Vísir - 28.05.1963, Blaðsíða 4

4
V í SIR . Þriðjudagur 28. maf 1963,
Nýja París-
ardaman
Eftir breiðgötum Parísarborg-
ar gengur ný „týpa“ af ungum
stúlkum og fagnar vori. Hún er
eðlileg, kvenleg og snyrtileg
og karlmönnunum virðist geðj-
ast svo vel að henni að kyn-
bomban fellur alveg í skugg-
ann.
Er hún sérstaklega lagleg?
Nei, þess þarf hún alls ekki.
Hún er með vel hirt og greitt
hár, notar snyrtivörur í hófi og
fötin fara vel og eru kvenleg,
án þess þó að vera sniðin til að
sýna eins mikinn kynþokka og
leyfilegt er.
Það er jafnvel gert ráð fyrir
að þessi nýja stúlka muni
„slá í gegn“ allt að því eins
mílfíA AO Rh'oÍHo UnrrlAf
hún fékk stúlkur um allan
heim til að ganga með ógreitt
hár og setja stút á munninn,
eða þegar kvikmyndir Marilyn
Monroe æstu ungar stúlkur til
að troða bómull í brjósthaldar-
Þessi stúlka klæðist fötum
sem gera hana heldur unglegri
en hitt. Efst á listanum eru
hvítar blússur, einkum smok-
ingskyrtur með skrautlegum
ermahnöppum og fallegri
nælu í hálsinn. Smokingskyrt-
una má nota allan daginn í
vinnunni, síðdegisboðinu eða
hvar sem er — það er bara að
skipta um pils. Og sumarskóm-
eru með opnum hæl.
n
Eg ákæri
Stórtemplar, Benedikt S.
Bjarklind, hefir sent Vísi
eftirfarandi bréf:
Herra ritstjóri!
Hinn þekkti norski biskup,
Monrad Norderval, áður bezt
þekktur undir nafninu íshafs-
presturinn, hefur nýlega sent frá
sér grein þá, er ég hef snarað
á islenzku og fer hér á eftir
Norderval biskup er þekktur
siðbótarmaður í landi sinu og
þekktur að því að segja skoðun
sína og sannfæringu umbúða-
laust, án nokkurrar vægðar og
án nokkurs manngreinarálits. Á
því fengu m. a. Þjóðverjar og
þeirra fylgilið að kenna á her-
námsárunum. Sveið þeim vist
oft biturt undan orðum ishafs-
prestsins, þótt þeir aldrei þyrðu
að beita hann verulegum harð-
ræðum.
Eitt af þeim velferðarmálun,
sem Norderval biskup lætur
mjög til sín taka, er bindindis-
málið. Og í þeim efnum er hann
ekki myrkur í máli, fremur en
öðrum. Það ber þessi grein hans
órækan vott um.
Þ6 að þessi grein sé fyrst og
fremst skrifuð til Norðmanna,
þá gæti hún vel verið stíluð til
fleiri, reyndar til flestra þjóða
heims, m. a. okkar fslendinga.
Ég efast að vísu ekki um, að
mörgum muni fljótt á litið tinn-
ast biskupinn fara með stóryiði
og öfgar í ákæru sinni. Mönnum
er svo gjamt á að hrópa: öfgar,
stóryrði, þegar um bindindis- og
áfengismál er rætt og ritað af
einurð og hreinskilni. Það eru
svo margir, sem þurfa eitthvað
að afsaka hjá sjálfum sér. En í
hreinskilni spurt: Er ekki ákæra
biskupsins reist á umbúðalaus-
um sannleikanum einum? Er
þar nokkurt orð að finna, sem
ekki á fullan rétt á sér, — og
það jafnt á íslenzku sem
norsku?
Mundi ekki blað yðar vilja
birta þessa grein? Það þarf ekki
þar með að gera orð biskups að
sfnum. Aðeins leyfa þeim að
koma fram og tala til þeirra,
sem þau eru stfluð til. Mundu
þeir og þjóðin öll ekki hafa gott
af að heyra þau?
