Vísir - 05.10.1961, Side 15

Fimmtudagur 5. október 1981
V 1 S I R
15
kringum tveggja mánaða og
lá sofandi, meðan Erica var
að vinna, skrapp hún til hans
út í garðinn til að gá að hvort
allt væri með kyrrum kjör-
um. Það vildi svo til að Sal-
lent læknir var að horfa á
drenginn.
— Það er auðséð að hann
dafnar vel, sagði læknirinn og
brosti til hans.
— Já, honum fer prýðilega
fram, sagði Erica glöð. — Ég
held að honum verði aldrei
misdægurt.
— Nei, þetta er efnilegt
barn. Það er engin furða þó
þér séuð hróðug af honum.
— Haldið þér að ég sé hróð
ugri en aðrar mæður? spurði
hún.
— Nei, sagði Sallent og hló
— Þér hafið fullan rétt til að
vera hróðug. Mér finnst þér
berið ábyrgðina með prýði.
— En stundum er ég að
velta fyrir mér . . . byrjaði
hún en beit svo á vörina.
— Ég skil hvað þér mein-
ið, og ég er stunclum að velta
því fyrir mér líka.
— Hvað — ura hvað eruð
þér að tala? Vissuð bér hvað
ég ætlaði að scgja?
— Ég held þ^ð. Þér eruð
að velta fyrir vður hvort þér
séuð nógu sterk til að bera
ábyrgðina ein, sagði læknir-
inn.
Erica Idnkaði kolli.
— Það er ekki svo að skilja
að ég sé hrædd við ábyrgðina,
sagði hún. — En . . . mér
finnst að það geti verið dálít-
ið . . . óréttlátt gagnvart
manninum mínum.
— Já, og kannske gagnvart
drengnum líka.
— Ég hugsaði nú ekki svo
langt, sagði Erica alvarleg. |
— Það kann að vera að
mér skjátlist, því að ég þekki
ekki hvernig aðstæðurnar eru
En það leggst í mig að mað-
urinn yðar muni vera mjög
ríkur.
— Jú, hann er ríkur.
Erica hugsaði sjaldan um,
neningana hans, og varð
~ ~rri því hissa á að hún
’-ykli segja het.ta.
— Peningarnir eru í sjálfu
'ér ckkcrt aðalatriði, sagði
hann. — En þeir geta haft
V".o'u í srmbandi við upp-
’d' og menntun bamsins.
— Þér eigið við að maður-
;nn minn geti gert meira fyr-
!r drerginn en mér verður
•’okknm tíma mögulegt?
rgði Erica dálítið hvasst.
— Nei, í rauninni ekki,
flýtti Sallent sér að svara. —
Ég þekki ekkj manninn yðar,
svo að ég get ekki haft neina
skoðun á því máli. En mér
finnst það væri bezt fyrir
drenginn að foreldrar hans
gætu talað út um málið og
náð sáttum.
Það kom óttasvipur á Er-
icu. — Ég skil ekki hvernig
á þessu stendur, sagði hún.
— En þér talið alltaf eins og
það séu smámunir, sem hafi
skilið manninn minn og mig
að. Eins og við gætum sæzt
hvenær sem vera skyldi.
Hvers vegna haldið þér það
eiginlega ?
— Það gerir hún alls ekki,
sagði Carol fastmælt.. — Hún
talar við þig að viti. Og þú
mátt ekki verða of líkur
blessuninni henni mömmu
þinni. Segðu veröldmni hvers
þú óskar og aktu yfir sam-
borsrara þína, eins og hann
pabbi þinn ...
— Carol! '
Nú brosti Erica ekki leng-
ur. Hún var mjög föl.
— Þú mátt ekki tala svona.
Við látum það liðna vera
gleymt. Ég elska Oliver enn
og vil ekki að neinn tali illa
um hann við drenginn hans.
Og ég amast ekkert við að
hann verði líkur Oliver. Þú
SKYTTDRIMAR ÞRJÁR
02
Þrem dögum seinna, héldu skytt
urnar aftur til Parísar og að
venju heimsóttu þeir hr. de Tre-
ville um kvöldið. „Jæja, herrar
mínir1', sagði hann, er hann hitti
þá. „Hafið þið nú skemmt ykkur
vel á ferðalaginu?" „Já, þakka
yður fyrir'1, svaraði d’Artagnan
fyrir hönd þeirra félaga. Á sjötta
degi bjóst konungurinn til að snúa
aftur til La Rochelle. Hann hafði
enn ekki jafnað sig eftir fréttina
um morð Buckinghams. Eins og
önnur litilmenni var Lúðvig 13.
gjörnseyddur göfuglyndi. Hann
hafði eklci getað leynt gleði sinni
fyrir drottningunni, en á ferðalag-
inu varð honum nú aftur þungt
í skapi. Hann vissi, að þegar
hann hitti kardínálann á ný, myndi
hann missa allt sjálfstraust og
sem fyrr líða eins og mús sem
árangurslaust flýr undan ketti.
