Vísir - 25.04.1962, Síða 15

Miðvikudagur 25. apríl 1962.
CECIL SAINl-LAUREN7
(CAROLINE CHERIE)
Uran konungur ávítaði son sinn.
Þú veizt að við viljum enga ókunn-
uga menn í ríki okkar.
En faðir minn, þetta eru vinir
mínir. Þeir björguðu Iífi mínu.
Jæja, hrópaði konungurinn hinn
illilegasti á svip. Ég skal gefa þeim
Barnasagan

IALLI
hcsfsÉan
,Nú hrapar skipið að minnsta
kosti 20 metra á sekúndu," sagði
prófessorinn, hugsandi. „Það er í
rauninni talsvert hraðar en ég
hafði haldið.“ Orka hafsíunnar
hlýtur að miklu leyti að vera þorr-
in, og þá gætir pyngdarlögmálsins
á ný.“ „Eigið þér við?“ spurði Kalli
..að nú sé það KRÁIÍ ,sem dragi
“ ’i i'inn vðar niður, sem sagt við
munum óhjákvæmilega brotna í
spón“. „Er það ekki það, sem ég
hef alltaf sagt?“ sagði Mangi. „Það
er tækniiega ómögulegt fyrir
KRÁK að haga sér á þennan hátt.“
„Hafið þið engar fallhlífar um
borð?“ spurði prófessorinn, ergi-
legur. „Eruð þið ekki við öllu bún-
ir? Hversu óvísindalegt.“ „Við skul
um ekki rífast seinustu andartök
lífs okkar. Það er nógu slæmt \
samt,“ sagði Stebbi. „Rólegir, ró-'
legir,“ sagði Sifter prófessor. „Allt
getur átt sér stað núna. Má vera,
að hafsían mín safni orku, þegar
hún hrapar svona hratt, og þá mun
hún geta haldið okkur á lofti. En
herrar mínir, það er skylda mfn að
segja ykkur sannleikann. Ég þori
ekki að fullyrða, að hún muni sera
það.“ „Þorið ekki að fullyrða?"
stamaði Kalli. „Þá ...“ Hann end-
aði ekki setninguna, lieldur hljóp
út úr káetunni. Kalli barðist móti
vindinum út að borðstokknum.
Langt fyrir neðan sá hann hafið.
„Guði sé lof,“ andvarpaði hann.
„Ef við eigurn að deyja, fáum við
þá, sem sjómenn, frið í djúpi hafs-
ins.“
GÚSTAF ÓLAFSSQN
tiæstaréttarlögmaður
Austurstræti 17 . Sími 13354
SIGURGEIR SIGURJÓNSSON
hæstaréttarlögmaður
Málflutuingsskrifstofa
Austurstr. 10A Sími 11043
tækifæri til að bjarga lífi sínu, ef
þeir sigra á leikvanginum.
stund þótt kalt væri í herberg-
inu. Karolína gat ekki stillt sig
um að horfa á hana og vakti það
hrifni í huga hennar hve fagur-
lega vaxin hún var.
Inez fór nú í náttkjólinn og
slökkti. Ekkert heyrðist nema
suðið í trjáliminu. Svo sló klukk
an tíu högg og að eyrum barst
einnig veikur hljómur klukkn-
anna í París, sem nú var í vetrar
hjúpi.
Svefn var nú í þann veginn að
síga á brár Karlottu, en þegar
hún var í þann veginn að festa
blund fanst henni sem hvislað
væri. Hún lagði við hlustirnar.
—- Sefurðp?, spurði Inez þágt.
Karolína skildi ekkert í sjálfri
sér. í stað þess að svara reyndi
hún að draga andann rólega, en
beið þess með óþreyju, að Inez
segði eitthvað frekar ,en Inez
sagði ekkert frekar. Hún sneri
sér ýmist á þessa hliðina eða
hina næstu tíu mínújtur og virti
svo falla í svefn. Og lá Karolína
þarna andvaka, hamingjusamari
en svo yfir áhuga Inezar, að
hún sæi eftir að hafa elcki svar
Hreinsum allan fatnað
Hreinsum vel
Hreinsum fljött
Sækjum - Sendum
Ifnolmigin LBNDIN m.
Hafnarstræti 18 Skúlagötu 51
Sími 18820. / Simi 18825.
að henni.
Næstu vikur beið hún þess á-
rangurslaust, að Inez sýndi
henni einhvern vott áhuga og
trausts, en hún var nú eins í
framkomu við hana og hún hafði
áður verið. Þær skiptust aðeins
á fáum orðum endrum og eins,
við matborðið, eða í herberginu
á kvöldin. Að eins eitt skref
hafði verið tekið í áttina.til vin-
áttutengsl. Þær þúuðust. Kulda-
leg framkoma hafði ekki þau
áhrif á Karolínu, að hennar til-
finningár kólnuðu, heldur hið
gagnstæða.
í jólaleyfinu var Karólína
heima hjá foreldrum sínum og
Henri bróðir hennar. Hann var í
Louis-Grand skólanum og var
líka heima í leyfi. Hann hafði
þroskazt mikið frá því er þau
skildu, hafði hækkað og var að
, verða karlmannlegur fríðleiks-
piltur. Hugur hans var heift-
þrunginn í garð byltingarsinna.
i Eitt sinn hafði hann getið sér
| orð fyrir djarflega framgöngu.
