Vísir - 06.02.1963, Qupperneq 15

V í SIR . MiðvJkudagur 6. febrúar 1963.
75H
Cec/7 Saint. - Laurenf:
NÝ ÆVINTÝRI

KAROLINU
hersveita, svo fengið að reyna
hemám, sem var ýmist fram-
kvæmt af mildi eða hörku, urðu
skelfingu lostnir þegar hermenn
imir fóru að streyma til borgar
innar öðru sinni, og biðu þess
nú, að leifar franska hersins
færu, svo að þeir gætu fagnað
framvarðasveitum Rússa og
Austurríkismanna, en þeir, sem
höfðu rekið erindi Frakka fóru í
felur eða flýðu úr borginni. Og
mörgum þótti hyggilegast að
halda kyrru fyrir innan húss.
Það var því fátt íbúa á götum
úti — og enn færri konur en
karlar — og vakti því koma
Karólínu enn meiri athygli en
ella myndi.
Hún hafði að eins verið tvo
daga í Torino, þegar svo virtist
sem allir könnuðust við hana.
Hún fór óhikað í bækistöð her-
foringjaráðsins til þess að leita
frétta af de Salanches hershöfð
ingja, hún stöðvaði liðsforingja
á götum úti og óbreytta her-
menn, til þess eins að leita
frétta af honum. Hún var þreytt,
dösuð, og hafði ekki getað haft
fataskipti. Og stundum hugsaði
hún. Ef fundum okkar Gastons
bæri saman nú væri ég Ijót, illa
kla^dd og óhrein.
Dag nokkum, er hún gekk
fram hjá krá nokkurri, heyrði
hún eina af stúlkun kalla:
— Signora, vene, vene, — hér
er liðsforingi, sem vill tala við
yður!
Karólína fór inn, en varð fyrir
vonbrigðum, þegar hún í stað
Gastons fyrirfann þar liðsfor-
ingja, sem var lítill og ljótur og
dökkur á hár og hörund. En
hann hneigði sig kurteislega fyr
ir henni og mælti:
— Þér leitið upplýsinga um
de Salanches hershöfðingja?
Karólína fannst í svip hjartað
hætta að slá í brjósti sínu. Hve
hún hataði þennan vinsamlega
liðsforingja, sem brosti tilgerðar
lega, auðsæilega sjálfselskur í
meira lagi.
— Lifir hann?, spurði hún.
Liðsforinginn fór að hlægja og
svaraði með sterkum suður-
frönskum hreim.
— Eins bráðlifandi og þér og
ég, frú.
— Hvar er hann, hvar get ég
fundið hann?
.— Fáið yður glas — þér eruð
svo fölar — og nú skiptið þér
litum. Það er ekki hyggilegt, að
æsa sig upp, en á hinn bóginn
verður maður að viðurkenna, að
viðkvæmar og fagrar konur
ættu ekki að vera á þeim vett-
vangi, sem þér eruð nú.
. Korólína horfði reiðilega á
hann, en þegar hann hélt áfram
að horfa á hana með aðdáun í
augum, fannst henni hann svo
skringilegur, að við lá, að hún
fengi samúð með honum. Og
hún féllst á að fá sér sæti við
borð hans.
— Þær eru svona þessar styrj
aldir, frú, sagði hann óg yþpti
öxlum, ég harma það, að ég get
ekki boðið yður til sætis á við-
eigandi stað fyrir konu, sem
virðist sköpuð til þess að búa við
ró og fegurð og vera glöð.
Það var mikið þolinmæðis-
verk, en Karólínu tókst um síð-
ir að hafa það upp úr honum,
að Gaston hafði ekki særzt í or-
ustunni, og að Moreau hershöfð
ingi hefði falið honum að koma
skjalasafni hersins til Massena
hershöfðingja, sem var í Zurich.
Liðsforinginn, sem hún talaði
við, hafði verið sendur á undan.
Hann hafði enga hugmynd um
hversu náið samband hafði verið
milli Karólínu og Salances hers-
höfðingja.
— Ég fer nú til Figieme, þar
sem hershöfðinginn snæðir mið-
degisverð og fær sér næturgist-
ingu. Þér munuð geta hitt hann
þar, án þess að tefja fyrir hon-
um.
— Hvenær leggið þér af
stað?
— Undir eins og við erum
búnir að borða. Við verðum að
aka í alla nótt, en nú er klukku-
stund liðin frá því ég pantaði
matinn. Ég verð að fara að
stjaka við þessum letingjum. Ég
vona, að þér þiggið boð mitt
um að matast með mér?
Karólína þakkaði honum fyrir
gott boð. Og liðsforinginn, sem
var kapteinn að tign kynnti sig
sem Philoméne Escartephigue,
frá Beaucaire, lagði sig alian
fram til þess að vera sem ræðn-
astur og skemmtilegastur, og
gerði enga kröfu til þess að því
er virtist, að Karólína tæki þátt
í viðræðum, jafnvel ekki að hún
svaraði fyrirspurnum, er hann
bar fram, því að hann masaði
sjálfur áfram, þegar hann hafði
borið þær fram, en hún brosti
hamingjusöm af tilhugsuninni
um, að Gaston væri ósærður og
frískur, og að hún fengi brátt að
sjá hann aftur.
Og þegar þau voru komin út
á götuna og gengu að vagninum
hugsaði Karólína sem svo: Það
er Iangt síðan ég hefi verið
í svona góðu skapi. Hún sann-
færðist um, að allt mundi verða
í bezta gengi. — Hún leit sjálfa
sig í anda, sitjandi í hæginda-
stól með bók í hönd, en horfandi
á Gaston í laumi, sem lék sér á
gólfinu við lítinn dreng, sem var
svp líkpr hohupi, að enginn gat
verið í ‘ýáfáfÉÍÚh hrakli á brott
minningarnar um Georges —
þær voru henni til andlegra þján
inga, — nei, nú skyldi byrja
nýtt líf með Gaston og Anna
litla.
— Afsakið, sagði hún, ég
heyrði ekki hvað þér sögðuð
vegna skröltsins í vagninum, en
Escartephigue var nú þagnaður
og á svipinn sem hann byggist
við svari við einhverju.
— Ég var að tala um augu
ÖR Y GGISBELTI!
yðar — hina miklu dýpt þeirra.
Karólína horfði brosandi á
hann. Hún vissi, að hann var
ekki „hættulegur" — hann var
einn þeirra, sem stöðugt
smjaðra fyrir konum, hættir sér
sjaldan eða ekki lengra.
— Á morgun getið þér sagt
mér hvað yður finnst um augu
mín, þvl að nú ætla ég að Ieggja
þau aftur og fara að sofa. Góða
nótt.
Þrátt fyrir hristinginn á vagn-
inum féll hún í fastasvefn —
svefn fastara en hún hafði lengi
gert, — tvisvar hafði hún á til-
finningunni, að vagninn hefði
numið staðar, en hún vaknaði
ekki vel fyrr en um morguninn.
— Við erum rétt komin til
Figiemo, sagði Escartephigue
guðs feginn, að hafa nú einhvem
til að hlusta á sig.
Karólína virti hann fyrir sér.
Hann var órakaður og svartblá-
ir skeggbroddar komu í ljós.
Dökku augun voru orðin dálítið
rauð og þrútin, og þegar Karó-
lína hugleiddi útlit hans gat hún
ekki varizt þeirri hugsun, hvern
ig hún sjálf mundi líta út. Tíma
hafði hún nógan til að snyrta
sig, en hún hafði glatað farangri
sínum — en að einu leyti var
T
A
R
Z
A
N
Tarzan gerði sér fulla grein
fyrir að það varð að útrýma þess-
ur grimmu ljónum áður en þau
TAKZAN FUL.y REALIZE7
THAT THE SUftPLUS
LIONS HA? TO 5E
7ESTK0YE7 5EF0RE
THEY ALL TURNE7
INTO MAW-EATEKS.
HE HA7 TO REA50N 'WITH THE
VU7U NATIVES,MA<E THEM SEE
THIS TEKRI5LE PK05LEM—
5UT HOW C0UL7
YOU KEASON
WITH FANATIC
LIOW WORSHIPF’EKS--
MEN WHO WENT
MA7 WHEN ONE
OF THEIR SACK.E7 -
5EASTS WAS KILLE7?
yrðu öll að mannætum. Hann hvernig er hægt aó Laia rólega
varð að reyna að gera VUPU- við ljónadýrkendur, sem verða
mönnum þetta skiljanlegt. En
óðir þegar eitt af hinum heilögu
dýrum þeirra er drepið?
|
V -Lm, \
•?
■iiiiia
^rrrr
í

