Vísir - 06.09.1961, Blaðsíða 6

6
VISIK
Miðvikudagur 6. sept. 1961
HUGRUN:
Sflu rSntt
á sIhtíii ii
hafði synt inní varð eftir.
Þannig var mér hent í sjóinn
aftur. Fyrstu dagana fann ég
ekki mjög mikið fyrir band-
inu. Ég hugsaði um það eitt
að komast sem lengst frá
þessum hræðilega stað.
En eftir því sem ég stækk-
aði varð þrengingin meiri. Ég
sem hafði hlakkað til að
verða stór, leit nú aldrei
glaðan dag. Þrautimar urðu
meiri og meiri. Ég fann,
hvemig bandið skarst inn í
líkama minn og særði hold
og bein. Hvers vegna eru
mennimir svona miskunnar-
lausir, — getur þú sagt mér
það ? Ekki hafði ég gert þeim
neitt. Ég var bara saklaus
lítill kópur. Ég veit að það
em ekki allir menn svona, ég
hef séð menn sem líta vin-
gjarnlega til mín. Ég hef leg-
ið hérna .á skerinu tímunum
saman, í þeirri von að þeir
tækju eftir þjáningum mín-
um, að þeir sæju, hvað amaði
að mér. Þeir hafa víst haldið
að ég lægi hér vegna þess að
ég væri svona gæfur, og
hændur að þeim og þeir hafa
þess vegna ekki viljað, að það
kæmi að mér styggð. Hvern-
ig áttu þeir að vita að ég
þyrfti að lúta þessum illu ör-
lögum.
Ég hef oft óskað þess að
ég gæti hrópað til þeirra um
hjálp. En við selirnir getum
ekki talað. Við verðum að
láta okkur nægja það að vera
bara selir. Ef ég væri maður,
myndi ég vilja vera góður
maður, og láta gotf af mér
leiða. Ég held að mennimir
haf i hæfileika til þess og þeim
færi það betur en grimmdin
og kæruleysið.
Ekkert hafði ég til saka
unnið, annað en að vera til.
Ég finn að ég muni ekki lifa
lengi hér eftir. Ég get ekki
lýst þjáningum mínum. Sár-
in mín eru djúp, og sjórinn
saltur. Ef þú hefur fengið
salt í sár getur þú rennt grun
í það, hvað ég hef liðið. Smátt
og smátt hefur bandið skorizt
inn í líkama minn. Því dýpra,
eftir því sem ég varð stærri.
Viltu skila til mannanna, að
ég biðji þá að gera aldrei
svona Ijótt aftur. Skilaðu til
þeirra, að ég biðji þá að vera
miskunnsama, ekki einungis
hver við annan, en líka við
okkur, sem erum minni mátt-
ar...
Ég rumska við það að stór
fiskifluga sezt á nefið á mér.
Svo þetta var þá draumur,
mjög undarlegur draumur.
Eða var það ekki draumur?
Ég lít fram í skerið, og
hvað sé ég? Sel. Ekki ber á
öðru. Þá hlýtur þetta að hafa
verið veruleiki. Selurinn hef-
ur hugsað svona sterkt til
mín. Selir hugsa áreiðanlega.
Hann hefur skriðið upp í sker
ið, meðan ég sat þarna og
dottaði.
Ég rís á fætur, og geng
fram og aftur í fjörunni. Það
er stutt og grunnt á milli
skers og lands. Ég fer úr
sokkunum og veð fram. Sjór-
inn ervolgur. Mér þykir gam-
an að busla í volgum sjó. En
í þetta sinn finn ég ekki til
neinnar ánægju. Ég er ótta-
slegin og eftirvæntingarfull.
Ég vona, að selurinn sé ó-
meiddur. En því miður er að-
koman Ijót. Það er hyldýpi
þjáninga í fallegu augunum
hans. Hann mænir til mín og
væntir líknar. Ég sé teygju-
bandið djúpt inn í sárinu, sem
nær utan um hann allan. Svo
hroðaleg er aðkoman, að
nokkur af rifjum hans hafa
sagazt í sundur...