] Byltingarsinnar voru í þann veg-
; inn að sprengja hliðið á skóla-
( garðinum til þess að ryðjast inn.
| Þreif hann þá bryntröll og hugð-
i ist verja þeim inngöngu, og
komst út í garðinn, en var stöðv
aður, og fór allt vel, því af inn-
rás byltingarmanna varð ekki.
Faðir hans sagði rólega, er hann
heyrði frá þessu sagt, að á þeim
tímum er nú væru, væri mikil-
vægt að gæta stillingar, og lifa
í trúnni á betri tíma, en móðir
Henri og kennslukonan kynntu
óspart undir eldra haturs hans
á byltingarmönnum.
Á sjálfri jólahátíðinni voru
þau Karólína og Henri hjá
Berthier-fj ölskyldunni. Foreldr-
ar þeiira1 voru mjög fegin að
geta látið þau fara þangað á-
samt' kennslukonunni, því að
sjálf voru þau boðin til Fond-
anges greifa. En Karólínu var
órótt. Nú var hún hálfsmeyk við 1
að hitta Gaston de kSalanches,!
en allar líkur voru tfl, að hann
i kæmi þar sem hann var í hópi
í vina fjölskyldunnar. En hans |
varð ekki vart. En þetta var hið '
; ánægjulegasta jólakvöld, þótt
; kvíði ríkti undir í allra hugum.
Georges var borðherra Karólínu
! og nú fyrst skildist henni hve
! mikinn áhuga þessi piltur hafði
fyrir henni. Henni féll mæta vel
við hann, fann hvorki til andúð-
ar né samúðar að því er hann
varðaði, og átti einkum vel við
hana, að hann leit upp til henn-
ar — og tókst það oft svo vel, j
að hún þurfti ekki einu sinni að
gefa honum í skyn hverjar þær!
væru.
En í vagninum á heimleið sár-
gramdist henni skarplegar at-
hugasemdir Henri um Georges
fyrir að reyna að koma sér í
mjúkinn hjá henni. Það lá við,
að hún kallaði upp, að sér stæði
á sama um hann, og eina mann-
eskjan, sem henni þætti nokk-
urs um vert, væri Inez, en hún
stillti sig, og við nánari íhugun
sá hún, að ekki gat komið til
mála að segja neitt, er gæfi til
kynna tilfinningum hennar í
garð Inezar væri varið.
Gleðin yfir að hitta Henri aft-
ur hafði orðið til þess, að hún
gerði sér glögga grein mikilvægi
endurfundargleðinnar. Hún sá
fyrir hugskotsaugum sínum lít-
ið hús úti á landsbyggðinni. Hve
unaðslegt mundi ekki vera að
ei^a þar heima ásamt Henri og
stúlkunni, sem hún vonaði að
yrði vinkona sín. Annars hafði
hún eitt sinn lesið bók eftir
Rousseau, þar sem lýst var
slíku húsi. Kannske var það
minningin um hugsanir hennar,
er hún las þá lýsingu, sem nú
hafði skotið upp í huga hennar.
þesari skrítlu verður að sleppa
ItlNG UK.AN CHASTISEF
HIS SON. 'YOU <NOW
OUK. POLICY TOWAKF
STKAMGEKS— //
Á'EKV WELL/'SNEEKEF UK.AM.
''anf now i'll give theía a
CHANCE TO SAVE THEIK.
OWN LIVES— IF THEY AKE
Georkes sem var ákaflega hrif-
inn af „hinum nýju hugsjónum"
hafði verið hrifinn af þessari
lýsingu og vakið athygli hennar
á bókinni.
Og svo rann upp sá dagur,
er Karlotta fór aftur í klaustrið.
Hún kom seint og var gripin
óþolinmæði eftir að sjá aftur
andlit stúlkunnar, sem hún hafði
þráð svo mjög. Þegar hún kom
inn í herbergið var dimmt þar
og hún varð að fálma sig áfram
að rúminu sínu, en þá heyrði
hún rödd Inezar:
— Ert það þú, Karolína? Svar
aðu ekki. Ég veit, að það ert þú.
Ég þekki fótatakið þitt. Ég hefi
beðið þín lengi. Komdu.
Hún greip um hendur Karo-
línu, er hún settist á rúmstokk-
inn hjá henni. Inez sleppti ekki
höndum hennar og hélt áfram:
— Veiztu, að ég hef verið
þér reið? Ég hefi saknað þín og
ekki getað fyrirgefið þér, að
þú hefir haft þau áhrif á mig,
að ég hefi þráð þig. Láttu fara
betur um þig, ég get næstum
haldið, að þú værir hrædd.
— Inez, Inez, mér þykir svo
vænt urn, að vera kominn aftur
til þín — ég hefi allt af verið
hjá þér í huganum.
Inez tók blíðlega utan um
hana og dró hana til sín og hún
veitti enga mótspyrnu og lagð-
ist við hlið hennar.
— Elskan mín, loksins ertu
komin, sagði Inez, en þér er
svo kalt.
Karolína sagði skjálfandi og
hvíslaði óttaslegnum rómi:
— Antoinetta gæti heyrt til
okkar....