Með fyrirfram þökk og virðingu.
B. S. Bjarklind.
Hinn 31. janúar 1898 ritaði
Emile Zola grein f franska blað-
ið „L Aurore“ undir fyrirsögn-
inni „J’accuse“ — ég ákæri.
Hann réðst þar harkalega að
yfirvöldunum og þjóðfélaginu
fyrir hin hneykslanlegu og sið-
lausu málaferli gegn Alfred
Dreyfus.
Greinin og eftirfarandi mála-
ferli vöktu voldugar hræringar.
Það brakaði í gjörvallri frönsku
þjóðfélagsbyggingunni.
En þó að sannanirnar væru
augljósar, vildi herrétturinn ekki
viðurkenna mistök sín. FyrsM
þáttur þessa máls endaði með
því að hinn frægi rithöfundur
var dæmdur f eins árs fangelsi
fyrir grein sína. En málið hafði
vakið mikla athygli um alla.1
heim. Hinn seinláti þjóðamúgur
hafði rumskað og snúizt til ó-
stjomiegrar reiði og krafizt þess
að málið yrði teklð upp f þrlðja
sinn. Og svo endaði það með
náðun og seinna með fullri upp-
reisn bæði fyrir skáldið og hinn
óhamingjusama Dreyfus.
ÉG ÁKÆRI!
Ég freistast til að nota þessi
frægu orð. Til að slöngva þeim
að voru eigin þjóðfélagi, að
miklum meiri hluta stjórnmála-
manna vorra og menningarfröm
uða, allt frá hinum allra æðstu,
að lögmönnum vorum og dóm-
urum, að læknastétt vorri, að
fjármálamönnum vorum og auð-
jöfrum, að fjölda, fjölda þeirra,
sem sitja f háum embættum og
njóta trausts og virðingar þjóð-
arinnar, meðal þeirra einnig
presta og skólamanna.
Þvf að enn í dag er hrjáður,
óhamingjusamur Dreyfus á með
al vor, dæmdur og brennimerkt
ur af þjóðfélagi og yfirvöldum,
rúinn æru og virðingu af öllum
og mest af sjálfum sér, raun-
verulegur þolandi, sem er miklu
saklausari en hinir mörgu fr«ð-
helgu, sem setjast f dómarasæt-
ið yfir honum, þótt þeir séu með
sekir um óhamingju hans og
niðurlægingu.
Það á ekki að dæma hann.
Hann var ungur og óreyndur,
hann elskaði lífið og allt það,
sem það hafði að bjóða honum.
Og hvar sem hann fór varð
drykkur á vegi hans, alltaf og
alls staðar, hann var neyddur
til að drekka, hvort sem hann
vildi eða vildi ekki, í skírnar-
veizlum, í fermingarveizlum, f
brúðkaupsveizlum, í erfiveizl-
um, í slæmum félagsskap og í
fínum félagsskap. Þar þraut
aldrei drykkjarföng. Og svo
varð hann drykkjumaður.
Vér ákærum ekki heldur
leynivínsalana, þær ljósfælnu
næturhýenur, sem standa í
skuggum og skúmaskotum, með
flöskur í bak og fyrir. Eða
kramara-álimar, sem raka sam-
an gróða á umfangsmiklum ó-
löglegum viðskiptum. Vér verð-
um aðeins að vara oss á þeim.
En þessa höfum vér rétt til
að ákæra. Af því að vér höfum
rétt til að vænta meira af þeim
en öðrum. Það er vegna gáfna
þeirra. Heimskir geta þeir ekki
kallazt og því óábygir. Og
vegna þeirrar ágætu menntunar,
sem þjóðin hefur veitt þeim
með ærnum kostnaði, til þess
að þeir mættu verða hæfir leið-
togar, hver á sínu sviði, í háum
og ábyrðarmiklum stöðum.
