Vísir - 21.07.1962, Side 15

Laugardagur 21. júlí 1962.
VISIR
SAKAMÁLASAGA
EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
!______________________________
sér á eftir. Svo renndi hún
greiðu gegnum hár sitt, sem var
móbrúnt.
— Hvað segið þér nú um dá-
lítinn kaffisopa?
Hún stóð upp og hristi dálítið
sloppinn og svo gekk ég á eftir
henni fram í eldhúsið. Ég dró
fram stól handa henni, kveikti
í sígarettu og hellti kaffi í bolla
handa henni.
— Ég bíð eftir skýringu, sagði
hún og kenndi óþolinmæði í
röddinni.
— Skýringu —?
— Já, hvað gerðist áður en
ég kom hingað, og ég vona, að
þér segið mér hver þér eruð.
— Ég er John Barton og
starfa fyrir blaðið The Globe —
það er að segja fyrir skrifstofu
Globe vátryggingarfélagsins í
Kansas City, en þar sem ég er
kunnugur í Sanford var mér
falið hlutverkið, og svo raus-
aði ég heilmikið og gaf henni
í skyn, að ég hefði sýnt henni
skilríki mín og hún myndi bara
ekki eftir því.
En hún trúði mér ekki.
— Ég hef engin skilríki séð
og efast um að þér segið mér
satt. Hvernig get ég vitað, að
þér séuð sá, sem þér segist vera?
Ég hafði aldrei reynt að
blekkja neinn á jafn ósvífinn
hátt fyrr. Ég tók vasabókina
mína og rýndi í hana og hugs-
aði bara um, að fá hana til þess I
að hugleiða það, sem ég sagði:
— Munið þér ekki, hvernig
hann leit út, frú? Ef þér gætið
nú lýst honum, þótt ekki væri
nema hvernig hann var vaxinn?
— Um hvern eruð þér að tala?
— Manninn, sem þér sögðuð
að hefði reynt að drepa yður.
Það var rétt áður en ég kom.
Hún gapti og góndi af undr-
un og ótti skein úr augum henn-
ar.
— Reyndi að drepa mig?
Ég veit, að það var of dimmt
til þess að veita honum athygli,
en þér munið kannske rödd
hans.
— Ég veit ekki hvað þér er-
uð að tala um. Ég var uppi í
herbergi mínu ...
Ég stakk vasabókinni aftur
í vasann.
— Já, ég veit að þér voruð
þar og höfðuð grammófóninn í
gangi, því að þegar ég rakst á
yður voruð þér með grammó-
fónplötu í hendinni. Ég botnaði
fyrst í stað ekkert í hvað þér
voruð að fara.
Hún hristi höfuðið.
— Ég man ekkert, kannske
þér segið mér hvað gerðist?
— Við héldum, að við hefðum
fundið spor og þess vegna ætl-
aði ég að hafa tal af yður. Ég
reyndi fyrst að hringja — svo
sá ég yður bregða fyrir. Þér
9.
I voruð nýkomnar út úr dyrunum
: og virtust vera á leið í bílskúr-
inn, en duttuð áður en ég komst
til yðar. Þér voruð með grammó
fónplötu í annarri hendi og vesk
ið yðar í hinni og voruð alveg
ruglaðar. Þér sögðust hafa setið
og verið a leika á grammófón
og þá hefði einhver ráðist á yð-
ur að aftanverðu frá með eitt-
hvert vopn í hendi. Þegar ég
stakk upp á, að við færum inn
urðuð þér alveg trylltar, og ég
féllst á að hætta við það —
menn hefðu líka vaknað í næstu
húsum, ef þér hefðuð haldið á-
fram áð æpa. Ekki gat ég farið
með yður svo klædda sem þér
eruð í gistihús smábæjar, þar
sem allir þekkjast, og því fór
ég með yður hingað, og það
gerði ég í þeirri von, að þegar
þér hefðuð hvílt yður gætum
við talað um hlutina í ró ög
næði. Mikilvægast er að þér
reynið að rifja eitthvað upp um
þennan mann, — ella gæti hann
reynzt heppnari næst.
— Haldið þér, að ég hafi í
raun og veru séð einhvern?
spurði hún og var nú eins og
húrUva^ 71 ýafa —/
— Annað kemur ekki til
greina, — svo óttaslegnar voruð
þér.
— Og um hvað ætluðuð pér
að tala við mig?
— Um manninn yðar.
— Alltaf sömu spurningarnar
— um manninn minn, sama
tuggan upp aftur og aftur.
— Ég skil, að þér séuð orðn-
ar þreytt, en við verðum að
gera skyldu okkar. Annars er
mitt hlutverk annað en lögregl-
unnar. Hún leitar að manni yð-
ar?
— Eruð þér ekki að því?
— Ég get trúað yður fyrir
því, að við leitum peninganna.
Það erum við, sem fjárhagstjón-
ið bitnar á, ef við finnum þá
ekki.