Þennan sama dag fara
nokkrir góðhjartaðir menn
fram í skerið, til þess að
binda enda á þjáningar hans.
Það var ekki til nema ein leið,
úr því sem komið var.
Nú hefi ég komið áleiðis
skilaboðunum frá helsærða
málleysingjanum á skerinu.
Saklausa selkópnum sem
hlakkaði til að verða stór...
• 1 frétt frá Nýju Dehli segir, að
Franska olíustofnunin, sem er
ríkisstofnun, hafi heitið Ind-
landsstjórn aðstoð við olíuleit
í Jaisalmerhéraði I Rajasthan-
ríki. Franska stjórnin leggur
fram gjaldeyri, sem nemur 8
miUjónum dollara til þessara
framkvæmda.
• Leonid I. Brezhnev forseti So-
vétrikjanna er væntanlegur í
opinbera heimsókn tU Finn-
lands 22. sept. og dvelst þar í
Iandi vikutíma.
• Launakröfur 1.5 millj. opin-
berra starfsmanna á Bretlandi
liafa verið „frystar“, þ. e.
stjómin fellst ekki á neinar
launahækkanir fram yfir það,
sem liún þegar hefur fallizt á,
meðan Selwyn Lloyd er að
rétta við fjárhaginn.
( ' ,
Ég er orðin þreytt eftir
langa skemmtigöngu á
ströndinni. Ég dreg andann
djúpt og teyga að mér hress-
andi sjóloftið. Ég fæ mér sæti
á steini í fjörunni. Öldumar
hoppa léttilega uppí fjöru-
grjótið. Lágvær sjávarniður-
inn gerir mig syfjaða. Sólin
skín, og fuglamir kvaka.
Fiskifluga suðar yfir höfði
mér, hún er stór og bústin
og marglit í sólskininu. Nokk-
ur drifhvít ský ber við bláan
himinn, eins og svanir á flugi.
Ég horfi á þau þar til þau
greiðast í sundur og hverfa
út í fjarskann. Skammt und-
an landi skýtur selur upp
kollinum. Mér sýnist hann
horfa svo einkennilega biðj-
andi til mín. Ég gef því ekki
frekari gaum, en legg aftur
augun. Ég gleymi stund og
stað. En hvað er þetta? Er
einhver að gráta? Hver get-
ur það verið, sem grætur á
svona fögmm degi?
Hver ert þú sem grætur?
Það er ég, sem ligg hérna
á skerinu. Sérðu mig ekki?
Nei, jú; nú sé ég þig! En
hver ertu?
Ég er selur.
Já, nú þekki ég þig. En
hvers vegna ert þú að gráta ?
Mér líður illa, mjög illa. Ég
er mikið veikur.
Hvað gengur að þér?
Ég er helsærður.
Hvemig stendur á því?
Það er löng saga að segja
frá því, en ef þú vilt hlusta á
mig, skal ég segja þér hvern-
ig það atvikaðist.
Ég skal hlusta, því máttu
treysta.
Það var bjartur og sólrík-
ur dagur. Ég og móðir mín,
sem var svo góð og nærgæt-
in, vorum að leika okkur
héma úti á sundinu. Við vor-
um óttalaus og hamingjusöm.
Lífið virtist brosa við okkur.
Við syntum alveg upp að
landi, og móktum í sólskin-
inu, á milli þess sem við dýfð-
um okkur. Við fómm í elt-
ingarleik, og ég gleymdi að-
vömn móður minnar, um að
hætta mér ekki of langt frá
henni. Hún kunni betur að
varst hættumar. Hún vissi,
að það voru til verur, sem
hétu menn og að þeir hefðu
það til, að vera hættulegir.
