Vísir - 04.04.1963, Side 15

VlSIR
II «11 Hlllll 1
Fimmtudagur 4. apríl 1963.
75
©
framhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skuggar
ar og handleggir hennar héngu
máttlausir niður. Hann horfði ró-
lega á hana, og hún titraði, því að
henni fannst, að hann reyndi að
lesa leyndustu hugsanir hennar.
-— Horfðu á mig, Sorrel. Hún
hreyfði sig ekki og hann lagði hend
ur sínar að kinnum hennar og lyfti
upp höfði hennar. Titrandi frá
hvirfli til ilja lagði hún aftur augun.
— Horfðu á mig, Sorrel.
— Finnst þér ég vera fráhrind-
andi? spurði hann ertnislega,-
Hún leit upp. Það lagði svo mik-
inn yl frá lófa hans í kinnarnar,
að henni fannst þær brenna.
— Þú — þú ert sonur vinnuveit-
anda míns?
— Er það allt og sumt? Sorrel,
svaraðu mér. Eða hafði móðir mín
einhverja ástæðu til að skrökva
þessu að þér?
Hún stóð án þess að hreyfa sig
úr sporum. Hvernig var hún kom-
in í þessa erfiðu aðstöðu? Hvers
vegna hafði hún reynt að telja sér
trú um, að henni geðjaðist ekki
að þessum manni? Ef hún hefði
bara horfzt í augu við það, hvern-
ig tilfinningum hennar var varið,
þá hefðj hún ekki gengið í gildr-
una, séfn hann hafði sett fyrir
hana.
— Þér sögðuð mér einu sinni,
að móðir yðar hefði sterka þörf
fyrir að ráða yfir öðrum, sagði hún
í léttum tón.
— Það hefur Diana ekki. Og
hún sá það h'ka — hvert krókur-
inn beygðist.
— Þú ert galdranorn, Sorrel,
sagði hann og hló. Vertu nú ekki
vond lengur. Ég veit að ég fer
klaufalega að, en ég hef enga
reynslu, skilurðu, og mér stendur
hjartan^ega á sama um hvað!
mamma og Diana hugsa um þig.
Það sem máli skiptir eru tilfinn-
ingar mínar í þinn garð og tilfinn-
ingar þínar í minn.
Hann kyssti hana, horfði blíð-
lega á hana og strauk hár hennar.
Og það vakti að nýju gamlar minn-
ingar. Eins og hann hefði komið
við gamalt sár með þeim afleið-
ingum, að hann fór.allt í einu að
verkja í það. Hún sá hvers hann
ætlaði að spyrja og varð gripin
felmtri. Hún sleit sig ' frá honum
og hljóp yfir engið, hún vissi ekki
hvers vegna. Hún vissi bara, að
hún varð að komast burt frá hon-
um, langt í burt frá hinum. Hún
varð að vera ein fá frið, geta hugs-
að í næði til þess að skilja sjálfa
sig og komast að niðurstöðu um
hvað hún ætti að gera — áður en
hann bæri upp spurningar, sem
hún gæti ekki svarað nú.
Hún heyrði ekkert hljóð að baki
sér. Samt náði hann henni við
hliðið, greip í handlegg hennar og
sveiflaði henni að sér. Og er hún
sá hann svona nærri sér skildist
henni hvers vegna hún hafði flúið.
Hún var hrædd vegna þess, að
henni fannst Peter horfa á sig —
biðjandi um hjálp — sem gat eyði-
lagt framtíð hennar — hjálp, sem
hefði þó að eins leitt til þess, að
hann yrði að kveljast einum degi
Iengur, ef hún neitaði.
— Nei, hrópaði hún, hárri, sker-
andi röddu. Nei, eg get það ekki,
spurðu mig ekki..í hamingju bæn-
um spurðu mig ekki.
— Sorrel, hvað er að?
Hún starði á hann trufluð á
svip.
— Misskildi ég þig, sagði hann
og horfði á hana dapurlega.
— Nei, nei, það snertir ekki þig.
— Er það Rupert?
Hún hristi höfuðið. Hún gat
ekki sagt Itonum allt. Ekki enn :—
ekki meðari gleði hennar yfir að
vera farin að lifa á riý var ekki á
traustari grunni.
— Sorrel, segðu mér allt af létta
— ég skal hjálpa þér.
— Það geturðu ekki, sagði hún
klökk.
— Gefðu mér tækifæri til að
reyna það, sagði hann.
— Ekki núna, bað hún, ekki í
nótt, spurðu mig ekki frekar í
nótt.
Hún titraði. Hann beygði sig
niður og horfði framan í hana.
Hann þrýsti henni að sér án þess
að segja neitt og strauk hár henn-
ar varlega.
— Ég get beðið, sagði hann
af viðkvæmni, þegar réttur tími
er kominn segirðu mér allt af
Iétta. Saman getum við sigrast á
öllum erfiðleikum. Andartak hall-
aði hún sér að honum og reyndi
að njóta þess, að hafa fundið frið.
En þetta var ekki nema andar-
tak. Svo ýtti hún honum frá sér.
— Þú veizt ekkert um mig, sagði j
hún beizklega. Nei, segðu ekki
meira, láttu mig bara fara.
• -— Ef það er það, sem þú villt.
— Það er það.
Hún horfði á hann og mælti
lágt:
— Mundu bara eitt,hvað, sem
gerist, og það er, að ég er að reyna
að koma heiðarlega fram við þig.
