Vísir - 31.01.1963, Blaðsíða 15

i 1 \
• T ? T •
Unuin rj )
/5
Cec/7 So/nf - Laurenf:
NÝ ÆVINTÝRI

KAROLINU
hugsa, eins og þið höfðuð mikið
að bera fyrir. Hvernig gátuð þið,
þú og blökkumennirnir . . . ?
— Ég neyddist til að skilja
eftir nokkuð af birgðunum.
Karólína reiddist.
Þú hlýtur að vera genginn af
vitinu. Þá hefði verið betra að
bíða en fórna þeim forða, sem
við höfðum svo brýna þörf fyrir.
— Það var leiðsögumaðurinn,
sem stakk upp á því. Rigninga-
tíminn er skammt undan, og þá
kemur vöxtur í alla læki, svo að
þeir verða ófærir. Við verðum
að flýta okkur og reyna að kom-
ast í þetta Indíánaþorp.
Karólína yppti öxlum.
— Hann hefir vitanlega sagt
þetta til þess að geta hirt þetta,
er þeir fara sömu leið til baka.
Svar Georges var kuldalegt:
— Það hefðirðu getað sagt við
lindina, en það var annars margt
furðulegt, sem yfir varir þínar
kom þar.
Karólína skipti litum. Hún
hafði þá verið með óráði — og
> kannski sagt eitthvað um Gast-
' on?
Áður en hún fengi svarað rak
einn blökkumannanna upp neyð
aróp og það var eins og eitthvað
dytti niður með þunga úr lauf-
krónu eins trésins. Hinir stukku
viti sínu fjær af hræðslu yfir
Karólínu þar sem hún lá. Ge-
orges þreif byssu og skaut í
loft upp í fáti. Stór slanga hafði
vafið sig utan um leiðsögumann
inn.
Karólína hafði rokið upp og
þotið á eftir blökkumönnunum.
Og nú stóð hún hjá þeim ótta-
slegin sem þeir og horfði á hin
geigvænlegu átök, sem áttu sér
stað í nokkurra metra fjarlægð
frá þeim.
Georges hafði skotið í loft
upp til þess að reyna að hræða
burt slönguna og var það að
sjálfsögðu vita tilgangslaust. —
Nú reyndi hann að lemja í höf-
uð slöngunnar með byssuskeft-
inu, — en hann þorði ekki að
skjóta. Leiðsögumaðurinn virt-
ist algerlega máttvana í greip-
um slöngunnar, sem allt í einu
vatt sér af honum eldsnöggt yf-
ir á Georges, sem rak upp skelf-
ingarvein. Karólína nötraði af
hræðslu og mátti sig ekki hræra.
Hvað gat hún gert? Georges
æpti og bað um öxina. Hún
fann, að hún var að fá mátt í
limi sína, leitaði að exinni og
fann hana við bálið. Hún hljóp
af stað með hana til Georges,
nam staðar skyndilega,
en
vegna vegna andstyggilegs þefs,
sem lagði móti henni af ófreskj-
unni. Georges rétti fram hend-
umar eftir exinni og Karólína
vann bug á óttanum og gat rétt
honum hana. Og meðan hann
reyndi að hæfa höfuð slöngunn-,
ar til þess að rota hana leitaði
Karólína að annarri exi og fann
hana og henti sér svo út í bar-
dagann. Neyðaróp heyrðust ekki
frá þeim lengur eða æðruóp, en
blökkumennirnir tveir héldu
hvor í annan veinandi. Hjá Karó
línu komst engin hugsun að
nema að bjarga Georges og sam
an tókst þeim að vinna á slöng-
unni. Og nú lá slangan dauð á
jörðunni við hliðina á líki leið-
r Jgumannsins og þegar sveim-
aði mergð skorkvikinda yfir, en
þau höfðu svifið á lyktina.
Georges var ákaflega mátt-
farinn eftir átökin og kenndi
það frekar óttanum, sem greip
hann en hinni líkamlegu
áreynslu. Hann þakkaði Karó-
línu, — kvaðst ekki hafa getað
unnið á slöngunni án hennar
hjálpar — og svo sneri hann
sér að blökkumönnunum tveim-
ur, sem nú reyndu að ná tönn-
um úr slöngunni til þess að eiga
sem minjagrip. Hann varð að
hóta þeim með byssunni til þess
að taka lík leiðsögumannsins og
grafa það.
— Þú hefur orðið fyrir tauga-
áfalli, sagði hann svo við Karó-
línu, — þú stóðst þig eins og
hetja, án þín hefði ég ekki kom-
izt lifandi úr þessari raun.
Það var komið fram á varir
hennar, að það væri hennar sök
að hann var landrækur ger og
sendur í fanganýlenduna í Cay-
enne. Og hún minntist nokkurra
orða, sem priorinnán mælti við
hana fyrir nokkru, — en þá
hafði henni ekki skilizt til fulls
við hvað hún átti:
— Það er vegna þess, að í lífi
okkar virðist allt unnið fyrir
gýg, að við þurfum á guði að
halda. Væri allt líf á jörðunni
samræmt og engin óleysanleg
vandamál þyrftum við ekki á
Honum að halda.
Næstu daga komu engin ó-
höpp fyrir. Þegar nú leiðsögu-
maðurinn var úr sögunni, urðu
blökkumennirnir tveir sem eftir
voru óhlýðnari með hverjum
deginum sem leið, og oft var
sem þeir hefðu ekki hugmynd
um hvert stefnt var. Stundum
hjuggu þeir hlið gegnum þétt-
vaxið bambustága-belti fullviss-
ir um, að greiðfær leið væri
handan þau, en svo kom kann-
skM-ljós, að það var frumskóg-
ur, sem engin leið var að ryðja
séf braut gegnum. Á tuttugasta
degi var göngunni haldið lengur
áfram fram eftir kvöldinu en
vanalega, til þess að ná til Indí-
ánaþorpsins og fljótsins. En í
þorpinu var von um að fá ein-
trjáningsbáta til þess að kom-
ast eftir því til strandarinnar.
Og loksyfundu þau fljótið, er
var sem silfurlitað band undir
dökkbláum himni, milli skógi
vaxinna bakka, þar sem orkide-
ur uxu. Og svalur vindur lék
um lauf trjánna.
Georges skipaði blökkumönn
unum að ná í vatn í fljótinu,
en þeir voru mjög tregir til þess,
því að þeir voru dauðhræddir
við krókódíla, en vatnið sóttu
þeir um síðir. Og Georges heppn
aðist að skjóta þrjá stóra fugla,
og kom það sér vel, því að mat-
arbirgðir voru þrotnar.
Og nú öðlaðist Karólína í
fyrsta sinn eftir að á stað var
lagt örlítið af fyrri bjartsýni.
Henni fannst niður fljótsins sem
streyftidi til hafs, bera henni
þennan boðskap: Þú hafðir
rangt fyrir þér, þegar þú sagðir
að þið kæmust aldrei lifandi út
úr frumskóginum!
Og henni var enn léttara í
skapi þegar þau komust daginn
eftir til Indíánaþorpsins, en þeir
bjuggu þar í tágarhreysum.
Indíánamir, sem allir voru síð
hærðir, jafnt karlar sem konur,
virtust ekkert hissa á komu
þeirra. Enginn spratt á fætur
heldur sátu allir hinir rólegustu
eins og koma þeirra hefði enga
athygli vakið. Georges gekk til
þeirra og talaði af fjálgleik um
friðsamlegan tilgang þeirra, en
það virtist engin áhrif hafa og
ekki sjáanlegt hvort þetta hafði
nokkur áhrif. Og svo stóð hann
þarna vandræðalegur og ráða-
laus, en Karólína fannst þetta
spaugilegt og gat vart varist
hlátri. Einhver beygur var í
blökkumönnunum tveimur og
ráku þeir annað veifið upp á-
mátlegt vein til tákns um, að
þeir vildu vera vinir þorpsbúa.
Loks reis einn Indíáninn á fæt
ur og gekk til þeirra og þá stóðu
allir hinir upp og komu á eftir
honum, einnig konur og böm.
Og nú umkringdu Indíáarnir þau
og var nú ekki þögn og sinnu-
leysi sem ríkti, þvi hver masaði
sem mest hann mátti og varð af
þessu kliður mikill.
Það var nú komið í ljós, að
blökkumennirnir höfðu sagt það
ósatt að þeir skildu mál Indíán-
anna eða gætu gert sig skiljan-
lega á því, og Karólína fór nú
að hafa áhyggjur af því hvernig
mælskumanninum, eiginmanni
hennar mundi takast að sann-
færa Indíánana um að þau færu
með friði og óskuðu aðstoðar
þeirra.
Georges var sem sagt byrj-
aður á nýjum ræðustúf og þótt
ekki vottaði fyrir brosi á neinu
andliti virtist svo, sem mönn-
T
A
R
Z
A
N
WíWkotestsp
TAk_AW.‘TO COUNTEK-
ATTACIC WOULP1
CAUSE THE
UKINEGESSARy
5LAUSHTER OF
HUNICKEP’S OF
PEOFLE--IT
WOUL7 START
AWHOLESALE
wak!"
.k*.
Vw8u«h
JOHiJ
CliMtO
Bt IM H|W ■»< kt -T« Mllhl Ot.
»tr. by Unitcd F*»tur« Syndlcat*, Ine.
Bill Almond var óður af bræði
vegna árásar Vudu-mannanna á
Uganda.
Bill: „Ég ætla að ná f menn,
alla þá menn, sem geta haldið
á byssu“.
Tarzan: „Nei. Ef þú færir að blóðsúthellingar — það myndi
endurgjalda „heimsókn" Vudu- koma allsherjar stríði af stað".
manna mundi það aðeins kosta
Góðan daginn — það er Rumle-
berg búktalari, sem talar!
$
^ f 5Í3 1
9/Tt

