Vísir - 15.09.1961, Page 15

Föstuaagur id. sept. íyei
VlSIR
15
Ástin sigrar
IViary Burchelt.
— Ég verð að vinna dálitla
stund ennþá, en það er eng-
in ástæða til að þú gerir það.
Það er bezt að þú farir heim.
— Nei, þakka þér fyrir,
sagði hún og brosti.
— Það er engin ástæða til
að þú þrælir hérna lengur.
— Ef þú getur unnið á-
fram, get ég það áreiðanlega
líka. — Þú hefur alltaf búist
við því af einkaritara þínum.
Nú varð þögn en svo sagði
hann, í hálfkærhtgi:
— Ertu að gefa í skyn að
ég hafi verið vinnuharður?
— Vitanlega ekki! sagði
hún. — En hjónabandið hef-
ur ekki gert mig svo ósjálf-
bjarga, að ég geti ekki unn-
ið alveg eins og áður, það er
allt og sumt, sagði hún.
Hann hafði ýtt stólnum
aftur og kom nú til hennar.
— Ég var of vinnuharður áð-
ur, er það ekki?
— Nei, sagði hún og hélt
áfram með það, sem hún var
að gera.
— Jú, ég gerði það áreið-
anlega. En ég man að þú
sagðir einhvern tíma að þér
félli vel að vinna hjá mér, og
ég held að þú hafir sagt það
satt.
— Víst var það satt.
Hún óskaði að hann færi
aftur í sætið sitt en stæði
ekki svona nærri henni.
— Erica, líttu á mig!
— Hvers vegna? spurði
hún og átti bágt með að
dylja hve órótt henni var.
— Af því að ég bið þig um
það, ritari minn. Og hlýðni
er það fyrsta sem maður
krefst af einkaritaranum
sínum.
Hún leit á hann og sá að
bros var í augum hans, en
það kom afar sjaldan fyrir.
— Finnst þér skemmtilegra
að vinna fyrir mig en eiga
náðuga daga heima? spurði
hann.
— Já, tvímælalaust, stam-
aði Erica.
— Þú ert skrýtin, sagði
hann og beygði sig og kyssti
hana.
Hún sagði ekkert — hún
vissi ekki hvað hún átti að
! segja.
Svo rétti hann úr sér og
'ðr aftur að skrifborðinu sinu
Skömmu síðar heyrði hún
'?,nn blaða flausturslega í
inhverium skjölum, draga
't skúffur og hrinda þeim
n aftur.
— Hvað var það, Oliver?
\gði hún loksins.
— Æ. betta afstyrpii. sagði
hann erprilegur. — Hún var
' irðulagin á að leggja alla
’iuti á skakkan stað. Ekki
munt þú vita hvað orðið er
af bréfinu frá Mervin & Kas-
kaU? Þessu viðvíkjandi fram-
haldssamningnum, manstu ?
— Ég held að ég viti það,
sagði hún og fór að skjala-
skápnum, sem stóð út við
gluggann. Hann horfði á
hana og gremjan breyttist í
eins konar kátínu.
— Hérna er það, sagði hún
og rétti honum bréfamöppu.
Nú skellihló hann.
— Þú ert dæmalaus, Er-
ica. Hann tók um hönd henn-
ar og hélt í hana um stund.
Svo leit hann yfir efsta bréf-
ið í möppunni. — .Já. það var
betta bréf. sem ég átti við.
Hvernig gazt þú vit\ð hvar
hún hafði látið það?
— Hún hafði ekki látið það
neins staðar. Ég fann það
hérna í draslinu á borðinu
og skrásetti það.
— Mér hefði sízt af öllu
dottið í hug að leita að bréf-
inu þarna, sagði hann. —
Hún gat aldrei lagt nokkurn
hlut á réttan stað. Hún var
svo gerólík þér.
Stutt augnablik snart höf-
uð hans handlegginn á henni.
Erica horfði á hann og
augnaráðið var viðkvæmt.
Hún gat séð að hann var
þreyttur, og að honum þótti
gott að snerta hana. Og hún
§KYTTIJRNAR ÞRJAR
70
„Nú fáum við að sjá síðasta
þátt harmleiksins", sagði Winter
háðulega, þegar hann sá Mylady
lyfta hnífnum, „en treystu því,
John, hér rennur ekkert blóð" —
Mylady vissi, að hún væri neydd
til að sýna áþreifanlega hug sinn
og stakk því hnífnum í brjóst
sitt. „Hún hefur drepið sig", æpti
Felton.
Til allrar hamingju, eða réttara
sagt, eftir kænlegan útreikning,
var hnífnum stungið í járnplötu,
sem huldi brjóst hennar og án
þess að skera kjólinn þrýstist
hnífurinn aðeins i kjötið milli rif-1
beinanna.
Þó að Winter grunaði að sárið ‘
væri meinlaust, náði hann þó í
lækni, sem átti að vera hjá henni
yfir nóttina. Mylady sendi hann
fljótlega heim.
Henni fannst hún þyrfti að
safna eins miklum kröftum yfir
nóttina eins og hægt væri, því
allt gat skeð. Um klukkan tíu
brast á þrumuveður, og skyndi-
lega sá hún andlit Feltons fyrir
utan gluggann „Kyrr", sagði
hann lágt, „ég verð að fá tíma
til að saga járnstengurnar í sund-
ur, ég banka þegar ég er búinn".