— Ég vildi geta hjálpað yður,
en ég man ekkert, sem ekki hef-
ur áður komið fram. Maðurinn
minn kom heim á laugardag síð-
degis og ætlaði á stangarveiðar
og koma aftur á sunnudags-
kvöld. Ég sá enga peninga eða
neitt, seip slík upphæð gæti ver
ið í, en kannske hann hafi
geymt þá í bílnum. Ég varð dá-
lítið áhyggjufull, þegar hann
kom ekki heim á tilsettum tíma,
en hann var stundum einum degi
lengur á veiðum en hann upp-
haflega ætlaði. Svo kom einn
af bankaráðsmönnunum á mánu
dag...
— Og þér vitið ekki hvers
vegna maðurinn yðar fann upp
á þessu?
— Nei.
— Þá get ég sagt yður það.
Hann hafði tekið ákvörðun um
að fara burt með annarri konu.
— Ég trúi því ekki.
— Það er staðreynd. Stúlkan
heitir Diana James. Hún kallar
sig því nafni að minnsta kosti.
Hún ætlaði að fela hann í íbúð
sinni í Sanport.
—- Ég trúi þessu ekki.
— Það er nú satt samt.
— Það er bara tímaeyðsla fyr
ir yður að vera að tala við mig
— af hverju reynið þér ekki að
tala við þessa mellu — hún gæti
frekar látið yður einhverjar upp
lýsingar í té.
— Svo einfalt er málið ekki.
T
A
R
Z
A
FOK IP HE 7\7 FIMP1 A
BUPFALO, HOW C0UL7 HE
HOFE TO KILL IT WITHOUT
WEATOMS? iO-íl-fó9X
„Það mundi verða góð lausn, á hár hvað þú átt við“, svaraði i ur en ekki áhyggjulaus, því þótt | var spurningin hvernig hann gæti
ef þessi fábjáni kæmi alls ekki j Sorro íbygginn. Tarzan lagði upp hann mundi finna fcuffalódýr, þá; drepið þáð án nokkurra vopna.
aftur", sagði Zatar. „Ég veit upp í hina háskalegu för sína, óhrædd-1
Kalli og áhöfnin óttuðust mjög
um stýrimanninn ,sem á flótta sfn-
um um höllina gat auðveldlega orð-
ið einhverri af hinum mörgu gildr-
um að bráð. En greifinn róaði þá.
„Ég get samstundis séð hvað ger-
ist“, sagði hann og sneri málverki
til hliðar .þannig að í ljós kom
stjórntafla. „Áður var öllum gildr-
um stjórnað með handafli, en ég
hef gert þetta svolítið nýtízku-
legra“. Á samn augnabliki, kom
ljós á töfluna. „Hann er 1 næsta
herbergi. Komið og ég skal sýna
ykkur hann. Þeir flýttu sér allir í
næsta herbergi, þaðan sem heyra
mátti skelfingaróp. Ruffíano opn-
aði dyrnar. Nú sáu þeir stýrimann
inn sitja á stafla af brotnum spýt-
um. Með furðu horfðu þeir á það
að herbergið varð minna og minna.
„Við komum á réttum tíma“, sagði
Ruffíano brosandi. ,Eins og þið sjá-
ið hefur herbergið hreyfanlega
veggi sem smátt og smátt leggjast
alveg saman“.
15
Ég veit hver er uppáhalds-
drykkur þinn.
_ Hann er notaður mikið nú
á dögum — og til hvers er hann
notaður.
Hann komst nefnilega aldrei í
húsið hennar. Og ráðningin á
þessari gátu er ekki upplífgandi.
Við höldum nefnilega, að hann
hafi verið myrtur s.l. laugardag.
Við þessi orð mín féll hún
fram á borðplötuna í yfirlið og
ég tók hana og bar hana inn á
nýjan leik og lagði hana á rúm-
ið. Hún opnaði fljótt augun og
horfði sljólega fram, eins og
hún sæi allt í þoku. Hún grét
ekki. Ég sótti glas handa henni,
og hún tæmdi það og var aft-
ur á svipinn eins og óbragð
hefði verið af víninu.
— Þér hljótið að hafa haft
einhvern grun, sagði ég. Liðnir
eru tveir mánuðir og lögreglan
hefur leitað hans um land allt.
— Þér hafið rétt fyrir yður,
en \ég hef ekki viljað viður-
kenna það.
— Þér skiljið, að þetta breyt-
ir öllu. Við leitum ekki leng-
ur að manninum yðar, heldur
að peningunum, og við vonum,
að þér hjálpið okkur.
— Hvernig?
— Kannske með því að hugsa
yður vel um — eitthvað gæti
komið fram í huganum, sem
væri mikilvægt. Haldið þér að
[ nokkur hafi vitað um áform
hans? Vissi nokkur um tengsl
hans við Diönu James? Við
verðum að gera ráð fyrir ein-
hverri afbrýðisemi í leiknum.
Og hafi hann átt'eina vinkonu
hefur hann getað átt tvær. — Ég
fullvissa yður um, að mér þykir
leitt að hrella yður, frú, en þetta
er nú svona: Það er hlutverk lög
reglunnar að finna manninn yð-
ar eða morðingja hans, og Globe
félagsins að finna peningana, —
og finnist þeir hættum við öll-
um afskiptum.
— Ég skil, sagði hún og kink-
aði kolli. Þér hafið víst góð laun.
—r Ég þarf ekki að kvarta, en