Andúð-
arsvipur kom á andlitið. —
Ég hafði gleymt honum. Nei,
það er réttast að ég tali við
hann núna. Það munu vera
peningar, eins og vant er.
Var það nokkuð fleira í dag?
— Ekkert áríðandi. Gunner
og Stainer langar til að vita,
hvort þér getið talað við um-
sjónarmanninn þeirra áður
en þér farið í ferðalagið.
— Ég er hræddur um að
ég hafi ekki tíma til þess. Ég
skal hringja til þeirra á
morgun. Hvenær kemur Sel-
wyn Locke?
— Klukkan ellefu. Þeir
vilja gjaman líta á tölumar
fyrst.
— Látið þér mig fá þær
áður en ég fer. Ég tek þær
með mér heim. Og biðjið þér
Fairlie um þessa skýrslu.
Gekk allt slysalaust með
vegabréfið ?
— Já, það er í lagi. Ég
lagði það í skúffuna þama.
Og peningana líka — hundr-
að pund. Ég á að sækja ferða-
tékkana og frankana á
fimmtudaginn.
— Hvernig ætti ég að kom-
ast af án yðar, Kata?
— Ætli þér munduð ekki
bjarga yður, sagði ég þurr-
lega.
Hann stóð upp og gekk út
að glugganum. Ég leit á
durgslegt bakið á honum og
fór svo inn í skrifstofuna
mína, en þar hafði Gilbert
Slade setið síðasta hálftím-
ann og reynt að láta líta svo
út, sem hann gerði frænda
sínum stórgreiða með því að
koma til hans.
Hann stóð silalega upp þeg-
ar ég sagði honum að hann
gæti farið inn.
— Hvíti höfðinginn mikli
er líklega í vondu skapi í dag?
Hann mun hafa haft löngu
hringinguna í huga. Ég sagði:
— Var það út af hringing-
unni ? Bjallan er í ólagi. Hann
skeytir elcki skapi sínu á
SKVTTURIMAR ÞRJÁR 14
D’Artagnan fékk aðeins leyfi til
að slá sverðið úr höndum and-
stæðings Athos, því Athos sjáif-
ur átti óuppgerða reikninga við
þennan mann frá fyrri tíð. Bar-
daganum var lokið. Aramis safn-
aði saman sverðum hinna sigruðu
og tók í klukkustrenginn í
klaustrinu til að kalla á hjálp
ínunkanna fyrir hina særðu.
Eftir að hafa sigrað bardagann,
fjórir á móti fimm, héldu þeir
glaðir í bragði til aðseturs de Tre-
ville. Þeir héldust í hendur, lögðu
undir sig alla götuna, og tóku með
sér hvern þann skyttuliða, sem
þeir hittu, svo að endingu varð
þetta ein stór sigurfylking. Hjarta
d’Artagnan hoppaði af gleði og
hann sagði við þá Athos og Port-
hos: ,,Ég er að visu ekki full-
gildur skyttuliði ennþá, en ég er
þó allténd sem nemi hjá ykkur,
er það ekki?"
Herra de Treville vitti opinber-
lega skyttuliðana, þó að hann með
sjálfum sér óskaði þeim til ham-
ingju með sigurinn. En þegar
málið fór að vekja verulega at-
hygli, fór hann til Louvre. Kon-
ungurinn, sem var maður nizkur,
var nýbúinn að vinna í fjárhættu-
spili, og var því í ljómandi skapi,
þegar hann spurðist fyrir um at-
burðina.
neinum með því móti, herra
Slade. En hann á mjög ann-
ríkt þessa dagana, eins og
þér væntanlega skiljið. Það
eru ekki nema fjórir dagar
þangað til hann giftist — svo
að ef þér viljið vera nærgæt-
inn og tef ja hann ekki lengi. .
— Vitanlega.. Ég tef hann
ekki lengi með því, sem ég
þarf að segja.
Hann brosti, en mér fannst
hann líta illa út, og efrivörin
var rök af svita. Vitanlega
var skelfing heitt. Hann var
svo nauðalíkur frænda sínum,
að mér féll það illa. Einsog
léleg stæling. Ég heyrði hann
segja:
— Hæ, gamli kunningi,
hvernig gengur það ? Þú munt
vera önnum kafinn við að
kaupa gjafir handa brúðar-
mevjunum og þesskonar?
Ég fékk mér vindling, þó ég
væri ekki vön að reykja í
skrifstofunní. Og mér datt
margt í hug: hve höfuð hans
var þungt við brjóst hennar
er ég var að reisa hann upp,
og að hárið var farið að
grána.
Ég hafði eltki æðrast þeg-
ar Adam Brett opinberaði
trúlofun sína og Rosemary
Cope-Smith. Þegar maður er
orðinn þrjátíu og átta ára er
mál til komið að hann stígi
skrefið, ef hann ætlar að stíga
það á annað borð. Ég vonaði
innilega að hann yrði ekki
fyrir vonbrigðum .. .
K V
Ég hitti hana í fyrsta
skipti í kokkteilboði viku
eftir að þau opinberuðu trú-
lofunina. Ég er ekki að gefa
í skyn að ég standi jafnfætis
henni í mannfélaginu, ég kom
þama til þess að afhenda hús-
bóndanum plögg, sem hann
þurfti að hafa með sér til
New York sama kvöldið.
Hann var ekki kominn þegar
ég kom, en unnusta hans mun
hafa heyrt einhvem nefna
nafnið mitt, því að hún kom
til mín ásamt veiklulegum
ungum manni, sem ég heyrði
ekki hvað hét.
— Ég hef verið veik af
löngun í að' kynnast yður,
byrjaði hún. — Adam talar
svo mikið um yður, að eigin-
lega er ég farin að verða af-
brýðisöm. Ég hef reynt að
hugga mig við að þér mund-
uð vera öfugu megin við fert-
ugt, ótrúlega vinnusöm og
með horngleraugu. Og nú sé
ég hve mér hefur skjátlast!
— Ég hefði vafalaust verið
rekin, hvemig sem ég hefði
litið út, ef ég væri ekki sæmi-
lega vel vinnandi, svaraði ég.
Hún horfði á mig stórum,
himinbláum augum og sagði:
— Ég er hrædd um að þér
getið verið gamansöm líka, og
það gerir málið enn verra . ..
Má ég kalla yður Kötu? Mér
finnst ungfrú Stephens vera
svo formleg og mig langar
til að við verðum vinir. Eig-
inkona mannsins og ritari
hans eru tvær þýðingarmestu
I S T
— Ég hef slæmar fréttir að færa yður: Hann mun vera
á fótum eftir nokkra daga og meira að segja í fullu f jöri.
— Mér finnst það iíka, smyglaramir eru að verða frek-
ari með hverjum deginum gagnvart lögreglunni.