Næstu mínútur voru eins' og heiit
ár og hún beið í einu svitakófi.:
Loksins var Felton búinn að saga
tvær stengur svo Mylady gat
smeygt sér út.
I
hugleiddi hve vel öllu hefði
miðað áfram síðan hann bað
hennar, spottandi og hryss-
ingslegur í senn. Og hún tók
eftir að nú var hann farinn
að nota höndina með hanzk-
anum þegar hann blaðaði í
möppunni. Það sýndi að
hann þóttist öruggur þegar
hún var nærri.
— ÖIl bréfaskiftin ættu þá
að vera hérna? sagði hann
hægt. — Það var víst heima
hjá mér sem við töluðum um
þetta, fyrst, var ekki svo ? Áð-
ur en við giftumst, ef ég
man rétt. Ég skrifaði smá-
greinar mér til minnis þá,
held ég. Þær ættu að vera
hérna líka . ..
— Æ, hérna kemur það.
Og...
Hann stanzaði. Og Erica
stirðnaði allt í einu af
hræðslu. Því að milli neðstu
miðanna lá grátt umslag.
Hún vissi hvað þetta var,
jafnvel áður en hann sneri
því við og sá franska frí-
merkið.
— París. Tuttugasta sept-
ember, las hann úr póst-
stimplinum. — En þá...
Hann spratt upp og lá við
að hann hrinti henni um leið.
— Þá hefur bréf frá Dredu
komið sarnt!
Hún steinþagði. Hafði enga
hugmynd um hvað hún ætti
að segja. Hún hélt bara niðri
í sér andanum og horfði með
skelfingu á hann er hann leit
ofan í umslagið og sá að það
var tómt.
— En hvar í ósköpunum
er sjálft bréfið ? Umslagið
hefur verið rifið upp . . . Hann
þagnaði aftur. Svo leit hann
dökkum augunum á hana, og
nú sá hún svip sem hún hafði
aldrei séð áður. •— Kvöldið
sem ég hafði þe§sa skjala-
möppu heima hjá mér, var
það þú sem opnaðir póstinn.
Ég man það núna. Ég var
kallaður eitthvað frá.
Hún kinkaði kolli. Hann
gekk fast að henni og horfði
svo kuldalega og ógnandi á
hana að hún varð lafhrædd.
— Prakkarinn þinn! sagði
hann hægt. — Hvar er bréf
Dredu ?
— Brunnið, hvíslaði Erica.
— Brenndirðu það? Bréf
frá Dredu til mín! Hann
greip harkalega um úlnlið
hennár og sneri á og þving-
aði hana til að horfa fram-
an í sig.
— Nei — Nei, ekki ég. Það
varst þú sjálfur sem brennd-
ir það, muldraði hún sneypu-
leg.
— Ekkert bull! hvæsti
hann hás. — Hvað ertu að
fara?
— Það lá á skrifborðinu
þínu. Ég hafði bögglað því
saman. Og svo notaðir þú
það — til að kveikja í vindl-
ingnum þínum. Ég var að
tala i símann þá stundina.
— Er þér alvara að segjá
að þú hafir látið mig brenna
bréfið? Og að þú hafir vitað
síðan, að ég hafði brennt
bréf, sem ég hafði beðið eftir
árum saman?
Hún gat ekki forðað sér
undan heiftarlegu augnaráð-
inu.
— Ég — ég vissi ekki.. .
sagði hún og tók andköf.
— Hvað vissjr þú ekki?
Áttu við að þú hafir ekki vit-
að hvað stóð í bréfinu ? Hafð-
irðu ekki lesið það?
Hún reyndi að losna úr
takinu, en hann hélt fast.
— Hafðirðu lesið bréfið?
— Nei! 1 hræðslufátinu
greip Erica til lyginnar, og
á samri stundu fann hún að
þetta var það versta sem hún
gat gert.
Nú varð stutt þögn, en svo
sagði hann þumbaralega:
— Þá finnst mér einkenni-
legt að þú skyldir böggla því
saman. Hvað segir þú um
það?
- — Æ ... stundi Erica. Svo
hrópaði hún í örvæntingu: —
Jæja, ég las það!
— Einmitt. Og af því að
þú varst afbrýðisöm, ómerki-
leg • ■ ■
— Oliver!
En hann hélt áfram, eins
og. hann hefði ekki heyrt
neitt:
Siglingafræð-
ingar úreltir ?
Nokkrar líkur eru á því, að
60 siglingafræðingar hjá
Trans World Airlines munu
leggja niður vinnu innan
skamms.
Orsökin til þess er sú, að
í athugun er nú hjá fyrir-
tækinu, að koma fyrir sjálf-
virkum tækjum í vélum sín-
um, sem myndu þá að mestu
eða öllu leyti gera venjulega
siglingafræðinga atvinnu-
lausa. Ekki er ennþá séð fyr-
ir endann á þessu máli, sem
vakið hefuir*talsverða athygli
vestan hafs.
Þjófur á
námsstyrk.
Fyrir nokkru kom kana-
diskur stúdent til Oxford, og
er það ekki sérlega í frásög-
ur færandi. Hitt vakti meiri
atliygli, að hann hafði ekki
dvalið nema tæpan sólar-
hring í borginni, er hann vaí
kominn undir manna hendur.
Stúdentinn, Terence Baily,
24 ára gamall, gekk nefnilega
inn í bókabúð fyrsta daginn
og stal tveimur bókum. Það
sem gerði atburðinn jafnvel
enn athyglisverðari, var að
hann var kominn til Oxford
á skólastyrk.