Nú, hefur þér verið trúað fyrir
hernaðarlegu leyndarmáli einu
sinni enn
um væri nokkur skemmtun að
ræðuflutningi Georges, en brátt
fannst mönnum nóg komið, karl
mennirnir settust á ný fyrir ut-
an tágarkofana og fóru að totta
pípur sínar, en konur fóru inn
í kofana. Karólína hugðist nú
vingast við krakkana, ef það
hefði góð áhrif, og gekk bros-
andi til þeirra, en þau urðu
skelkuð og flýttu sér inn til
mæðra sinna.
Og allt í einu var uppi fótur
og fit f þorpinu — allir sem
vettlingi gátu valdið hlupu til
móts við mann úr þeirra eigin
flokki, en sá hafði verið á veið-
um, bar skutul í hendi, og bar
vænan fisk á ö:3l sér.
Hann gekk til Berthiers og
hinir komu á eftir. Georges og
Karólínu til mikillar undrunar
mælti hann á frönsku: \
— Komið þið frá Cayenne?
Hann sagði þeim, að Frakkar
hefðu eitt sinn tekið hann hönd-
um, en gert hann að leiðsögu-
manni og þá hefði hann lært
frönsku. Hann kvaðst enn vera
leiðsögumaður, er menn flyttu
húðir og annað til frösku virkj-
anna, og han kvaðst einnig hafa
tengsl við gullleitarmenn langt
inni í frumskóginum.
Hann lofaði að útvega tvo
báta og fjóra Indíána til þess að
Ódýr
vinnuföt
4