Svo gekk hún frá honum. Hún
gekk hratt gegnum hliðið -— fór
stiginn meðfram trjánum og inn
I húsið.
Það var gripið um hönd hennar.
Það lá við að hún missti jafnvægi.
Hún var í þann veginn að hrópa,
er tekið var fyrir munn hennar.
4. kapituli
Hvíslað var af miklum alvöru-
þunga:
— Nú ertu fangi.
— Jónatan, andvarpaði Sorrel.
— Gerði ég þig hrædda?
— Þú getur verið viss um það
— og nú þegar hræðslan var rokin
burt gaus reiði hennar upp.
-— Hvað ertu að gera héma niðri?
— Ég var bara að ná mér í eitt-
hvað að drekka.
— En þarftu að fara þannig
að því, að þú gerir mig dauðskelk-
aða?
Hann tyllti sér á tá og hvíslaði
að henni:
— Það er einhver í eldhúsinu.
Hún varð gripin ótta, horfði
hvasslega á hann í hálfdimmunni
og spurði:
— Ertu nú viss um, að þig hafi
ekki verið að dreyma?
En vitanlega datt henni ekki
neitt slíkt í hug.
— O-nei, ég held nú ekki. Ég
heyrði til hans!
— Hvers?
— Þjófsins.
Sorrel hló.
— Hvers vegna skyidi þjófur
hafast við I eldhúsinu?
— Jú, ef hann hefði strokið úr
betrunarhúsi, kannski forhertur
glæpamaður, glorhungraður f
þokkabót?
— Þú. gerir of mikið að því að
glápa á sjónvarpið.
— Ef þú trúir mér ekki skaltu
bara fara sjálf og svipast um eftir j
honum.
Hún óskaði sér þess nú, að J
Davíð hefði fylgt henni inn. Ef i
hún hlypi upp þegar gæti hún j
kannski náð í hann, en þegar hún ;
ætlaði af stað heyrði hún að bíll j
var settur í gang. Hann hlaut að j
hafa geymt hann nálægt húsinu j
og var nú að fara af stað. j
— Ertu nokkuð smeyk?, sagði ■
drengurinn ertnislega.
— Já ég er hrædd.
— En ég er alls ósmeykur,
sagði hann og horfði á hana af
fyrirlitningu. Það særði stolt henn-
ar. Kannski var þetta bara venju-
legur þjófur. Vel gat líka verið,
að hann væri morðingi. Hún
hugsaði um Davíð. Ef hún gæti
komið þessum ókunna þjóf eða
hvað hann nú var að óvörum, gæti
það orðið til að jafna reikningana.
Ef hún sýndi nú af sér dálitið hug-
rekki auðnaðist henni kannski að
gleyma hugleysi sínu gagnvart
Peter.
— Vertu kyrr hérna, sagði hún
ákveðin og rólega.
Eg sleppti kanarífuglinum okkar
. . . mér fannst svo hræðilegt að
hann skyldi þurfa að vera innilok-
aður í búri. . . .
3/7
Til Argentínu . . . Fljótt!
RAM MAGERÐINI
nSBRU
GRETTISGÖTU 54|
SIM 1-1 9 1 0 8 I
FASTEIGNAVAL
Lögfræðiskrifstofa
og fasteignasala,
Skólavörðustíg 3A III. hæð.
Símar 22911 og 14624
JÖN ARASON
GESTUR EYSTEINSSON
Paccard ’53 40 þús.
Ford ’55 50 þús. skipti á
Chevrolet ’59.
Chevrolet ’55 65 þús.
Chevrolet ’57 100 þús.
Chevrolet ’54 55 þús.
Caravan ’60 110 þús.
Taunus ’59 100 þús.
Taunus ’58 90 þús.
Weapon ’53 15 manna
65 þús.
Ef þér ætlið að selja
bílinn yðar þá látið okk-
ur selja hann og þér
verðið ríkur,
andi maður!
fótgang-
W RAUÐARÁ
SKÚLAGATA 55 — SÍMI I5»li
Öskubakkar á fæti
RÉTTA SIG VIÐ
SJÁLFKRAFA.
3. LITIR.
Kristján Siggeisson h.f.
Laugavegi 13 — Sími 13879
T
A
R
Z
k
N
Tarzan: „Nú, þegar stjarnan er
fundin ættirðu heldur að leggja
áherzlu á að gera góða kvik-
mynd en slæma auglýsingu".
Zukoff: „Við munum láta okk
ur þetta að kenningu verða. Ég
‘WE’VE LEAKNEZ OUR
LESSONÍTHE 7IKECTOR
SlðHCZ ‘|’M SO HAFFY
THAT !W IS UNHAÍMEZ."
er svo feginn að Ivy skuli ekki
hafa sakað“.
„Og ég á þér mest að þakka,
"ANJP I AW MOST ISIZE5TE7\
TO VOU, TAEZAN
IVV VINES SAIPj AS SHE
FONZLV SAZE7 AT JOE
5ISH0F, "FOF SIVINS AE
A WHOLE NEW LIFE 1*1047.6001
Tarzan“, sagði Ivy Vines og hall
aði sér að Joe, „fyrir að hafa
gerbreytt lífi mínu“.
Rafglit
Hafnarstræti 15
Nýjar skraut og raf-
magnsvörur daglega.
Sími 12329.
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængum-
ar. Eigum dún og
fiðurheld ver.
Dún og fióurhreinsun
Kirkjuteig 29. Sími 33301
Gæruúlpur
Aðeins kr. 990
-i 4*1