Vísir - 19.10.1962, Blaðsíða 8

8
V í S IR . Föstudagur 19. október 1962.
VÍSIB
(Jtgefandi: Blaöaútgáfan VlSIR.
Ritstjörar: Hersteinn Pálsson, Gunnar G. Schram.
Aðstoðarritstjóri: Axe) Thorsteinsson.
Fréttastjóri: Þorsteinn Ó. Thorarensén.
Ritstjórnarskrifstofur Laugavegi 178.
Auglýsingar og afgreiðsla Ingólfsstræti 3.
Áskrifstargjald er 55 krónur á mánuði.
: lausasölu 4 kr. eint. — Slmi 11660 (5 línur).
Prentsmiðja Vísis. — Edda h.f.
Ab rangfæra fréttir
Síðustu árin hefir dagblaðið Tíminn fengið það
orð á sig að það væri fréitafölsunarblað. Hér skal ekki
um það dæmt hvort það orðspor hefir festst við blað-
ið að ástæðulausu eða ekki. Fréttir blaðanna er unnar
á skömmum tíma og með miklum hraða og oft má
mjóu muna svo merkingin breytist ekki. Það þekkja
allir sem blaðamennsku eru kunnugir.
En í gær flytur blaðið heilsíðufyrirsögn sem erfitt
er að skilgreina öðruvísi en sem fréttafölsun. Þar
stendur: „Landbúnaðarráðherra ræður bændum frá að
rækta korn“.
Hér reyndist þó Þjóðviljinn miklu heiðarlegri.
Hann getur þess að ráðherrann biður bændur að bíða
með það að leggja út í stórfellda kornrækt þar tií
Atvinnudeildin hefir komizt að niðurstöðu um hvaða
korntegund bezt sé að rækta.
Mergurinn málsins er sá að ráðherrann lýsti því
yfir að kornrækt myndi verða hér stór atvinnuvegur
innan fárra ára og skyldi þá allan nauðsynlegan stuðn-
ing hljóta af hálfu ríkisins.
Framsóknarflokkurinn er undarlega tvíklofinn
flokkur og þessi tvískinnungur kemur stundum fram í
málgagni hans. Þetta sem hér hefir verið minnzt á er
leiðinlegur vottur þessa tvískinnungs.
En bændur landsins þýðir ekki að reyna að
blekkja með slíkri blaðamennsku.
Barnahjálp
Alþýðublaðið hefir undanfarna daga ritað um
mikið mannúðarmál. Það er hjálp til hungraðra barna,
hvar sem þau dveljast í veröldinni. Þótt við, þær þjóðir
sem Evrópu byggjum, þekkjum vart hungur og efna-
hagsleg eymd lengur er því miður ekki svo um meiri-
hluta meðbræðra okkar. Talið er að tveir þriðju hlutar
veraldar lifi við ónógan kost og ekki líður svo árið að
hungursneyðir eigi sér ekki stað.
Hjálpfýsi hefir ávallt verið rík í íslendingseðlinu.
Ef til vill er það vegna þess að þjóðin sjálf hefir þekkt
sult og seyru fram á þessa öld. Leggjum því hér öll
hönd á plóginn og styðjum þá söfnun sem Alþýðu-
blaðið hefir haft forgöngu um.
Busagrín forgengið
/
Sú tilskipun hefir verið látin út ganga að toller-
ingar skuli afnumdar hér við Menntaskólann. Ekki
mun sú tilskipan breyta gangi veraldarsögunnar. En
tolleringar voru litrík og skemmtileg venja, sem um
langan aldur hefir sett svip sinn á fyrstu menntaskóla-
dagana. íslenzkir skólar eru ekki of ríkir af skemmti-
legum erfðavenjum og litlar ástæður virðast hafa ver-
ið fyrir því að afnema þetta busagrín. Víst munu bus-
arnir sjálfir hvorki hafa óttazt sár né dauða í því ati.
