Vísir - 17.08.1962, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 16. ágúst 1962.
V'StR
15
A
SAKAMALASAGA 4
EF7IR CHARLES WILLIAM5
FJÁRSJðÐUR
beygði sig niður eins og til að
ýta við mér.
— Hæ, sagði hann, en svo
sagði hann ekki meira, því að
ég réðst á hann áður en hann
fékk tækifæri til þess að grípa
til sk’ammbyssunnar. Hann fékk
ekki svigrúm til að búast til
varnar því að ég greiddi honum
tvö til viðbótar og voru þau vel
úti látin, og hann lyppaðist nið-
ur.
Ég náði í vasaljósið hans og
bar að andliti hans. Hann hafði
misst meðvitund.
Ég gekk að lögreglubílnum,
tók kveikilykilinn og henti hon-
um langt burt. Og svo ók ég af
stað í skyndi.
Ég hafði komizt undan — en
þetta var bara gálgafrestur. —
Hafi þeir efazt um, að ég væri
í bænum, þurftu þeir ekki að
efast um það lengur.
En þrátt fyrir allt hugsaði ég
nú skýrara en áður. Og nú hafði
mér dottið nýtt ráð í hug. Horf-
umar voru skuggalegar, en ég
skyldi ná í peningana. Til þess
þurfti ég 'oara að telja Madelon
trú um, að hún hefði sigrað.
Það var farið að bregða birtu
li austri og þeggr ég lagði bíln-
um mínum í næsta hyerfi við
það, sem ég bjó í, var klukkan
fimm. Enginn sá mig hlaupa upp
tröppurnar. Þetta var síðasti dag
urinn og eftir tvær klukkustund
ir eða svo yrðum við komin af
stað.
Að minnsta kosti mundi ég
verða kominn af stað.
Hún var í svefnherberginu,
svo að ég kveikti undir katlinum
og fór inn í baðherbergið og
fékk mér volga og þar næst
| kalda steypu til þess að bæta
líðanina og til þess aö hressa
! mig upp enn betur, hellti ég í
mig tveimur glösum af whiskí,
drakk svo svart kaffi og reykti
sígarettu.
Ég beið — bankarnir voru
ekki opnaðir fyrr en klukkan 10,
og það var ekkert unnið við að
vekja Madelon.
Klukkan sjö fór hún fram og
fékk sér bað og fimm mínútum
síðar birtist hún í eldhúsdyrun-
um.
— Halló, sagði hún brosandi.
Hafið þér sofið vel?
Ég gekk til hennar.
— Eruð þér búnar að grafa
upp nöfnin?
— Ég er ekki alveg viss ...
— Eruð þér ...
Ég sagði ekkert frekara, greip
í axlir henni og skók hana.
— Liggur svona á, eftif tvær
31.
til þrjár vikur ætti að vera nóg.
Ég sleppti henni, baðaði út
öngum eins og ég hefði gefizt
upp. við að reyna að hafa þetta
upp úr henni og sagði um leið
og ég settist og hellti kaffi í
bolla handa henni:
— Gott og vel, sagði ég, ég
gefst upp. — Hve mikils krefjizt
þér? 1
Hún horfði á mig undrandi.
— Við hvað eigið þér?
— Þér vitið vel hvað ég á við.
Þér eruð búnar að þreyta mig
svo, að ég held þetta ekki út
lengur. Við verðum að komast
héðan, því að nú fer að verða
vonlaust fyrir mig að komast
undan. Þér vitið sjálfsagt að nú
eru þeir að leita að mér.
— Mig grunaði það hálfpart-
inn, en ég vissi það ekki með
vissu, sagði hún og kinkaði
kolli.
— Ég hélt, að ég mundi geta
þraukað, en ég gat það ekki.
Ég hef þraukað fjóra daga. 1
morgun lá við að ég væri tekinn
úti á ströndinni — fyrir tveim-
ur tímum. Við verðum að kom-
ast í burtu.
— Ég skil það, en var það
ekki eitthvað frekara, sem þér
ætluðuð að segja?
— Það er augljóst. Hve mik-
ils krefjizt þér? Helmings? Þér
ættuð ekki að fara fram á meira,
því að þrátt fyrir allt hef ég
enn spil á hendi. Ég hef lyklana
og fái ég ekki helminginn, fær
hvorugt okkar neitt.
Hún hallaði sér aftur í stólinn
og brosti.
— Það er kannske ekki ósann-
gjarnt — ef þér eruð enn þeirr-
ar skoðunar, að við ættum að
fara hvort okkar um sig sína
leið, er til Kalíforníu kemur.
— Hvað eigið þér við með
þessu?
Það var, fannst mér, Susie
Mumble, sem horfði á mig, en
ekki Madelon Butlér.
— Þér skiljið sjálfsagt, að það
er dálítið erfitt fyrir mig að
tala um þetta, kannske höfum
við hvorugt áhuga fyrir að slíta
félagsskapnum, þegar til Kali-
forniu kemur?
— Það er skrítið, sagði ég og
kinkaði kolli, en þetta hefur
flögrað að mér lika.