YÐUR ÁKÆRUM VÉR!
Vér ákærum yður, lögmenn,
dómarar og lögreglumenn, tsem
f störfum yðar fáið séð inn í
þann helvítisseld, sem drykkju-
skapurinn kveikir f þúsundum
heimila, yður, sem verðið að
fjalla um þær glötuðu ævir, sem
drykkjuskapur og drykkjutízka
bera ábyrgð á. Og þó að þér
hafið séð allt þetta, hve marg-
ir ykkar hafa haft siðferðilegt
þrek til þess að ganga fram og
segja: Vér höfum dæmt sak-
lausa. Vér erum sjálfir með-
sekir. Vér höfum tekið þátt i
að útbreiða þetta.
Hve margir yðar eru fúsir
til að fórna „fína“ glasinu til
þess að geta verið þátttakendur
i opinberu, raunsönnu stríði
gegn þessu hræðilega þjóðfé-
iagsböli. Því að þér vitið, að
þetta er satt, og að vér höfum
rétt að mæla. Þess vegna ákær-
um vér yður. Þér breytið mót
betri vitund. Ekki vegna þess
að þér séuð heimskir og sjón-
lausir. Heldur af þvf að þér
eruð huglausir.
Vér ákærum yður, læknar,
yður sem vitið allt um hræði-
leg áhrif áfengisins á manninn,
bæði líkama og sál. Þér dyljið
þjóðina sannleikans, af þvf að
þér girnist sjálfir drykkinn.
Yður ákærum vér, af því að
þér eruð flestir afskiptalausir
um þetta mikilvæga mál fyrir
heilbrigði þjóðar vorrar, fyrir
heilbrigði hinnar uppvaxandi
kynslóðar og siðferðilegan
styrk hennar. Og oft hafið þér
beinlínis verið andvígir aðgerð-
um til þess að ráða bót á þessu
þjóðarböli. Þér, sem fyrstir
hefðuð átt að hefja þá sókn.
Það var skylda yðar sem sér-
fræðingar og ábyrgð yðar er
miklu meiri en vor.
Því ákærum vér yður, að þér
notfærðuð yður eigi kunnáttu
yðar og vitneskju og hin miklu
áhrif yðar til þess að þagga
niður allan áfengisáróður og
leiða þjóðina í hinn raunveru-
lega sannleika.
Vér ákærum yður, stjórnmála
menn og stórþingsmenn, yður,
sem ættuð að hafa velferð þjóð-
arinnar fyrir leiðarljós í öllum
ákvörðunum yðar. Þér látið yð-
ur gott þykja að rfkið hyggi til
gróða af drykkjuskap. Þér þeg-
ið og látið yður vel líka, að
hann er nú orðinn mestur af
öllum gróðavegum ríkisins, svf-
virðileg og smánarleg verzlun,
byggð á lægstu hvötum fólksins.
Þér hafið gleymt orðum stjórn-
málagarpsins mikla, prófessors
Schweigaards, sem hann við-
hafði f Stórþinginu, að það sé
ekki hægt að drekka sig ríka.
Þér sjáið ekki einu sinni um að
fórnarlömb áfengisins, drykkju-
mennirnir, hljóti þá umönnun,
sem þeir þarfnast. Það verðum
vér að gera, bindindismenn og
svokallaðir ofstækismenn!
Og umfram allt ákærum vér
yður, prestar og kennarar, svo
margir af yður, sem standið
skeytingarlausir hjá, þegar um
þetta feikilega mikla vandamál
er að tefla. Eins og vér áður
beindum ákæru vorri gegn
þeim, sem stóðu skeytingalaus-
ir hjá f frelsisbaráttu þjóðar
vorrar. Vér ákærum yður nu,
eins og þá, af því að vér höfum
rétt til að vænta af yður sem
leiðtogum og siðavöndurum, að
Framhald a- bls. 10.