Vísir - 13.12.1962, Blaðsíða 15

VlSIR . Fimmtudagur 13. desember 1862.

15
THE EXF’LOeSKS IVATCHEP IN AWEI7
S, SILENCE AS rKOPESSOK TATE
\ EXAWINEF THE SKELETON.
\ ’THEKE AKE CHAK.ACTEIÍISTICS
k \ HEKE OPÆÖWMANANPAf’E-
m \ I
wfe \ ooSJ'^
C-MfO
, Jw l»u «m> krmita 1m-T*. *•« O á. ru 0«.
Di*tr. by United Featurá Syndicáte, Ine.
— Komið og hafði hraðann á,
kallaði hún til Karólínu, sem
svaraði:
— Ég kem.
En hún fór ekki á eftir þeim.
Inni í salnum voru skákmenn á
borði þeir Pont-Bellanger og
Gris-Duval höfðu hlaupið frá
hálftefldri skákinni, er fyrsta
skotið heyrðist. Og nú hugsaði
hún, að það hefði verið illa gert
að kvelja hann, eins og hún
hafði gert, en samt hafði hann
virzt njóta þess. Líklega hefði
hann verið enn óhamingjusam-
ari án mín, hugsaði hún, og nú
var hann dauður, og hafði líka
ekki haft neitt hlutverk lengur
hér á jörðu. Þess vegna var öllu
lokið fyrir honum. I samanburði
við hann er ég hamingjusöm.
Hún gekk hægt til dyra. Það
yrði bjart að baki hennar og
þeir myndu sjá hana greinilega.
Þeir þurftu bara að miða. Nú
hófst skothríðin aftur og marg-
ar rúður brotnuðu í borðsalnum
og glös og diskar á borðinu fóru
í þúsund mola. Karólína varpaði
sér niður á gólfið. Nei, hana
langaði til að lifa, Gaston vegna
og Anna litla — jafnvel líka,
þótt ekki væri þeirra vegna.
Skothríðin hélzt í nokkrar mín-
útur, en hætti, svo skyndilega.
Þá skildist henni, að fyrirskipun
kynni að verða gerð um áhlaup.
Hún rauk í áttina að kjallara
stiganum og iðraðist þess, að
hafa ekki farið fyrr. Hún hafði
gripið kertastjaka, en þrátt fyrir
það gat hún ekki fundið þessi
neðanjarðargöng, sem Gris-
Duval hafði talað um. Hún hnaut
um viðarbúta á gólfinu og þá
slokknaði á kertinu. Hún var nú
í kolamyrkri. Skyldu þeir skjóta
mig, ef þeir finna mig, hugsaði
hún. Hún lagði við hlustirnar.
Ekkert hljóð heyrðist. Og það
jók ótta hennar. Hún var hrædd
ari við myrkrið en lýðveldis-
sinnana. Hún varð að taka á öllu
sem hún átti til að æpa ekki.
Án nokkurs marks fálmaði hún
sig áfram í kjallaranum. Hún
hafði enga von um að finna
tröppurnar án ljóss, en þegar
þrep allt í einu varð fyrir fæti
hennar, þóttist hún viss um, að
ef hún færi þá leið væri það
leið í fangelsi. Samt hélt hún
! áfram. Kannske er nú ekki nema
um eina leið fyrir mig að ræða,
hugsaði hún — eins og var fyrir
, Pont-Bellanger, þótt sá sé mun-
urinn, að ég vil ekki deyja.
j Þegar hún var komin upp í
I forstofuna jókst hugrekki henn-
ar, þótt hún samtímis hugsaði,
1 að hyggilegra hefði verið að
dúsa lengur niðri í myrkrinu.
j I-Iún min'ntist þess nú, að Jóse-
; fína hafði sagt henni frá og
j sýnt henni leyniherbergi uppi
j á lofti. Það þurfti ekki annað en
þrýsta á útskorið lauf í hurðinni
og þá opnuðust dyrnar að felu
stað í veggnum.
Hún fór upp, kveikti á lcerti,
fann dyrnar og gat opnað þær.
Hún fór líka með glas fullt af
vatni með sér. í þessu skoti
var allt fullt af köngulóarvefj-
um og ódaunn mikill, en illu má
venjast, hugsaði hún. Þurrkaði
rykið af stól og settist. Hún
heyrði nú, að Blástakkar voru
komnir inn í höllina, jafnvel inn
í herbergi Jósefínu, en milli þess
og skotsins var þunnur veggur.
Hún heyrði raddir þeirra, en gat
ekki greint orðaskil. Svo kom
þögn og hún hugsaði, að þeir
hefðu farið niður aftur. Jæja,
enn hafði hún sloppið. Hún á-
lyktaði að þeir myndu brátt
fara, af ótta við gagnáhlaup
konungssinna, sennilega erða
þarna og hverfa á brott í ’oirt-
ingu. Þá gæti hún yfirgefið felu
staðinn — leitað á fund bænda,
sem mundu hjálpa henni að kom
ast til Saint-Brieuc, og þaðan
mundi hún leggja leið sína til
Parísar.
Allt í einu fannst henni sem
hjartað hætti að slá. Hún var
sem lömuð. Ösjálfrátt fór hún
að klóra í vegginn og hún sagði
upphátt:
— Það getur ekki verið -—
það getur ekki verið . . .
Hana hitaði í andlitið, en samt
Vár hánrii kalt og hún nötraði
sem strá í vindi.
Hún var lokuð inni. Hún
mundi aldrei komast út. Hún
PiB
sCOPtNHAGEN

