Vísir - 24.09.1962, Blaðsíða 15

sgj TAK.ZAKI SFEP TO THE
COLFEU. KESlONiiWHEKE
^ VOLCAWIC ACTIVITY
H4 WAS LESS INTENSE.
THEN, SEEK.INS
REFUGE, HE HEAFEF
T0WAK7 A CAVEKNOUS
OFENINS. \1-lO-S1S5
SUT THE CA.V5 WAS
AL&EAP’y OCCUFIEP
v »y JUAN TOR.KES!
$. "you ARE ALIVEl' '
Jf HE CRIEIF IM A
u 7ISSELIEF. /J
Iitr. by* United Féatura Sjrnd'ctU, Inc. |
Mánudagur 24. september 1962. •
VISIR
Friedrich Durrenmatt
Meðan Kalli og menn hans leit-
uðu að sjóræningjapáfagauknum,
stigu Jack Tar og tveir af f<51ög-
um hans á land. Fjársjóðurinn hans
afa er einhvers staðar á þessari
eyju, tautaði Tar, en hvar? Jakob
er sá eini, sem veit það, og hann i
er í höndum Kalla. Billy Bone,
sem hafði reikað dálftið um upp á
eigin spýtur, kom til baka og tog-
aði í ermina á yfirmanni sínum:
—- Sjáðu, sagði hann og benti á
grænan páfagauk, sem bað þá um
að klóra sér í hnakkanum. Það
vildu sjórænhagjarnir mjög gjarn-
an. — Viturt lítið kríli, sagði Tar.
Hann þekkir strax sonarson gamla
húsbónda síns. Ha, ha. Nú getur
Kalli farið heim og gleymt öllu
um fjársjóðinn. Kalli var reyndar
sömu skoðunar. — Ef við finnum
ekki páfagaukinn aftur, sagði hann
niðurbrí.'inn getum við alveg.eins
snúið við
GRUNURINN
0
„Nú þekkirðu sporin þín“,
sagði gamli maðurinn. Það er
ekkert lakara, en leynilögreglu-
maður, sem Ijóstar upp leyndar
málum sínum“.
„Ég læt afskiptalaust, að
Bárlach lögreglufulltrúi þekki
sporin mín. Feitelbach er vesæll
gyðingu.. Hann getur aldrei
lært, að græða á viðskiptum"
Nú settist þessi draugalega
mannvera við rúm Bárlachs. —
Hann greip í skikkjuna og tók
upp stóra rykuga flösku og tvö
lítil glös. „Vodka“ sagði risinn.
„Við skulum drekka saman, lög-
reglufulltrúi. Við höfum alltaf
drukkið saman."
Bárlach dreypti u glasinu. —
Hann hafði stundum gaman að
fá sér neðan í því. Samt hafði
hann ekki góða samvizku. Hann
hugsaði með sér hversu hneyksl-
aður dr Hungertobel yrði, ef
hann sæi allt þetta. Snafsinn,
gyðinginn og hánóttina. Lagleg-
ur sjúklingur þetta, myndi Hung
ertobel segja og hleypa öllu í
háaloft.
■ „Hvaðan kemur Vodkað?“
spurði hann, eftir ao hafa dreypt
á því. „Það er reglulega gott.“
„Frá Rússlandi," hló Gulliver.
„Ég fékk það frá Sovétinu.“
„Hefurðu verið í Rússlandi
enn einu sinni?“
„Viðskipti, lögreglufulltrúi."
„Fékkstu einnig þennan við-
bjóðslega kyrtil í Covétinu?“
„Ég er gyðingur og ber kyrt-
| ilinn minn, því hef ég heitið.
Ég elska þjóðbúning minnar ves-
ælu þjóðar,“ svaraði Gulliver.
„Gefðu mér annan snaps," j
sagði Bárlach.
Gyðingurinn fyllti bæði glös-
■ *n-
„Vonandi var ekki mjög erfitt!
fyrir þig að klifra upp húshlið- (
ina?“ sagði Bárlach og hrukkaði
ennið. „Veiztu, að þú ert að
brjóta iögin, með slíku athæfi?“ j
„Gulliver má ekki sjást neins ^
staðar,“ svaraði gyðingurinn ^
| stuttur í spuna.
„Klukkan átta er löngu orð-
ið dimmt, og hér á sjúkrahús-
inu hefði þér verið vísað kurt-!
i eislega inn til mín. Hér er eng-
j in lögregla."
„Þá ætti mér að vera óhætt
að ldifrt upp framhliðina, úr því
engin lögregla er hér nálæg,“
! svaraði risinn og hló. „Það var
1 barnaleikur, lögreglufulltrúi.“
„Það er svo sannarlega gott,;
að ég er að komast á eftirlaun,“ j
sagði Bárlach og hristi höfuðið.
„Þá hef ég svona náunga eins
og þig ekki lengur á samvizk-
unni. Ég hefði átt að vera bú-
inn að koma þér undir lás og'
slá fyrir löngu, og þá hefði öll
Evrópa orðið mér þakklát."
„Þú gerir það ekki, vegna
þess að þú veizt fýrir hverju ég
berst,“ svaraði gyðingurinn ó-
hagganlegur.
„Þú gætir þó að minnsta kosti
reynt að útvega þér pappíra,“
stakk gamli maðurinn upp á.