Dag einn, er konungur gerði
hlé á ferð sinni, komu vinir okk-
gluggann og kallaði: „Halló, er
þetta ekki hr. d’Artagnan?" Skytt
urnar litu upp. D’Artagnan brá
sverði sínu og skundaði að dyr-
unum — þetta var hans illi andi
frá Meung, er hann hafði seinast
séð ríða fram hjá i Arras. „1
þetta skipti skuluð þér ekki sleppa
frá mér“, hrópaði hann. „Það ætla
ég mér heldur ekki“, sagði mað-
urinn, „því að nú er það ég, sem
mátt aldrei segja þet.ta oftar.
Þá verð ég hrygg og reið.
—Fyrirgefðu mér, sagði
Carol iðrandi. — Ég skal aldr-
ei gera það aftur. Og ég játa
að hann hefur augu Olivers
og að þau eru mjög falleg.
Erica svaraði ekki, en hún
hugsaði um að Oliver ætti
drenginn ekki síður en hún.
Fyrst í stað hafði henni fund-
ist að hún ætti drenginn ein.
En nú var hún farin að velta
fyrir sér hvort Oliver mundi
ckki þykja gaman að eiga
drenginn líka.
Eitt sinn þegar Bunny var
Sallent læknir brosti aftur.
— Góða barn, jafnvel forhert
ur piparsveinn, eins og ég,
get skilið að yður þykir mjög
vænt um manninn yðar. Og
þá er eiginlega þrautin ráð-
in, finnst mér.
— En hann elskar mig
ekki, sagði Erica dræmt.
—Nei-nei, þér vitið það
náttúrlega bezt sjálf, svaraði
læknirinn vingjamlega. —
Og auðvitað þurfið þér ekki
að afráða neitt viðvíkjandi
drengnum núna strax. En
mér finnst að þér ættuð' að
hugsa um þetta.
Erica hugsaði um það aft-
ur og aftur. Og loks sagði
hún við Carol:
— Sallent læknir álítur að
ég eigi að segja Oliver frá
Bunny.
— Það efast ég ekki um.
Karlmennimir em alltaf hver
á annars bandi, þú veizt þáð,
sagði Carol hvasst. — Hann
hefur ekki hugmynd um hvað
hann er að blaðra.
— En það er nokkuð til í
þessu, andvarpaði Erica. —
Bæði vegna Olivers og vegna
Bunnys.
— Þetta er ekki annað en
fölsk vdðkvæmni, sagði Carol.
— Það er nokkuð seint fyrir
Oliver að verða föðurlegur
núna, og Bunny mun aldrei
sakna hans því að hann hef-
ur aldrei séð hann. Mér finnst
leitt að þið skuluð ekki njóta
neins af öllum þessum pening-
um, en ég sé ekki að hægt sé
að gera neitt við þvi.
Erica var áhyggjufull enn,
og Carol hólt áfram:
— Eina alvörumálið er
þetta, Erica: Lagalega hefur
Oliver ráðin yfir Bunny en
ekki þú. Hefurðu athugað
það? Hugsum okkur að Oli-
ver yrði gagntekinn af föður-
ást og tæki Bunny frá þér!
Hingað til hefur þú aldrei get-
að andæft ákvörðunum Oli-
vers, eða er það?
Erica fölnaði.
— Ég hef aldrei litið á mál-
ið frá þessari hlið, sagði hún
skelkuð.
— Þá er mál til komið að
þú gerir það, sagði Carol
þurrlega.
Og Erica minntist ekki
meira á að segja Oliver sann-
leikann.
Nokkrum mánuðum siðar,
eftir að fyrstu jól Bunnys
voru afstaðin, sá Erica aug-
lýsingu um kammermúsík-
hljómleika, sem Chester
Lamm-kvartettinn ætlaði að
halda.
Það var skrýtið að sjá nafn
Lamms á prenti svona, og
endurminningin um þennan
viðkunnanlega og dálítið kald
hæðna vin Olivers og svara-
mann rifjaðist upp fyrir
henni.
— Heyrðu, Carol, sagði
hún upp úr þurru. — Mig
langar svo til að hlusta á
þessa hljómleika.
— Þá held ég að þú ættir
að gera það, sagði Carol. .—
Þér er óhætt að fara frá
Bunny, þú veizt að ég ann-
ast um hann.
— Og er þér ekki ver við
það?
— Vitanlega ekki. Mér þyk-
ir þvert á móti gaman að fá
að hafa hann út af fyrir mig.
Erica brosti hugsandi. —
Ég kann vel við Chester
Lamm, sagði hún. — Ég held
að hann sé verulega góður
K V I S T
■ PIB• -
»G[h" . ,. :,
V. xídfcíÚEElm.' Ji
■:•■ - . I. . ..?■
---i---'
ar fjórir inn á krá. Maður nokk- I leita yðar. Ég tek yður fastan
ur, er komið hafði fiengríðandi
frá Rochelle, gægðist inn um
í kóngsins nafni".
— Það voru fjibbarnir, sem ég bað þig um að stífa.