hún heppin. Hún hafði nóg fjár-
ráð. Hún hafði sem sé komizt að
raun um það við komuna til
Parísar, að hald hafði ekki verið
lagt á eignir manns hennar, og
að þær voru nú hennar eign.
Hún hafði náð sér í allstóra upp-
hæð til Ítalíufararinnar og pen-
ingana setti hún í poka, sem
hún hafði saumað á föt sín inn-
anverð.
— Það var leitt, sem fyrir
kom í nótt“, sagði Escartephigue
PALL S. PÁLSSON
' 'staréttarlögmaður
Bergstaðastræti 14.
Slmi 24200
Löefræðistörf Innheimtur
Fasteignasala
Hermann G. Jónsson hdl.
LÖGFRÆÐISKRIFSTOFA
Skjólbraut 1, KópavogL
EINAR SIGURÐSSON, hdl.
Málflutningur — Fastelgnasala.
Ingólfsstræti 4. - Sími 16767.
Gústaf Ólafsson
hæstaréttarlögmaður
Austurstræti 17 . Sími 13354
Sigurgeir Sigurjónsson
hæstaréttarlögmaður
Vlálflutningsskrifstofa
Óðinsgötu 4. Sfmi 11043.
CopyrioAt P. I. B. Bo« 6 Cop«nhoq«w: -
Ódýr
vinnuföt