Hún sagði að þeir gengu á
tveimur hreifum, og að þeir
legðu stundum snörur í sjó-
inn. Ég var búinn að hugsa
mér að vara mig á mönnun-
um, en þennan dag gleymdi
ég allri varkámi. Það var
metnaður minn að þora sem
lengst frá móður minni og
látast vera duglegur kjark-
mikill kópur, sem mamma
gæti verið hreykin af. Ég
fann hvemig líkami minn
stæltist og þandist út af til-
hugsuninni um að verða stór.
Þá var það, sem ógæfan
dundi yfir, ég fann að ég var
orðinn fastur, og gat ekki
losnað, hvernig sem ég barð-
ist um. Ólýsanleg skelfing
gagntók mig. Ég brauzt um,
þar til ég gat ekki meira. Ég
hugsaði um móður mína.
Hvar var hún nú? Hún sem
fram að þessu hafði alltaf
vemdað mig frá öllum voða,
var nú hvergi sjáanleg. En
það var ekki hennar sök, þótt
svona færi. Nú varð hún einn-
ig að líða, saklaus mín vegna,
hún myndi leita mín harm-
þrungin, án árangurs. Og
þótt hún fyndi mig, gæti hún
áreiðanlega ekki losað mig.
Þetta var sennilega ein af
snömm mannanna. Ég veit
ekki hvort þú getur skilið ör-
væntingu mína. Þú sem situr
þarna á steininum í f jöranni.
Þú skilur það ekki, nema að
þú hafir reynt eitthvað svip-
að. Ég gæti trúað mönnunum
til að leggja snörar hver fyr-
ir annan.
Ég var orðin hálfdofinn,
þegar ég fann að mér var lyft
upp, lengra og lengra, þar til
ég var kominn upp á yfirborð
sjávarins. Þá fann ég neista
vonarinnar kvikna, og ég
barðist um af öllum kröftum,
í þeirri trú að mér tækist að
losa mig. Þá var það sem ég
var gripinn með hörðum
höndum og ljótu orðbragði.
Ég skildi að vísu ekki, hvað
sagt var, en ég vissi, að það
var ekki fallegt, ég heyrði
það á röddinni og fann það á
handtökunum. Á þessari
stundu leit ég mennina í
fyrsta sinn, og ég sá meira,
við fætur þeirra í bátnum lá
hún mamma mín hreyfingar-
laus og rauður vökvi rann úr
sári á höfði hennar. Ég reyndi
að gefa henni merki um að
ég væri í hættu, en aldrei
þessu vannt sinnti hún mér
ekki. Fallegu augun hennar
voru eitthvað svo vonleysis-
leg og sljó. Hún leit ekki einu
sinni í áttina til mín. Svo
undarlegá brá við að ég fór
að greina orðaskil mannanna.
Ég heyrði þá tala saman um
að kópskömmin hefði flækzt j
í netið hjá þeim, og fest sig:
í einum teygjuhringnum neð-!
an í því. Það væri enginn
maður í honum, og því væri
bezt að henda honum út aft-
ur. Það væri ekki ómaksins
vert að taka af honum teygj-
una. Það gerði svo sem ekk-
ert til hvað um hann yrði,
þetta afstyrmi.
Ég sá blika á hræðilega
stóra sveðju sem notuð var
til þess að skera sundur
bandið, sem hélt mér föstum
við netið, en teygjan, sem ég
Um miðjan ágústmánuð
vígði Sir Patric Benison,
landstjóri Breta í Kenya,
nýtt friðland handa villi-
dýrum. Við sama tækifæri
var hálfs annars árs nas-
hymingskú sleppt á hinu
girta svæði, og var ætlazt
til þess, að hún færi strax
að fá sér að drekka úr
vatnsbólinu, sem sjá má á
myndinni. En „kusa“ var
ekki á því, hana langaði
víst til, að heilsa eitthvað
upp á tvífætlingana, sem
höfðu haft hana í haldi,
svo að Benison (annar frá
hægri) og förunautar hans
urðu að forða sér upp á
kassann, sem nashyma
hafði verið í. Þar urðu
þeir að dúsa í 20 mínútur,
en þá leiddist henni þófið
og hélt Ieiðar sinnar.