Vísir - 02.11.1961, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 2. nóv. 1961
VÍSIR
-'T5'
Saga eftir kvikmyndinni
„CRACIi m IHE IVHRROR*"
frá 20fSi Century Fox.
Aðalhlutverk:
Emile Hagolin Orson Welles Lamorciere, hrl.
Eponine Mercadier Juliette Greco Florence
Robert Lamier Bradford Dillman Claude Lancastre
á klausturstýruna. — Mér!
þykir leitt að þurfa að ómaka
yður, en eftir reglum réttar-
ins verð ég að biðja yður að
segja okkur nafn yðar og
stöðu.
Hún kinkaði kolli og brosti
blíðlega. — Ég er Sainte
Marie, klausturstýra í Roqu-
ette-fangelsinu.
— Og þér eruð reiðubúin
að sverja, að þér ætlið að|
segja sannleikann og ekkert
nema sannleikann? Viljið þér
lyfta hægri hendi og segja,;
að þér sverjið það við allt,1
sem yður er heilagt.
— Já, það sver ég, svaraði í
klausturstýran ákveðin.
— 1 máli sem þessu, biðj-
um við vitnin alltaf að segja
okkur allt, sem kann að hafa
þýðingu fyrir endanlegan
dóm og aðstoða okkur í að
dæma rétt og réttlátanlega ..
Hvað getið þér sagt okkur
um Eponine Mercadier?
Klausturstýran kinkaði
kolli, leit uppörvandi á Epon-
ine og brosti. Því næst byrj-
aði hún:
— Ég hef haft auga með
Eponine Mercadier þann
tíma, sem við höfum haft
hana hjá okkur í Roquette-
fangelsinu, og ég get aðeins
sagt allt það bezta um hana.
Hún þurfti ekki að vinna, ef
hún óskaði þess ekki sjálf, en
hún gaf sig fram til vinnu á
verkstæðinu. 1 frítíma sínum
prjónaði hún á litlu telpurnar
sínar tvær, og hún var góð
og hjálpsöm við meðfanga
sina, Hún sótti messu reglu-
lega, en það lýsir auðvitað
ekkert innræti fangans. Við
erum vanar að dæma alls
konar fólk, og við sjáum
fljótlega, ef fangi vill aðeins
koma sér innundir hjá okkur.
Við höfum lært að greina á
milli, hvað er svikið og hvað
er ekki svikið. Og við spyrj-
um allra nauðsynlegra spurn-
inga til að komast að hinum
sönnu lyndareikennum hvers
og eins.
Hún brosti aftur til Epon-
ine og beið andartak, áður en
hún hélt áfram: — Þegar
þessi unga kona kastaði sér
að fótum mér, grátandi og
sanmanbrotin, trúði ég þeg-
ar á hana. Hún spurði mig,
hvort maður fremdi dauða-
synd með að rjúfa eið. Ég
bað hana um nánari skýringu
og hún sagði, að hún hefði
svarið Robert Larnier að
taka á sig alla sökina . . Ég
reyndi að skyggnast inn í
auma sál hennar... og ég
trúði henni enn. Þess vegna ..
hérra dómari, hvatti ég hana
til að segja allan sannleik-
ann hér í réttinum, eins og
hún hafði sagt mér hann.
Klausturstýran þagnaði, og
það var greinilegt að skýring
hennar hafði haft djúp áhrif
á næstum alla viðstadda . ..
sérstaklega á kviðdómendur.
— Vill ákærandinn koma
með spurningar fyrir vitnið,
spurði dómarinn.
— Nei, við höfum engar
Eponine þerraði af sér tárin og var mjög aðgætin í stúkunni.
spurningar, svaraði ákærand-
inn.
— Hefur vörnin eitthvað,
sem hún vill spyrja vitnið
um?
— Nei, engar spurningar,
svaraði hann ákveðinn. Hann
var ánægður með þau áhrif,
er snertu ráðvendni og mann
þekkingu, sem ræða klaust-
urstýrunnar hafði haft.
stillti sér fyrir framan stúk-
una, þar sem Eponine sat
fyrir aftan. — Ég get ekki
komizt hjá því að hafa mcð-
aumkun með þessari vesal-
ings konu, sem festist í neti
þessara atburða, þar sem hún
flæktist og síðar leiddíst í
þennan hræðilega glæp.
Það fór kliður um borð'
blaðamannanna. Það var aug-
Eponine spurði klausturstýruna, hvort það væri dauða-
synd að rjúfa eið.
En þá stóð Lamorciere á
fætur, og það varð algjör
þögn í stórum salnum. Mönn-
um var Ijóst, að vörnin var
sundruð gegn ákærandanum,
og fólk vissi hve oft Lamor-
ciere hafði skapað stór und-
ur með óvæntum athuga-
semdum.
Allra augu mændu á hann,
þar sem hann snéri sér að
klausturstýrunni, breiður og
virðulegur og með miklum al-
vörusvip.
— Klausturstýra, þér hafið
lýst því yfir hér í vitnastúk-
unni, að fangarnir í kvenna-
fangelsinu reyni oft að villa
ykkur sjónir, sagði Lamorci-
ere.
Hún kinkaði kolli og svar-
aði hóglátlega: — Já, ég hef
verið með fanga í þrjátíu ár
... En ég verð að viðurkenna,
að ég hef aldrei áður verið
vitni í réttarhöldum.
— Þökk fyrir, ég þarf ekki
að spyrja vitnið nánar, sagði
Lamorciere stuttlega.
— Þá skulum við ekki ó-
náða yður frekar, kiaustur-
stýra, sagði dómarinn og
beið, þar til dymar höfðu lok-
azt á eftir henni. Þá snéri
hann sér að lögfræðingnum
og sagði:
— Þá viljum við gjarnan
heyra sóknarskjal ákærand-
ans.
Ákærandinn stóð upp og
ljóst að ákærandinn mundi
fara fram á að með hina á-
kærðu yrði farið eins vægi-
lega o gfrekast væri hægt.
Allir höfðu hingað til búizt
við að hann krefðist fallaxar.
— Meðaumkunin sigraði alla
skynsemi, hélt ákærandinn á-
fram hátíðlega. — Þetta fólk
var ekki fært um að hugsa
skýrt og að vinna á eðlilegan
hátt, þess vegna mun ég ekki
setja mig á móti því að tek-
ið verði tillit til hinna mörgu
mildandi atriða. Ég verð að
fara fram á að bæði Eponine
og hinum unga elskhuga
hennar verði refsað, en ég lít
svo á að hún eigi að fá tæki-
færi til að iðrast með því að
afplána sína verðskulduðu
refsingu.
Lamorciere stóð á fætur.
— Ég bið réttinn að veita
vörninni örlítið hlé, svo að
við getum rætt það, sem fram
hefur komið við síðustu vitna
leiðslur.
— Ég gef vörninni tíu mín-
útur, svaraði dómarinn og
stóð upp.
Lamorciere, Claude og
Kerstner gengu samali fram
á ganginn og fóru afsíðis til
að ræða saman. — Þetta er
og verður mjög óvænt mál,
sagði Kerstner. — Þetta er í
fyrsta skipti, sem ég heyri
ákæranda beinlínis styðja á-
kærðan.