„Ég á að vísu ekki mikið eftir
af slíku, en einhver regla verð-
ur þó áð vera á hlutunum.“
„Ég er dauður,“ sagði gyðing-
urinn. „Nazistarnir drápu mig.“
Bárlach þagði. Hann vissi, að
hverju gyðingurinn vildi beina
samtalinu.
Kyrrlát birtan frá litla borð-
lampanum umkringdi mennina
t o. Einhvers staðar í nágrenn-
inu heyrðist klukka slá 12 á
miðnætti.
-Gyðingurinn hellti vodka í
glösin. Augu hans glömpuðu af
yfirnáttúrlegum hita.
„Það var einn fagran vormorg
un árið 1945. Já — ég man ein-
mitt, hve veðrið var indælt og
skýin hvít. Vinir okkar í SS-
hreyfingunni létu mig af vangá
afskiptalausan, þar sem ég lá
ásamt 50 öðrum mönnum, sem
skotnir höfðu verið. Mörgum
klukkustundum seinna tókst
mér að skríða úr blóðstorkinni
líkhrúgunni inn undir trjárunna,
sem ■BÍóð í blóma skammt frá,
svo að hermaðurinn, sem mok-
aði yfir herlegheitin, sá mig
ekki. Þá hét ég því, að ég skyldi
ævinlega lifa sem svívirt og lú-
barin skepna, fyrst guði hafði
á annað borð þóknazt að láta
margoft fara þannig með okkur
á 20. öldinni. Síðan hef ég búið
PIB
Þau voru ný, þegar ég kom.
í grafarmyrkri og hafizt við í
kjöllurum og líkum felustöðum.
Aðeins nóttin hefur séð andlit
mitt. Aðeins máninn og stjörn-
ur himinsins hafa skinið á þenn-
an aumkunarverða og sundur-
tætta kyrtil. Þannig er það. —
Þjóðverjarnir hafa drepið mig.
| Og ég hef séð dánarvottorð mitt
hjá konunni minni fyrrverandi,
sem var af afrískum kynstofni
og er nú dáin. Hún hafði fengið
það með ríkispóstinum. Það var
mjög nákvæmt og ítarlegt. Dauð
ur er dauður Það gildir jafnt
um gyðinga og kristna menn,
lögreglufulltrúi. Og fyrir dauð-
an mann þarf enga pappíra. Það
verður þú að viðurkenna. Og
engin landamæri. Dauður gyð-
ingur ferðast um öll þau lönd,
sem aðrir ofsóttir og píndir gyð-
ingar byggja. Skál, lögreglufull-
jtrúi, skál fyrir heilbrigði okk-
j ar.“
Mennirnir tveir tæmdu glös
! sín., Maðurinn í kyrtlinum
: hellti enn í glösin. Augu hans
t drógust saman og urðu að tindr-
■ andi smárifum og hann sagði:
1) Tarzan flýtti sér á kaldari. 2) Hann kom auga á kringlótt | 3) Juan Torres hafði þegar setzt
stað, þar sem áhrifa gossins gætti j op hellis og ætlaði að leita hælis | að í hellinum. — Þú ert á lífi,
minna. þar, en ... I hrópaði hann og trúði ekki sín-
um eigm augum.
'iarnasagan
KALLI
»9 græm
pófo-
• aukur-
mn
„Hvað viltu mér, Bárlach lög-
reglufulltrúi?"
„Mig langar að biðja þig um
smáupplýsingar,“ sagði Márlach.
„Upplýsingar, einmitt,“ sagði
risinn og hló. „Þær eru gulls í
gildi, ef þær eru góðar. Gulliver
veit miklu meira en lögreglan."
„Við sjáum nú til. Þú hefur
jverið í öllum fangabúðum naz-
ista. Einhvern tíma hefurðu haft
orð á því við mig. Annars talar
þú lítið um sjálfan þig,“ sagði
Bárlach.
Gyðingurinn fyllti glösin. —
„Þei gerðu mér svo hátt undir
höfði, að þeir slepptu mér úr
einu helvítinu í annað, og þá
voru þau fleiri en þau níu, sem
Dante syngur um, þótt hann
kæmist ekki í neitt þeirra. — í
hverju helvítinu áskotnuðust
mér ný og ljómandi myndarleg
ör.“ Hann rétti fram vinstri
hönd sína. Hún var limlest.
„Þá þekkir þú ef til vill lækni
að nafni Nehle?“ spurði gamli
maðurinn spenntur.
Gyðingurinn horfði andartak
hugsandi á lögreglufulltrúann.
„Meinarðu þann, sem var í Stutt
hof?“ spurði hann síðan.
„Einmitt," svaraði Bárlach.
Risinn leit háðslega á gamla
manninn. „Hann framdi sjálfs-
morð á ódýru gistihúsi ’ Ham-
borg þann tíunda ágúst árið
1945,'“ sagði hann eftir nokkra
stund. 1
Bárlach hugsaði hálfvonsvik-
inn: „Gulliver veit fjárann ekk-
ert meira en lögreglan. Síðan
' sagði hann: „Hittir þú Nehle
nokkurn tímann á þessum ferð-
;um þínum, eða hvað maður á
I að kalla það?“
Hinn tötralegi gyðingur horfði
enn einu smni rannsakandi á
i lögreglufulltrúann, og hið örum
þakta andlit hans kipraðist sam-
an í eina grettu: Hvað viltu vita
um þessa dauðu skepnu?“ svar-
aði hann.
Bárlach velti fyrir sér, hversu
mikið hann ætti að segja gyð-
ÓDÝRT
;kólulufnaður
skólatöskur