— Það er eiginlega stórkost-
legra en maður getur gert sér
grein fyrir í byrjun, sagði hún,
að skipta um persónuleika — og
mér finnst bara örla á góðum
eiginleikum hjá Susie. Hvað
finnst yður.
20. kapituli.
Ég ætlaði að rísa á fætur, en
hún hristi höfuðið brosandi.
— Þú mátt ekki hafa um of
hraðann á, Lee. Þú verður að
muna, að Susie er alveg ný-
tilkomin — ég þarf dálítinn
tíma. Annars höfum við nógu
að sinna.
Við settumst á legubekkinn
og ég tók lyklana úr veskinu
mínu og lagði þá á borðið. Hún
færði þá dálítið til — einn í einu
— Third National bankinn —
R
1
A
„Snjóbeltið var áður sá staður,
sem forfeður mínir dýrkuðu," hélt
konungurinn áfram.
,,En hvíti maðurinn hefur eyði-
lagt það, og hver sá sem þangað
fer, kemur ekki aftur.‘
„Jafnvel þoorpið er ekki óhult,“
sagði foringinn, „heimili okkar
verða fyrir árásum fólk deyr á
hverri nóttu, því þá kemur skríms-
ið.“
Barnasagan
KALLI
ðg græsiii
páfcs*
gauknr»
mn
Ef stýrimaðurinn hefði fylgt hin-
um ókunnuga manni eftir, þá hefði
hann séð hversu skipulega hann
gekk til verks. Hann fór strax um
borð í annað skip og spurði: „Seg-
ið mér, hvar er talandi páfagauk-
urinn?“
En stýrimaðurinn hafði öðru að
sinna. Það kom í ljós að hann gat
ekki keypt páfagauk fyrir póst-
kortin, þv; voru ekki mikils
virði. „Tuttugn silfurpeninga. Þú
færð tuttugu silfurpeninga fyrir
kortin þín.“ „Tuttugu silfurpen-
sem er til gæfu?“
„Jæja þá, tuttugu og
fimm“, sagði kaupmaðurinn. Stýri-
maðurinn hljóp út tU dýrasala og
spurði hvort hann gæti fengið
talandi páfagauk fyrir tuttugu og
fimm silfurpeninga, „páfagauk,
Ef ég dreg andann djúpt, finn ég
til bak við efstu stjörnu í hominu.
frú Henry L. Carstairs. Kaup-
mannabankinn — frú James R.
Hatch og Seaboard Bankinn frú
Lucille Menning.
Það þurfti ekki að fara í nein-
ar grafgötur með það, að hún
taldi sig hafa sigrað. Svo vel
mundi hún allt nú. Ég tók lykl-
ana og hún horfði á klukkuna.
— Klukkuna vantaði kortér í
átta og þeir opnuðu ekki bank-
ana fyrr en 10. Ég varð að
kaupa mér föt og fara í hár-
greiðslustofu áður en við förum.
— Ertu gengin af vitinu. Þú
hlýtur að gera þér grein fyrir, að
við höfum ekki tíma til slíks.
Þeir vita, að ég er í bænum og
allar tafir eru stórhættulegar.
En hún var jafn róleg.
— Þú ert ekki í hættu meðan
þú ert hérna í íbúðinni og þú
veizt vel, að ég get ekki látið
sjá mig í bönkunum eins og ég
er útlítandi. Þér finnst kannske
allt í lagi með hárið á mér, en
jrú hefur ekki kvennasmekk. —
Og fötin eru hræðileg. Ég get
ekki átt á hættu, að fólk glápi
á mig vegna útgangsins á mér.
Ég verð að líta þannig út, að
það eins og tilheyri að slík kona
leigi bankahólf.
Og vitanlega varð ég að láta
undan og hún lofaði að vera
komin heim klukkan tólf. Mér •
fannst of áhættusamt að fara áð
jagast við hana. Hún varð að -
hringja í hverja hárgreiðslu-
stofuna af annarri, og loks með
árangri, og þegar hún, hafði
hringt eftir bíl, lét égh.ana,fó
200 dollara.
í dyrunum sneri hún sér Við
og sagði:
— Mér datt það allt f einu
í hug: Þegar ég kom inn um
þessar dyr var ég Madelon Butl- j
er, og þegar ég nú fer út í fyrsta !
sinn er ég Susie Mumble. Viltu \
hjálpa mér - svo að ég geti j
tileinkað mér glaða lund Susie? !
Og vitanlega stóð ekki á mér, í
þótt ég væri viss um, að hún (
þyrfti ekki á þessari „hjálp“ að
halda, en varirnar á henni voru j
mjúkar og hlýjai, og vissulega j
mundi ekkert á skorta, að hún
væri oröin' fullnuma,
Hun hallaði sér að mér sem
snöggvaát og hvíslaði:
— Nú fer það að styttast, að
þú þurfir að bíða.
Og ég gekk um gólf, ffam
og aftur, og keðjureykti. Ég
hlustaði á lyftuhljóðið og leið
jafn bölvanlega og fyrr í hvert
skipti, sem hún nam staðár á
hæðinni. Það var svo sem ekki
á öðru von en að þeir kæmu,
þegar ég var í þann veginn að
sigra.
Og stundirnar lfðu — og ég