,Sú króna sem fer
út úr landinu.
er
í síðasta sinn44
kvödd
SAVA eða Sameinaða verk
smiðjuafgreiðslan, sem hefir
á hendi afgreiðslu fyrir 8
verksmiðjur af ýmsu ragi,
mun vera eina einkafyrirtæk-
ið hér á landi, sem gerir sér
far um að halda uppi sam-
bandi við viðskiptavini sína
og aðra með því að gefa út
fréttabréf.
Hefir svo verið í níu ár,
og er það framkvæmdastjóri
SAVA, Magnús Víglundsson,
sem jafnan ritar fréttabréfiö
og eru þar ýmsar góðar hug-
vekjur um landsins gagn og
nauðsynjar. í síðasta tbl.
Fréttabréfs er eftirfarantíi
grein um íslenzkan iðnað,
sem Vísir telur að eigi erindi
til fleiri en þeirra, sem fá
Fréttabréfið, þótt það sé all-
stór hópur, þar sem upplagið
er hvorki meira né minna en
2000 eintök.
„Sú króna, sem fer út
úr landinu, er kvödd í
síðasta sinn“.
Svo mælti merkur og
þjóðrækinnuu Vestur-ís-
Iendingur, éi^háitifí •‘yrír1'
nærri hálfri öld síðan
eggjaði landa sína lög-
eggjan til stuðnings á-
formi íslenzku þjóðar-
innar um að hrinda sm-
um eigin hafskipastót á
flot.
íslendingar höfðu, er hér var
komið sögu, ekki sjálfir átt haf-
skip síðan þeir gengu erlendurn
konungum á hönd þegar á
ofanverðri þrettándu öld. Arður
inn af siglingum til landsins og
frá hafði því í rétt 650 ár runn-
ið óskiptur til útlendra skipaeig
enda, þeirra hag, en ekki fslend
inga, til eflingar. islendingurinn
í Vesturálfu skildi til hlítar að
við svo búið mátti ekki lengu;
standa. Honum hefur sjálfsagt
ekki sézt yfir þá staðreynd, að
framandi yfirráð og áhrif á sigl
ingar og aðra þætti atvinnulífs
ins voru meginorsök efnahags
legs umkomuleysis íslendinga,
er m. a. hafði í för með sér hina
stórfelldu flutninga þeirra til
Ameriku. Alda þeirra þjóðflutn
inga var einmitt nýlega hnigin,
þegar hafizt var handa um stofn
un Eimskipafélagsins.
Siglingarnar til fslands voru
þó ekki eini bjargræðisvegur-
inn, sem útlendir menn höfðu
undir sig lagt. Þannig var svo
til enginn verksmiðjuiðnaður til
hér á landi fyrr en fullur fjórð-
ungur hinnar 20. aldar var geng-
inn um garð. Hins vegar hafði
hvers konar iðnaður þróazt með
grannþjóðunum um ár og aldir,
og þaðan keyptu fslendingar
þær iðnaðarvörur, sem þeir
höfðu ráð á að eignast. Hér gerð
ist þvi hliðstæð saga og í
siglingamálunum: verkalaunin
gengu til erlendra manna, og
arðurinn af iðnrekstrinum rann
í sömu slóð. Lífskjör þjóðarinn
ar voru lakari en efni stóðu til,
hinar mörgu krónur, sem kvadd-
ar voru í síðasta sinn, gerðu þar
gæfumuninn. —
Magnús Víglundsson.
Á síðustu áratugum hefur
myndarlegur og stöðugt vax-
andi verksmiðjuiðnaður náð að
þróast á íslandi, og er iðnaður
nú orðinn einn af höfuðatvinnu
vegum þjóðarinnar, við hliðina á
landbúnaði og sjávarútvegi. Sam
kvæmt þeim heimildum, sem ég
veit réttastar, hafa full 40%
Reykvíkinga framfæri sitt af
atvinnu við iðnað. Svipað mun
hlutfallið vera víða í kaupstöð-
um landsins, og þess er
skemmst að minnast, er skýrt
Eftir
Magnús
Víglunds-
son,
ræðis-
mann
var frá því í sambandi við ný-
liðinn 100.' afmælisdag Akur-
eyrarkaupstaðar, að um 60%
bæjarbúa byggðu afkomu sína
á iðnaði staðsettum í höfuðstað
Norðurlands.
