Vísir - 25.04.1962, Blaðsíða 7

Miðvikudagur 25. apríl 1962.
V -SÍR
æskunnar
Skíðaskáli Vals í Sleggjubeinsdal skammt frá Kolviðarhól.
Valsskálanum
Um þrjátíu Valsmenn gistu
okíðaskála sinn í Sleggjubeins
dal um páskana. Þegar okkur
bar að garði síðdegis á laugar-
dag, voru flestir uppi 1 Hamra-
gili á skíðum, eða höfðu farið í
gönguferð í veðurblíðunni. Þau
fáu sem heima voru eyddu tím-
anum yfir tafli og spilum, auk
skálakórsins, sem æfði uppi á
Fyrsta atriði kvöldvökunnar
var mælsku-keppni, og voru
þeir látnir þreyta með sér
keppni sem lengst höfðu talað
á næturna, og var umræðuefn-
ið skálalíf. En þegar á hólminn
var komið stóðu „kapparnir“
orðlabsir og vandræðalegir á
gólfinu og í „viðurkenningar-
skyni“ fengu þeir hálfa sítrónu,
Aðalþáttur kvöldvökunnar
var leikritið „Lilly verður slank,
án þess að fara f duftið“, eftir
hið heimsóþekkta smáskáld J.
L. Alkan, staðsett fyrir Vals-
skálann af Sigmundi Rasmus.
Þetta var gleðileikur í tveim
þáttum með stolnum forleik úr
þjóðsögunum og „þungaðri"
alvöru, fyrsti þáttur gerist um
haustnótt, en annar þáttur níu
mánuðum síðar fyrir utan og
innan „Léttistofuna Snót h.fi“,
opið endrum og eins, milli sex
og sex. Fram komu hinar furðu-
legustu persónur svo sem Dr.
Takaoff Þungal, sem leikinn
var af Jóni Ormssyni, einnig
kom fram maður sem festir upþ
skilti án svipbrigða, þunguð eig-
inkona, siökkvitæki, skíðastaf-
ur, skrúfjárn og hamar.
Leikritið vakti mikla kátínu
enda vel leikið og bráðskemmti-
legt.
Auk fyrrgreindra atriða voru
lesnar sögur, farið í Ieiki, spilað
bingó og dansað.
Kiukkari’ rúmlega tólf lauk
svo kvöldvökbnni og skálabúar
fóru að týnast í pokana, enda
margir þreyttir og harðsperrurn
ar sumstaðar farnar að segja
til sín.
Frá varðeldi í Þrymheimum.
Páskavika á
Hellisheiði
Um páskana skruppum við
upp á Hellisheiði, en þar dvaldi
í skíðaskálum ýmissa félaga og
samtaka stór hópur fólks á öll-
Um aldri, þó mest á aldrinum
sextán til átján ára, sér til
skemmtunar og hressingar.
Á heiðinni eru tíu skálar og
voru flestir þétt skipaðir dval-
argestum.
Veðrið var sæmilegt, og vel
notað til skíöaiðkunnar og
gönguferða.
Við lögðum leið okkar í tvo
Frá kvöldvöku í Valsskálanum.
lofti, og var söngskráin mjög
fjölbreytt, allt frá gömlum og
grónum fettjarðarlögum til nýj-
ustu twistiaganna.
Er líða tók að kvöldverðartíma
fóru skálabúar að týnast heim,
skíðamennirnir rjóðir og sælleg-
ir eftir allar magalendingarnar
og göngugarparnir móðir og
sveittir. Ekki leið á löngu þar
til matseljurnar slógu í pott-
hlemma, og aliir tóku hraustlega
til matar. Þegar fólk hafði mat-
azt og jafnað sig hófst kvöld-
vakan, einri stærsti þáttur skála
lífsins undir stjórn Jóns Orms-
sonar, aðal háðfugls þeirra
Valsmanna.
og var ætlazt til að þær væru
ekki borðaðar fyrr en fólk gengi
til náða.
Eftir mælskukeppnina háðu
eiginmenn og verðandi eigin-
menn með sér harða keppni í
matartilbúningi, og í dómnefnd
voru þrir fulltrúar kvenþjóðar-
innar. Matarréttirnir voru ekki
mjög erfiðir, t .d. hafragrautur,
bacon og egg, bjúgu og uppstúf.
Flestum gekk vel við þetta, að
undanskildum smá mistökum,
svo cem gleymdu að sjóða kar-
töflurnar og setja pottinn á vél-
ma. Að keppninni lokinni fengu
keppendur bókina „Lærið að
matbúa'1.
Skátaskálinn Þrymheimar við rætur Skarðsmýrarfjalls.
skála, skátaskálann Þrymheim
og Valsskálann, og birtum grein
arkorn frá hvorum þeirra og
nokkrar myndir.
Á varðeldi hjá skátum.
Á sunnudagskvöld brugðum
við okkur upp í skátaskálann
Þrymheima, sem stendur við
rætur Skarðsmýrarfjalls upp á
Hellisheiði.
Það var tekið að rökkva enda
klukkan rúmlega níu þegar við
komum. Varðeldurinn var að
byrja svo við flýttum okkur inn
í setustofu skálans, sem var
troðfull af ungu fólki, setið var
á hverjum bekk og stól, uppi í
hverri koju, og uppi á borðum.
Á miðju gólfinu stóð varðelda-
stjórinn Atli Már íngvason,
sveipaður blárri skikkju og við
hliðina á honum stóð harmo-
nikkuspilarinn.
Varðeldurinn hófst með því
að sungið var hið þekkta skáta-
lag „Kveikjum eld“, og síðan
rak hvert lagið annað. Það
snarkaði i eldinum í arninum,
sem varpaði daufri birtu um
herbergið, og það ríkti sú
stemning sem skátarnir að-
eins þekkja. Öðru hvoru hvíldu
þeir sig á söngnum og sýndu þá
smá þætti, í mörgum tilfellum
skrýtlur sem snúnar höfðu verið
í leikform. Að loknu hverju at-
riði fengu Ieikararnir kröftugt
skátahróp. Einnig voru sýnd
leikrit og sungnar gamanvísur,
Framh. á 10. síðu.