Þetta er einkaritari þinn. Hún vill
að þú ætlir að vera heima £ kvöid
bara fá staðfest hvort það sé rétt
... i
byrjaði að berja á hurðina með
knýttum hnefa í von um, að ein
hver heyrði til hennar. Lítið var
eftir af kertinu. Bráðum yrði
hún aftur ein í myrkrinu.
Hún heyrði óp, heyrði margar
raddir kalla:
Höllin brennur!
Og nú skildist henni hvað
gerst hafði. Hermennirnir höfðu
farið um ránshendi og þar næst
kveikt í höllinni. Hún mundi
verða eldinum að bráð. Hún
huldi andlitið í höndum sér.
Aldrei fyrr hafði hún verið grip
"THIS MISHT INPEEP BE OUZ STRANFlOPER-
BUT IP SO. WE'VE SOT A FROSLEA\/
TAR2AN FROWNEP. 'WÝ?"
"ÍECAUSE/ SAIP TATE
SOLEMNLV, "IT IS
EVI7ENT THAT THIS
CREATURE WAS EIGHT
FEET TALL!"
Meðan Teitur prófessor rann-
sakaði beinagrindina biðu hinir
spenntir. „Beinagrindin hefur
bæði einkenni manns og apa‘‘
sagði Teitur þegar hann hafði
athugað beinagrindina“. ,,Ef til
vill er þetta strandalópurinn, er
við erum að leita að, ef svo er
þá bíður okkar mikið vandamál“.
„Hvers vegna?“ spurði Tarzan.
„Vegna þess að það er auðséð
að þessi vera hefur verið 8 fet
á hæð“.
in slíkri örvæntingu. Hún var
lokuð inni í brennandi húsi og
Barnasagan
KALL!
og supea’-
filmu-
fiskurinii
Hinir vingjarnlegu íbúar í bæn fór á fljótinu. Allt í einu heyrðu
um Hausboden við fljótið Meck-
er héidu mikla hátíð þennan dag
Járnbrautarstarfsmennirnir höfðu
fengið nokkurra tíma frí til að
vera við bátasýningu, sem fram
þeir mikinn hávaða ofan úr fjöll
unum, og síðan sáu þeir vagninn
með risahvalnum á koma þjót-
andi. „Þetta hlýtur að vera einka
flutningavagn", sagði stöðvar-
stjórinn. Vagninn þaut inn á
brautarstöðina, en þar stöðvaðist
hann við slá sem lá yfir teinana.
En Feiti Moby var ekki á þvl að
stanza. Hann hentist yfir slána
og lenti síðan í fljótinu með mikl
um gusugangi. Ibúarnir héldu að
þetta væri einn þáttur hátíðahald
anna og urðu ofsakátir.
Kjörgards-
kaffi
KJÖRGARÐI
td. 9—6 alla virka daga
Salurinn fæst einnig
leigður á kvöldin og um
helgar fyrir fundi og
veizlur.
Matar- og kaffisala frá
KJÖRGARÐSKAFFl
Sími 22206.
Bílosala-
Varahlutasala
Mýir og notaðir vara-
tilutir. Seljum og tökum
í umboðssölu bíla og bfl-
parta.
B'ila og B'ilpartasalan
Híellisgötu 20, Hafnar-
irði, sími 50271.
Ódýrir
barnagallar