Hinn ungi íslenzki iðnaður
hefur á þroskaárum sínum átt
við margháttaða örðugleika að
stríða, og málstaður hans ekki
æfinlega hlotið þægan byr í
seglin, þótt ekki skuli að sinni
rætt um þá vankanta. En það er
íslenzku iðnverkafólki til sóma,
hversu það hefur í heild sinni
lagt sig fram um að gera iðnað-
arvörurnar sem bezt úr garði,
og stutt þannig að stöðugt
varandi áliti íslenkrar iðnaðar-
framleiðslu meðal landsmanna.
Þess er og sjálfsagt að geta,
að íslenzkur iðnaður hefur yfir-
leitt búið við allverulega toll-
vernd. Sú tollvernd hefur þó
þegar verið skert svo að um
munar, með nýsettri löggjöf. Við
búið er, að framhald verði þeirr
ar þróunar á komandi árum, er
svo kann að fara, að Island sjái
framtíðarhag sínum bezt borgið
með einhvers konar samstarfi
við efnahagsbandalag vestrænna
þjóða. Öll þurfa þau mál vand-
legrar yfirvegunar við, a. m. k.
að því er til iðnaðarins tekur,
en vel má þó svo fara, að fyrr
en varir standi íslenzkur iðnað-
ur á „beru svæði“ í harðri sam
keppni við framleiðslu þjóða
með aldalanga og markvissa iðn
aðarþróun að baki. Þess má
enn geta, að nú síðustu árin
hafi margar greinar íslenzka
iðnaðarins átt í harðri og vax
andi samkeppni við innfluttar
vörur frá helztu iðnaðarlönd-
um veraldar ,(t. d. hefur alls
konar skófatnaður, karlmanna-
skyrtur o. fl. fatnaður verið flutt
ur inn að því er virðist ótak-
markað frá Englandi, Bandaríkj
unum, V-Þýzkalandi, Japan,
Frakklandi, Danmörku og frá
enn fleiri löndum). —
Með þessar staðreyndir í huga
hljóta því iðnrekendur og iðn-
verkafólk enn að efla samstarf
sitt um að vernda framleiðsluna
svo sem bezt má verða, svo að
hún standi jafnan hinum inn-
fluttu iðnaðarvörum á sporði.
Það er og trú mín, að þetta
megi takast, enda gefur iðnþró-
un síðari ára hér á landi fyrir-
heit um það.
En þá kemur til kasta ís-
lenzkra neytenda, að þeir kaupi
innlendu vöruna að örðu jöfnu,
þ. e. þegar hún er sambærileg
við hinn útlenda iðnvarning. Og
hér eru einmitt orð verzlunar-
fólksins, jafnt kaupmanna sem
afgreiðslufólks, þung á vog. Á
umsögn og afstöðu þessara að-
ila byggist endanleg ákvörðun
kaupandans að verulegu leyti.
Þau iðnfyrirtæki, sem standa
að útgáfu þessa litla „Frétta-
bréfs" vilja vissulega leggja sig
fram um að haga starfsemi sinni
svo, að fullt og verðskuldað
traust megi jafnan ríkja milli
þeirra og viðskiptamannanna,
jafnt kaupmannaverzlana sem
samvinnuverzlana. Og ég tel
mig áhættulaust geta fullyrt, að
sams konar óskir búi íslenzkum
iðnrekendum yfirleitt í huga.
Það varð íslenzku þjóðinni til
heilla er hún bar gæfu til að
draga réttan lærdóm af þeim
varnaðarorðum hins þjóðrækna
og framsýna íslendings, sem eru
Framhald á bls. 13.